Χρειάστηκα κανένα μήνα για να μπορέσω να προφέρω το εξαίρετο αυτό λήμμα χωρίς να σκάω στα γέλια.
Επίσης: σου δίνουνε μουνί, το θες και ξυρισμένο.
Θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε λόγο για αποχωρητές και αποχωρητισμό.
Το μήδι τα σπάει.
Επίσης το γουστάρουν πολύ οι πολιτικοί. Βλ. πρόχειρα ΓΑΠ:«Ξέρουμε ότι μας αξίζει να έχουμε μια καλύτερη, μια πιο δίκαιη Ελλάδα ευημερίας.» εδώ
Σωστός jo. Κι εγώ στο bourdela gr το είδα -πού αλλού εξάλλου;- και στην πληκτρολόγηση το δάχτυλο πήγε στο λ αντί στο ρ. Είδα καραμπαλίκινγκ αλλά μου άρεσε το καλαμπαλίκινγκ.
Άνταμ: το θυμάμαι ως προσφώνηση μεταξύ ηλικιωμένων και προσφύγων βεβαίως, από τα παιδικά μου χρόνια.
Σπεκ για το παράδειγμα, τόσο λιτός ο διάλογος, αλλά και τόσο παραστατικός...
Μα, αγαπητή Ιρόνικ, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Βαθιά μέσα σου μπορείς ελεύθερα να είσαι «ο πιο αναρχικός απ' όλους». Σημασία έχει ότι αν δηλώσεις πασόκ για να σου δώσει το πασόκ τη δουλειά, μετά θα είσαι και πασόκ για να την κρατήσεις τη δουλειά και για να εξελιχθείς και για να πάρεις την απόσπαση και και και...
Επίσης, για να μη σας κουράζω με το μήδι, παραθέτω μια σημαδιακή στροφή από το άσμα «Με λένε Γιώργο» του Γιώργου Χατζηνάσιου:
Με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω
Θα υποφέρω στη ζωή κάθε στιγμή
Γιατί δεν έκανα ό,τι θα πρεπε να κάνω
Γιατί σαν άνθρωπος δεν είχα τη πυγμή.
Μία διόρθωση, του Κώστα Βίρβου είναι οι στίχοι στο θα κάνω ντου βρε πονηρή, ο Τσιτσάνης έγραψε τη μουσική.
Και το 1967 - 1973 ψωρογιώργαινα ομοίως!
20/3/2009 εννοούσε ο ποιητής του παραδείγματος και ΟΧΙ, δεν τά'χει φέρει. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν γκαλά, δε σου τό'χει πει κανένας παπάς; (Ούτε κι εμένα αλλά σ' αυτούς αποδίδεται). Πρώτα να πέσει το μαλλί και μετά το τρισάγιο.
Αντίθετον: πρασινοφρουροί
Εγώ πάλι από τον Πολύδωρα το πρωτοάκουσα, στο ντεμπούτο της νουδού ως κυβέρνησης το 2004.
Ευχαριστώ αλιβέ, μου έλυσες την απορία από πού προερχόταν το ιστορικό τρεις κι εξήντα που τόσα και τόσα συνθήματα έχει τροφοδοτήσει: τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε, τρεις κι εξήντα παίρνετε και μας δολοφονείτε κλπ., κι άλλα είναι καλώ όποιον ενθυμείται να τα προσθέσει.
Ναι, ευχαριστώ, νομίζω θα έπρεπε να γίνει μια αναφορά στην πατρότητα της ιδέας.
Στα σχολικά μου χρόνια στα 70ζ έχω αυτή τη λέξη άρρηκτα συνδεμένη με την παραδοσιακή ενδεικτική του γαμησιού χειρονομία, την παλινδρομική κίνηση δις της χειρός με τον μέσο κεκαμμένο προς τα έσω. Η οποία μεταγενέστερα παραμερίστηκε πλήρως από την πασίγνωστη πλέον αμερικανική, με το χέρι ενωμένο σε γροθιά πλην του μέσου που προεξέχει ευθυτενής.
Κάπως αλλά και κάπου, και στην έκφραση πη μεν ... πη δε = αλλού μεν .. αλλού δε, ή εν μέρει μεν ... εν μέρει δε, αφ' ενός μεν ... αφ' ετέρου δε (από Σταματάκο). Άρα, αυτός που ΔΕΝ:
1) [αλλού μεν είναι αλλού δε δεν είναι],
2) [εν μέρει μεν είναι εν μέρει δε δεν είναι]
3) [αφενός μεν είναι αφετέρου δε δεν είναι].
Το βιβλίο στις εκδόσεις ΑΓΡΑ είναι 40 σελίδες. Βγάλε 10 λευκές, τίτλους κλπ., οι άλλες 30 ήταν, ε, αυτό που λέει. Αυτό που μου έχει μείνει αξέχαστο είναι το ο μη πη μεν ων πη δε μη ων. Ο συγγραφέας ήταν αυτοκράτορας της Νίκαιας και περνούσε ευχάριστα το χρόνο του, όπως κι εμείς καλή ώρα...
Και: Αρχιμάγειρας της Αποστασίας
Επί του παρόντος λίγα πράγματα, αλλά το εύηχον της λέξεως προσφέρεται, π.χ.:
Θα σε κάνω ντουσλαμά.
Κουνήσου ρε ντουσλαμά να κάψεις κανα σκεμπεδάκι!
Και να μ’ αφήσει για ποιον; Για ποιον ρε μαλάκα; Γι’ αυτόν το ντουσλαμά;
Πάντως εδώ διατυπώνεται η άποψη (την οποία ουδόλως υιοθετώ για να μην παρεξηγούμεθα) ότι «για να γίνεις δημοτόμπατσος πρέπει να είσαι πολύ ντουσλαμάς».
Σίγουρα πρόκειται περί συκοφαντίας. Ίσως των νεορθοδόξων; Ή των οπαδών του ιστορικού υλισμού; Δεν γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω εγώ είναι ότι ο Σωκράτης ο σοφός κώλο γάμαγε κι αυτός.
Σχετικό ανέκδοτο: -Μαμά, ο Κωστάκης το πρωί μου έδειξε το πουλάκι του. Ήταν σαν φυστίκι. -Τόσο μικρό; -Όχι, τόσο αλμυρό.
Αν ο άνθρωπος εμπνέει... Σήμερα είδα και το Πρωθιερέας της φαυλοκρατίας εδώ.
Όχι, στις πρόβες.