Comments by Ο ΑΛΛΟΣ (723)
Showing 601-630 from 723
Και όμως. Στο δίπλα λήμμα έχει καταγραφεί η έννοια με την οποία το έχω ακούσει κι εγώ να χρησιμοποιείται σήμερα, η έννοια «πουρό, ραμολιμέντο». Δεδομένου ότι ιστορικά η ορθή σημασία είναι αυτή που έχουμε εδώ, του μπαμπούλα, νομίζω ότι η άλλη μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος «αργκό των εγγραμμάτων».
@Μες: Η φωτογραφία του Έσερ είναι;
Έχω ακούσει και μιαν άλλη ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία πετραχήλια είναι οι δίπλες πάχους γύρω από το λαιμό, όπως λ.χ. του βοδιού. Ο λαγός, που αιωνίως τρέχει πανικόβλητος πέρα-πώε, αποκλείεται να βγάλει ποτέ τέοια παχάκια.
Αλλά πρέπει να πω ότι τώρα που βλέπω την ερμηνεία του 40, μου φαίνεται πειστικότερη.
Για κάποιο λόγο η σούφρα μπορεί να γίνει γαρίφαλο, και το μουνί τριαντάφυλλο, αλλά όχι το αντίστροφο.
Καλησπέρα σας. Είμαι σχετικά νέος στο σάιτ, κι έτσι δεν αξιώνω να αποδοθεί στη γνώμη μου η ίδια βαρύτητα όσο στις γνώμες των «ντόπιων».
Έχω όμως να καταθέσω τα εξής:
Το σάιτ είναι, όπως πολλά σάιτ, κόλλημα. Δημιουργεί σε πολλούς την τάση να μπαίνουν κάθε τρεις και λίγο να δουν τι παίζει. Έτσι, εκτίθεται κανείς τόσο συχνά σε αυτοαναφορικά και λεξιπλασίες, ώστε αρχίζει να τα συνηθίζει. Και από το να τα βλέπει πολύ συχνά, τελικά πιστεύει ότι υπάρχουν, ενώ δεν υπάρχουν! Αυτό είναι προφανώς μία πολύ διαφορετική διαδικασία από εκείνην μιας καινούργιας λέξης που γεννιέται ενώ πριν ήταν αγέννητη και, σταδιακά, μπαίνει στο ζωντανό λεξιλόγιο.
Στο Imagine του Βράστα θα είχα να απαντήσω: τίποτε από αυτά που περιγράφεις δε μου φαίνεται αξιόλογη απώλεια. Με κάθε σεβασμό (αισθάνομαι ότι είναι λίγο γαϊδουριά αυτό που λέω, αλλά δεν το εννοώ έτσι. Θα αισθανόμουν πιο άνετα αν τα παραδείγματά σου δεν ήταν από δικές σου αναρτήσεις μόνο.)
Πριν κανα - ενάμιση χρόνο, κάποιος μου είχε υποδείξει το σλανγκ-τζ.ρ. ως ένα γαμάτο σάιτ. Έριξα μια ματιά, αλλά συμπτωματικά έτυχε να πέσω όλο σε αυτοαναφορικά και λεξιπλασίες. Ξενέρωσα. Μου φάνηκε ότι είναι ένα ανούσιο σάιτ, όπου μια παρέα φίλων ανακυκλώνουν μέχρι κορεσμού τα ιδιωτικά τους αστεία. Και μέχρις εδώ δε χάλασε ο κόσμος, αλλά το ονομάζουν αυτό σλανγκ; Ε όχι!
Αργότερα, αφού είχα ξεχάσει αυτό το ασήμαντο περιστατικό, κάποιος άλλος με ξαναπαρέπεμψε. Αυτή τη φορά ήμουν πιο τυχερός: τα πρώτα 5-10 λήμματα που πέτυχα ήταν από τα πολύ καλά, κι έτσι τσίμπησα.
