Comments by HODJAS (3417)
Showing 481-510 from 3417
Καλά, τότε θράκα...
:-Ρ
Ο Πάνος-Νικολής Τζελέπης στο βιβλίο του «Τον Καιρό των Σουλτάνων» (1965), που μου χάρισε πρόσφατα ένα πολύ προσφιλές μου πρόσωπο, γράφει ένα κάρρο τουρκομερίτικη αργκό των καπανταήδων της παλιάς Ισταμπούλ.
Σε κάποιο λοιπόν σημείο, αναφέρει τους «σαμπουκαλήδες» ως σεσημασμένους κακοποιούς απο το Καρακόλι.
Γαμώ τις (γιαγιαδίστικες) εκφράσεις!
Σωστή η παρατήρηση Βίκ.
Μπορεί εν τέλει και να αποδίδεται σε fade out, προκειμένου να παρατείνει την συνδιάλεξη, όσο περισσότερο επιτρέπει ο χρόνος.
Γκρινιάρης γαρ, χωρίς την άλλη ματιά του Βίκα και την γαλήνη του Χαλ, το πρώτο που μου' ρθε ήταν η παραπάνω (αρνητική) εκδοχή...
Σημ. Ακόμα και οι πάλαι ποτέ τυπικότατοι Εγκλέζοι, έχουν αρχίσει εδώ και αρκετά χρόνια να βάζουν κι αυτοί περισσότερo νερό στην ακρίβεια των ραντεβού τους.
Π.χ.
-I’ll be home at ten o’ clock sharp.
-I’ll be home at ten.
-I’ll be home by ten.
-I’ll be home at ten-ish.
-I’ll be home by ten-ish
-I’ll be home round ten.
-I’ll be home round ten-ish.
-Don’t wait up…
Nothing evades the watchful eye of Halley queue tea!
Το αξιοπρόσεκτο στις γκομενίστικες συνευρέσεις είναι, οτι στην ουσία δεν υπάρχει συνομιλία, αλλά δυο ή περισσότεροι μονόλογοι, αφού κανείς δεν προτίθεται να παίξει τον ρόλο του δέκτη-ακροατή, μάλλον διότι απαξιώνεται ως παθητικός ρόλος (όπως κάναμε μικροί που κανείς δεν ήθελε να κάτσει τέρμα).
Είναι βέβαια και το ζήτημα της έλλειψης χρόνου (π.χ. μιλάς με την συνεπιβάτη σου μέχρι ν' ανοίξει η πόρτα του λεωφορείου ή χτυπά το κινητό κλπ), χώρια τα μαραμένα κριτήρια επιλογής συναναστροφών (=σαββατοπαρέα).
Ομοίως ο τηλε-αποχαιρετισμός: ναι-ναι-ταλέμε-φιλάκια-φιλάκια-γειά-γειά...
Ο Μπάμπης κακώς έκανε και μπλέχτηκε στα χωράφια της αργκό (που δεν την γνωρίζει), καταχωρώντας το λήμμα «Βούλγαρος» σ' ένα γενικό λεξικό της νεοελληνικής.
Αν ήταν π.χ. ένα γλωσσάρι της αργκό σε μορφή supplement ή και εγχειριδίου σε αυτόνομη έκδοση, θα είχε αλλιώς το πράγμα.
Πάντως, χειρίστηκε αναρμόδια όσο και άκομψα ένα πολύ λεπτό ιστορικο-κοινωνικό φαινόμενο.
Τώρα, το τί λένε τα ΠΑΟΚια, είναι άλλου Saussure ανάγνωσμα...
Έλειπε (5 Χ 2)!
Ο Τσάκ Νόρης ήταν στον Γάμο της Κανά. Έπινε Budweiser.
Ο Όθωνας είναι γκέη. Συχνάζει Βίλλα Αμαλίας...
(Εφημερίς Αιών 8η Ιουλίου 1853).
