Comments by donmhtsos (777)
Showing 271-300 from 777
Ὁ Παπαδιαμάντης στὴ "Φόνισσα" χρησιμοποιεῖ τὸ προσωνύμιο Καμπαναχμάκης γιὰ κάποιο ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῆς ἱστορίας:
Στρέφεται καὶ βλέπει ἕνα ἄνθρωπον, ἕνα βοσκόν. Ἡ Φραγκογιαννοὺ τὸν ἀνεγνώρισεν. Ἦτο ὁ καλούμενος Καμπαναχμάκης. ἐδῶ
First name : Alfredo Omar
Last name : Ábalos
Nationality : Argentina
Date of birth : 17-03-86
Age ; 29
Country of birth : Argentina
Place of birth : Las Heras
Position : Attacker ἐδῶ
Σκέψου νὰ τὸν ἔφερνε καμμιὰ ἑλληνικὴ ὁμάδα!
Felek στὰ Τούρκρικα εἶναι ἡ μοῖρα, τὸ πεπρωμένο ἐδῶ. Ὁ Σαραντᾶκος γράφει: "Το felek προέρχεται από το αραβικό falak που σημαίνει «ουράνια σφαίρα» (η έννοια της τύχης αναπτύχθηκε δευτερογενώς, μέσω της αστρολογίας)" ἐδῶ. Δεῖτε ἐπἰσης τὸ λῆμμα γαμώ το φελέκι μου μὲ ὅλα τὰ σχόλια.
Βλέπε του Τσιφόρου...
Ἡ λέξη εἶναι ἀρκετὰ παλιὰ. Τὴν χρησιμοπειεῖ συχνὰ ὁ Τσιφόρος καὶ πιθανῶς, ἐπειδὴ τὴ θεωρεῖ ἀρκετὰ συνηθισμένη, δὲν τὴν ἔχει στὸ γλωσσάρι του.
Πολὺ ἐνδιαφέρον! Δυστυχῶς μαζὶ μὲ τὰ ἐπαγγέλματα χάνεται καὶ ὁ γλωσσικὸς πλοῦτος ποὺ τὰ συνοδεύει.
Ὁ Πετρόπουλος στὰ "Καλιαρντὰ" τὸ ἐτυμολογεῖ ἔτσι:
"χορχόρα, ἡ: φωτιὰ ποὺ ὅταν καίει κάνει χὸρ-χὸρ".
Πάντως ὑπάρχει καὶ ἡ ὀπερέττα "Λεπλεμπιτζῆς Χὸρ-χὸρ ἀγὰς" τοῦ Ἀρμένιου συνθέτη Ντιχράν Τσοχατζιάν.
(Ο Αρμένης Ντιχράν Τσοχατζιάν έγραψε, περίπου το 1880, μια τρίπρακτη οπερέτα στην τουρκική γλώσσα, με τον τίτλο: «Λεπλεπιτζής Χορ –χορ αγάς».εδώ) ποὺ πὲρασε στὴ λαϊκὴ παράδοση καὶ ἔφτασε μέχρι τὶς μέρες μας, ὅπως ὁ ὁμώνυμος σκοπὸς ἀπὸ τὴν Ἁγιάσο τῆς Λέσβου.
@ Ο ΑΛΛΟΣ (σχ.#3)
... χασικλή και κουρελιάρη.
Τὸ σωστὸ εἶναι: ... χασικλὴ καὶ μπουρδελιάρη
Μιὰ συνηθισμένη ἀπάντηση-γείωση τῆς ἐποχῆς ἦταν:
Ὁ δικός σου πάντως ἦταν ἀγγειοπλάστης γιατὶ ἔφτιαχνε καθίκια σὰν καὶ σένα!
