Comments by HODJAS (3417)
Showing 121-150 from 3417
Τα περί δήθεν ακριβείας σχόλια [εκτός πνεύματος του κειμένου], συμβαδίζουν άριστα με το αμέσως αποπάνω σχόλιο, του οποίου η «επεξηγηματική» (;!) ουρά θα έπρεπε κι αυτή να είχε σβηστεί εδώ και καιρό (γνωρίζω δα καλύτερα απο το κάθε παιδοβούβαλο, ποιός χρειάζεται άδεια διαμονής στην Ε.Ε. και ποιός όχι).
Διάβασε, κατάλαβε πρώτα τί λέει το κείμενο και ύστερα πες «δεν καταλαβαίνω»...
Αι εκφράσεις χαμινίου
[I]Κατατρεγμένο μου ανεψούδι,
Πάει καιρός τώρανες που σόγραψα.
Τί πράματα είν’ αυτούνα που γίνονται κείθε κάτου βρέ παιδί; Χαλασμός Κυρίου! Τί δηλαδής, ν’ ασκωθούνε τα πόδια να βαρέσουνε το κεφάλι;
Σαν κι ετότενες θυμάμαι, με τσου μαύρους και κάτι λέτσους με μακριά μαλλιά (σαν κορίτσα-θεμουσχώραμε), που ετεμπελιάζανε στους δρόμους κι εφωνάζανε πήπολ, φρήνταμ και κουραφέξαλα. Ε, οι μαύροι φάγανε κι αυτοί το σοπάκι τους, οι άσπροι πήγανε στο μπαρμπέρη κι ησυχάσανε.
Μπιτίδιοι είναι δεξά-ζερβά παιδάκι μου και μην εψάχνεις γωνιά στο τάληρο, μόνε κοίτα τα διαβάσματά σου, να ξεστραβωθής. Βρε, παίρνεις εσύ το χαρτί σου;
Τσίφ, σε κάνω εγώ αμέσως καθηγητήν εδώ στην Αμέρικα, που λέει ο λόγος. Έχουμε αθρώπους να σε ποστηρίξουνε. Και θα’ σαι και κύριος.
Εδωνάς παιδάκι μου, ο κόσμος πάει μπροστά με την αξία του και με τη δούλεψή του.
Να, τσι προάλλες εμπήκανε μέσα στο μαγαζί που εργάζουμαι δυο σερίφηδες του υγιονομικού (σατζιτάριαν λένε, δείχνουνε και μια κονκάρδα και τέτοια).
Ε, να σου τονε το αφεντικό, πούθε να κρυφτεί, που οι κατσαρίδες κάτου στο υπόγειο τις έχουμε για ταπετσαρία, μη συζητάς. Κάκροτς τις λένε αμερκάνικα.
Το λοιπόν, κάνουνε έλεγχο, τους επήρε οπίσω απ’ το μπάγκο τ’ αφεντικό, τσου μέτρησε φίφτι φάιβ ντάλαζ α πής στον καθένανε, τους εκέρασε και απο μια κοκα-κόλα και σκολάσανε. Το’ δα στα κλεφτά, κείθε που ξεσκόνιζα.
Ο ένας απο δαύτους έμαθα έχει λέει φτιάσει βίλλα στο Σάσε Μπούλεβαρτ, κάτου στο γιαλό. Έχει και κούρσα. Αμή;
Κονομάνε οι αθρώποι, αλλά η δουλειά-δουλειά. Απ’ τις χαπασέβεν το πρωί στο ποδάρι να κάνουνε λέει ρέη-πώς το λένε έφοδο- στα μαγαζά.
Εμείς δόξασοθεος, καλά είμεθα. Ε να, εστούμπισα κειδά λίγο το δεξί μου χέρι με μια παλιο-κασόνα φρούτα και είπε ο ντόκτορας ρηλάξ και τα τοιαύτα. Τα’ χει λέω αυτά το επάγγελμα, τί να κάνεις; Επήγα σιγούλια-σιγούλια στο μάη χόμ να το ξεκουράσω κομμάτι, μου’ δωσε και το μεροκάματο ολάκερο το μπός, να’ ναι καλά.
Το λοιπόν κύριε, την άλλη μέρα επήγα κανονικά στη δουλειά μου και κίχ δεν έβγαλα κι αυτό ο μπόσσης το εχτίμησε πολύ. Σε δυο-τρείς μέρες, τώρα με το κράισις (πώς το λένε ρωμέηκα μωρέ που πανάθεμα τα ξέχασα τα ρημάδια), έδιωξε τον αράπη κι έναν άλλονε ανακατωσούρη, που του γύρευε λέει όβερταϊμ (κάτι κερατιάτικα – όλο καθισιό και γιούνιον μου ήτανε τρομάρα του) και κράτησε μόνον εμένα, οπούμαι δουλευταράς και μπιστικός.
