Comments by Επισκέπτης (3236)
Showing 211-240 from 3236
Με παρδαλό κατσίκι παρομοιάζουμε και κάποιον που κακοκουρεύτηκε. Και ναι μεν τα κατσίκια μετά την κουρά έχουν όντως τρίχωμα ό,τι να 'ναι, αλλά παρδαλά δεν είναι, εκτός αν ήταν και πριν.
Κάποια πιθανή σχέση με τον λουκουμοθάνατο του Καραγκιόζη;
Σε κάποιο έργο ο Καραγκιόζης ονειρεύεται να αυτοκτονήσει τρώγοντας λουκούμια μέχρι σκασμού. Έκτοτε ο λουκουμοθάνατος ψιλοαυτονομήθηκε και λέγεται σε περιπτώσεις ηδονικών θανάτων (ή που τους φανταζόμαστε ηδονικούς), π.χ. νταμπλάς από πολυφαγία ή πάνω στο σεξ.
Ποτέ δεν είπα οτι ο ορισμός σου είναι για το πουλί απλά είπα πως δείχνει έναν άνθρωπο άσχετο με το αντικείμενο. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Στα λεω επειδή συμμετέχω σε κλαμπάκι άρρωστων όπου πηγαίνουμε κάθε σ/κ και τα αδειάζουμε τα μηχανάκια στις στροφές της βόρειας ευβοιας και αλλού. Το ξύσιμο του μασπιέ έρχεται σχετικά εύκολα, του γονάτου όχι και τόσο, γίνεται ευκολότερα σε μια πίστα ..
Είναι μια απλή κυριολεξία όμως ρε φίλε, τι να κάνουμε τώρα; ούτε ειρωνεία κρύβει ούτε μεταφορά υπάρχει ούτε τίποτα. Καταρχήν: Ιδιωματισμός δε σημαίνει σλανγκ, είναι κάτι ευρύτερο. Εδώ πάλι δεν έχουμε να κάνουμε με ιδιωματισμό ούτε με σλανγκ αλλά με έναν τεχνικό όρο (terminus technicus). τη φράση π.χ. θα ρίξω αστάρι / θα ασταρώσω την ακούς μόνο απο μάστορες μπογιατζήδες ή κάποιον ερασιτέχνη. είναι τεχνικός όρος και δεν χρησιμοποιείται σε καμία άλλη περίπτωση. δεν είναι σλανγκ διοτι δεν αποκλίνει απο κάποια «κανονικότητα» (είναι αυτό που είναι και τίποτε αλλο), δεν ειρωνεύεται κανέναν.
Το μόνο που μπορώ να δεχτώ είναι οτι το ξύνω γόνατα συχνά χρησιμοποειται καθ' υπερβολήν, δηλ. οτι ναι μεν πλάγιασα αρκετά αλλά όχι και να φτάσω στο γόνατο. παρόμοια υπερβολή είναι να πω πχ πήγαινα με 300 για να δείξω οτι πήγαινα του θανάτου. αλλά αυτά δεν είναι σλανγκ.
φίλε απο τα οσα γράφεις φαίνεται πως δεν έχεις καμία σχέση με το χώρο της μοτοσυκλέτας. το ξύνω γόνατα, όπως και το ξύνω μα(ρ)σπιέδες, είναι απλή κυριολεξία και οχι σλανγκ ή δεν ξερώ τι άλλο. Ίσως να το ήξερες αν είχες καβαλήσει ποτέ.
Παιδιά, δεν υπάρχει προστακτική γεγάμηκε. Είναι ένας χιουμοριστικός ψευδοαρχαϊσμός. Αν ήταν γραμματικά σωστό δε θα είχε πλάκα.
(Με πολύ τράβηγμα από τα μαλλιά η κανονική προστ. πρκ. θα ήταν γεγαμηκώς / -υία /-ός ίσθι)
«μάγκικη (αλλά και ταυτόχρονα ακριβέστατη) μετάφραση του όρου»
Αυτό συμβαίνει γενικά στην ορολογία των Η/Υ. Αν το ποντίι το είχε εφεύρει Έλληνας σίγουρα θα το βάφτιζε «ενσύρματο χειριστήριο» ή κάτι παρόμοιο, σιγά μην τόλμαγε να του δώσει μια χιουμοριστική και μάγκικη ονομασία.