Πλέον έχω μία αρκετά, νομίζω, καλή εικόνα του σάιτ. Και έτσι όπως το έχω δει, το θεωρώ εξαιρετικό για μία σειρά λόγων που έχω εκθέσει αλλού. Ωστόσο, σας καταθέτω αυτή την ιστορία για να δείτε την αντίδραση κάποιου που αγαπάει τη σλανγκ, αγαπάει τη γλώσσα και τη μελέτη της, και πέφτει στα «λάθος» λήμματα.
«Γραφόμαστε και κρινόμαστε»: Αυτή η σκέψη, που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ξανανοίγει αυτή η συζήτηση, θεωρώ ότι έχει υπερεκτιμηθεί. Τα λήμματα που έχουν βαθμολογηθεί από καμιά δεκαριά χρήστες όλους κι όλους, αφθονούν. Η γνώμη δέκα ατόμων δεν είναι ασφαλές κριτήριο. Ύστερα, άλλο να εκφράσω με αστέρια τη γνώμη μου για την ποιότητα του λήμματος, κι άλλο για την αυθεντικότητά του. Άρα, γιατί να μη θεωρηθεί ότι «κρινόμαστε» και από τα σχόλια, πολλά εκ των οποίων εκφράζουν, με πιο σαφή τρόπο από τη βαθμολογία, επιφυλάξεις για τη σκοπιμότητα των λεξιπλασιών; (Θα μου πεις, εντάξει αλλά έχει κι άλλα σχόλια που τις υπερασπίζουν.)
Επιπλέον, θεωρώ ότι το «ας μας κρίνουν» είναι και λίγο μετάθεση ευθυνών. Γιατί να σου ρίξω μία κακή βαθμολογία, εννοώντας ότι αυτό που αναρτάς δεν υπάρχει; Αφού το ξέρεις ότι δεν υπάρχει! Ή μήπως από τη χαμηλή μου βαθμολογία θα πρέπει να μαντέψεις ότι είμαι γενικά αντίθετος στη συγκεκριμένη πρακτική; Μα τότε αναιρείται το νόημα των αστεριών: οι λεξιπλασιλάτραι θα βάζουν πάντα πολλά αστέρια εκεί όπου οι λεξιπλασικλάσται θα βάζουν λίγα, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα κρίνουμε βάσει του ιδεολογικού ρεύματος όπου προσκείμεθα;
Έστω ότι είναι θεμιτό να εισηγείται κανείς νεολογισμούς. (Δηλαδή τι έστω, είναι προφανές ότι είναι θεμιτό, αλλιώς θα μιλάγαμε αρχαία.) Όμως, άλλη βαρύτητα έχει να το πετάξεις σε μια παρέα, και αν πιάσει, σιγά σιγά να διαδοθεί και εκτός παρέας, και άλλη να το παρουσιάσεις γραπτά σε ένα σάιτ κατά τρόπον που ισοδυναμεί με το «Παιδιά, παιδιά, έβγαλα καινούργιο αστείο, ελάτε να σας το πω να δούμε αν είναι καλό!»
Ο ρόλος του καταγραφέα δεν είναι φτωχός. Το πεδίο δράσης είναι αχανές και εν διαρκεί εξελίξει. Είναι όμως πολύ σοβαρός ρόλος. Ο καταγραφέας αναλαμβάνει μία σημαντική ευθύνη. Θα καταλάβετε ποια ευθύνη εννοώ όταν θυμηθείτε πόσα έχουμε σούρει πολλοί από εμάς (και πολλοί εκτός ημών) στον Μπαμπινιώτη. Ο Μπαμπινιώτης με το έργο του έχει αναλάβει την ευθύνη του ενδεχόμενου κραξίματος.
Η γνήσια αργκό έχει πολύ χιούμορ. Δεν έχει ανάγκη το δικό μας χιούμορ για να γίνει πιο αστεία.
Γενική του ουναμουχαθέντος;
Η ίδια έκφραση υπάρχει και στα γαλλικά. Δε θα απέκλεια να προέρχεται από την ίδια την ιστορία του Μυγχάουζεν.