Έχουμε στη δημοσά κάτι λεβέντες, που μας εβοηθάνε εμάς τους μεγαλύτερους και μας περνάνε απέναντι στα ζήμπρα κρόσσιν και τσου δώνουμε το κατιτίς τους, έτσι για πόκετ μάνεϋ, γιατί όσο να πείς διώχνουνε απ’ το νέμπορχουτ τσου κουμουνιστάς και τσου ξένους, που ήρθανε εδωχάμου να μας εφάνε το βιός σαράντα χρονώνε δούλεψη.
Καλά παιδιά είναι, καλοκουρεμένα (όχι σαν και τους άλλους τους λεχρίτες στα εξήντα-οχτώ), με αθλητικό παράστημα, τώρα θα μου πείς έχουνε κάτι ζουγραφιές απά στα μπράτσα τους, φορούνε κάτι γιούνιφορμ κάτι αυτά, μερικοί έχουνε κάνει και πρίσον, λένε και κανα μαδαφάκα/γιου μπιτς και τα τέτοια, ε, νέα παιδιά είναι, θα στρώσουνε.
Δε στο’ πα, να μην μου σεκλετιστής, πάει τηνε χάσαμε τη θειά σου, μέσ’ απ’ τα χέρια μας τη γυναίκα. Επήγε με το μαράζι να σε ιδεί γκρούμ με το ντηγκρί στο χέρι, ο θεός ν’ αναπάψει την ψυχούλα της.
Άιντε σταυραητέ μου, να μη μου βασκαθής, τελείωνε με κειό το Γιουνιβέρσιτυ, που το’ χεις κανει σαρακατσάνικο γάμο, έλα δωνάς να σ’ έχω να σε καμαρώνω, να σου βρώ και μια τσούπα απ’ το Μπόστον (έχουνε τον τρόπο τους εκειδά), να ρεστάρω ιν πής που λένε, τελοσπάντων. Εσαφράκιασα πιά ο κακορίζικος.
Σε φιλώ,
Άνκλ Χότζ
(Αλμπουκέρκη)
Π.Σ. Μη και μου γυρέψης άλλα ντάλαμπιζ άμα βγούνε οι κουμουνισταί στο Γκρής, για θα σας επετάξουνε λέει όξω απ’ το γιούροζον και θα κλείσουνε λέει τσι μπάνκες. Το’ δα με τα μάτια μου στο τελεβίζιον.
[/I]
ρουφιάνα έλεγαν οι ρεμπέτες και τη φωτιά του αργκιλέ γιατί φαίνονταν απο μακριά και τους πρόδιδε.
Τσκ-τσκ, κοίτα φίλε μου λέω, κακοπιστία...
Μα, ίσα-ίσα πρόκειται περί εμμέσου κομπλιμάν, με μια προσεκτική ανάγνωση, θα καταλάβει κανείς οτι ο άνθρωπος λέει θα κάτσω, δηλαδή άμα δεν καθότανε, θα κέρδιζε...
:-Ρ
Όντως κλασσικότατο. Μου το λέει ο Βίκαρ συνέχεια, όταν παίζουμε τάβλι...
:-Ρ
Άσ' τον. Σ' άλλη ταινία...
One had better miss the action than miss the point :-(
Σημ. στην Τριλογία του Γάμου του Στέργιου απο τον Καριοφύλλη Δοϊτσίδη (1. Στέργιους πισμάνιψι-δε γουστάρει, 2. Στέργιους ξιπισμάνιψι-εντάξει θα την πάρω/αλλά μετά μουλάρωσε η νύφη και 3. Στέργιους παντρεύιτι-τα βρήκανε τελικά και τα γκιουβέτσια ψήνονταν κλπ-κλπ), που είναι απ' τα αγαπημένα μου θρακιώτικα κομμάτια, ακούγεται πεντακάθαρα το κόρους των θειάδωνε «κατέβα Στέργιουμ'-κατέβα τζάνεμ, να σε παντρέψουμι» ενώ τα μιτζίθια είναι μιτζίτια (ή μετζήτια < τουρκ. mecit = παλιό νόμισμα και συνεκδοχικά συναντιέται ως ολόκληρος μισθός/λουφές), ανηψιέ.
Εκ του τούρκικου canım = ζωή μου, μωρό μου κλπ
προφ. τζα-νίμ ή τζά-νέμ ή τζα-νούμ
Λαδή δεν εχεις δεί το σχόλιο εδώ, που τα εξηγεί όλα ;-)
Κάνε ένα level up ρε Βίκα
[...] [I]κεί που το' χα να την ψήσω
πως τα πάντα είναι σάρξ
μου απάντησε ατάκα
«έτσι γράφει και ο Μάρξ»[/I] [...]
(Γ. Κούτρας «Συνάντηση» 1985)
Μνημονιακός;
:-Ρ
[...] και ο άνθρωπος τελικά, με τα πάαααρα πολλά, πετυχαίνει αυτά που θέλει, να έφτασε και μέχρι τον Άρη [...]