Λέγεται κάτι αντίστοιχο στο Αγρίνιο: «Έλα μωρέ [Κώστα, Γιάννη, Χρήστο κλπ ονόματα]» ή «ναι μωρέ [+ όνομα ή φούλημ' = αδερφούλη μου]»!
Πάντως, να σημειωθεί οτι ο θαυμασμός-επιδοκιμασία που περιγράφεται στον ορισμό, είναι πάντοτε ανάμικτος με κάποια δόση επαρχιώτικου σαρκασμού (δηλ. μπράβο-σιγά το κατόρθωμα), δεδομένου οτι στην επαρχία τα συναισθήματα δεν εκδηλώνονται ποτέ ξεκάθαρα.
Επίσης υπάρχει και το αστοκάτωτρον, για μικρότερα αδέρφια.
Με το πιστόλι στο τραπέζι: Εν τη θαλάμη και ούτω βο[γγ]ήσωμεν...
Γι' αυτό λέει ο σοφός λαός put your money where your mouth is...
Σκέψου (λέει) να τα πάρεις σε μεταχρονολογημένη επιταγή και να σφραγιστεί...
Απλά γαμεί.
Θυμίζει την ερώτηση «καβάλο ή κώλο» [θες;] προς καθήμενο, όταν είναι να περάσεις όρθιος απο μπροστά του, σε πολύ στενό χώρο.
Ωραία συζήτηση!
Πάντως, συμφωνώντας με ανωτέρω σχόλια για καικαλούα νεοελληνέζικες ισπανοκαταστάσεις αλλά και παλιότερες διεθνείς ισπανο-μυθοπλασίες, έχω να παρατηρήσω το εξής θλιβερό:
Έχουν χυθεί ποταμοί μελάνης και έχουν δαπανηθεί χιλιόμετρα σέλιλοιντ σε παγκόσμιο επίπεδο για τον σπανιόλικο εμφύλιο. Καλώς.
Άλλοι απο μόδα, άλλοι απο ιδεολογία, άλλοι απο παραξενιά, συνέρρευσαν στην ισπανο-ισπανική πάλη των '30ζ.
Στον ελληνικό εμφύλιο που ακολούθησε μιαν αιματηρότατη αντίσταση (μιλάει τώρα κι η Γαλλία για ρεζιστάνς γαμώ τον αντίθεό μου), καθένας πήγε σπιτάκι του και μας αφήσαν να γαμιόμαστε μεταξύ μας.
Περισσότερα περί ισπανίας και λατινοτρελίτσας, άλλη φορά (πα' να φάω)...
Γαμώ τα κείμενα, το Χάνκειο πόνημα!
Έχω κανα-δυο (μπορεί και τρείς) παρατηρήσεις:
Είναι καραναρκισσιστικά αξιωματική έκφραση, που αποδίδει ταυτολογικά (δηλ. λογικώς εσφαλμένα) παντοδυναμία στον λέγοντα, χωρίς οιανδήποτε παροχή εξηγήσεων ούτε ως προς την προέλευση της αυθεντίας, ούτε ως προς την αιτιώδη διαδρομή μεταξύ γνώσης-βούλησης-δυνατότητας και αποτελέσματος, ώστε να δύναται να ελεγχθεί η πληρότητα και εν τέλει η ορθότητα, της επαγωγής.
Νομίζω έχει semant-ική διαφορά, όταν αναφερόμαστε σε μια πράξη-παράλειψη που:
1) Έχει συντελεσθεί, 2) συντελείται εν τω παρόντι, 3) θα συντελεσθεί ή ενδέχεται να συντελεσθεί και 4) θα συνεχίσει να συντελείται.
Έτσι, έχει π.χ. είναι διάφορο το νόημα της απάντησης «γιατί μπορεί» στο υπό 1. παράδειγμα «γιατί πήδηξες τη Σέμη» δηλ. το έχεις ήδη πράξει, απο το υπό 2. παράδειγμα «γιατί να λαδώνει ο Κόκκαλης» δηλ. λαδώνει και θα λαδώνει εις το διηνεκές και απο το υπό 3. γιατί «φοράει Βουητόν» αυτήν την στιγμή.
