Comments by HODJAS (3417)
Showing 811-840 from 3417
Σωστός (5Χ2)!
Συμπλήρωση: Η απ' έξω ή απ' όξω στην κλασσική αργκό λέγονταν η εξωτερική τσέπη του σακακιού, ιδίως όταν επρόκειτο για δωροδοκία, δηλ. η στερεότυπη φράση ήταν «ρίξτα στην απ' όξω» δηλ. βάλτα στην τσέπη μου (με τρόπο).
Συναφής έκφραση ήταν αυτή που έλεγαν στους παλιούς κολτζήδες (τουρκ. τελωνοφύλακες), προκειμένου να μην ανακατεύονται στα κοντραμπάντα «πιάστα με το κουλό» δηλ. πάρε τα φράγκα με το αριστερό χέρι.
Ορθώς!
Για τον par excellence Εβραίο των Εξαρχείων (καλή του ώρα), επιφυλάσσομαι σε λήμμα...
:-)
Στός!
Και συντομεύσεις πρώ-, δε-, τρι-! κλπ για να προλάβουν να παίξουν πρώτοι στη σειρά και αντίστροφα τελέ- ή -ταίος! (τελευταίος) για ν' αποφύγουν να παίξουν πρώτοι.
Ομοίως στην Ιταλία, όταν κάποιο παιδί θέλει να παίξει τελευταίο, φωνάζει ultim- !
Ο δεύτερος εικονιζόμενος είναι ο Αβραμόπουλος του νέου ελληνικού σινεμά: Ο κύριος «τίποτα»...
Γκάζα:
Έτερον εκάτερον (κολοκύθια εις το πάτερον):
Στριγγλίζω < ιταλ. strega = στρίγκλα, μάγισσα < stregheria ή stregoneria = μαγγανεία ή αλβαν. shtriga = βρυκόλακας ή ρουμαν. strigoi pricolici ή varvolaci = νεκροζώντανοι βουρβούλακες < λατιν. strix = κουκουβάγια).
Ιταλ. stringere = σφίγγω
Την πάπια κάνουν οι γαλοπούλες τα Χριστούγεννα...
:-)
Ωραία ξήγα, εντάξει.
Κοίτα όμως πως δημιουργούνται οι εσφαλμένες εντυπώσεις: Εκτός απο παλιές ταινίες ή καμιά θείτσα, λάιβ το άκουσα απο συνομήλικο (20χρονος τότε) μόνον απο βορειοελλαδίτισσα (όταν είχε πρωτοέρθει στην Αθήνα), η οποία χρησιμοποιούσε πολλούς ιδιωματισμούς και τότε μου φάνηκε παλαιικό αλλά χαριτωμένο.
Δεν το θεώρησα ιδιωματικό (γιατί το' χα ξανακούσει) ε, λέω θα ξέμεινε σαν έκφραση πάνω.
Τον δε Έβγα (ένα μούργο) τον πρωτοείπε εκείνη («ο Έβγας») έτσι στη γειτονιά και του έμεινε, μάλιστα το καμάρωνε κι ο ίδιος (!) όταν π.χ. ζητούσες κάτι δύσκολο (κουμπιά, σφυρίχτρες, τίποτα σπάνια περιοδικά, καμιά περίεργη μάρκα παγωτό κλπ) και τύχαινε να έχει στοκ, λέγοντας καμαρωτός «εμ, τί Έβγας είμαι»;
:-)
Αληθινά, έχει σημασία;
Σ(ι)ούτα έλεγαν οι αρβανίτες την αγελάδα χωρίς κέρατα αλλά και την γυναίκα με πολύ μικρά (έως καθόλου) βυζιά.
Διατηρώ την εντύπωση οτι είναι πανελλήνια (αλλά παμπάλαια) μετωνυμία, πλέον μόνο μπαρμπάδες το λένε.
Μάλιστα, ήταν τόσο διαδεδομένη στη λαϊκή συνείδηση, ώστε η γνωστή αντίζηλος-γαλακτοβιομηχανία έκανε διαφημιστικό αγώνα-προπαγάνδα επί πολλά χρόνια, ώστε να θεμελιώσει το μελαγχολικό έρεισμα «Η Δέλτα της γειτονιάς» στους νεώτερους...
Σε πολλές παλιές ταινίες (ενδεικτικά π.χ. με τον Βέγγο), η Έβγα ήταν το σημείο αναφοράς της γειτονιάς, π.χ. δημόσιο τηλέφωνο («διά το κοινόν» ή «εδώ τηλεφωνείτε» κλπ), γίνονταν λογής-λογής κουσκουσουρέματα, κλείνονταν αθώα αραντεβού κλπ, όπως στα μπαλμπέρικα και στα καφεκοπτεία.
Το' χω ακούσει και απο βορειοελλαδίτες (ο Έβγας ή ο Εβγατζής = ο ψιλικατζής).
Επίσης, ο Καλαμαριώτης (αν και Χαϊλάντερ απο 40ετίας) Χάρρυ Κλύνν λέει κάπου «... φοράω και μια Άκουα-Βέλβα και την αράζω στην Έβγα ...».
[I]Ρίχνω ζάρια, φέρνω άσσοι
μας την πέσανε οι πάτσοι...[/I]
Σωστός!
Είναι που λέει:
[I]-Είναι φρέσκες οι γαρίδες σας ή κατεψυγμένες;
-Μμμ... Φρεσκοκατεψυγμένες![/I]
Γάμησε!
Άλλα συναφή:
Ιταλικά: Cinque contro uno = πέντε (δάχτυλα) εναντίον ενός κλπ
Ισπανικά: Cinco contra uno (ο.π.), todos al calvo = όλοι εναντίον του καραφλού (κεφαλάρι), troucha = πέστροφα (που σπαρταράει) κλπ
Μεξικάνικα: Alemanita (ale manita) κλπ
Εγκλέζικα: One off the wrist, beat the salami, bash the bishop, spank the monkey, toss, wank κλπ
Μαλάκες όλων των χωρών ενωθήτε!
Οι Ιταλοί λένε la Federica (la mano amica) = τη χήρα την πεντάρφανη, τη χουφτάλω, Mrs Palmer, Palmier Bistrot, με το πουλί στο χέρι κτλ.
Ξέχασα την αλησμόνητη προσφώνηση «πού' σαι πατρίδα!» στα ελληνικά γμτ...
Για να μην σεντονιάζουμε τον ορισμό, στην πρώτη περίπτωση συγκαταλέγονται και οι μάγκικοι χαρακτηρισμοί «το βάσανο», «το σπλάχνο», «το αίσθημα» (ή αίστημα), το τουρκομερίτικο «τζι(γι)έρι», το ιταλοπρεπές «ο/η αμορόζος/-α» κ.α.