Definitions by Khan (2354)
Showing 901-910 from 2354

Μεταφορά στα ελληνικά του αγγλικάνικου hacker. Πρόκειται για «άτομο το οποίο εισβάλει σε υπολογιστικά συστήματα και πειραματίζεται με κάθε πτυχή τους. [...] Συνήθως οι χάκερς είναι προγραμματιστές, σχεδιαστές συστημάτων αλλά και άτομα τα οποία ενώ δεν ασχολούνται επαγγελματικά με τομείς της πληροφορικής έχουν αναπτύξει τέτοιες δεξιότητες και δουλεύουν είτε σε ομάδες (hacking-groups) είτε μόνοι τους» (δες).

Οι χακεράδες διακρίνονται σε White Hat χακεράδες και σε Black Hat. Οι White Hat είναι οι ντεκαφεϊνέ ηθικοί χάκερζ (ethical hackers) που απλώς τεστάρουν την ασφάλεια των συστημάτων πληροφορικής μιας οργάνωσης χωρίς κακό σκοπό, απλώς για να διαπιστώσουν κατά πόσο είναι ευάλωτα. Οι Black Hat είναι οι χακερατάδες που καταστρέφουν, τροποποιούν ή κλέβουν δεδομένα, ή καθιστούν το δίκτυο μη χρησιμοποιήσιμο για αυτούς που είναι εντεταλμένοι να το χρησιμοποιούν. Λέγονται και κρακεράδες. Ο κράκερ, όμως, μπορεί να είναι κάποιος που απλά σπάει το σύστημα και διεισδύει χωρίς κατ' ανάγκην να το γνωστοποιεί μέσω κακοποιού παρέμβασης, αλλά κρατώντας τη γνώση αυτή για τον εαυτό του. Οι μαύροι και οι άσπροι χακεράδες είναι σαν σύγχρονοι κλέφτες και αρματολοί ένα πράμα, καθώς μπορεί και να εναλλάσσονται οι ρόλοι τους στα ίδια φυσικά πρόσωπα. Και, σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν μεταξύ τους οι πενήντα αποχρώσεις του γκρίζου Hat, ο οποίος μπορεί να διεισδύσει σε ένα σύστημα, χωρίς να προκαλέσει ζημιά, μόνο για να ειδοποιήσει τον ιστομάστορα ότι υπάρχει μία αδυναμία, την οποία ενίοτε προσφέρεται να διορθώσει με το αζημίωτο. Ένας άλλος έγχρωμος χακεράς είναι και ο Blue Hat, που τεστάρει ένα σύστημα προτού βγει στην αγορά για προληπτικούς λόγους. Μην ξεχνάμε, τέλος, και τους χακτιβιστές, που είναι σαν σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών, είτε πρόκειται για σφυρίχτρες που κάνουν προσβάσιμα σε μεγάλα κοινά πληροφορίες που έπρεπε να είναι ανοικτές μόνο σε περιορισμένα κοινά, είτε και κυβερνοπειρατές cyber-terrorists. Για τους πιο διάσημους χακεράδες δες στη Βικούλα.

Στα ελληνικά οι όροι χάκερ, χακεράς και χακερόνι βγάζουν μια ναϊντίλα, ήταν πολύ δημοφιλείς τότε ως σημαίνοντες σκληρή μαγκιά και ενίοτε και μια εξεγερσιακή δυναμική. Μας έδωσαν εξάλλου και τα ψυχάκερ (= ο ψυχάκιας χάκερ) και χακερατάς (=ο κερατάς ο χάκερ που μας υπέκλεψε).

Πάσα (Δ.Π.): Ιronick.

Ένα από τα πλέον κλασικά εις -στάν εθνικά αυτοφαυλιστικά της Ελλάδας, σύμφωνα με το οποίο η Ορθοδοξία θεωρείται ως το κύριο χαρακτηριστικό που καθιστά τη χώρα μας ανατολικό κράτος, απομακρύνοντάς την από τη Δύση ή τη δυτική εκδοχή της Ευρώπης.