Π.χ. στην 1η περίπτωση, δεν μπορεί να νοηθεί a posteriori ενδεχομενικότητα. Υπήρξε δυνατότητα, οι πραγματικές ενδεχόμενες συνθήκες ματαίωσης εξαλείφθηκαν ή υποχώρησαν one way or another υπέρ του βουλητικού της πραγμάτωσης του τότε απονεννοημένου ενδεχομένου και η ενέργεια είναι τώρα γεγονός.
Απλώς, η εσκεμμένα θολή και επιχειρηματολογικά συμπεπυκνωμένη γραμματική διατύπωση του «γιατί μπορώ» σε γεγονότα συντελεσμένα σε παρελθόντα χρόνο, αντί του ορθότερου «γιατί μπόρεσα» (να πράξω το συγκεκριμένο γεγονός υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις κατά τον Χ χρόνο), συνεφέλκει μιαν αύρα παντοτινής ισχύος (και μπόρεσα-και μπορώ-και θα συνεχίσω να μπορώ), που στην πραγματικότητα επικυρώνει εκ των υστέρων μιαν -εκ των προτέρων- άγνωστη έκβαση, ως δήθεν γνωστή (with the benefit of hindsight).
Στο παράδειγμα, που αναφέρεται σε μια παρούσα [στατική και μη εξακολουθητική] κατάσταση, οι όροι αλλάζουν.
Κατά τις τροπικότητες (γνώση, βούληση, δυνατότητα) που έχουν εφαρμογή και στον δικαννικό συλλογισμό (ιδίως στον έλεγχο της συνδρομής των όρων της αμέλειας – alias vel omnimodo facturus), το έξειμι είναι ισότιμα αναγκαία παράμετρος των άλλων δυο, αλλά δεν ισούται σε καμία περίπτωση με το βουλητικό στοιχείο.
Η διατύπωση της έκφρασης, θα έλεγε κανείς οτι συμψηφίζει την έννοια της βούλησης με την δυνατότητα (δύναμη), υπέρ της πρώτης: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ-υπάρχει δεν θέλω» (where there’s a will-there’s a way), που λέγανε κι οι πατεράδες μας...
Όμως, αν ήταν έτσι, οποιοσδήποτε κατηγορούνταν π.χ. για εξ αμελείας τελούμενο αδίκημα, θα καταδικάζονταν και μόνον διότι γνώριζε και ήθελε το άδικο της πράξης του ή την δίκαιη ενέργεια στην οποίαν ώφειλε να προβεί και παρέλειψε, χωρίς να εξετάζεται αν μπορούσε πράγματι να προβεί ή να παραλείψει την υπό κρίση ενέργεια, αντιστοίχως.
Στα απολυταρχικά δε καθεστώτα, απαλείφεται ακόμα και ο όρος της ενέργειας αυτής καθ’ αυτής (τιμωρείται η εσωτερική διεργασία γνώσης-βούλησης άνευ δυνατότητας και κυρίως, άνευ πράξης)! Ο υπεραπλουστευτικός «Θρίαμβος της Θέλησης», ήταν άλλωστε το magnum opus του χιτλερισμού.
Σε προσωπικό επίπεδο (γιατί μπορώ εγώ):
Είναι γελοίο, κατ’ αυτόν τον τρόπο να κομπάσει κάποιος που μόλις έβαλε το γκόλ «γιατί μπορεί». Αν δεν το έβαζε, τί θα έλεγε; «Γιατί δεν μπορώ»;
Είπαμε οτι ο καλός παίχτης έχει και καλό ζάρι. Δεν είναι όμως πάντα καλός παίχτης αυτός που έχει καλό ζάρι. Άραγε, αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε σε αξιολογική κρίση, περί του τί εστί και ποιός είναι ο «καλός», για το οποίο θα πρέπει να αναπτυχθεί επιχειρηματολογία.
Ε, απλά ο «μπορώ», αυτοανακηρύσσεται σε σούπερ άτομο, άνευ ετέρου τινός.
