Comments by HODJAS (3417)
Showing 901-930 from 3417
Αμάν τσιλβελή καρντάσια!
Τούτα jamon
Ωραίος!
Οι άντρες πριν βγεί το μπριγιόλ, έβαζαν στα μαλλιά και στο μουστάκι τους μεδουλάρι ή μαντέκα (ζωικό λίπος)...
Κι οι γυναίκες δεν πήγαιναν πίσω. Ελλείψει κραγιόν προ πεντηκονταετίας και βάλε, τρυπούσαν ελαφρά κάποιο σημείο του σώματός τους με μια καρφίτσα και άλειφαν τα χείλη με αίμα, τσιμπούσαν ή χαστούκιζαν τα μάγουλά τους εν είδει ρούζ κλπ για να κοκκινίζουν (= να δείχνουν υγιείς & γόνιμες = ποθητές) και ζωγράφιζαν ανύπαρκτα καλσόν πάνω στα πόδια τους (ακόμα και οι Γαλλίδες του ΒΒ ΙΙ, οπότε οι Αμερικάνοι που τις χαρτζηλίκωναν και τους έκαναν δώρα τις πρώτες νάυλον κάλτσες που είδαν στην ζωή τους εκτός απ' το σινεάκ, γαμούσαν κι έδερναν).
Η έκφραση «με μια Κολυνός βγάζεις γκόμενα» σου θυμίζει τίποτα;
Κι όμως, η κρητικιά «Παριζιάνα» ήταν βαμμένη σαν κούκλα εδώ και 3.000 χρόνια...
Τα κόκκινα μάγουλα στις γυναίκες μετά την δεκαετία του '70, θεωρούνταν μεν σύμβολο σφύζουσας ζωτικότητας (+), αλλά ταυτόχρονα πρόδιδαν επαρχιώτικη καταγωγή (-), ενώ η τελευταία γκαγκαρέα χρυσοστόλιστη νύφη με χρυσόμυγες κολλημένες στα μάγουλά της (κατά το έθιμο δίκην πρωτόγωνου στράς!) έγινε μπαίγνιο στον Ψειρρή των αρχών του 20 αιώνα.
O tempora o mores δε λές τίποτα!
Οι Τούρκοι λένε το όμορφο κωλαρίνι «γιαρμά σεφταλί»...
Άσκολσουν!
Σωστός! Οι παλιοί τουρκομερίτες έλεγαν κατσάκικο ή κατσιρματζήδικο (τουρκ. κατσακ, κατσιρμά = λαθραίο), το αφορολόγητο τσιγάρο. Το τσάι του βουνού που μαζεύουν οι γυναίκες και πουλάνε στις πόλεις ακόμα έτσι λέγεται στην Τουρκία.
Perhaps you mean «novodiarium colladeralis»
Εκ της ιταλικής μάρκας Cerruti, που έφτιαχνε κοστούμια πολύ στενά ή φούστες πολύ κοντές, για μόδα χρησιμοποιώντας λιγότερο ύφασμα (τσερούτικα)...
Λάσκος intended :-Ρ
Κωλάδικο λέγεται απο παλιά το αστυνομικό τμήμα και όχι το περιπολικό (γαλατάδικο ή καρούμπαλο).
Στην Ωκεανία (κατά Όργουελ) λέγεται και Roger that! Για περισσότερα περί κώδικα τηλεπικοινωνιών βλ. και πέρας!
Ή α) «δεν έμεινε Χριστούγεννο» (Μωραΐικο ιδίωμα).
Ή β) «δεν έμεινε μαντήλι» (έκφραση απο το μαγικό μαντήλι που έδωσε η θεά Λευκοθέα στο Δυσσέα που σκυλοπνίγονταν, να το δέσει στο λαιμό του για να σωθεί).
Στο υπο β΄ Λάσκος intended...
:-Ρ
Αιγυπτιώτης; Α ρε, πολιτισμός!!!
Βασικά, δεν προκρίνω καμία ετυμολογία ως θέσφατο βέβαια, απλά προτείνω εκδοχές (και βλέπουμε).
Πάντως, κάτι παίζει με το σκοτάδι, κρύβω, πίστη και μεγαλοψυχία στην ετυμολόγηση, αλλά τί; (έλα μου ντέ);
Μου φαίνεται οτι θέλει ψάξιμο το ζήτημα και θα Ντινοπαθήσουμε να βρούμε άκρη...
;-)
Εμ; Όταν ο σκοπός αδειάζει τα μέσα, εκτίθεται το βύσμα σου και σε τιμωρούν για παραδειγματισμό (άμα είσαι τρόμπας)...