παιδια το gothic προερχεται απο τον μεσαιωνα και στην συνεχεια εξελιχθηκε..οι αληθινοι γκοθαδες και οχι αυτοι που το κανουν για μοδα ειναι ανθρωποι διαφορετικοι που φιλοσοφουν,σκεφτονται και προβληματιζονται σχετικα με την ζωη.Συνηθως διαβαζουν ποιηση και λογοτεχνια,ειναι ξεχωριστοι και αυθεντικοι!Η ταση τους προς το σκοτεινο οφοιλετε στο οτι αναγνωριζουν πως η ζωη καποτε τελειωνει και πως το σκοτεινο ειναι κομματι ολων μας και υπαρχει παντου χωρις να ειναι απαραιτητα κακο..ειναι ανθρωποι πνευματικοι και καλιεργουν τον εσωτερικο τους κοσμο διαβαζοντας φιλοσοφιες και για τα μυστηρια της ζωης αποριπτοντας ετσι την υπαρξη μονο αυτου που φαινεται..ζουν χωρις να φοβουνται τιποτα και χωρις ταμπου και στερεωτυπα!Καταλαβαινουν τις αληθινες αξιες της ζωης και δεν αποριπτουν τιποτα χωρις να συμφωνουν απολυτα με κατι...εχουν μια ρομαντικη διαφορετικοτητα και μια λατρεια για ο,τι μεσαιωνικο και προσπαθουν να μην μπλεκοντε με την μαζα τον ανθρωπων του σημερα που ειναι πιο κρυοι και πιο επιφανιακοι..θα τους ελεγα αληθινους...!
Καλό είναι να λέμε «ένα φρέντο κρύο», αλλιώς συχνά είναι χλιαρός κάτω (εκεί που φτάνει το καλαμάκι) και κρύος πάνω (εκεί που δεν πίνουμε και αράζουν ανενόχλητα τα παγάκια).
λέγεται
Ναι, το έχω ακούσει για το μικρό περιστέρι (που συνηθέστερσα λέγεται πιτσούνι).
Στα λαϊκά πνευστά έχω ακούσει το μπιμπίκι / πιρπίγκι, και μερικούς να το λένε πιπίνι μάλλον λόγω σπασμένου τηλ. Δεν ξέρω αν στα πνευστά της ορχήστρας το πιπίνι λέγεται ευρύτερα.
Το μικρό παπί θα έπρεπε να 'ναι παπίνι (όπως το ντοματίνι και άλλα τέτοια ακαλαισθητότατα υποκοριστικά).
Νομίζω ότι όταν λέμε πιπίνι τη νεαρή γκομενίτσα είναι ψιλοστάνταρ, ενώ για αγόρι (που έγεται επίσης) είναι πιο σλανγκ.
Το 'χω ακούσει με την έννοια «μην πας γυρεύοντας [ενν. μπεά, καβγά κλπ.]», όπου η γκλίτσα, απαλλαγμένη από φαλλικές συνυποδηλώσεις, υπονοεί απλώς ξύλο.
Πώς ακριβώς μπορεί ένας άνθρωπος να πηδήξει μία κατσίκα κατά φύσιν;
Δε θα απέκλεια να είναι ιδιωματισμοί, προερχόμενοι όμως όχι από το μητρικό ιδίωμα του Μπάτη αλλά από κάποιο άλλο που μιμούνταν σατιρικά. Στο συγκεκριμένο τραγούδι ο Μπάτης τραγουδάει με πολύ έντονη προφορά (και ου Στράτους ου τιμπέλης...), που δεν την έχει σε άλλα τραγούδια. Και καθώς το σύνολο του έργου του διαπνέεται από ένα σατιρικό και χιουμοριστικό πνεύμα, ίσως κι εδώ να κοροϊδεύει καποιανού τους ιδιωματισμούς.
Λατρεύω τα σταράκια.Σε ότι χρώμα κι αν τα αγοράσω πάλι το ίδιο άνετα εστάνομαι.Πιο πολύ όμως,μου αρέσουν τα πολύχρωμα.Τρελένομαι!!!:-)
Το εχω ακούσει και για άλλη τελείως διαφορετική έννοια:
Την αγορά δονητή
Για έμφαση: έχω κλάσει πάνω μου
έκανα
Χμ... Τώρα που ξαναβλέπω το σχόλιό μου, φαίνεται ότι παρά ταύτα υπάρχει γενική αντί αιτιατικής: λέω «ίδια με της ονομαστικής» αντί «με την ονομαστική». Άμα θέτε βγάζουμε κάνα συμπέρασμα, αλλιώς τ' αφήνουμε. Βασικά εννοούσα «η κατάληξη της ... είναι ίδια με της...», δεν έκανα σλανγκιά, άκανα σαρδάμ.
IRΘAM NA SOSUM TIN ΘRAKINEMUN!
.
Υπάρχει και αυτό το γυαλί. Δεν ξέρω πόσο τρέντικο θεωρείται.
Τιπούκειτος (εκ του τι πού κείται!!) λέγεται και ένα μαγαζί μεταχειρισμένων βιβλίων απέναντι από τη Νομική, στη Σόλωνος.
