Comments by salina (433)
Showing 181-210 from 433
χαχαχαχα ένας γνωστός μου λέει «φωρολογιακή δήλωση»
Το εξεπλάγην όμως είναι τόσο ωραίο που παραμένει άκλιτο, το άκουσα κι εχθές στη τβ ότι «εξεπλάγην όλοι»
πήγα να ανεβάσω συμπληρωματικό ορισμό, αλλά αφού τον έγραψα ανακάλυψα ότι είναι καραδόκιμος. Ε, για να μην πάει άκλαυτος, το ανεβάζω εδώ για λόγους πληρότητας
[I]Ελληνικούρες είναι και τα μαργαριτάρια, ιδιαίτερα όσα γίνονται όταν θέλουμε να εμπλουτίσουμε τον λόγο μας με καθαρευουσιανιές ή να το παίξουμε μορφωμένοι με εξεζητημένες εκφράσεις, ή λόγιους τύπους, άθλημα όμως που δεν κατέχουμε και τελικά αντί να πουλήσουμε μούρη γινόμαστε περίγελος.
- ... και του το είπα του Μπάμπη κι εκείνος εξεπλάγην και...
- κάτσε, δεν κατάλαβα, ο Μπάμπης εξεπλάγη ή εσύ εξεπλάγης;
- εεε; ... μα σου λέω, ο Μπάμπης εξεπλάγην, εγώ γιατί να εξεπλάγην, αφού εγώ του το είπα...[/I]
Θένκια σε αμφότερους και τους δύο για τις απαντήσεις :-)
Ετερη απορία: τι είναι το ταμπάνι και πούθε το μαζεύουμε;
Και μετά την μελέτη του επιστήμονος δεν έχουμε κανέναν λόγο να φθονούμε το πέος.
Α ρε άιρον, πάλι πρωτοπόρα είσαι!
Ζήλεψα βράστα, σε αυτό το στουρναράδικο θα ήθελα να πάω!
Πλάκα-πλάκα, ξαναδιαβάζοντας το σχόλιό μου διαπιστώνω ότι είναι ό,τι πρέπει για την σταυροφορία κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Αντε! άλλη φορά θα σας πω και την εμπειρία μου από ιδιωτικό ΙΕΚ
Σε πιο κόσμιο τόνο:
Μικρό κώλο δεν έδειρες, τρανό μη φοβερίζεις
Mιάς και έκανα τέσσερα χρόνια σε στουρναράδικο (2η-5η δημοτικού) να μοιραστώ την εμπειρία μου.
Οι τάξεις ήταν χωρισμένες σε δύο τμήματα, ουσιαστικά δύο ταχυτήτων, ένα τμήμα για τα στουρνάρια κι ένα για όσους έπαιρναν τα γράμματα.
Δεν ξέρω με ποια ακριβώς κριτήρια γινόταν η κατάταξη, πάντως εγώ δεν θυμάμαι να πέρασα κάποιου είδους εξετάσεις ή «συνέντευξη», από την ψυχολόγο ας πούμε, που το σχολείο διαφήμιζε ότι θα μιλούσε με όλα τα παιδιά.
Ισως η δική μου η σειρά να ερχόταν στην 6η δημοτικού, αλλά τους την έφερα και πήγα σε δημόσιο.
Και επειδή η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει αρχές και κρατάει αξιολογικά κριτήρια, η σειρά δεν παρακάμφθηκε ούτε όταν πέθανε ο πατέρας μου.
Δεν έλεγε πάντως ψέμματα το φυλλάδιο, ψυχολόγος υπήρχε (και ήταν και πολύ όμορφη), αλλά έκανε την γραμματέα και την συνοδό του σχολικού.
