Comments by Επισκέπτης (3236)
Showing 2191-2220 from 3236
Το ίδιο έπαθε και ο Herman Hesse. Μάλιστα λόγοι συνέπειας προς την αποσιώπηση του Η από το επώνυμό του επέβαλαν και την αλλαγή του μικρού του από Χέρμαν σε Έρμαν.
Αυτή είναι δευτερογενής σημασία. Αρχικά «μπάχαλο» είναι το κομφούζιο, ο χαμός, με την ευρύτερη έννοια - ακόμη και όταν εννοούμε την απλή ακαταστασία. Και συνεκδοχικά, επείδή στα επεισόδια των πορειών γίνεται χαμός, έφτασε να σημαίνει και τα επεισόδια.
«Διαδικασία απραξίας»...
Μερικοί από τους συντάκτες αυτού του σάιτ έχουν ένα έξοχο λεπτό χιούμορ!
Πώς είναι δυνατόν κανείς να μην έχει σχολιάσει αυτό το ολοκληρωμένο αριστούργημα; Σατανικά έξυπνο και απολαυστικά δοσμένο. Τα ολόψυχά μου συγχαρητήρια στον Χόρχε.
Νομίζω ότι πρόέρχεται απλά από την τζαζ -μια μουσική που οι κανόνες της συνίστανται εν πολλοίς στην καταστρατήγηση των «επίσημων» κανόνων της μουσικής.
Ο Μίκης Θεοδωράκης είπε όλη αυτή την κορυφαία πίπα; Τι κατάντια... Κρίμα!
Αριστούργημα!
Άμα δε σ' αρέσει, πάρε αναβολή (=κόψε τη θητεία). Τα δικαιολογητικά είναι 4 φτγρ κλπ.
Παιδιά, με το συμπάθειο, αλλά -κρίνοντας τουλάχιστον από τα παραδείγματα- αυτό δεν είναι σλανγκ. Η σλανγκ υποτίθεται ότι μιλιέται κάπως «περιθωριακά», δεν είναι η γλώσσα στην οποία οι ειδήσεις μεταφέρουν τα λεγόμενα βουλευτών!
Πιθανή ετυμολογία: από το «βίζο λε βίζο», τραγούδι σε υποτιθέμανα ισπανοεβραίικα, με το οποίο εμφανίζεται στη σκηνή ο Εβραίος του Καραγκιόζη. Ο Εβραίος δεν είναι αδερφή, αλλά κουνιέται πολύ (είναι η μόνη φιγούρα του Καραγκιόζη με σπαστό λαιμό).
epishs poutses mple kai prasina karota
Sofokli eisai teleiws gia ta panygyrgia.
Siga mhn shmainei k pousths to lol.
Sofokli ksekola apo th malakia ta kapses ola ta kyttara tou egkefalou sou :P
sofoklis (05/01/09)
lol σιμενι μαλακας ψαξτε τι λεξι ρε παιδια ελεος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
το lol το λεμε για να βρισουμε και να διξου με οτι γελαμε xaxaxaxaxaxaxaxaaxaxaxa loles
Άρη αν ήσουνα παπάς πως θα σε φωνάζαμε; Μα φυσικά Παπάρη!!
άσπρα γένια,πούτσα δρένια.
ετσι λενε στην μακεδονια
Δόγκας, από το Dogas , που σημαίνει Δούκας στα Ιταλικά
Ρίζα είναι η «Δόγα»: η κάθε κυρτή σανίδα βαρελιού (ιταλικό) doga.
Οι Δούκες, ιστορικά έλεγχαν τα δουκάτα, περιοχές με αμπέλια και φόρος ήταν τα βαρέλια με το κρασί, από εκεί και το Dogas = Δόγκας ελληνιστή.
@Vrastaman :-))
Πάντα ένας κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του.....
Να υπογραμμιστεί οτι μια γυναίκα δεν σκέφτεται ποτέ με την τρύπα της αλλά με το θηλυκό μυαλό της το οποίο πολλοί άντρες ζηλεύουν!!
ΟΙ ΒΟΛΙΩΤΕΣ ΣΗΚΩΣΑΝΕ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ ΑΥΣΤΡΙΑΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΟΥΝΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΞΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΣΥΜΜΑΧΟΙ. ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ. ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΗ. ΕΓΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΡΩ.
Φωλιά του πούτσου.... καλό.. σα να λέμε φωλιά του κούκου...
Κάποιος με έμπνευση;;;
Ξέρεις τι θησαυρούς μπορείς να βρεις σε μια αποθήκη;
Η γιαγιά που είπε αυτή τη βρισιά πρέπει να ήταν σούπερ γιαγιά γιατί αυτή η λέξη πιο πολύ κάνει για γλωσσοδέτης παρά για βρισιά. :-))
Μάλλον παλιότερα έτσι θα έλεγαν το μουνί και σε άλλες περιοχές, γιατί έχω διαβάσει (προ αμνημονεύτων ετών, οπότε δε θυμάμαι να σας παραπέμψω) ότι από κει ετυμολογείται και η Σταχτοπούτα, που εσφαλμένα λέγεται και Σταχτομπούτα. [Δεν προσπαθώ να κάνω κάποιου είδους χιούμορ, ισχύουν αυτά που γράφω!]