Καταπληκτικός ορισμός: δεν είχα ποτέ σκεφτεί την οπτική ότι στο γάμο της Κανά έγιναν απίθανα πράγματα όπως ότι ...περευρέθηκε ο Χριστός!!
Τώρα όμως που τη σκέφτομαι με ενθουσιάζει. Φαντάζομαι κάποιον που πήγε καλεσμένος κι έφυγε νωρίς, πριν το θαύμα, και μετά διηγούνταν:
-Μιλάμε, πήγα σ' εκείνο το γάμο στην Κανά, και ποιος λέτε ήταν στο δίπλα τραπέζι; Ο Χριστός!
-Άντε ρε μαλάκα ψεύταρε!
(ή, εναλλακτική απάντηση:)
-Καλό το κρασάκι ε;
«Άδειες»;; Τι σημαίνει αυτό; Ότι βάζουν στοίχημα τις άδειες των αυτοκινήτων τους; Το βρίσκω λίγο ανατριχιαστικό... Συμβαίνει συχνά;
Από τους δύο ορισμούς μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το ανδρικό μόριο του πατέρα στο β΄παράδειγμα ήταν μικρό σε μέγεθος. Άρα δεν πρέπει να εντυπωσίασε και πολύ στην ταβέρνα.
%$@#@#$ Λεξικό, θέλεις να ειπείς...
Λεξικό είναι, αμίγκο! Και έχουμε διαβάσει και τους Όρους Χρήσης! Και δεν νομίζω ότι απαγορεύεται κάτι σχετικό με τον τρόπο του λήμματος! Και υπάρχει το λήμμα, (αη μήν, το' χουμε ακούσει και ειπεί).
Αδίκως παραμελημένο λήμμα. Αυτή η έκφραση είναι το αρχέτυπο απ' όπου προέκυψαν τα «αρχίδια τούμπανα», τα «κολοκύθια με τη ρίγανη» και τα σκέτα «κολυκύθια». Η προέλευση των κολοκυθιών τουμπάνων πιστεύω ότι είναι η εξής:
Σε πολλά χωριά συνήθιζαν να κοροϊδεύουν τα πανηγύρια διπλανών χωριών ως ανούσια και οτινανιστικά, με τη φράση «[Χ] χορός, κολοκύθια τούμπανα». Αυτό επιδέχεται την τελείως κυριολεκτική ερμηνεία ότι στο Χ χωριό δεν έχουν ούτε τούμπανο για το χορό τους, και βαράνε τις κολοκύθες. Θα ξέρετε εκείνο το είδος κολοκύθας που άμα ξεραθεί γίνεται ένα σκληρό κούφιο σώμα από το οποίο φτιάχνουν διάφορα αντικείμενα (φωτιστικά, πρόχειρα μουσικά όργανα κλπ.).
Πού το ξέρω:
Πουθενά. Το εικάζω όμως ως εξής:
Τη φράση «[Χ] χορός κολοκύθια τούμπανα» κάπου την είδα τελευταία σ' αυτό το συμφραζόμενο, χωρίς ερμηνεία. Δυστυχώς δε θυμάμαι πού. Ήρθε όμως κι έδεσε με ένα στίχο, που λέει «Κακλαμάνικος χορός, κολοκ'θένιος τούμπανος», σ' ένα σιντί της Δόμνας Σαμίου. Ο Κακλαμάνικος είναι κωμικός χορός με άτσαλα χοροπηδητά. Η Σαμίου στα σχόλια του σιντί εξηγεί: «Όσο είναι τούμπανο η κολοκύθα, άλλο τόσο είναι χορός και ο κακλαμάνικος». Και καθώς έχω ακούσει και την παρόμοια φράση «Εσποΐτικος χορός, μακαρούνες και χυλός», τείνω να καταλήξω ότι όλα αυτά είναι παραλλαγές του ίδιου σκώμματος, και περαιτέρω ότι τα κολοκύθια τούμπανα επεξέτειναν τη σημασία τους και έφτασαν να σημαίνουν «ό,τι να 'ναι, σαχλαμάρες, μπούρδες».
Τι μαλακίες!
Ο ελληνικός Καραγκιόζης είναι αναμφισβήτητα ελληνικός, έχει πάρει τελείως διαφορετικό δρόμο από τον τούρκικο κι έχει ταυτιστεί με τον Νεοέλληνα. Αλλά από την άλλη είναι γνωστό ότι προέρχεται από τον τούρκικο. Αυτή η κατοχύρωση είναι ακριβώς τόσο άδικη όσο θα ήταν κι η αντίστροφη, να τον γράφανε σ' εμάς. Πρέπει δηλαδή να τον γράψουν οπωσδήποτε σε κάποιον; Τι τους ενοχλούσε έτσι όπως ήτανε;