Ο όρος βγάζει μια χαντινγκτονιά, σύγκρουση πολιτισμών κιέτσ', σύνορα της Ευρώπης στη Σλοβενία/ Κροατία, πολιτισμική σχέση της ορθοδοξίας περισσότερο με το Ισλάμ παρά με τον δυτικό χριστιανικό πολιτισμό κατά το υστεροβυζαντινό «κρεῖττον ἐστὶν εἰδέναι ἐν μέσηι τῆι πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν Λατινικήν» και ταλιμπάν (χριστιανοταλιμπάν για την ακρίβεια).

Χρησιμοποιείται για να περιγράψει φαινόμενα της Λαϊκής Θεοκρατίας του Ελλαδιστάν, λ.χ. την έλλειψη χωρισμού Εκκλησίας- κράτους, συμπεριφορές παπαδαριού ή έξαλλων ορθολόξων και διάφορες φανατίκλες.

Στον γούγλη βλέπω ότι είναι δημοφιλές σε Ελληνάρες παγάνες. Επίσης, βλέπω ότι υπάρχει και άλλο Ορθοδοξιστάν ακόμη πιο ορθόδοξο.

Εις -σέξουαλ ανδρότυπος. Σχηματίζεται και αυτός ειρωνικά προς εις -σέξουαλ τύπους, όπως ο μετροσέξουαλ, που για τους πιο δύσπιστους αποτελούν απλώς ευφημισμό για την πραγματικότητα του πουστοσέξουαλ. Σε αντίθεση, όμως, με ξενόφερτους παλινορθωτικούς του ανδρισμού -σέξουαλ, όπως ο λαμπερσέξουαλ, που γίνεται τεχνητή προσπάθεια εισαγωγής τους στην Ελλάδα, ο καφροσέξουαλ μάλλον είναι απόλυτα εγκλιματισμένος και ιθαγενής.

Δεν πρόκειται για άντρα που ζηλώνει τις αρετές του woodsman (=δασάνθρωπος) που χέζει στο δάσος, αλλά μάλλον αυτές του Woodman, τον οποίο έχει ως πρότυπο εραστή. Με λίγα λόγια, δηλώνει αυτόν που από φόβο μην τον πούνε μετροσέξουαλ κ.τ.ό., έχει «αντρίκια» συμπεριφορά στο σεχ, μάλλον υπέρ το δέον, με ύφος γαμαωδέρνουλα, σφαλιάρες, πουτσοσκάμπιλα, χυσομαπίδια και γενικά διάφορους εξευτελισμούς και καφρίλες. H καφρίλα μπορεί να εκτείνεται και εκτός κρεβατιού με την ανάδειξή του ως μπεκροσέξουαλ κλανιαρογαμπρού.

Ελάχιστα χτυπήματα στον γούγλη, το έχω όμως συναντήσει και σε κοινωνικά μέσα δικτύωσης.

Ένας νέος εις -σεξουαλ ανδρότυπος, εκ του αγγλικάνικου lumber = ξυλεία. Πρόκειται δηλαδή για τον ξυλοκόπο, ή μάλλον για έναν άντρα που θεματοποιεί και προβάλλει σεξουαλικώς το γεγονός ότι (προσπαθεί να) μοιάζει με ξυλοκόπο, με lumberjack που λένε και στο χωριό μου.

Προφ έρχεται ως αντίδραση στον μετροσέξουαλ, που, όπως, -φευ-, αποδείχτηκε, δεν ήταν παρά ένας ευφημισμός για τον πουστοσέξουαλ. (The Lumbersexual is here to chop down metrosexuals, όπως γράφει χαρακτηριστικά ένα σάη). Όμως ο λαμπερσέξουαλ δεν είναι απλώς ένας ρετροσέξουαλ, δηλαδή ένας ειλικρινής οπισθοδρομικός μπάρμπα-Μπρίλιος, αλλά είναι μάλλον ειρωνικά ρετροφουτουριστικός, ήτοι διανθίζει με βιντατζιές σχετιζόμενες με την ξυλοκοπτικήν ένα εξαιρετικά ποζεράδικο κλάριν λουκ.

