Εντάξει, εκείνη την εποχή ήταν εξημμένα τα πάθη και διαπράττονταν εκατέρωθεν ακρότητες: (Βλ. «Κεχριμπάρα»=Ηλέκτρα, «το τεσσαράγκωνο της παρακατιανής τεντώστρας»=το τετράγωνο της υποτείνουσας, «ρουφηχτές του αιμάτου του λαού»=αιμοδιψείς βιομήχανοι, αλλά και αντίστροφα «της εκδιδομένης γυναικός το κιγκλίδωμα»=της πουτάνας το κάγκελο)...
Μερτσί-μπουκλού!
Σημείωση:
Στην Αγγλία (τα ζώα) χάλασαν τις παραδοσιακές pub με τον ωραίο δρύινο διάκοσμο και τα κρεμαστά ποτήρια, αφού εκτός του γεγονότος οτι έβαλαν σε κάθε δωμάτιο τεράστιες οθόνες, που παίζουν ασταμάτητα MTV (στα μουγκά), έβγαλαν το μπιλιαρδάκι (δήθεν έπιανε χώρο) και το αντικατέστησαν με φρουτάκια και άλλα μηχανάκια, καταντώντας το μαγαζί λατέρνα, για να κονομήσουν.
Εξαιρετικό!
Βλ. και λήμμα «πίκπα».
Τα μουνόπανια και οι λιγδοκώληδες ρηαλητάμπουρες, θα είναι τα πρώτα κεφάλια που θα ρολλάρουνε...
Φωτηά κε τσεκούρη!
Ή απο το λατινικό θέσφατο «πάχτα σουντ σερβάντα» (χε!)
Στός!
Κάπου διάβασα για έναν δήμαρχο (;) μιας λατινοαμερικανικής χώρας, που ενθάρρυνε το λαϊκό γιουχάισμα κατά των παραβατών των κανόνων αστικής συμβίωσης (π.χ. σκύλοι που χέζουν στα πεζοδρόμια, παρκάρισμα όπου λάχει, σκουπίδια κλπ), το οποίο είχε θεαματικά αποτελέσματα!
Κατ' εξοχήν χρησιμοποιείται Β. Ελλάδα (στη Σαλόνικα έχει και γνωστό σουβλατζήδικο μ' αυτό το όνομα)
Αυτά είναι τραγούδια κύριοι! (Στελάρας)
Απορώ δε, γιατί δεν είναι δις πεντάστερο (100% Χ 2) όπως του αξίζει...
Η Λία δεν είναι Βίσση...
Ωραίος!
Ιταλιστί: Sono stanco morto/sfinito/a pezzi (=«είμαι κομμάτια») κλπ
Πολύ ενδιαφέρον!
Το ρυμοτομικό σχέδιο της Ομόνοιας (κύκλος και δρόμοι που φεύγουν ακτινωτά), που εκπόνησαν οι Κλεάνθης και Ζάουμπερτ (1834), προέρχεται απο ένα βαυαρικό πρότυπο (δεν θυμάμαι την ονομασία στα γερμανικά), το οποίο αναπαριστά τις μπερδεμένες ουρές των αρουραίων (κέντρο-πλατεία), οι οποίοι τείνουν να φύγουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις ενστικτωδώς, προκειμένου να απεμπλακούν (δρόμοι)...
Βράστα, (αν μπορείς να τη βρείς) υπήρχε μια μελάτη αφίσα στα 90'ς, της Ζωής Λάσκαρη, που κατέβαινε υποψήφια δημοτική σύμβουλος Α΄ Αθηνών στις δημοτικές εκλογές, με τίτλο «Η Αθήνα Ζωη-ρεύει» (sic).
Κάποιος ευφυής την παρήλλαξε στο «Η Αθήνα παίρνει τον Κατήφορο»...
Αλλίβε δεν εννοείς τη γνωστή τριανδρία της αποστασίας του '65 (Μητσοτάκης-Κόκκας-Χοϊδάς);
Βλ. και ταινία «Απόντες», γυρισμένη στη Σαλαμύκονο.
Έχει παίξει η ΑΕΛ στο Βόλο, έχει ρίξει τάληρο, έχει κι ωραία μέρα κι ο Δώνης πάει μ' ένα φιλαράκι του να φάνε κανα ψαρικό στην παραλία.
Πάνε στο «Αιγαίον» και στα παραλιακά, έχουν τελειώσει οι ψαρομεζέδες, πάνε Νέα Ιωνία, τίποτα.
Πάνε στην «Άνοιξη» και τους λέει το γκαρσόνι, «μου' χει μείνει μόνο ένα χέλι στα κάρβουνα, το θέλετε;» Τί να κάνουνε, κάτσανε.
Τέλος πάντων, ρημαδοτρώνε, ζητάει ο Δώνης λογαριασμό κι έρχεται η λυπητερή 250 γιούρο...
(Δώνης):
-Τρελλαθήκατε ρε; 250 εβρόπουλα για ένα χέλι και δυο ούζα;
(Γκαρσόν):
-Ένα το χέλι Δώνη κι η «Άνοιξη» ακριβή...
Βρετανιστί: Bad hat
Αμερικανιστί: Bad number, slim customer κ.α.
Βλ. και Διακονιάρης (μπαζωμένο ρέμα στις δυτικές συνοικίες της Πάτρας που πλημμυρίζει κάθε τόσο-όπως ο Ποδονίφτης στην Αθήνα)...
Όπως το' πες. Η ελληνική γλώσσα είναι μια παλιά πουτάνα...
Εκάηκεν το τσιάμπασιν!
Άξια!
Στην καστεγιάνικη αργκό το «eres un mierdas» (=είσαι ένας σκατάς), είναι ό,τι πιο υποτιμητικό υπάρχει...
Σον πονηροί λε φλίκ...