Όσο πιο ψηλό το βύσμα, τόσο πιο προβλεπέ πρέπει να είναι ο φαντάρος, για να μη λένε λόγια.
Ξέρω περίπτωση, που ο (καρά-ταλλαριούχος) ναύτης (ένα κωλοπαίδι) είχε πάρει τόσο ψηλά τον αμανέ και απαξίωσε μέχρι Ναύαρχο (!) οπότε ο ίδιος ο πολιτικός που τον προστάτευε, τον πούτσισε (δυσμενής μετάθεση) κι όταν υποτροπίασε (αρνήθηκε να παρουσιαστεί), κατέληξε σιδηροδέσμιος στο Ναυτοδικείο...
Έπειτα, ποιός δεν θυμάται στο σχολείο που τύχαινε καμιά φορά ο δάσκαλος να έχει το παιδί του στην τάξη του και του άλλαζε τον ανανία με το παραμικρό, για να βουλώσει τα στόματα;
Πιο πλήρης η έκφραση «τα' χεις γειώσει όλα» = γράφεις τα πάντα στ' αρχίδια σου, δεν σε νοιάζει τίποτε.
Έτσι. Αρκεί να μην πείς καμιά χοντρή μαλακία, π.χ. κάποιος φίλος καίτοι βυσματούχος της αεροπορίας, καίτοι λελέουρας στο μήνα του, καίτοι σε μονάδα σπέσιαλ, έφαγε δεκάρα απ' το δίκα (ήταν και μακρινός θείος του)!
Έκανε (ίσως το τελευταίο του) σκοπέτο, ήταν κρυμμένος με μια καρέκλα έτοιμος να πιάσει φραπέ και τρανζιστοράκι, κοζάροντας απο την άκρη να φύγει ο δίκας για μεσημέρι και να μην τον δεί. Στολή χάλια, εξάρτυση για τον πούτσο, το όπλο γερμένο πάνω στη σκοπιά, κράνος πάνω στην πλαστική καρέκλα, μαλλί απρόβλεπτο, τσιγαράκι, αξουρισιά και δε συμμαζεύεται.
Εν τέλει, τον πήρε μάτι ο δίκας όπως έβγαινε, σταματάει, κατεβαίνει απ' το αυτοκίνητο και του λέει:
-Τί χάλια είν' αυτά παιδί μου;
-...
-Πού είναι το κράνος σου;
-Εκεί
-Και γιατί δεν το φοράς;
-Ε... είχα λουστεί και...
Το ωραίο με το στρατό, είναι οτι έτσι και σε τσακώσουν οι βαθμοφθόροι και ζητήσουν εξηγήσεις για οποιονδήποτε λόγο (π.χ. γιατί δεν φοράς καπέλο, τί χάλια έχουν οι αρβύλες σου, τί δουλειά έχεις τέτοια ώρα στο ΚΨΜ κλπ), συνήθως αρκούνται σε μια μασημένη δικαιολογία κλάϊν μάιν πούτς (π.χ. ε... να μας είχανε πεί για την πυροσβεστική άγημα, ο δικητής κι έχουμε και να πετάξιμε τα σκουπίδια το Ζάββατο, ε... δεν είχε νερό και βγάλουμε το πατάκι για να μη χλάσει η αντλία, ε... έφυγαν η καμιονέτα με το Ναύαρχο και κλείσεμε τη φόρτα για τη ναυτονομία κλπ), που τη λές γρήγορα, με σιγουριά, μέσα απ' τα δόντια και χωρίς να κοιτάξεις στα μάτια, πάντα αφήνοντας να εννοηθεί οτι αυτό που κάνεις έχει εντολή-έγκριση «άνωθεν».
Η συνήθης απάντηση, είναι «Α, καλώς!» και πάνε στα ξεκουμπίδια, αφού αυτό που τελικά τους ενδιαφέρει είναι να δείξουν οτι ασκούν εξουσία και περιμένουν απο το φαντάρο να δείξει πειθαρχία-υποταγή και να μπεί στον κόπο να «εξηγηθεί»...
Κατά το παλιό πρωτομαγιάτικο έθιμο του Πηλίου την ημέρα του Αη-Γιαννιού (του Βροχάρη ή Χαλαζάρη), τα παιδάκια έκαιγαν το λουλουδένιο στεφάνι, έφτιαχναν μια πυρρά στα σταυροδρόμια και χόρευαν τριγύρω, λέγοντας το τραγουδάκι «Όξω ψύλλοι και κοριοί και στα όρη ποντικοί, μέσα ήλιος και χαρά”.
Εξαιρετικό!