Εγώ είχα την τύχη να πάω στο τμήμα με τα στουρνάρια, που σε γενικές γραμμές η διαφορά στην διδασκαλία ήταν:
- αναλυτική διδασκαλία «θα διαβάσετε από την σελίδα 30 ως την σελίδα 45»
- δημιουργικός διάλογος «βαριέσαι να διαβάσεις γιαυτό κάνεις λάθη»
- ελαχιστοποίηση σωματικής τιμωρίας «ξέχασες το τετράδιο ορθογραφίας;;; (παφ-παφ) Για να δούμε τώρα, θα το ξαναξεχάσεις» [σσ το ξαναξέχασα (παφ-παφ)]
- βαθειά γνώση και ευαισθησία του δασκάλου σχετικά με τις μαθησιακές δυσκολίες «αφού μου γράφεις την ίδια λέξη με τρεις διαφορετικούς τρόπους στην ίδια σελίδα, πάει να πει ότι τεμπελιάζεις και δεν διαβάζεις και πας να με κοροϊδέψεις»(παφ-παφ)
- αντί να μας βάζουν να αποστηθίσουμε 10 σελίδες, μας έβαζαν 7, ώστε να αφομοιώσουμε με άνεση την διδακτέα ύλη. Ή μπορεί να ήταν και ανάποδα (αντί για 10 να μας έβαζε 15), να μας πρέσαραν δηλαδή περισσότερο, ώστε να αποδείξει ο δάσκαλος τις ιδιαίτερες ικανότητές του, ότι μπορεί να πάρει χάπατα και να τα κάνει άνθρωποι.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς τις διαφορές στην διδασκαλία, αφού δεν μιλούσαμε με τα παιδιά του άλλου τμήματος. Μας σνόμπαραν περισσότερο απ' όσο σνομπάρει γκαρσόνι σε παραλιακό σκυλάδικο τα πίσω τραπέζια.
Αυτό δεν θα ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικό αν υπήρχε καλύτερη κατανομή μαθητών: στο τμήμα των 35 ατόμων (σε κάποιες τάξεις ίσως και παραπάνω) ήμασταν 3 κορίτσια.
Ημασταν λοιπόν αναγκασμένες να κάνουμε παρέα μεταξύ μας, αφού το άλλο τμήμα και οι μεγαλύτερες τάξεις μας σνόμπαραν (και εμείς σνομπάραμε τις μικρότερες τάξεις ε! κάποιον έπρεπε να σνομπάρουμε κι εμείς -στο πηγάδι κατουρήσαμε;).
Αν οι δύο τσακώνονταν μεταξύ τους, έπρεπε και η τρίτη να πάρει θέση. Μέχρι να τα ξαναβρούν δεν πέρναγε το γαμημένο το διάλειμμα με τίποτα.
Και κάτι τελευταίο, γιατί ακούω από δω κι από κει γονείς που φοβούνται μην πέσουν τα καμάρια τους θύματα μπούλινγκ, και λεν ότι γιαυτό τα στέλνουν σε ιδιωτικό, κανείς δεν μας προστάτεψε ποτέ από τους μπούλιδες.
Με άλλα λόγια, καταγγέλλω το παρόν λήμμα ως παραπειστικό. Εγώ έμαθα πολλά γράμματα (24 για την ακρίβεια) στο ιδιωτικό (και τα ξέχασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα)
έελα βρε παραπονιάρη, σιγά τα αγγλικά καριολίκια, μία δεν πιάνουν μπροστά στον πλούτο της Ελληνικής Γλώσσης
Ναι ρε τζιζας! αυτό έψαχνα, (αλλά στο τηλεφωνικές φάρσες)
ψιλο-χοντροάσχετο είναι αλλά από τις καλύτερες τηλεφωνικές φάρσες που έχω ακούσει εδώ
Πες μου πως λεν το φίλο σου να σου πω τ όνομά του
και όμοιος ομοίω αεί βελάζει
Αν ψάχνει ο πάτσης «με λέξεις κλειδιά λεσβία» θα γυρίσει σε κανένα τρίμηνο (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό).
Πάνε παλικάρι μου να πάρεις μόνος σου τσιγάρα, και να μου φέρεις κι εμένα... α! κόψε κι ένα λεμόνι απ' την αυλή του γείτονα, δεν έχω να αβγοκόψω
ρε iron, διαβάζουμε και κανένα ορισμό που και που, όχι μόνο τα σχόλια :Ρ
τι λες τώρα! το μισό σλαγκ σε μία παράγρφο!
Ετσι, για την ιστορία (και αφού πήρα πληροφορίες από τον θείο)
Το κτίριο που αναφέρω παραπάνω (και μάλλον και ο Δείνος) λέγεται Μέγαρο Μάντακα, είναι Πανεπιστημίου 57 και χτίστηκε (1972-1974) εξ αρχής για γραφεία.