Με τρεις λέξεις ο λαμπερσέξουαλ είναι ο άντρας που χέζει στο δάσος. Εκτός όμως από οδηγούς επιβίωσης στην άγρια φύση και κωλόχαρτο για χέσιμο στο δάσος μαζί με τις αρκούδες, ο λαμπερσέξουαλ διαθέτει και μερικά άλλα αξεσουάρ, όπως πολύ καρό, λ.χ. καρό κασκόλ και πουκάμισα κυρίως κοκκινόμαυρα, δερμάτινα, φθαρμένα τζιν, φανέλες άλα Marlon Brando, τιράντες, παπούτσια ορειβασίας και δασέα μούσια, είτε τ. χιπστερικού ironic beard, είτε πιο κλαρινογαμπρικού μουσιού Λεονάιντας (περιποιημένο, σιασμένο και μυτερό προς τα κάτω). Και βεβαίως άφθονα τατουάζ, μανίκια κυρίως, αλλά γιατί όχι, και εφημερίδες και ταπετσαρίες. Επίσης: μάλλινους σκούφους και κάλτσες, σακίδια Field Pack (before it was made cool by Σταύρος Θεοδωράκης), φλασκιά κ.ά. εξαρτήματα (για πλήρη λίστα δες εδώ).

Στη συμπεριφορά, ο λαμπερσέξουαλ θα είναι ο άντρας που πιάνουν τα χέρια του, που δεν θα καλέσει ποτέ μάστορα να φτιάξει μια ζημιά, μην κινδυνεύοντας από τον κάθε Σάκη τον υδραυλικό, αλλά θα τα ρυθμίσει όλα μόνος του ανάλογα με τον βαθμό ειρωνείας ή ειλικρίνειας του πρωκτάγματός του. Ενίοτε θα έχει κάτι και από μπεκροσέξουαλ κλανιαρογαμπρό, στο σεχ δε, θα αυτοπροβληθεί ως ωμοσέξουαλ. Άλλες φορές πάλι θα διατηρεί μια μυστικιστική σιωπή στην παρέα ως νέο μελαγχολικό αγόρι αποτραβηγμένο στις σκέψεις και στον διάλογο με τη φύση. Απαραίτητο αξεσουάρ σε αυτήν την περίπτωση είναι το χαλάκι της γιόγκα.

Ενστάσεις (δες εδώ): Ξέρει πράγματι ο λαμπερσέξουαλ να κόβει δέντρα, να φτιάχνει τα υδραυλικά και τα ηλεκτρολογικά, ή μήπως δεν ξέρει ούτε πώς λειτουργούν οι Zippo; Ο αστικός δασάνθρωπος (Urban Woodsman), ήτοι ο άντρας που ναι μεν χέζει στο δάσος, όμως κατά τα άλλα μάλλον συχνάζει στις χιπστεροτοπίες του άστεως, δεν είναι ένα πρώτης τάξεως μεταμοντερνιάρικο ντεκαφεϊνέ; Ακόμη πιο ντεκαφεϊνέ θεωρείται το να είσαι τριχολάτρης στη μούρη και τριχοφοβικός στα αρχίδια, ήτοι ο δασυπώγων ξυρισαρχίδας, ή, όπως λέμε στο χωριό μου, folksy on the face, creepy on the balls. Στα οποία η πειστική αντένσταση είναι μία και μοναδική: Ο,τιδήποτε αξίζει τον κόπο, αρκεί να κηρυχθεί εκτός μόδας ο επαίσχυντος μετροσεξουαλισμός.