Αν πάλι, ανέλυε τίμια και συστηματικά όλες τις πιθανές παραμέτρους της [συμπεπυκνωμένης επιχειρηματολογίας] έκφρασης, που συνετέλεσαν στην πραγμάτωση του σκοπού του, διαμορφώνοντας απρόσωπο κανόνα, τότε θα κατέληγε στην ευτράπελη γενικολογία «αν κάποιος υπό τις επικρατούσες συνθήκες, κατά τον Χ χρόνο, δράσει έτσι και η αντίδραση είναι έτσι, τότε μπορεί να φέρει το Ψ αποτέλεσμα». Δηλαδή, πιάσ’ τ’ αβγό και κούρεφτο. Ναι, αλλά έτσι χάνεται όλη η γλύκα της αυτοπροβολής...
Διάφορο είναι το ζήτημα, του πώς μπορεί να προεξοφλήσει κανείς την μελλοντική έκβαση ενός αποτελέσματος, απαλείφοντας [αυθαίρετα κατ’ εμέ] όλες τις στερητικές περιπτώσεις, προκειμένου να εκδοθεί καταφατική απάντηση για το ζητούμενο, το οποίον ο λέγων ούτως ή άλλως έχει θέσει ως σημείο εκκίνησης της σκέψης του (και πάλι λογικό και επιστημολογικό error). Βέβαια, στην περίπτωση αυτή υπάρχει και ο κίνδυνος εκ των υστέρων ρομποποίησης του λέγοντος, όταν διαψευσθεί απο το απρόβλεπτο αποτέλεσμα, που θα κληρώσει η αδυσώπητη πραγματικότητα...
Π.χ.
1. Οι παλιοί παίρνουν τις τσέπες απ’ τους νέους.
2. Εγώ είμαι παλιός.
3. Εσύ είσαι νέος.
4. Άραγε, εγώ θα σου πάρω τις τσέπες (γιατί μπορώ).
Εν Αλβιόνι, τέτοιου είδους αυθαίρετα λογικά κατασκευάσματα, κρίνονται κατεδαφιστέα με την υπέροχα απλή απάντηση: You can try…
Σε απρόσωπο επίπεδο [γιατί (εγώ λέω οτι) μπορεί]:
Η ρήση «αν κάτι μπορεί να πάει προς μια κατεύθυνση θα πάει προς αυτήν», δηλώνει πρώτα απ’ όλα μονόδρομο, όχι μόνον αποκλείοντας την δυνατότητα να μην πάει προς αυτήν, αλλά την δυνατότητα να πάει ή να μην πάει και προς όλες τις υπόλοιπες πιθανές κατευθύνσεις και δη, χωρίς να μπαίνει καν στον κόπο να εξηγήσει το αιτιώδες ταξίδι, που θα οδηγήσει ή ήδη οδήγησε προς την επιλεκτικώς νοουμένη, συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Η συγκεκριμένη εμφατική έκφραση νομίζω οτι απηχεί αφ’ ενός μια νεομπλαζέ συμπεριφορά που όλο και πληθαίνει γεμιστά, κατά την οποία ο λέγων ουσιαστικά «παραιτείται» της εξήγησης αυτής της αιτιώδους συνάφειας μεταξύ δυνατότητας-ενέργειας, είτε λόγω άγνοιας αυτής είτε λόγω κουρασοφανούς απαξίωσης (πού να σου εξηγώ τώρα) είτε εν τέλει λόγω αγωνίας μήπως και διαλάθει της προσοχής των άλλων.
Στην περίπτωση μάλιστα, που εκφέρεται κρίση περί αμετάκλητα χαραγμένης πορείας των πραγμάτων, που ανάγονται σε εξωτερικά του λέγοντος γεγονότα, τα οποία ούτε καν τον ωφελούν άμεσα, παρατηρείται η ελλοχεύουσα υποταγή του σε δήθεν άτροπες καταστάσεις, τύπου «αγάπα το κελλί σου» (ή π.χ. ο κατάδικος στο Life of Brian που εκθείαζε την ρωμαϊκή νομοθεσία, όντας ο ίδιος κρεμασμένος ανάποδα για ασήμαντο αδίκημα), που είναι -συν τοις άλλοις- και λίγο πουστλέ, εδώ που τα λέμε...