Παρούσα κι εγώ (αλλά μια χαρά τα λες μόνος σου, συνέχα)
Αν και δεν ανήκω στην Διαγραφική Επιτροπή, να πω ότι αφού υπάρχει κατηγορία Λογοπαίγνια θα πρέπει να ζήσει. Θα συμφωνήσω όμως με τον βράστα ότι πρέπει να αλλάξει λίγο, προσωπική φαβορίτα το πλακομουνισμός
ναι ρε, υφάρχει
Μα νομίζω ότι αυτή ήταν η διαφορά, ότι μέγαρα στην Αθήνα λέμε θηριώδη συγκροτήματα γραφείων, βλέπε μέγαρο ΟΤΕ, ή κρατικά νεοκλασικά (Ζάππειο, Μαξίμου, Προεδρικό κα).
Νομίζω ότι αυτά που αναφέρεις σαν πολυκατοικίες πέφτουν στην πρώτη περίπτωση (αν σε καταλαβαίνω πρέπει να λες για κάποια κτήρια στην Πανεπιστημίου) που όμως δεν νομίζω ότι χτίστηκαν για να στεγάσουν οικογένειες αλλά γραφεία. (Δεν παίρνω και όρκο)
Αν η επόμενη συνάντα δεν γίνει σήμερα το βράδυ, να δω ποια από τις δυο μας θα το θυμηθεί. Με την απορία θα μείνω :(
Σαλονικιά η θυρωρίνα;
Σχετικό-άσχετο: έλεγε η μαμά μου ότι στην Θεσσαλονίκη τις πολυκατοικίες τις λένε «μέγαρα». Πρέπει να το είχε ακούσει στις δεκαετίες 50-60.
Ξέρει κανείς άλλος τίποτα;
'εν γκατάλαβα. αλλιώς προφέρεται το έΓΓραφο και αλλιώς το έΓΚραφο; μήπως εννοείς έΝΚραφο;
Παίρνοντας παράδειγμα από παλιές ελλ ταινίες, τα «δουλικά» είχαν είτε «χωριάτικα» ονόματα, τύπου Παγώνα, είτε κοινά λαϊκά τύπου Κατίνα και Μαρία ενώ οι κυράδες τους τα άλλαζαν σε Καίτη και Μαίρη. Χαρακτηριστική σκηνή με υπηρέτριες όλες Μαρίες εδώ
Ούτε εγώ μπορώ να μιμηθώ την προφορά, αλλά διαβάζοντας τα παραδείγματα είχα τον ήχο στ αυτιά μου.
Το «να βοηθήσ'ς» που λέει πιο πάνω ο earendil_ath είναι άλλη προφορά, πιο κοφτή (τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω-διαβάζω εγώ)
Το «να βοηθή'εις» είναι πιο μακρόσυρτο, πιο -πως να το πω- ναζιάρικο(;)
τα παραδείγματα είναι αλλ δε μανυ
για πιο σοφιστικέ ελληνικούρες εδώ, εδώ κι εδώ
Το παράδειγμα είναι απ τη ζωή βγαλμένο βίκαρ!
Πρέπει πάντως να παραδεχτούμε ότι είναι ζόρικο ρήμα, και το «εκπλήγηκα» ακούγεται κάπως, ξερωγώ, σαν να γέμισα πληγές ένα πράμα.
Το δε «εξεπλάγην» όταν κλίνεται χάνει την αρχαιόκαυλη αίγλη του και μοιάζει σα να παίρνεις το αρχαίο και του κοτσάρεις μαλλιαρή κατάληξη. Αυτό κάνει και τον ομιλητή να αμφιβάλλει για την ορθότητα της κλήσης, και τον ακροατή που, μάλλον, έχει συνηθίσει στην ακλισά.
Πράγματι η αργκό έρχεται να καλύψει το κενό και να μας βγάλει από την δύσκολη θέση.
[I]Το σχόλιο για το νέο σλάνγκρ θα το αφήσω να πέσει στο κενό.
[Φαντάζομαι την κλίκα σε απαρτία, μέσα σταυπερπολυτελή ιδιόκτητα γραφεία, να κάθονται στην αίθουσα συσκέψεων (ή και στο ρουφ γκάρντεν) και να περιμένουν ποιό κορόιδο θα τσιμπήσει το ανεκδοτάκι περί αναβάθμισης για να ξεσκιστούν στα γέλια και να αρχίσουν την καζούρα -δεν τσιμπάμε ρε!][/I]