Καλά όλαφ τα, αλλά ευδοκιμεί η φυλή των λαμπερσέξουαλ στην Ελλάδα; Μια βόλτα από τον γούγλη δείχνει ότι μάλλον πρόκειται για αμερικανιά ή και καναδιά για την ακρίβεια, την οποία ορισμένα έντυπα και σάη τύπου Πουτσοπόλιταν επιχειρούν να μετακενώσουν στο Ελλαδιστάν δίκην Επομένου Μεγάλου Πράματος (Next Big Thing που λέμε και στο χωριό μου). (Ακόμη και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εξάλλου, ορισμένοι εκλιπαρούν please stop trying to make lumbersexual happen). Πάντως, αν και δεν διαθέτει την ιθαγένεια του κάγκουρα ή του κλάριν, ωστόσο ο λαμπερσέξουαλ έχει όντως κάνει την εμφάνισή του στο ιδίωμα των Αθηνέζων πασχόντων από χιπστερίαση για να χαρακτηρίσει κάποιους πιο ματσό χιπστεροκάγκουρες. Το μέλλον θα δείξει.

(από Khan, 10/12/14)

Μάκης Βορίδης: Lumbersexual before it was cool! (από Khan, 21/01/15)

Ακόμη ένα εθνικό αυτοφαυλιστικό εις -στάν, που περιγράφει την Ελλάδα των μνημονίων.

Μπορεί βεβαίως να σημαίνει πολλά πράγματα ή να στεγάζει διαφορετικές απόψεις. Λ.χ.

- Η Ελλάδα ως μια χώρα οσφυοκαμπτών, ναισεολατζήδων, νενέκων και η πνευματική παρακμή που αυτό συνεπάγεται (με αυτή την έννοια το χρησιμοποιούν οι κλασικοί αντιμνημονιακοί).

- Η Ελλάδα ως μια χώρα όπου τα Μνημόνια εφαρμόστηκαν όπως εφαρμόστηκαν από τους κρατικιστές παλαιοκομματικούς του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., ή ως μια χώρα που χρειάζεται μνημόνια ιν δε φερστ πλέις (με αυτή τη σημασία μπορεί να το χρησιμοποιήσουν και φιλελέδες).

- Η Ελλάδα ως μια χώρα όπου ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος της λιτότητας και των περικοπών που δυσχεραίνουν το ήδη υπάρχον μπάχαλο. Γενικά η Ελλάδα της κρίσης ή/και της παρακμής.

- Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί για να ειρωνευτεί όσους και καλούα ευρωπαϊστές ελίτ της αλήτ επιχαίρουν με τα μνημόνια και τα θεωρούν θετικά. Σε αυτήν την περίπτωση έχουμε ειρωνική υπονομευτική χρήση του -σταν, όπως λ.χ. στα Διαφωτιστάν ή Φιλελευθεριστάν. Ενώ δηλαδή το -σταν συνήθως χρησιμοποιείται για να κατακρίνει τον ανατολίτικο χαρακτήρα της Ελλάδας, ορισμένα -σταν αντιθέτως σχηματίζονται για να ειρωνευτούν τα πρωκτάγματα εξευρωπαϊσμού της ή τον ατελή/ εκκρεμή εξευρωπαϊσμό της.

Υβριδικός τύπος εμφάνισης και συμπεριφοράς που αποτελεί μια ιδιαζόντως ελληνική εκδοχή του χιπστερά με τρόπο που να φέρνει και σε κάγκουρα.

Χίπστερ και κάγκουρας, δύο από τις πλέον κυρίαρχες φυλές τα τελευταία χρόνια συναντώνται στην ακαταμάχητη επιθυμία τους για ποζεριά. Οπότε χιπστεροκάγκουρας είναι κατ' αρχήν το τρελό ποζέρι, που επιθυμεί με εξτραβαγκάντσες στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά του να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του. Οπότε κατά μία πρώτη σημασία, χιπστεροκάγκουρας είναι απλώς ο χιπστεράς που υπερβάλλει στην ποζεριά του.

