Comments by HODJAS (3417)
Showing 211-240 from 3417
Η ετυμό μου ήρεσε!
Ως βύσμα δεν το' χω ξανακούσει. Να' χη καμιά σχέση με την οχτάρα (υπ' αριθ. 1-8 οκτάκουμπη γυαλιστερή κι επίσημη) στολή των Μπαρμπα-Μπέν;
Αν προέρχεται απ' αυτό, δεν αναφέρεται σε ναφτάκια, αλλά σε μονίμους, που υπηρετούν σε κυριλέ υπηρεσία (π.χ. ΓΕΝ, ΔΔΜΝ, ΑΣ/ΚΕΠΙΧ κλπ), που κυκλοφορούν πολλές κλάρες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, ώστε φορούν υποχρεωτικά την επίσημη στολάρα με τα 8 χρυσόκουμπα κάθε μέρα.
Χάνκοντα, για τον τρόπο ρίψης κάβου (οχτάρια) των αρμεναίων βλ. επαέ.
όπου το -κ- τρέπεται σε -χ- κατά το φαινόμενο της γονιδίωσης των ουρανικών (γιατί χλαίς κλπ)...
;-)
Όμως το τσ-ι-ουλάω - μσν. κυλάω-ώ (τσιτακισμός + προφορά ύψιλον με umlaut + ασυναίρετο), όπως παλιότερα άχ-ι-ουρα/άχυρα, σ-ι-ούκα/σύκα κλπ, δεν είναι το μοναδικό κατάλοιπο της γκαγκαρέικης, αφού ζεί και βασιλεύει σε κύρια ονόματα (π.χ. πλατεία Καρύτση/Καρύκη, συνοικία του Γαλάτση/Γαλάκη και όχι το Γαλάτσι ή Γαλάζιο όπως κάποτε έλεγαν την ρουμάνικη πόλη, η Καρέα/Καρυά και όχι ο Καρέας) και (σπανιότερα) σε ένθετα -ι-, όπως π.χ. το αστυνομικό τ-ι-μήμα, το ατ-ι-μοσίδερο, το π-ι-συγείο κλπ.
ΟΚ aelios. Καιμπορέλι. Πλην όμως δεν προκύπτει γκουγκλόθεν η εντύπωσή μου, γιατί έχω μείνει και Αγ. Αρτέμη και Πλ. Πλυτά (και σε πολλά άλλα μέρη εκών-άκων τσιγκάνος) και οι ντόπιοι διαχώριζαν τα τοπωνύμια.
Δεν ξέρω αν φταίει η Χούντα ή ποιός, αλλά απο πολύ παλιά έχει αρχίσει το παραμύθι άλλοτε σύμπτυξης (δηλ. πολλά ξεχασμένα ονόματα τοπογραφικών θέσεων που βρίσκει κανείς στα συμβόλαια, ένα απο τα οποία δίνει το όνομα σε ολόκληρη περιοχή π.χ. Εξάρχεια, Πινακωτά, Πευκάκια, Μουσείο, Κουντουριώτικα, Μύλο-Μάρμαρο, Νεάπολη, Πυθαράδικα κλπ όλα μαζί καταχρηστικώς => Εξάρχεια) και άλλοτε ανάπτυξης των τοπωνυμικών απο διάφορες γειτονιές της ίδιας περιοχής (δηλ. Παγκράτι, Νέο Παγκράτι, Μέτς, Αγ. Νικόλαος, Πλ. Πλαστήρα, Στάδιο, Αγ. Αρτέμιος, Βρυσάκι, Προφήτης Ηλίας, Νέα Ελβετία, Ανάληψη κλπ.
Ίσως αφ’ ενός οι νεήλυδες στις περιοχές αυτές να αγνοούσαν τα παρελθόντα τοπωνυμικά και οι γηγενείς να ήθελαν να τα ξεχάσουν π.χ. λόγω «ταπεινής προελεύσεως» όπως μυξόρεμα ή μουξόρρουμα ή σκατόρεμα, γιαχουντή, χατζη-μπαμπά, βούθουλας, δουργούτι, κακοσάλεσι, λάκα βάβουλα, παλιό χωριό, μπαϊκούτσι, ψειρή κλπ, αφ’ ετέρου η πολεοδομική επέκταση των περιοχών αυτών να αναβίωσε παλιότερα (επιλεκτικώς κόσμια πάντα!) τοπωνύμια ή και να δημιούργησε καινούρια (ακόμη κοσμιότερα)...