Ἀπ' ὅ,τι θυμᾶμαι ἀπό τὰ φοιτητικά μου χρόνια (ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ '70), στὸ φοιτητικὸ καφενεῖο πού παίζαμε πρέφα, κοῦπες ἀλλὰ καὶ πόκα (ἰδιαίτερα τέτοιες μέρες), ὅταν λέγαμε "δὲν ἔχω σταυρώσει κόλπο" ἐννοούσαμε ὅτι δεν ἔχουμε κερδίσει οὔτε μιὰ παρτίδα στὴν πόκα (π.χ. κοῦκος μονὸς, κοῦκος διπλὸς, μπόμπες, χαρακίρι κ.τ.τ.). Γιὰ τὰ "μπαζοπαίχνιδα" (πρέφα, κοῦπες), μὲ τὴν ἔννοια τοῦ παρόντος λήμματος, λέγαμε "δὲν ἔχω πιάσει μπάζα" ἤ "δὲν ἔπιασα χαρτωσιὰ".
1.@ Κυρ Μητσος. Κατ' αρχάς καλώς ώρισες. Η κριτική είναι καλή, είτε συμφωνούμε, είτε όχι. Δεν συμφωνώ με το σχόλιό σου για το περιεχόμενο του λήμματος. (Προσωπικώς συμφωνώ με το σχόλιο του Hank περί λαογραφικού πλούτου). Εν τούτοις πιστεύω κι εγώ ότι το παράδειγμα δεν είναι επιτυχημένο. Διαφωνώ όμως με το ύφος του σχολίου σου και τον χαρακτηρισμό (θλιβερό). Αυτά μπορούν να δημιουργήσουν, χωρίς λόγο, οξύτητες που έχουν κοστήσει αρκετά στο site.
2.Θεώρησα σκόπιμο να κάνω τις παραπάνω διευκρινήσεις, προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων λόγω παρομοίων ψευδωνύμων.
3.Η σιωπή μου κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα αποτελεί ένα είδος διαμαρτυρίας για την εντελώς αχρείαστη κττμγ διαγραφή του Σφυρίζοντος. Αν κρίνω δε από την πρόσφατη δραστηριότητα του site, δεν είμαι ο μόνος που απουσιάζει.
Η γάγκλα και η πιθανή ετυμολογία της "Γάγκλα ή γάγκλα, είναι η καμπύλη, η κύρτωση, η στροφή δρόμου. Το αρχαίο ουσιαστικό ζάγκλον που σημαίνει δρεπάνι, αναλύεται στο επιτατικό ζα- (όπως στο ζάπλουτος), στο θέμα αγκ, που σημαίνει κάμπτω (αγκ-ύλη, άγκ-υρα) και στο καταληκτικό επίθεμα -ον. Αλλά υπάρχει και μεταγενέστερος τύπος δάγκλον (πβ. το ησυχιανό «δάγκλον, δρέπανον» ). Από τους τύπους αυτούς, ζάγκλον και δάγκλον, παράγονται αντίστοιχα οι λέξεις ζάγκλα και δάγκλα, που σημαίνουν αυτή που είναι δρεπανοειδής" (από εδώ) μας δίνουν και την πιθανή ετυμολογία της κάγκλας, λόγω του ότι οι δύο λέξεις είναι σχεδόν ταυτόσημες.
Με αφορμή την ετυμολογία του Χαν.
Καταντήσαμε να μας κάνει κουμάντο μια βαλτοκέλλα.
κέλλα: το μεγάλο κελλί (αγροικία από ξερολιθιά για χρήση από ανθρώπους και ζώα) στη ντοπιολαλιά της Κύθνου.
Τραγουδάρα!
Καμιά σχέση με το τσεκίνι το (ουσιαστικό) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :τσεκιν(βενετ. λ. zechin) -ι] παλιό χρυσό νόμισμα της Βενετίας, γνωστό στην Ελλάδα ως βενέτικο φλουρί. από εδώ.
Εξαιρετικό!
Να βάλω κι εγώ τον "οβολό" μου στο θαυμάσιο λήμμα:
λυκόπιασμα: έτσι αποκαλεί συχνα-πυκνά ο μπαρμπα-Γιώργος τον Καραγκιόζη.