Από εκεί και πέρα ο χιπστεροκάγκουρας μπορεί να έχει και ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που να τον διαφοροποιούν κάπως από τον καθαυτό χιπστερά και που να έχουν σχέση και με την ελληνική τροπή της χιπστερίας. Αν λ.χ. ο χιπστεράς αισθητικοποιεί το κιτς με ποστιλάτη διάθεση, ο χιπστεροκάγκουρας μάλλον κιτσοποιεί την αισθητική. Το κιτς του χιπστερά είναι οπωσδήποτε ειρωνικό, το κιτς του χιπστεροκάγκουρα πάει για ειρωνικό, αλλά, φευ, είναι συχνά ειλικρινές. Ο χιπστεράς διαγιγνώσκεται, ας πούμε, από την αλάνθαστη επιλογή αρμονικών χρωματικών συνδυασμών. Ο χιπστεροκάγκουρας, αντιθέτως, μπορεί και να σφάλει. Εξάλλου ο χιπστεροκάγκουρας κάνει πληθωρική χρήση εμφανισιακών στοιχείων που προσιδιάζουν σε ποζέρι, αλλά όχι ειδικά σε χίπστερ, όπως λ.χ. τατουάζ, μανίκια, εφημερίδες, τραϊμπαλιές και ταλιμπάν. Συναφώς, ο χιπστεράς πλασάρει συχνά μια αχαρτογράφητη σεξουαλικότητα, λ.χ. με ανορεξία ή επί μέρους χρήση γυναικείων αξεσουάρ. Ο χιπστεροκάγκουρας αντιθέτως δεν έχει την χιπστερική τόλμη να απο(σο)δομήσει τη σεξουαλική του ταυτότητα και επιλέγει μόνο τα ειρωνικώς αρρενωπά χαρακτηριστικά του χίπστερ, και δη το μουστάκι- βιντατζιά και το μακρύτατο ειρωνικό μούσι (ironic beard που λέμε και στο χωριό μου), που και πάλι κινδυνεύει να αποβεί ειλικρινές.

Θα μπορούσε εδώ να θεωρηθεί ότι ο χιπστεροκάγκουρας κάνει τσιτ, ότι είναι τσιτοχίπστερο, ότι θέλει και την πίτα αφάγωτη και τον σκύλο χορτάτο. Θέλει δηλαδή να περάσει και για ψαγμένος και να εντυπωσιάσει με τις ψαγμενιές του ως ποζέρι, αλλά να είναι και σούπερ γαμάω άντρακλας, καλές οι χιπστεριές αλλά μη μας πούνε και πουστρίγκους. Κλέβει, επομένως, ορισμένα επουσιώδη στοιχεία της χίπστερ κουλτούρας, αλλά τα χρησιμοποιεί για να τονώσει τον ανδρισμό του (ή ίσως και τη θηλυκότητά της αντίστοιχα μια χιπστεροκαγκούρω) και να πλασαριστεί ως χιπστερογαμπρός- χίπστερ εκδοχή του κλαρινογαμπρού.