Όπως και να’ χη, ακόμα και τα όρια των Δήμων αυτών καθ’ αυτών, είναι πολλές φορές αρλουμποειδή και δεν έχουν σχέση ούτε με την ιστορία, ούτε με την ιδιοσυστασία του πληθυσμού, ούτε και με την γεωμορφολογία κάθε περιοχής (π.χ. η οδός Αρήτης στο Παγκράτι είναι «τριεθνές»: Πέρα απ’ τη Φορμίωνος είναι Δήμος Καισαριανής, μέσα απ’ τη Φορμίωνος και απ’ τη Λαέρτου και κάτω είναι Παγκράτι-Δήμος Αθηναίων και η Αρήτης προς Νικηφορίδη είναι Δήμος Βύρωνα!)
Επίσης, κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει ακριβώς, πού τελειώνει το Πολύγωνο και πού αρχίζει το Πανόραμα, η Νέα και η Άνω Κυψέλη, τα Άνω και τα Κάτω Πατήσια, τα 3 Πατήματα του Χαλανδρίου, του Θών και οι Αμπελογκάρντενζ, η Ν. Χαλκηδόνα και η Ν. Φιλαδέλφεια (κάποιες περιοχές της πρώτης πρόσφατα εντάχθηκαν στον Δήμο της δεύτερης) κλπ.
Συμπερασματικά, αν μπλέκουμε τα μπούτια μας και σκοτωνόμαστε για τα τοπωνυμικά γειτονιών εντός του ίδιου Δήμου μιας πόλης εντός ενός Κράτους, σκέψου τί πατιρντί γίνεται με τις διεθνείς φιλονικίες (!)
Συμπερασματικότερα, τούτη γής που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε.
Σε ασπάζομαι, Φαίδων...
Εκ του λιμβεύω με υπερέκταση του -ι- σε -ο- και δάσυνση του -μβ σε -μπ, έχουμε το ρήμα λομπεύω και παράγωγο την συμπαθή λόμπα του αλσυλλίου μας, που λιγουρεύεται κωλαράκια.
Μιλάμε για, καιγαμώ!
Στος. βλ. και φοσμπαίην.
Έχει γίνει γνωστή σ’ όλη την Ελλάδα πλέον αυτή η αυτάρεσκα επαρχιώτικη έκφραση (και κάτι άλλες παρόμοιες).
Κάποτε, οι θεσσαλονικείς γίνονταν καταγέλαστοι λόγω της προφοράς τους (κάτι μεταξύ σταμπουλού και χωριάτη) και του παρδαλού λεξιλογίου τους. Τώρα είναι μόδα.
Ο συρμός παραχαράσσει την Ιστορία.
Οι σαλονικιοί κάνανε την καρπαζιά προσφάι απ’ τα καρακόλια της Κρήτης, προκειμένου να ποζάρουν σήμερα για ακραιφνείς πατριώτες.
Η παρουσία των θεσσαλονικέων στο πανελλήνιο είναι αισθητή πλήν πρόσφατη και αδιάκριτα θορυβώδης (βλ. Τσιντικίδου, Κανάκης & Σία, Σταρόβας, Ρέμος (!)/δηλ. Πασχαλίδης, Μακεδόνας (!)/ δηλ. Πάκας, Καραμανλής, κάτι τσόλια σε πρωινάδικα κλπ σαλονικοπώλες).
Ας μην γελιούνται όμως οι ακρίτες. Η υπερτοπική εμβέλεια των «ηθών του Βορρά» (όπως και του ξεχωριστού τηλεοπτικού σταθμού, ξεχωριστού υπουργείου κλπ-κλπ) είναι δοτή και τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά, αφού επιτάσσεται για λόγους εθνικού συμφέροντος (δηλ. αποφασίζεται απο κάτω).