Η λέξη έχει πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.
Πρέζα (από το γαλλ. prise, «πιάσιμο, όσο μπορείς να πιάσεις», ή ίσως από κάποια ανάλογη ιταλική λέξη), είναι η ποσότητα από κάποια σκόνη που πιάνει κανείς στα δυο του ακροδάχτυλα. Χρησιμοποιείται ευρέως στη μαγειρική: «μια πρέζα αλάτι».
Εκτός από αλάτι, ένα άλλο υλικό του οποίου η συνήθης δόση είναι μια πρέζα είναι ο ταμπάκος: κονιορτοποιημένος καπνός που τον βάζεις στο ρουθούνι, τραβάς μια γερή εισπνοή, και μετά από μια - δυο ανάσες τον βγάζεις με ένα φτάρνισμα. Υπάρχει και σήμερα στο εμπόριο ταμπάκος για πρεζάρισμα, αλλά βασικά πρόκειται για μια συνήθεια περασμένων αιώνων.
Λοιπόν, από τη φράση «μια πρέζα ταμπάκο» προκύπτει το «πρεζάρω ταμπάκο», μία δουλειά που γίνεται με τον ίδιο τρόπο όπως το σνιφάρισμα της ηρωίνης, και συνεκδοχικά η ίδια η ηρωίνη (παρόλο που υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να την πάρεις) ονομάστηκε πρέζα.
Άλλο ένα ενδιαφέρον σχετικά μ' αυτή τη λέξη είναι το εξής: Επειδή όταν φταρνίζεσαι, μετά το πρεζάρισμα του ταμπάκου, βγάζεις μια μίξα με πολύ χαρακτηριστικό καφέ-μπεζ χρώμα που κάνει το μυξομάντηλο να φαίνεται σα χεσμένο, βγήκαν τα μαντήλια χρώματος ταμπάκου (γαλλιστί tabac, προφέρεται ταμπά), για να την καμουφλάρουν. Όθεν η λέξη έμεινε γενικώς για το χρώμα αυτό, το ταμπά.
Δεν είναι σλανκγ, είναι ιδιωτισμός. Εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια άκουσα την ερμηνεία ότι προέρχεται από το πράσσειν άλογα. Γραμματικά στέκει απολύτως (δεν είναι επίρρημα, είναι σύστοιχο αντικείμενο), αλλά ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να κάνω το ψάξιμο του Σαράντ.
Το εντυπωσιακό είναι ότι, είτε σωστή είτε λανθασμένη, αυτή η ερμηνεία είναι γνωστή σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που, κατά πάσα πιθανότητα, επίσης δεν έχουν κάνει το ψάξιμο του Σαράντ, και που αγνοούν την προέλευση πολύ κοινότερων λέξεων και εκφράσεων. Αυτό από μόνο του με έκανε επιφυλακτικό.
Το θέμα είναι ότι η έκφραση δε σημαίνει σε καμία περίπτωση «να ενεργείς παράλογα»: σημαίνει ακριβώς αυτό που γράφει ο (η;) Αϊρόνικ στον ορισμό. Συνεπώς μένουμε απλώς με το ότι, αν υπήρχε στα αρχαία μία (αμάρτυρη, κατά τον Σαράντ και τον Αϊρόνικ) έκφραση «πράσσειν άλογα», θα σήμαινε κάτι το ελαφως παραπλήσιο και θα ήταν ομόηχη. Δεν είναι επαρκής τεκμηρίωση αυτή.
Αντίθετα, ο Σαράντ με το σχόλιό του και ο Αϊρόνικ με όλα όσα έχω δει να γράφει σε πλείστα σημεία του σάιτ με πείθουν για τη σοβαρότητά τους.
Το «Πώς το τρίβουν το πιπέρι» χορεύεται σε πολλά μέρη σ' όλη την Ελλάδα. Είναι αποκριάτικος χορός. Ο κυριότερος στίχος είναι ο τελευταίος:«Με τον πούτσο τους το τρίβουν». Τότε οι χορευτές κάνουν μία κίνηση σα να γαμάνε τη γη. Βγάζει πολύ γέλιο, αλλά το νόημά του είναι πολύ βαθύτερο: «γαμώντας» τη γη, προσπαθούν (δια της «ομοιοπαθητικής μαγείας») να την καταστήσουν γόνιμη, ώστε να έχουν καλή σοδειά. Γονιμικό είναι και το νόημα των σεξουαλικού περιεχομένου τραγουδιών που ακούγονται σε πολλά παραδοσιακά καρναβάλια, όπως και των φαλλικών συμβόλων που χρησιμοποιούνται (βλ. Τύρναβο, Λέσβο και αλλού. Κατά τη γνώμη μου, ακόμη και το σύγχρονο πλαστικό ρόπαλο με το οποίο πλακώνονται στην Πλάκα τις απόκριες οι καγκουροπαρέες, έχει κάποια κρυφή φαλλική αναφορά).