Ωρέ χουνέρ' που μου σκάρωσες! Θα σ' αφαλουκόψου χαντακουμένου, λυκόπιασμα!
Επίσης το πιο ποιητικό κι αλαφροΐσκιωτο νεραϊδόπιασμα.
Είναι, πιστεύω, ανάλογη περίπτωση με το "άρτι αφιχθέν" Τσάγαλα με γιαούρτι.
Γιατρό κατά τον Τσιφόρο αποκαλούσαν στις παράνομες (την εποχή εκείνη - δεκαετίες '50 και '60) χαρτοπαικτικές λέσχες (ή τράτες κατα τον Τσιφόρο) κάποιον σοβαρό παίκτη που συμμετείχε στο χαρτοπαίγνιο, θέλοντας να προσδώσουν κύρος τόσο στον παίκτη (που μπορεί να ήταν γιατρός ή να ασκούσε οποιοδήποτε άλλο "αξιοπρεπές" επάγγελμα, όπως δικηγόρος, μηχανικός, έμπορος κλπ.) όσο και στή λέσχη. Ελλείψει τέτοιου, έπαιρναν κάποιον καλοντυμένο και καλομίλητο από το συνάφι και τον βάφτιζαν "γιατρό".
Όλα (λήμμα, ορισμός, σχόλια) πολύ ωραία. Η σβημάρα υπήρχε στη ντοπιολαλιά της Κύθνου (και άλλων περιοχών, πιστεύω) παλαιόθεν.
Πολύ ενδιαφέροντα σχόλια και παραπομπές. Μέχρι τώρα πίστευα (όπως οι περισσότεροι νομίζω) πως η λέξη είναι πρόσφατη. Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης και η περίπτωση του ποιητή Στέφανου Σαχλίκη (προσωπικώς τον αγνοούσα): ζούμε τη ζωή όπως γουστάρουμε και στο τέλος τραβάμε μια μετάνοια κι όλα ωραία και καλά. Τέλος κάτι για τη συνέχεια της γλώσσας: Πριν εξακόσια και βάλε χρόνια (αν θυμάμαι καλά ο όρος υπάρχει και στο Βυζάντιο) η πόρνη λεγόταν πολιτική. Σήμερα η πολιτική έχει γίνει πόρνη.
Χωρίς πλάκα τώρα. Το πρόθεμα ζα- στα τοπωνύμια είναι, άν δεν απατώμαι, σλαβικό και σημαίνει πίσω (από). Οι γνωρίζοντες καλύτερα ας συμπληρώσουν-διορθώσουν.
Εις τα καθ' ημάς και στο πιο (παρωχημένα) "λαϊκό" θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε ινσεψιωδώς: Τραγιάσκα!
Εκτός κι αν προέρχεται από τη ρούχλα με το επιτατικό πρόθεμα ζα- (όπως λέμε ζαβαρακατρανέμια).
@vikar.Ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη (για μένα) πληροφόρηση. Θα τα μελετήσω ενδελεχώς αμφότερα.
Εὖγε CΟΥΛΤΩ! Λίαν διαφωτιστικὸν τὸ ἀνωτέρω!
Ὄχι πὼς δὲν τὸ ξὲραμε δηλαδὴ. Τὸ ξαναείδαμε πρὶν ἀπὸ καμμιὰ τριανταπενταριὰ χρόνια.
Στὸ ἴδιο ἔργο θεατὲς ποὺ ἔλεγαν κι ὁ ἀκατανόμαστος μὲ τὸ βαψομαλιὰ πρὸ εἰκοσιπενταετίας.
Φρόνιμα καὶ παστρικὰ πάω μὲ κεῖνον ποὺ νικᾶ
ἀλλὰ καὶ
ποῦ εἶσαι νιότη πού 'δειχνες πὼς θὰ γινόμουν ἄλλος
ὅπως ἔλεγε κι ὁ θαυμάσιος καῖ πάντα ἐπίκαιρος Βάρναλης.