Έτσι, το πραγματικό μεγαλείο της Θεσσαλονίκης, μόνον οι ντόπιοι το αγνοούν και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό (πού ν’ ανακατεύουμε τώρα ιστορίες με βρωμο-βαλκάνιους Οβραίους, Βλάχους, Γύφτους, Σλάβους, Αρμένηδες, Αρναούτηδες και Τούρκους, φτώχεια και των γονέων, τον Αλέξανδρο Σχινά, τη Φωτιά, τα καθίκια τους Αγγλογάλλους που την κάνανε μπουρδέλο απ’ άκρη σ’ άκρη, Απεργίες Καπνεργατών, Ο.Μ.Μ.-Ο.Π.Λ.Α., Υπόθεση Πόλκ, τον Μουσχουντή, τον Λαμπράκη κλπ – Ο Μεγαλέξαντρος, το Βυζάντιο, τα δήθεν πολλά σούρτα-φέρτα με τη Βιέννη, η παοκάρα, η τάχαμου «Συμπρωτεύουσα», οι παλιοχαμουτζήδες που μας πίνουνε το αίμα, τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, ο φραπές κι η χαλλλαρουίτα στον Αρμενιστή έρχονται πιο βολικά). Τώρα παριστάνει τη Βαρκελώνη.
Αλλά, η Θεσσαλονίκη είναι πολύ σημαντική, για ν’ αφεθεί στα χέρια των παιδιών...
Δόξα Σοι ο Κύριος!
[I]Πήγα σ' ένα φίλο να καθήσουμε.
Πάω σε μια επίσκεψη.
Έχω να πάω σε μια υποχρέωση.
Πήγαμε σ' ένα κεντράκι να διασκεδάσουμε.
[/I]
κ.ο.κ. και ε.κ.λ.ε.ρ.
Ίσα βρε λαζο-σκαρίμπα, που θες και να κυκλοφορείς για χριστιανός στο τσαμπέ :-Ρ
Πάντως, είναι ιδιωματικώς περίεργη η χρήση του ξε- σε πολλές λέξεις, που κανονικά δε νοείται ανατροπή της ιδιότητάς τους π.χ. ξεμάγκας (αυτός που βαρέθηκε το ναργκιλέ - υπάρχει σχετικό ρεμπέτικο), ξέπαπας (παραιτήθηκε απ' το σχήμα κι έγινε λαϊκός - υπάρχει και σε επώνυμο και σε κάποιο σχετικό διήγημα και σ' ένα σφακιανό δημοτικό τραγούδι), ξεδώρο (το παίρνεις πίσω - όμως στο αστικό δίκαιο προβλέπεται ανάκληση της δωρεάς για συγκεκριμένους λόγους π.χ. αχαριστία κλπ), ξεφίλος (που δεν γουστάρουμε να τον κάνουμε πλέον παρέα) κλπ.
Είναι αρκετά παλιό φαινόμενο στην ελληνική γλώσσα και δεν έχει σχέση με το πρόσφατο οργουελικό un- (undo, unlike, ungood κλπ βλ. ξεκάνω φίλο).
Αυτές οι μνήμες, είναι όλα τα λεφτά. Μου ξύπνησαν παρενθέσεις.
;-)
Οι παλιοί λένε στο νέοπα «πέσε και πάρε τους μήνες μου».
αγράματως ίσε εσεί κι ώλω σου το σώη, επιδίς και με ζουλέβης, οπούμε ωμορφόπεδο...
Ααααα, εσύ πάς να με κάψεις δηλαδή...
:-Ρ
Κι αλλού π.χ. ιταλικά: si mangia (Roma: se magna) = τρώγεται, neanche si guarda = [η γκόμενα] δε βλέπεται, ισπανικά: se come = τρώγεται, no se puede = δε γίνεται κλπ
Το' χω ακούσει (και διαβάσει) και ως μουτζοκλαίω (και μισοκλαίω/μυξοκλαίω/μουξοκλαίω). Ίσως να' χη σχέση με τη μούντζα – μουτζαλιά – μουτζούρα (μουτζουρο-κλαίω;), ή με το μουτζό, εκτός κι αν όντως προέρχεται απο το μου-τσ-οκλαίω και το –τζ- είναι ιδιωματικό (π.χ. πούτσος-πούτζος, Χορτάτσης-Χορτάτζης, τσίμπα-τζίμπα κλπ).
Τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, come back.
Μπράβο στον μπλόγκερ για το κείμενό του. Έτσι, έστω για αντίλογο στην δημοφιλή διαφήμιση.
Οι ελληνικές διαφημίσεις συνήθως πάσχουν απο έλλειψη χιούμορ και δίνουν σχεδόν πάντα μια μαλακισμένη λαϊφστάιλ άποψη (π.χ. οι χωριάτισσες μαζεύουν ελιές και τα ρούχα τους είναι του κουτιού, η μάνα είναι μίλφ, ο μπαμπάς 25 χρονών επιτυχημένο μεγαλοστέλεχος με τάλκ στα μαλλιά, η γιαγιά είναι μοντέρνα, τα παλιά τα χρόνια όλα ήταν αγνά κλπ), προσβάλλοντας τον τηλεθεατή με κάτι αδιάκριτες προστακτικές του τύπου «πάρε», «αγόρασε», «ενημερώσου», κάνε-δείξε κλπ.
Μάλιστα, τώρα τελευταία τα σενάρια της διαφήμισης είναι παντελώς άσχετα προς το διαφημιζόμενο προϊόν (π.χ. τί δουλειά έχει ο τραμπούκος με την κινητή τηλεφωνία, ο λατσότεκνος στη σπιταρώνα που τρώει γιαούρτι, οι μπαρμπάδες με τα chatroom κλπ);
Η συγκεκριμένη διαφήμιση, είναι απεχθής, γιατί πάει ένα βήμα μακρύτερα. Ο πονηράκιας διαφημιστής πουλάει οικειότητα: α) κοπιάρει με την μεγαλύτερη δυνατή (επιλεκτική) πιστότητα την «πλακατζήδικια» πλευρά της καθημερινότητας (αποσιωπώντας τα κακώς κείμενα), β) πλασάρει έναν γνώριμο και συμπαθή «λαϊκό» τύπο παλαιάς κοπής (που χρησιμοποιεί αργκό και παίρνει αδικαιολογήτως θάρρητα και εκφέρει και γνώμη περί του αν έχει γκόμενα ο άλλος ή όχι και αποκαλεί τον πελάτη «ομορφάντρα του» λές και τον ήξερε κι απ’ τα χτές), ενώ γ) κλάνει χαιρέκακα τον διπλανό βιοπαλαιστή, που «έχει ξεμείνει» στην θλιβερή κλασικούρα, με την επιθετική ατάκα «κανείς δεν μένει στα λιγότερα».
Customer services αλα-γκρέκ και live and let die αλ-αμερικαίν, δηλαδή...
Αλλά όποιος έχει νιονιό, πρέπει ν’ αποφεύγει τα πολλά-πολλά με το οικείο (ιδίως όταν του το υποδεικνύουν άλλοι), προκειμένου να μην του ξενίζει το άγνωστο.
λήμμα-σχόλια γαμεί (αττική ξύνταξις) ;-)
χε ;-)
Οι δημοκρατικοί θεσμοί δυστυχώς δεν μπορούν να φυτρώσουν ή να ριζώσουν εύκολα σε Low Trust Societies, όπως η νεοελληνική.
ο ακοίμητος σκώληξ;!
Τώρα κατάλαβα τί πα' να πεί
Αι Γέεναι πάσαι ύμνον την ταφή Σου (κλπ)
:-Ρ
Κάθε πολιτικό προϊόν είναι φυσικό, εφ’ όσον και κομίζει διαχρονικά αγαθά (όχι νέα διότι ο νεωτερισμός είναι μετεξέλιξη του παλιού) και έρχεται σε ρήξη με το παρωχημένο (λήθη-εθνικές συμφιλιώσεις, κομμένη). Διατηρεί όμως την φρεσκάδα του, μόνο κατά την στιγμή της Επανάστασης και για όσο διαρκέσει αυτή. Άμα και μπαγιατέψει, δέον ν’ αντικαθίσταται (πόσο θ’ αντέξει στο ψυγείο);
Ο καπιταλισμός είναι φυσικός χυμός ατομικής πρωτοβουλίας, όταν δεν περιέχει φεουδαρχικά υπολείμματα και κρατιστικά πρόσθετα.