Το κερασάκι όμως είναι η επιθετικά διακείμενη έκφραση τετελεσμένου (terminality) γεγονότος, με περιεχόμενο όχι πάντα υπέρ του λέγοντος προσωπικά αλλά και για κρίση του περί άλλων πραγμάτων, το οποίον όχι μόνον δεν μπορεί να επιδέχεται εξήγηση, αλλ’ ούτε και αντιρρήσεις. Γιατί έτσι. Επειδή το λέω εγώ.
Συναφώς, γελάσαμε όλοι με την πατρινή κωλοπαιδίστικη φάρσα, που επαναλάμβανε κάθε τόσο την λέξη «τέλος!» (βλ. σχετ. και τέρμα / και τελείωσε η ιστορία / και τελειώνει εκεί / πέρας / λήξις / οριστικά και αμετάκλητα κλπ).
Όμοια, κάνουν σχετικά πρόσφατα κι οι Αγγλοσάξονες με εκφράσεις τύπου full stop / period / that’s all there is to it / we'll say no more about it κ.α.
Τέλος, η πρόσφατη γέννηση και χρήση της έκφρασης, σηματοδοτεί τον θρίαμβο της κατάργησης των επιχειρημάτων, που ακολούθησε το φαλιμέντο της εποχής των «Μεγάλων Αφηγήσεων». Η έκφραση είναι νεόκοπη, καγκουριάρικη και μαλακισμένη, πλήν υπαρκτότατη και συνεπώς, καταχωρίσιμη.
Το κακό με την ίντυ σκηνή (καικαλούα), είναι οτι ούτε τίποτα καινούριο έχει να προσφέρει, ούτε απειλεί τίποτα παλιό.
Τέκνο της εποχής...
Γαμώ τα λήμματα!
Διαγενομένης της Πέμπτης, ανήλθε ο Κύριος με τα σουξουμουξου εις τον Λόφον που στρέφει, ίνα διηγηθή τω ποιμνίω, την Παραβολή του εν ΟΚΑΝΑ Γάμου...
Παράθεση Ίρον:
[...] ο γκομπιούτοράς μου γαμιέται, ξένος δάκτυλος πιστεύω, γιατί είναι περσινός, τι διάολο [...]
Υπόθεση:
- Ο γκομπιούτορας γαμιέται με ξένο δάκτυλο.
- Ο δάκτυλος είναι περσινός.
Συμπέρασμα: Περσινός δάκτυλος, φετινός πούτσος...
Νταξ ρε παίδες έρχονται διακοπές, κάντε λίγο υπεμονή. Στο Παπουνάνε θα σημάνουν οι καμπάνες, θ' αναστηθή ο jesus και θα μας μοιράσει eternal life & extra large mercy (απο ένα κομμάτι στον καθένα).
;-)
Μην μπερδεύεστε.
Οι εχθροί των εχθρών σου, δεν είναι κατ' ανάγκην φίλοι σου.
Σιγά μη συμπαθήσουμε κιόλας τον κ. Ν.Σ.Κ. επειδή (λέει) του την στήσανε (αν του τη στήσανε).
Στο κάτω-κάτω, όποιος ανακατεύεται με τα λόμπι, του μπαίνει κι ένα.
Όσον αφορά στην ποινικο-δικονομική συνταγματικότητα των Η.Π.Α. θα συμφωνήσω με Βράστα:
Η ανάγνωση των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, απανταχού στην υφήλιο λέγονται Miranda's (υπόθεση Miranda vs Arizona). Μέχρι τότε, απο Παρίσι μέχρι Ντιγιάρμπακιρ, σε τσουβαλιάζανε προτού προλάβεις να πείς police brutality...