Εγώ πάλι, στο πλευρό του Βράστα, θα ζητήσω μία φωτογραφία από το παλιό εκείνο πλαστικό σεϊκεράκι, χρώματος μπεζ, με καπάκι σκούρο καφέ, με στρογγυλεμένες εγκοπές (το καπάκι) για τα δάχτυλα, σχήματος (το όλο σύστημα) πιο κοντόχοντρου από τα συνήθη σημερινά σέικερ. Νομίζω θυμάστε ποιο λέω, ε;
Παλιά οι Έλληνες είχαν την τάση να εξελληνίζουν όλες τις ξένες λέξεις. Δεν αναφέρομαι σε λόγιους εξελληνισμούς τύπου Διδότος, Άστιγξ, Βολταίρος, αλλά στη λαϊκή γλώσσα, που δεν ανεχόταν άκλιτα ουσιαστικά. Οι περισσότερες τούρκικες λέξεις που έχουμε κλίνονται: καϊμάκι, καρντάσης, χασίσι, κεφτές κλπ.. Επί Τουρκοκρατίας εξελλήνιζαν ακόμη και τα ονόματα των Τούρκων, π.χ. Μπραΐμης.
Όταν άρχισαν να μπαίνουν στα ελληνικά γαλλικές λέξεις (κυρίως στο λεξιλόγιο της μαγειρικής -πουρές-, του αυτοκινήτου -λεβιές- και της ραπτικής -πλισέ), η τάση αυτή είχε σαφώς αρχίσει να εγκαταλείπεται, αλλά δεν είχε ακόμη σβήσει και τελείως.
Νομίζω ότι ο λόγος που ο φραπές, μία αρκετά μεταγενέστερη λέξη (του '60, φαντάζομαι), ακολούθησε την παλιά τάση και όχι τη νεότερη πρέπει να ήταν η κατάληξη -έ, που την έχουν από κοινού πολλές γαλλικές και τουρκικές δάνειες λέξεις, με αποτέλεσμα τα νεότερα γαλλικά δάνεια να ακολουθούν κατ' αναλογία τα παλιότερα τουρκικά. Π.χ.: καμπινές (γαλλ.), κεφτές (τουρκ.).
Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Θα κάνουμε ότι σου δίνω 5+5 αστέρια, αλλά δε θα σ' τα δώσω, γιατί όποτε το έκανα σε λήμματα που ήταν ήδη πεντάστερα, για κάποιο λόγο η νέα βαθμολογία έπεφτε στο 4,5 + 4,5.
Συγγνώμη, dt δεν είναι το χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο συγκεκριμένες στιγμές t1 και t2; Η ερμηνεία «απειροστό διάστημα χρόνου» εξηγεί βέβαια καλύτερα τη σλανγκική χρήση, εντούτοις νόμιζα ότι αυτό (που λέω) έχω μάθει στο σχολείο. Και νόμιζα ακόμη ότι το d σημαίνει διαφορά και χρησιμοποιείται πριν από διάφορα σύμβολα μεγεθών. Όχι; Πλαστές αναμνήσεις;
Δεν την ήξερα αυτή την έννοια. Κυριολεκτικά σουσούμια (<συσσήμια < συν + σήμα) είναι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου.
[I]Ναύτες μου, μην τον είδατε το γιο μου το Γιαννάκη;
-Για πες μας τα σουσούμια του κι αν είδαμε θα πούμε.
-Ήταν ψηλός, ήταν κοντός κι ανοιχτοκουταλάτος...[/I]
(Municipal song)
Σημαντικό λήμμα, φορέας μιας μεγάλης παρανόησης από πολλούς ημιμαθόμαγκες, που νομίζουν ότι λουλάς είναι ο ναργιλές. Καλό που το ξεκαθαρίζεις.
Καταπληκτικό παράδειγμα! Καιρό είχα να γελάσω δυνατά διανάζοντας κάτι μόνος μου!
Λέγονται και «της πουτάνας». Δεν ξέρω γιατί. Νομίζω ότι πρόκειται για κυριολεκτικά βαρύ αργκοτικό όρο. Αν κανείς το έχει ακούσει και ξέρει και την προέλευση, ας γράψει σχετικά.
Arkandas, νομίζω.