Ανοίγουν εδώ ερωτήματα φιλοσοφικής υφής. Όπως είχαμε τονίσει στο ορισμό χιπστέρι, δεν υπάρχει ουσία ή αρχέτυπο χιπστεροσύνης, και επ' ουδενί δεν υπάρχει **αυθεντικός χίπστερ*. Χίπστερ καταντάς πέφτοντας από κάτι άλλο λ.χ. από το indie ή άλλες μορφές του αλτέρνατιβ. Κατά συνέπεια ο χιπστεροκάγκουρας, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι «κλέβει» για να τονίσει την αρρενωπότητά του, αντί να την υπονομεύσει, δεν μπορεί ωστόσο να πέσει από κάποια δήθεν αυθεντική χιπστεριά, παρά μόνο να πέσει από τον ήδη πεσμένο χιπστερά. Κατά μία έννοια, ο χιπστεροκάγκουρας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας μετα-χίπστερ, αφού κάνει αυθόρμητα κάτι που ο χιπστεράς ζορίζεται για να του βγει. Ο χιπστεροκάγκουρας είναι κάπου μεταξύ ειλικρίνειας και ειρωνείας. Δεν είναι ειλικρινής, όπως λ.χ. ο ειλικρινής μάτσο καφροσέξουαλ ούγκανος, ούτε ειρωνικός, όπως ο δασυπώγων με την ειρωνική αρρενωπότητα του μουσιού, αλλά κάπου μεταξύ σε ένα πεδίο ακόμη πιο αχαρτογράφητο και από του χίπστερ. Παρομοίως, δεν έχει ειλικρινή κιτσοσύνη, όπως ένας μπουρναζογκόμενος, αλλά ούτε και ειρωνική κιτσοσύνη, αλλά κάτι μεταξύ. Με αυτήν την έννοια, ίσως ο χιπστεροκάγκουρας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ακόμη πιο χίπστερ και από τους χίπστερζ, καθώς θέτει τη μεταμοντέρνα διερώτηση για το ποια είναι τα όρια του χίπστερ. Ίσως πάλι να είναι απλώς ότι το Ελλαδιστάν έχει τους χίπστερζ που του αξίζουν.

Η κότα στα καλιαρντά, ρομανί προέλευσης (khajni = κότα, προφέρεται κχαϊνί).

Ο πειναλέος κίναιδος στα καλιαρντά.

Σλανγκική πάθηση όπου ο πάσχων είναι παχύδερμο, χοντρόπετσος, άνιωθος, τελείως πωρωμένος και δεν έχει καμία ευαισθησία, φιλότιμο, ανησυχία.

Ο όρος περιγράφει έναν εκνευριστικό τύπο ανθρώπου που όταν συμβαίνει κάτι κατάφωρα άδικο ή εξωφρενικό δεν εξοργίζεται με τον θύτη αλλά προσπαθεί να τηρήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ του θύτη και του θύματος, ώστε να τα έχει καλά με όλους, ή να μη χρειαστεί να βγει από το μικροαστούλικό του βόλεμα. Είναι λ.χ. αυτός που θα παρατηρήσει για ένα θύμα σεξιστικής ή ρατσιστικής επίθεσης ότι και το θύμα «προκαλούσε».

Ασφαλώς, αναλόγως με την πολιτική ιδεολογία αυτού που εκφέρει τον όρο άτομα διαφορετικών πολιτικών στάσεων μπορούν να χαρακτηριστούν ως ισαποστασάκηδες. Οι πλέον δακτυλοδεικτούμενοι είναι βεβαίως οι κεντρώοι, κεντροαριστεροί, ΔΗΜ.ΑΡ. και λοιπές δυνάμεις της ευθύνης. Γενικά αυτοί που χρησιμοποιούν εκφράσεις ενός γενικού ανθρωπισμού τ. καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται κρατώντας ίσες αποστάσεις από βίες εντελώς διαφορετικού μεγέθους, ποιότητας και δομής. Αλλά και τα ΚΝΑΤ κατηγορούνται ενίοτε ως ισαποστασάκηδες όταν αρνούνται να πάρουν συγκεκριμένη θέση θεωρώντας το πρόβλημα από μια μακρινή ασφαλή σκοπιά του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού. Βεβαίως και σε περιπτώσεις διεθνών συγκρούσεων ποικίλει το ποιος θα χαρακτηριστεί ισαποστασάκιας. Λ.χ. αυτός που τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ της βίας ενός περιφερειακού αυταρχικού ηγέτη και των φονιάδων όλων των λαών Αμερικάνων; Ή αυτός που τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ της βίας ενός δικτάτορα (ή διεφθαρμένου ηγέτη με έλλειμα νομιμότητας) και της βίας των εξεγερμένων εναντίον του;

Σε κάθε περίπτωση ο όρος ισαποστασάκιας σχετίζεται με άλλες εκφράσεις που δηλώνουν παρόμοιες εκνευριστικές συμπεριφορές, όπως ναιμεναλλάς, και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, ΟΦΑ κ.ά.