Πρέπει να καταναλώνεται φρέσκος και να σερβίρεται shaken (τα πάνω-κάτω) και όχι stirred (γύρω-γύρω όλοι).
Σε κονσέρβα αλλοιώνεται η γεύση του (μυρίζει ιδρωτίλα απο μασχάλη εκμεταλλευμένου εργάτη).
Εμείς, επιμένουμε να τρυγούμε ακόμα μιαν εισαγόμενη ληγμένη κονσέρβα, που έχει φτάσει στον πάτο. Οι παράπλευρες ωφέλειές της όμως πήραν ν' αχνοπαίρνουνε τον πούλο.
Ως προς τα επιμέρους, το θέμα είναι πώς διαχειρίζεται καθένας προσωπικά τον «εσωτερικό εχθρό».
Το άδικο έχει τα εξής δυο εγγενή αντικειμενικά πλεονεκτήματα (είναι ταχύ και εύκολο) κι ένα υποκειμενικό (είναι βολικό).
Είναι λοιπόν φυσικό, να έχει περισσότερους θιασώτες.
Ο κακόπιστος, έχει πάντα τον ίδιο τσαμπουκά, είτε έχει δίκιο είτε άδικο.
Ο καλόπιστος, τσαμπουκαλεύεται μόνον όταν έχει δίκιο.
Έτσι, παρασύρεται απο την διπλή ορμή (του τωρινού δίκιου του και του αδίκου του, που τόσες φορές μέχρι τώρα επέλεξε να καταπνίξει). Συνήθως, χάνει.
Αλλά ο υποφαινό, δεν είναι αυτός που θα πεί καληνύχτα στον Κεμάλ (πούστης μια φορά, δεν είναι)...
Ο/Η τύπος/-ισσα, που έγραφε στο μπλόγκ, doesn't know where the fours go:
Στη διάλεκτο της ηρωικής ναυτοσύνης Λουκάνικο είναι ο μακρόστενος σάκος από καραβόπανο που σου δίδει η υπηρεσία - Σ.Σ. σε όλα τα όπλα, το ίδιο λέγεται.
παντόφλα 'πήγασος με το νύχι στο βγάλσιμο' Σ.Σ. η παντόφλα είναι σαγιονάρα και δεν είναι πήγασος.
στολή Σ.Σ. είναι 2 Χ 2 Χ 2 διαφορετικές στολές + άσπρο σορτσάκι κ.ο.κ. (σε 12 παραλλαγές βλ. εδώ), η δε επίσημη στολή εξόδου λέγεται στολάρα.
και φυσικά την … Ασπιρίνη Σ.Σ. η ασπιρίνη δίνεται ξεχωριστά και πριν απο το λουκάνικο (σου μετράνε το κεφάλι με μεζούρα για να σου πέφτει άνετη, γιατί το εσωτερικό της είναι σκληρό κι αν σε στενεύει στα μηνίγγια, παίζει να λιποθυμήσεις στα γυμνάσια - κάθε τόσο έπεφτε κι ένας)
δηλαδή το πηλίκιον του ναύτου Σ.Σ. πιλίσκος λέγεται. Πιλίκιο είναι των αξιωματικών (και όχι πηλίκιον, που μπέρδευε μια ζωή μ' αυτήν την γραφή τους μαθητές, όταν μάθαιναν διαίρεση).
Άντε μπράβο...
Βράστα, το μήδι γάμησε! Λείπει τώρα ο Παπαδός, ο Μακαρόπουλος κι ο Παττακέζος (3 σε 1)!
Ένα καινούριο κρισόβιο, που λένε οι θχιάδες κουνώντας το κεφάλι, περνώντας έξω απο νεανικά στέκια: Κρίση-κρίση, αλλά γεμάτες οι καφετέριες κάθε μέρα...
Σ' αυτές πρέπει η απάντηση που έδωσε ο τσινάσκι στο θρυλικό μικιμάου.