Η λέξη θεωρείται από τα κατ' εξοχήν σήματα κατατεθέντα της βορειοελλαδίτικης ομιλίας, αλλά έχω την απορία: όντως λέγεται, ή είναι απλώς μια λέξη άγνωστη στους περισσότερους νοτιοελλαδίτες;
[I]Ποια κυρία, ποια πουρέκλω,
ποια κασόμπρα του συρμού,
ένα κόμητα τοιούτο
θα τον περάσει γι' αλεπού[/I];
Α. Κωστής, «Τουμπελέκι - τουμπελέκι» (μουρμούρικο ρεμπέτικο), περίπου 1930.
Ωου! Θενξ!
Να σας πω μια προσωπική ιστορία;
Ήξερα και χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη (ως σουλουμπάμια) από τότε που γνώρισα και το ίδιο το αντικείμενο, στο Δημοτικό, ως κατασκηνωτής αρχικά στους προσκόπους και αργότερα σε μια άλλη κατασκήνωση. Σιγά σιγά συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν άλλες λέξεις για το αντικείμενο (υπνόσακκος ή «σλίπι μπανγκ»). Ωστόσο εξακολουθούσα να τη θεωρώ αρκετά κατανοητή, κι έτσι τη χρησιμοποιούσα.
Κάποια συγκεκριμένη χρονιά στην κατασκήνωση, έτυχε η λέξη να τους κάνει τόση εντύπωση ώστε να αποτελέσει πηγή πολλών αστείων. Το κατασκηνωτικό χιούμορ είναι εξ ορισμού λίγο τραχύ, κι έτσι δεν είναι εύκολο να πω αν τα αστεία ήταν σε βάρος μου (πώς μιλάει έτσι το απροσάρμοστο!) ή όχι (ωραία λέξη, πού τη βρήκε ο τυπάς ο ψαγμένος!). Εν πάση περιπτώσει, εκείνη τη χρονιά που η λέξη είχε γίνει της μόδας, ετέθη θέμα να ψηφίσουμε όνομα για το θεατράκι της κατασκήνωσης. Πρότεινα να το πούμε «Σουλουμπάμια», με το αιτιολογικό ότι είναι μία λέξη χαρακτηριστικά κατασκηνωτική, σημαίνει ένα αντικείμενο που το έχουμε όλοι και είναι καθημερινά παρόν στη ζωή μας, και είναι σίγουρα πιο χαριτωμένη (με κατασκηνωτικά πάντα κριτήρια) από τις συνώνυμές της. Εννοείται ότι ποτέ δε θα μου πέρναγε να προτείνω «Θέατρο Υπνόσακκος», αλλά «Θέατρο Σουλουμπάμια» γιατί όχι;
Τελικά απορρίφθηκε η πρότασή μου, με βασικό επιχείρημα το εξής: ότι δεν μπορώ να αξιώνω (εγώ προσωπικώς) να ονομαστεί το θέατρο όλων των κατασκηνωτών με μία λέξη που δεν υπάρχει, που την έχω βγάλει (εγώ προσωπικώς) από το μυαλό μου και τη χρησιμοποιώ μόνο εγώ (προσωπικώς πάντα).
Πέρασαν καμιά εικοσαριά χρόνια, και την αδικία τη θυμάμαι ακόμα. Και ιδού, σήμερα συναντώ αυτό το λήμμα! Ναι, η λέξη υπάρχει! Η δικαίωση άργησε αλλά ήρθε! Υπάρχει θεός!
Το θέατρο ονομάστηκε «Θέατρο Ντουζλαμάς». Ανάθεμα ποιοι ξέρουν τι σημαίνει αυτή η απίθανη λέξη, και πόσο εκφράζει τη ζωή και τα μεράκια του κατασκηνωτή...
Δεν είμαι βέβαιος ότι συμφωνώ. Υπό ορισμένες συνθήκες, η χρήση μιας λέξης που ανήκει ως κοινή (=ως μη σλανγκ) σε ένα ιδίωμα, μπορεί, εκτός ιδιώματος, να θεωρηθεί σλανγκ. Δεν είμαι έτοιμος να προσδιορίσω ποιες είναι αυτές οι συνθήκες, αλλά στην περίπτωση του «σούμπιτος» τόσο η ακουστική όσο και η σημασία της λέξης την κάνουν αρκετά ταιριαστή για σλανγκ. Εκτός μεταξύ Επτανησίων, όπου είναι, όπως είπαμε, κοινή.
