Έψαξα αλλά δεν βρήκα άκρη, οπότε αυτοσχεδίασα ποιητική αδεία...
Υπάρχει και στη «Μεθυσμένη Πολιτεία» του Σωτ. Πατατζή (1948)
Και για να γίνω πιό συγκεκριμένος, ειδικά το κομμάτι για τους λοκατζήδες σκέφτηκα όταν θυμήθηκα το βιβλίο. Αφού ξέρουμε κι οι δυό για πιό πράγμα μιλάμε, αυτό που με χαλάει στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι η συνοδευτική φωτο. Αυτός που πούλησε στον μάγκα της φωτό αυτό που κρατάει, είναι και αυτός που θα αποφασίσει ποιός θα νικήσει αν ο μάγκας τσακωθεί με τον γείτονα. Τα ρέστα περί εκπαίδευσης, ηρωισμού κλπ τα ακούω ψιλοβερεσέ.
Με κάλυψες απολύτως. Στότατος.
Είναι το λεγόμενο τιρμπουσονάτο (κάι -κάι -κάι).
Για την ακρίβεια : soluk = ανάσα / soluk soluğa = λαχανιασμένος, ασθμαίνων
Νάτος πάλι...γκελ μπουρντά :-)
Είθισται και παρά τοις γειτόνοις : Iyi diyelim, iyi olalιm = να λέμε καλά, να 'μαστε καλά.
Στης ροχάλας το δρομάκι
«πάντα βρέχει» για τον Ακη.
Παρεμπ, το πολύ καλό άρθρο του Δ. Χ. περί ζεϊμπέκικου βρίσκεται και στο βιβλίο του «Ημών των ιδίων», δεν θυμάμαι τώρα τις εκδόσεις. Μεταξύ άλλων, έχει και ένα κομμάτι περί Καζαντζίδη, αλλά να μην το διαβάσει ο Χότζ γιατί θα γίνει εδώ μέσα της (κακο)μοίρας της σακατεμένης :-)
Εφόσον στην πραγματικότητα πρόκειται για απόσταση ολίγων μέτρων τι λέτε για το «πατ κιούτ γιβέντισμα» ;
Να θου πω λοιπόν οτι θτα ιθπανικά τηθ Ιθπανίαθ το -ζ- προφέρεται -θ-
Ετσι, πυγμή. Ατσάλινη γροθιά σε βελούδινο γάντι.
Στος ο πανκελής, πχ οι μύγες στην Ελλάδα κάνουν ζζζζζζ ενώ στην Ισπανία κάνουν θθθθθθ.
Κάτσε βρε Πανκελή μου, πρέπει οπωσδήποτε να τον βάλω κάπου ; Κι άμα δε θέλω, ή άμα δε χωράει ;
Τείνω να συνταχθώ με την άποψη Σαραντ περί πούλου / πουλεύω που παραθέτει ο Χαν, για να ευλογήσω λιγάκι και τα γένια μου δες και σχόλιά μου εδώ.
Άσχετο : Πούλος Πουλόπουλος λεγόταν ο Μοραΐτης της «Βαβυλωνίας» του Δ. Βυζάντιου (1836).
Το τραύμα είναι πρόσφατο και έτι αιμάσσον.
Ιππάνθρωπος = έφιππος αστυνομικός
(...κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτό το γέλιο της Γκαλά, να το αξιοποιήσουμε με κάποιο τρόπο ρε παιδί μου, κρίμα να πηγαίνει χαμένο. Για ρίχτε οι υπόλοιποι καμιά ιδέα...)
το αφήνω να περάσει ασχολίαστο...
Οι Ρώσοι πάντως τις γάτες τις καλούν όπως εμείς τις διώχνουμε, δλδ ξςςςςς.
Νυχτεριδάνθρωπε και σκοτεινέ ιππότη, Εγώ θα σού πώ πότε, αν, πόσο και με τι θα ψαρώνεις, και Εγώ θα σού μάθω όσα επιτρέπεται να γνωρίζεις για να Με υπηρετήσεις.
Να αγρυπνάς περιμένοντας τις οδηγίες Μου.
Μίλησα. Όχι άλλο.
Πού έχω μπλέξει ρε πούστη μου...σώνει πιά...
Ιταλ. tocca a me / ισπαν. me toca a mi = σειρά μου.
Τα καταγράφω, μπας και...
Τελευταίος = sonuncu, son.
Οταν συντάσσεται με ουσιαστικό, χρησιμοποιείται το son, πχ son tren = τελευταίο τραίνο.
Στος, φυσάει ! Στη δεκαετία του '70 το λέγαμε «όλους» (ο τελευταίος) και «'πολοίπους» (ο προτελευταίος). Αν ο «όλους» προλάβαινε, φώναζε και «όλους γιά όλα τα βολιά», δλδ ότι θα έπαιζε πάντα τελευταίος, σε όλους τους γύρους.
Παρακαλώ η αναζήτα να γίνεται με στυλ :-)
Θξ Ιρον, άριστα εποίησες.
Κάδμε, αν σου πω θα θεωρηθεί διαφήμιση.
Φίδια λούζουμε ;
Κάδμε για τιμωρία που εξέθεσες τη Γκαλά πες πέντε φορές γρήγορα «Γκρούντμουντ Γκρουντμουντσντότιρ».
Και θέλω να ακούσω προφορά, νταξ ;
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, άμα το δει ο Χότζας θα σκαρώσει καμιά λασκολογία από το λατ. poena και το αγγλ. kill.