Definitions by iron (1265)
Showing 851-860 from 1265

Το μότο του κομπλεξάρα. Η συνταγή ζωής του.

Σκοπός του είναι να αιφνιδιάσει τον πλησίον, πατώντας συνήθως εκεί όπου μαντεύει -ή γνωρίζει καλά!- ότι ο άλλος πονάει ή χωλαίνει ή ψαρώνει ή είναι απροετοίμαστος ή έχει ενοχούλες ή είναι άβγαλτος. Κι έτσι του κόβει τα φτερά και του βουλώνει το στόμα προτού καλά-καλά μιλήσει.

Προϋποθέτει ιδιαίτερη τεχνική αυτό, καθώς και χρόνια αυτομαθητείας. Η κομπλεξάρα (που, οκ, δεν φταίει, γιατί κανείς δεν φταίει, αλλά και μεις δεν φταίμε που είναι κομπλεξάρα), η κομπλεξάρα λοιπόν, έχει ζήσει, ως παιδί ή/και στην εφηβεία, ταλαιπωρημένη και λουφαγμένη, παρατηρώντας το τι και το πώς των άλλων, και εστιάζοντας στις αδυναμίες τους.

Με την πάροδο του χρόνου έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη οξυδέρκεια (ο κομπλεξικός είναι συχνά-πυκνά πανέξυπνος, έχει καλό IQ, απλώς το EQ του είναι γαμημένο) και είναι σαν το υπό διωγμόν αγρίμι, πάνοπλος να αμυνθεί. Του λείπει όμως εντελώς τελείως η ικανότητα επίθεσης. Δεν μπορεί να μπει μπροστά. Χρησιμοποιεί λοιπόν, ασυνείδητα ως επί το πλείστον, την παραλλαγή: καθιστά την άμυνα επίθεση, και ξεμυτά με τα νύχια έξω, δίνοντας, εκ πρώτης όψεως, την εντύπωση του γκραν γαμάω. Έτσι αιφνιδιάζει τον άλλον, ο οποίος βρίσκεται προ δικανικών επιχειρημάτων, αποστομωτικών, ξεμπροστιαστικών (καθότι είναι διάφανος στα μάτια του κομπλεξικού).

Η συνταγή αυτή μάλλον έχει προέλευση από την εποχή των σπηλαίων και ως έκφραση πρωτοβγήκε από φάση ποδόσφαιρο ή πεδίο μάχης, αλλά έχει εφαρμογή σε διάφορους τομείς της ζωής: κυνήγι, δικηγορία, ντιμπέιτ, σχέσεις, πολιτική κλπ και προσωποποιείται ωραιότατα στον τύπο του ινστρούχτορα (κυρ. και μετ.), του μέντορα, του πυγμαλίωνα, του ξερόλα και και και.

Η έκφραση είναι αντρική, όμως την λένε πια και οι γυναίκες. Όσο για την εφαρμογή της, ισχύει μια χαρά και για τα δύο φύλα. Από την γυναίκα έχει στόχο συνήθως το παιδί της ή τη φιλενάδα, όχι τόσο τον γκομενοσύζυγο.

Σημ.: το σύνηθες είναι να λέμε τη φράση ανάποδα: «η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση». Έτσι εντοπίζεται πιο πολλές φορές στο γούγλε. Είναι όμως λάθος. Τώρα, στο αυτί ταιριάζει καλύτερα, στον ρυθμό, δεν ξέρω. Μπορεί απλώς να είναι γλώσσα λανθάνουσα που την αλήθεια λέγει, δηλ. εμείς οι κομπλεξικοί που ξέρουμε ότι, στην ουσία, αμυνόμαστε και δεν επιτιθέμεθα, λέμε κατά λάθος το σωστό.

1. κυριολεκτικά: κατεβαίνω από τη μηχανή μου (νταξ, το άλογο πια δεμπαίζει)

2. στεγνά: ξεγαμάω

3. ξεκαβαλάω το καλάμι, παύω να είμαι τόσο επηρμένος

4. ειρωνικά και περιπαιχτικά: ξεκουβαλάω, αφήνω κάποιον ήσυχο, παραιτούμαι από τσαμπουκά

5. αλλάζω θέμα ή αφήνω τις πολυλογίες και μπαίνω στο θέμα μου

6. κλείνω το τηλέφωνο

Το μικρο-έδεσμα, αλμυρό ή γλυκό.

Συνώνυμο: ψιψιψόνια

Ντελικατέσεν έδεσμα ή κατάστημα. Συντόμευση κατά το μπίο.

Είθισται να λέμε ότι κάποιος ή κάτι είναι αμφιβόλου ποιότητας, χαρακτήρα, προέλευσης κλπ. Για συντομία και από μαγκιά όμως, λέμε «αμφιβόλου» σκέτο, πράγμα που καθιστά την έκφραση ειρωνικότερη.

Παρότι συνιστά κυρίως απάντηση στο η μάνα σου ή στο της μάνας σου το μουνί κττ, αποτελεί και προειδοποίηση για καυγά, άσχετα με ό,τι έχει πει ο άλλος πιο πριν. Προσποιούμαστε δηλαδή ότι δεν ακούσαμε τι ακριβώς μας είπε ο άλλος, ή ότι, όσο άσχετο και να ήταν, παραμένει εξίσου προκλητικό σα να μας έλεγε «της μάνας σου το μουνί», άρα μία είναι η λύση, το πάμε για παρεξήγα.

Παραλλαγή: «είπες κάτι για τη μάνα μου;»

Μξ αντρών, βεβαίως, πάντα.

Η μαλακία (μτφ), η ανοησία, η μπούρδα, η σαχλαμάρα, η κουκουρούκου φάση / πράξη, η άλαν ντάλον κατάσταση, μπλε, γκάου, κλπ.

Μαλακία κατάσταση ή κουβέντα, μπαρούφα, ασόβαρη, κουτοπόνηρη, πούστικη, ευτελής, μαλακία, του κώλου, τιποτένια, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Εντούτοις πιάνει τόπο ενώ δεν αξίζει.

Από τον κλαπαρχίδα.

Η έκφραση «... και λοιπές κλαπαρχιδιές» θα μπορούσε να σταθεί ως συνώνυμο του και τα ρέστα παγωτά και του και ταλιμπάν.

Η σπόντα, ο υπαινιγμός, το υπονοούμενο. Μπηχτή γιατί το μπήγεις βαθιά μέσα να πονέσει.

Επίσης, στο κυνήγι, είναι ένα είδος τουφεκιάς. (χεστήκαμε για λεπτομέρειες, πείτε στον ξένο μεταφραστή)

Μπαμπαδισμός για το «η τηλεφωνική γραμμή είναι κατειλημμένη». Επειδή όταν μιλάμε (και δεν έχουμε αναμονή), κάνει αυτό το μονότονο μπιπ μπιπ μπιπ που θυμίζει και καλά βουητό.

Χρησιμοποιείται απρόσωπα. Όταν λέμε «βουίζει» δεν εννοούμε ο ομιλητής, αλλά η γραμμή, «το τηλέφωνο».

Συνώνυμο: «μιλάει» (απρόσωπο πάλι)