Και το ίδιο το γεγονός της μεταμφίεσης δεν είναι άσχετο από τη γονιμική λειτουργία της γιορτής: όπως ο κύκλος της βλάστησης περνάει από διάφορες μεταμορφώσεις, έτσι κι ο άνθρωπος, για να επηρεάσει θετικά αυτές τις μεταμορφώσεις, μεταμορφώνεται κι ο ίδιος (πάλι ομοιοπαθητική μαγεία -αν και αυτό δεν είναι το μόνο νόημα της μεταμφίεσης).
Δεν είναι παράτολμη η σύνδεση αυτών των εθίμων με τις αρχαίες διονυσιακές τελετές: ο Διόνυσος ήταν θεός της βλάστησης και της γονιμότητας, όθεν και της μεταμόρφωσης (και γι' αυτό και του κρασιού: η μέθη και η έκσταση είναι ένα άλλο είδος μεταμόρφωσης). Και οι τραγόμορφοι Σάτυροι, ακόλουθοι του Διονύσου, αρσενικές θεότητες με αχαλίνωτες σεξουαλικές ορέξεις, τους οποίους παρίσταναν οι μεταμφιεσμένοι με τραγήσιες προβιές που συμμετείχαν στους Διθυράμβους των διονυσιακών εορτών, επιβιώνουν σήμερα στους τραγόμορφους πολλών βορειοελλαδίτικων καρναβαλιών. Στην Αθήνα ο διθύραμβος εξελίχθηκε στην Τραγωδία (τράγου ωδή), που και πάλι παιζόταν στις διονυσιακές εορτές, οπότε άλλο ένα είδος μεταμόρφωσης (η έκσταση του ηθοποιού που φεύγει από τον εαυτό του και γίνεται ο ήρωας του έργου) ήρθε να προστεθεί στις αρμοδιότητες του θεού. Στην «επαρχία» όμως, φαίνεται ότι ο διθύραμβος παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτος, καθώς οι σημερινές παραδοσιακές αποκριάτικες πομπές, με τραγόμορφους και με γαμοτράγουδα, δεν απέχουν και πάρα πολύ από τις περιγραφές του Διθυράμβου.
Αυτά τα παγανιστικά έθιμα επεβίωσαν του εκχριστιανισμού, προφανώς επειδή συνδέονταν με άμεσες και σημαντικές ανάγκες του αγροτικού πληθυσμού που, ελλείψει επιστημονικών γνώσεων, δεν ήξεραν άλλο τρόπο να τις καλύψουν. Γι' αυτό και η Εκκλησία εξακολουθεί να τα στηλιτεύει (!).
Το να χορεύουν το Πιπέρι σε κάθε άσχετο πανηγύρι, και με συμμετοχή και γυναικών, είναι μία συνήθεια των τελευταίων χρόνων σε ορισμένα μέρη, π.χ. Ικαρία, που ευτελίζει πλήρως ένα αρχέγονο έθιμο, γιατί το αποσυνδέει από το νόημά του (άλλο αν, και στα μέρη όπου τελείται σωστά, οι συμμετέχοντες δεν ξέρουν όλες αυτές τις ερμηνείες και νομίζουν ότι είναι απλώς «για πλάκα»).
Ανάλογος χορός υπάρχει και στη Γαλλία: savez-vous planter les choux; Ξέρετε πώς τα φυτεύουν τα λάχανα; Αλλά δεν ξέρω αν χορεύεται σε συγκεκριμένη περίσταση, όπως σ' εμάς στις Αποκριές.
Ή τζαχειλάς (οξύτονο). Σε τραγούδι: Άντρας ο καλύτερος, τζαχειλάς και μύταρος.
Εγώ πάλι νομίζω ότι τζερεμές ήταν ο κεφαλικός φόρος: ένας φόρος που πλήρωνες (επί Οθωμ. αυτοκρατορίας) απλώς και μόνο για το γεγονός ότι υπάρχεις. Οπότε, ένας άχρηστος αχθοσαρούρης άνθρωπος, το μόνο που κερδίζουν από αυτόν οι γονείς του είναι ότι πληρώνουν τζερεμέ.
Ανάλογο με τις Μπραχάμες, το Μανσχάταν (Μοσχάτο) και το Ζούμπερι Χιλ...
Είναι από τις λέξεις με ωραία ιστορία. Δεν είναι ακριβώς αλβανικής προέλευσης: η μπέσα είναι αλβανική λέξη, η κατάληξη -λής (=αυτός που έχει...) προέρχεται από τα τούρκικα, και ο συνδυασμός των δύο έχει γίνει μόνο στα ελληνικά.
Αλλά δεν είναι σλανγκ ρε παιδιά!