Για μερικούς, ο άνθρωπος έφτασε μέχρι το Ζέρβα :-Ρ
Βίκαρ, αν κατάλαβα καλά, ο Τζήζας έκανε λόγο γιά άμυνα, δεν είπε να πά να τους γαμήσουμε όλους πρώτοι.
Ακριβώς. Κάθε Πολιτεία διατηρεί το δικαίωμά της να αυτοπροστατεύεται. Η αστική δημοκρατία της Ελλάδας λ.χ. διαθέτει το άρθρο 120 του Συντάγματος (πού είναι τα Μακντόναλντς; Καρσί) ώστε να περιορίζει τις περιπτώσεις ανατροπής του πολιτεύματος.
Με βάση αυτό λοιπόν, ορισμένων φαιών κομματικών σχηματισμών (δεν είναι μόνον ένας πια) και ιδίως ενός που σχετίζεται με ανατολές ευγενών μετάλλων, θα αρκούσε ένας Εισαγγελέας (με μυαλό, αρχίδια και πολιτική υποστήριξη) να τους κλείσει το μαγαζί εν τη γενέσει του. Σε-σα;
Το γεγονός λοιπόν, οτι και τα δυο αστικά κόμματα και ιδίως αυτό με σήμα την ανατολή φωτεινού ουρανίου σώματος, που στο κάτω-κάτω κυβέρνησε και τα περισσότερα χρόνια και του οποίου το πολιτικό άστρο χρονικά ανέτειλε τω κόσμω το φώς το της γνώσεως παράλληλα με τον ανωτέρω σχηματισμό, «ωλιγώρησαν» (;) επί έτη πολλά (να' μαστε καλά), να περιστείλουν με κάθε νόμιμο μέσο τις δραστηριότητες του ανωτέρω σχηματισμού, έστω και με αφορμή τις εξόφθαλμες και πασίγνωστε ποινικές κ α κ ο υ ρ γ η μ α τ ι κ έ ς παραβάσεις μελών του, νομίζουμε οτι δεν χρειάζεται περισσότερο σχολιασμό απο σκέψη.
Πρόσφατα άκουσα και την εξής παπαριά (στο παραπάνω μοτίβο που πα' να γίνει trendy και viral τελευταία): Δηλαδή, άμα πάει έτσι, το ΚΚΕ γιατί είναι μέσα στη Βουλή, αφού κι αυτό επαγγέλλεται την κατάργηση του συντάγματος;
Επ' αυτού, η απάντηση συνίστατο σε μορφασμόν δι' αποχωρήσεως...
Συμφωνώ με Ίρον και ανηψιό.
Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις.
Τα συνώνυμα και τα επίθετα, πόσο μάλλον οι λεπτές πολιτικές, φιλοσοφικές κλπ αποχρώσεις δεν υπάρχουν για μόστρα.
Φασισμός, ναζισμός, φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, μαοϊσμός κ.ο.κ. λοιπόν, είναι πολιτικά συστήματα, με τους ηγέτες τους, το πρόγραμμά τους, τους υποστηρικτές τους κλπ.
Δεν είναι κάθε καταπιεστής, μισαλλόδοξος, μαλάκας κλπ (είδατε πόσε λέξεις ξεπηδούν απο το τίποτα;) φασίστας, όπως δεν είναι αριστερός ή προοδευτικός ή οικολόγος ή ουμανιστής κλπ ο πάσα ένας επειδής και τόριξε στον Τσίπρα, κουκουέ κλπ.
Η εποχή καλεί για ψυχραιμία και σύνεση.
Δεν θα κάνουμε τη γλώσσα μπουρδέλο με εννοιολογικές συγχύσεις, ούτε θα τσιμπήσουμε στην πόλωση για να φαγωθούμε μεταξύ μας, επειδή έτσι θέλει ο Μάνταλος, ο Σαματάς, ο Έτσιθέλος, ο Καμωματέρης, η Κρέμη, Ο Χατζημικιμάου, ο Δάγκας, η Σπάη και τα τσιράκια τους.
Προσοχή στις λέξεις λοιπόν, ιδίως σ' ένα φόρουμ γλώσσας, όπως αυτό.
Τα άλλα είναι κουβέντα καφενείου.
Αυτή την χαιρέκακη μαλακία, την επινόησαν άσχετοι και την χρησιμοποιούν σπεκουλαδόροι.
Θα τα βρούμε όλα...
serseri seni
Umut fakirin ekmeğidir...
Πασπάλα είναι και μια παλιοκαιρίσια έκφραση για το γαμήσι (και ιδίως την κορύφωσή του) π.χ. «πάμε για πασπάλες», «μ' αρέσει το πασπαλιστό» κλπ-κλπ.
Με συγκίνησες. Πάω όξω να βγάλω τη μύξα μου...
τί του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι