Tagged definitions (3)
Showing 1-3 from 3

Χρησιμοποιείται στον πολιτικό λόγο για να στιγματίσει αριστερούς, οι οποίοι ταυτοχρόνως υποστηρίζουν τόσο τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ όσο και αυτά των μουσουλμάνων. Κατά τους χρησιμοποιούντες την έκφραση (συνήθως δεξιούς της λαϊκής, εθνικιστικής και συντηρητικής δεξιάς και της ακροδεξιάς) αφενός αυτό είναι αντιφατικό, καθώς θεωρούν ότι σε μια συντηρητική μουσουλμανική κοινωνία οι ΛΟΑΤΚΙ δεν θα είχαν δικαιώματα, όπως σε μια δυτική, και αφετέρου οι εν λόγω ισλαμοαριστεροί αποτελούν απειλή για την κοινωνία με δύο διαφορετικούς πλην συμπληρωματικούς τρόπους, υπονομεύοντας την οικογένεια, αλλά και τον αμιγή εθνικό χριστιανικό χαρακτήρα της κοινωνίας. Ο όρος συχνά στιγματίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εσχάτως και την πολιτικά ορθή κυβερνητική δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

Εθνικό αυτοφαυλιστικό για την Ελλάδα ως μη επαρκώς εκκοσμικευμένο κράτος, όπου δεν έχει δηλαδή επιτευχθεί επαρκώς ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος, γεγονός που μάλλον την προσομοιάζει κατά τους χρησιμοποιούντες την έκφραση με -στάν της Εγγύς και Μέσης Ανατολής όπου ο Ισλαμισμός είναι στενά διαπλεκόμενος με τις δομές του κράτους. Το λένε όχι μόνο φιλελέφτ, αλλά κατ' εξοχήν και ελληνοκεντρικοί παγάνες. Επίσης, σε αντίθεση προς τα παρόμοια βυζαντινιστάν, βυζαντιστάν, ορθοδοξιστάν, ρωμιοσυνιστάν, το χριστιανιστάν έχει το χαρακτηριστικό ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για να θίξει τον φανατισμό, σκοταδισμό, φονταμενταλισμό και άλλων χριστιανών εκτός Ελλάδας, ακόμη λ.χ. και στις Η.Π.Α. ή σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

Το «με Μαρξ, ορθοδοξία και μια ζεϊμπεκιά» είναι στίχος του Χάρρυ Κλυνν από το «Ελλάδα, η χώρα του πράσινου ήλιου» στα '80ς. Ο Χάρρυ Κλυνν στα '80ς σατίριζε την τότε νεοεμφανιζόμενη γειτνίαση μαρξιζόντων και ορθοδόξων, που εν μέρει προήλθε εκ των τελευταίων ως αντίδραση για τις κατηγορίες όσον αφορά στον ρόλο της Εκκλησίας κατά την Δικτατορία, και εν μέρει στα πλαίσια γενικότερων ζυμώσεων στην σοσιαλιστική δεκαετία των '80ς. Σήμερα, όμως, το οξύμωρο σχήμα «μαρξορθόδοξος», ως αντιδιαστελλόμενο από αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ως ευρωλιγούρηδες ή φωταδιστές, δηλώνει ότι στην σύγχρονη Ελλάδα πλάι στην κλασική αντίθεση Δεξιά-Αριστερά, υπάρχει ένα παράπλευρο ιδεολογικό δίπολο που μπλέκεται με περίεργους τρόπους στα υπάρχοντα κόμματα. Οι «μαρξορθόδοξοι» είναι αυτοί που πιστεύουν σε ιδανικά της «καθ' ημάς Ανατολής», των ελληνικών «κοινοτήτων», σ' ένα είδος ιθαγενούς σοσιαλισμού. Το οποίο στην πράξη σημαίνει απλώς έντονη κριτική στην Δύση και τον φιλοδυτικισμό, η οποία κριτική τους φέρνει σε στενή γειτνίαση με καθαυτό μαρξίζοντες αντικαπιταλιστές. Από την άλλη, έχει γίνει και μια γειτνίαση μεταξύ δεξιών με την έννοια του φιλοδυτικού φιλελευθερισμού και ορισμένων αριστερών τύπου λ.χ. ΣΥΡΡΙΖΑ, που είτε απλώς διεκδικούν κάποια γενικά δικαιώματα (στην καλύτερη περίπτωση), είτε απλώς θεωρούν ότι είναι τρέντυ να ψηφίσεις ένα αριστερό κόμμα, που να μην βαρύνεται όμως με τον δογματισμό του ΚΚΕ.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο οι μαρξορθόδοξοι, όσο και οι ευρωλιγούρηδες διοχετεύονται σε πολλά κόμματα και εξουσίας και εναλλακτικά. Έχω την εντύπωση ότι οι μαρξορθόδοξοι τείνουν να διοχετεύονται περισσότερο σε Ν.Δ. και μετά ΚΚΕ, Παπαθεμελή ή και ΛΑΟΣ, ενώ οι ευρωλιγούρηδες πιο πολύ σε ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΡΙΖΑ και μετά Ν.Δ. και εναλλακτικά φιλελεύθερα ή οικολογικά κόμματα. Αλλά πιστεύω εξίσου ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχουν και μαρξορθόδοξους και ευρωλιγούρηδες στις τάξεις τους, κι αυτό τα καθιστά κατάτι αντιφατικά. Βεβαίως και τα δύο άκρα αυτά του διπόλου έχουν καθ' εαυτά τις αντιφάσεις τους. Μερικά φαινόμενα για χάρη παραδείγματος. Βλέπουμε μια γειτνίαση στους «μαρξορθόδοξους» προσωπικοτήτων τόσο ετερόκλητων όσο ο Κώστας Ζουράρις, η Λιάνα Κανέλλη, ο Χρήστος Γιανναράς, ο π. Μεταλληνός, ο Διονύσης Σαββόπουλος (πιο πολύ '80ς - '90ς), ο Γεωργουσόπουλος, ο Παπαθεμελής κ.ά., ενώ η κατά βάση αριστερή εκφραστική τους χρησιμοποιείται και από ακροδεξιούς λ.χ. του Καρατζαφέρη. Από την άλλη, βλέπουμε φαινόμενα, όπως λ.χ. της «συμμετοχικής δημοκρατίας», που επαγγέλθηκε ο Γ. Παπανδρέου το 2004 βάζοντας στο ίδιο κόμμα Ανδρέα Ανδριανόπουλο και Στέφανο Μάνο με Μίμη Ανδρουλάκη και Μαρία Δαμανάκη, πράγμα που του κόστισε τις εκλογές, εν μέρει. Και το άλλο οξύμωρο, που βλέπουμε στις μέρες μας είναι ότι έχουμε μια οιονεί φιλορωσική Δεξιά της Ν.Δ. και μια ας πούμε φιλοαμερικανική Κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, πολύ σχηματικά βέβαια, και κυρίως σε επίπεδο συμπαθειών των δύο ηγεσιών.

Αυτά. Απλώς διερωτήθηκα μήπως σε σλανγκ λεξιπλασίες μπορεί να βρεθεί ακριβέστερη περιγραφική δυναμική από ό,τι σε κλασικούς όρους, όπως Δεξιά-Αριστερά.