Μια παρατήρηση: Στο υπο Γ, τα σκούρα κατακάθια του αργκιλέ, δεν έχουν νοηματική σχέση με το πολύτιμο πετράδι.
Στα παλαιοτουρκικά η αραβο-περσικής αρχής λέξη τζαφέρ / τσαφέρ (<çaferi) σήμαινε «σκοτεινός». Στα μοντέρνα τούρκικα σκοτεινός είναι inter alia ο κασβετλής (>κασαβέτι), ενώ zafer είναι ο θριαμβευτής – νικητής.
Ίσως να έχει σχέση με την αραβική σηιτική αίρεση των τζαφέρηδων (που σχετίζεται πνευματικά με την θρησκευτική μειονότητα των Αλεβιτών στην Τουρκία, που της φορτώνουν χίλια δυο κουσούρια κι αριθμεί πάνω απο 12 εκατομμύρια πιστούς), αν και στα αραβικά Al Ghaffar σημαίνει «μακρόθυμος» – «φιλεύσπλαχνος».
Στα προ-ισλαμικά αραβικά η λέξη kāfir (καφίρ>κάφρος) σήμαινε κρύβω και κατ’ επέκταση τον σκοτεινό τύπο που κρύβεται και κρύβει (την αλήθεια). Στην συνέχεια μετά τον εξισλαμισμό των Αράβων, πήρε να σημαίνει τον «άπιστο».
Στην Ήπειρο και την Πελοπόννησο είναι συχνό το επώνυμο Τζαφέρης, που παίζει να έφεραν μουσουλμάνοι Αλβανοί.
Είναι γνωστή η ιστορία με την σύλληψη του (αλβανικής καταγωγής) Τζαφέρ Ταγιάρ στο Εντίρνε το 1920.
Πάντως, στα αρβανιτοχώρια της Ηπείρου έλεγαν μέχρι πρότινος τον ποντικό του σπιτιού «Ζαφείρη».
Σε διαφορετική περίπτωση (για να ικανοποιηθούν και οι ελληνολάτρες), ίσως να έχει σχέση με την ελληνική λέξη ζόφος > ζοφερός = σκοτεινός, φοβερός.
Αίτησις:
Να τα χαρμανιάσουμε να μοντάρουμε κανα λασκολογικό παραμυθάκι;
Ο Ναστραδίν Χότζας κάθονταν με μια παρέα και πίναν ρακί. Ένας απο δαύτους ψιλόκλανε κάθε τοσο, ταυτόχρονα χτυπώντας το πόδι του στο πάτωμα για να καλύψει τον ήχο και να μην καρφωθεί.
Όταν το παραξήλωσε, του λέει περιπαιχτικά ο Χότζας: «Μπράβο σου! Μ' αυτό το έξυπνο κόλπο μας γλίτωσες απ' τον ήχο. Κάνε τώρα κάτι και για τη μυρωδιά, που μας έχει φλομώσει»...
Φαίνονται απο το νηπιαγωγείο τί δρόμο θα πάρουν (οδηγούν τρίκυκλο ποδήλατο)...
:-Ρ
Εξαιρετικό (5 Χ2).
Ο μακαρίτης Ηλίας Πετρόπουλος όμως δεν είχε συμφωνήσει με την αργεντίνικη ετυμολογία, για κάποιον λόγο και δεν θυμάμαι αν αντιπρότεινε άλλη εκδοχή.
Μήπως έχει σχέση και η ειρωνική προσφώνηση «κουτομόγιας» (κουτορνίθι);
Ο παραδοσιακός τρόπος σιδερώματος στα πλοία, ήταν το «πάτημα» των ρούχων μ' ένα γυάλινο μπουκάλι γεμάτο καυτό νερό ή ατμό απο τις μηχανές, το οποίο κρατούσαν οι ναυτικοί με προσοχή μην καούν, μ' ένα πανί ή πατσαβούρι.
Ο Ν. Καββαδίας, παραθέτει σχετικό παράδειγμα στην «Βάρδια».
Άλλος πρόχειρος τρόπος ήταν το προσεκτικό δίπλωμα και τοποθέτηση των ρούχων κάτω απ' το μαξιλάρι ώστε να πατικωθούν ομοιόμορφά (;) ή το τίναγμα και άπλωμα των ρούχων με τέτοιο τρόπο, ώστε να «κοκκαλώσουν», οι οποίες πρακτικές επιβίωσαν και στους στρατώνες μέχρι πρόσφατα, που λειτουργούν «ιματιοπλυντήρια» - σιδερωτήρια.
Όποιος ξέρει απο μπεκιαρλίκι, θα καταλάβει...
Σωστός! Λέγεται και ιβιλάι.
Δες σχόλιο και εδώ.