Ωραία λέξη, χαίρομαι που τη βρήκα εδώ μέσα. Και γαμώ τις τεκμηριώσεις!
Αλλά έκανα κάτι που μου έχει ξανατύχει: είχε 5+5 άστρα, έβαλα κι εγώ άλλα 5+5 και ξαφνικά έπεσαν στα 4,5+4,5. Τι κάνω λάθος;
Από τότε που έμαθα τι νομίζουν οι Βόρειοι ότι λέμε στην Αθήνα, ξέχασα πώς το λέμε εμείς.
Τελικά εσείς πώς το λέτε;
Ναι, αυτό εννοώ.
Εν τω μεταξύ όμως σκέφτηκα μία πιθανή (ελάχιστα όμως) ερμηνεία για το -ι-, την εξής:
Τέτοια σύνθετα με -ι- έχουμε σε λέξεις όπως αρνησίπατρις, κλαυσίγελως, πασιφανής κ.ά.. Αυτά όλα είναι καταχρηστικά σύνθετα: το α΄ συνθετικό είναι μία λέξη αυτούσια ή σχεδόν, και όχι απλώς το θέμα μιας λέξης όπως γίνεται συνήθως: έχουμε τις λέξεις άρνησις, κλαύσις, πάσι (δοτ. πληθ. του πᾶς). Ας μείνουμε στο τελευταίο παράδειγμα. Μήπως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι και οι λέξεις σκατίφλωρος και σκατίπουστας είναι καταχρηστικά σύνθετα, με α΄συνθετικό τη δοτική σκατί του σκωρ, που είναι η αρχαία μορφή της λ. σκατό;
...Λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει καμία ερμηνεία, είναι μια αστεία λεξιπλασία και δατς ολ. Αλλά πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι!
Άμα είναι να πούμε καμιά σοβαρή κουβέντα, τότε θα πρέπει να το συζητήσουμε στη βάση όπου το θέτει η ΕιρωΝίκη. Εμένα λοιπόν μου κάνει πιο «λόγιο» με -η-, και άρα πιο αυτοαναιρούμενο.
Αλλά μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται!
Γιατί ρε παιδιά τόσο χαμηλή βαθμολογία; Απόλυτη ακρίβεια, συντομία, σαφήνεια και κάλυψη βασικών εννοιών. Τι άλλο θέλετε για να αστερώσετε;
Η υπερβολική δόση φάλτσων δηλώνεται και με διάφορες αυτοσχέδιες εκφράσεις που έχουν την αφετηρία τους σ' αυτή τη λέξη: πρασινάδες, λιβάδια κλπ..
Σωστός ο πάτερ.
Τη λέξη τη χρησιμοποιούν και οι ροκάδες.
Ετυμολογικό σχόλιο (με κάθε επιφύλαξη, δεν το έχω διασταυρώσει από πουθενά, μια υπόθεση κάνω): στο ουσιαστικοποιημένο επίθετο η πράσινη, προφανώς εννοείται η λέξη νότα. Η «πράσινη νότα» λοιπόν, με τη σημασία της λάθος νότας, πρέπει να είναι όρος που βγήκε κατ' αναλογίαν προς την «μπλε νότα» (blue note). Οι μπλε νότες είναι νότες που δεν ανήκουν στην κλίμακα ενός κομματιού, προέρχονται από την προσπάθεια των παλιών νέγρων της Αμερικής να αποδώσουν με τα δυτικά όργανα κάποιες νότες της αφρικάνικης παράδοσης που δεν υπάρχουν ολωσδιόλου στη δυτική μουσική και δεν τις πιάνουν τα δικά της όργανα, και κατέληξαν να γίνουν χαρακτηριστικό στοιχείο της παλιάς μπλουζ και τζαζ μουσικής.
Καλά, τα ρέστα μου! Ανεβάστε τα όλα αυτά ρε παιδιά!