Definitions by iron (1265)
Showing 761-770 from 1265

Το προκάτ, αυτό δηλαδή που το βρίσκεις έτοιμο, είναι δηλαδή ψιλοξεπέτα και δεν έχει απαιτήσει μεράκι και χρόνο και κόπο και αίμα και σπέρμα και δάκρυα για να γίνει. Λέγεται και ετοιματζούρα (θηλ). Αφορά κυρίως φαγητά, αλλά και τα πάντα όλα.

Αστεϊσμός και λογοπαίγνιο πάνω στο ρήμα συγχίζομαι.

Αρκετά ή και ευρέως διαδεδομένος τύπος άξεστου ανθρώπου, ο οποίος επιμένει να το παίζει «αριστοκρατία», αντιγράφοντας αξίες οι οποίες δεν είναι όπως τις αντιλαμβάνεται και τις οποίες δεν κατέχει. Υποτιμά, την ίδια στιγμή, την ταπεινή καταγωγή του, όχι επειδή αυτή είναι ταπεινή, αλλά επειδή εκείνος την ντρέπεται. Με τον τρόπο αυτό καταστρέφει (χωρίς να το καταλαβαίνει πολλές φορές) ό,τι καλύτερο έχει να δώσει η ταπεινή ζωή, αλλά και η πιο εξελιγμένη. Αδικεί και τις 2 αυτές όψεις (αυτήν την οποία μιμείται και αυτήν που τον χαρακτηρίζει στ' αλήθεια) και δημιουργεί προς αυτές συναισθήματα απέχθειας και χλευασμού από την πλευρά όσων τον κοροϊδεύουν. Το αποτέλεσμα είναι κακογουστιά, προχειρότητα και, το χειρότερο, η διαιώνιση τέτοιων εσωτερικών διχασμών χωρίς λόγο.

Η αρχοντοβλαχιά χαρακτηρίζει τον ματαιόδοξο και τεμπέλη άνθρωπο γενικά και δεν έχει να κάνει απαραιτήτως με πορτοφόλι ή με «τζάκι». Απλώς αφορά πολύ συχνότερα τον άνθρωπο της επαρχίας που θε να το παίξει πρωτευουσιάνος (γιατί κάτι σημαίνει αυτό στο κεφάλι του) και δη χλίδας.

«Κάνω κοντινό»: έκφραση που προέρχεται από την ζαργκόν των κινηματογραφιστών. Σημαίνει κάνω κοντινό κάδρο, δηλαδή τραβάω από πολύ κοντά το αντικείμενό μου, συνήθως πρόσωπο.

Όταν η έκφραση σλανγκίζεται, σημαίνει προσεγγίζω κάποιον με ιδιαίτερη πίεση, με θυμό ή με σκοπό να κερδίσω κάτι απ' αυτόν, τον μαρκάρω δηλαδή, είτε για να τον απειλήσω ή για να τον εκμεταλλευτώ.

Όλος-ο-χρόνος-κλασική έκφραση που υποδεικνύει αυτόν που δεν έχει ειρμό στην κουβέντα του ή στις πράξεις του, παρουσιάζει ανεξήγητη συμπεριφορά ή πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο, επειδή έτσι του ήρθε, επειδή εκείνη τη στιγμή το θυμήθηκε και χάρηκε με την τρομερή σκέψη του.

«Πάμε παρακάτω», «στο επόμενο θέμα», «αλλάζουμε κουβέντα».

Το λέμε με ελληνική ανυπομονησία, δηλ. τραβάμε λίγο το -ε-: «Νεεεεεεεεεξτ!...» (κουνάμε και λίγο το πόδι) και το λέμε όταν έχουμε πήξει με κάποιο θέμα που έχει εξαντληθεί από την πολλή συζήτηση, ή όταν δεν μας συμφέρει αυτό που ακούμε.

Από το αγγλικό next = επόμενος, βεβαίως βεβαίως.

Ανοιχτό πουκάμισο, καδένα ή χαϊμαλί να ξεχωρίζουν, ελαφρώς γυρισμένα τα μανίκια να φαίνεται η ρολογιά, υπερσιδερωμένο τζηνοειδές, μοκασίνι απαραιτήτως, χωρίς κάλτσα, άρωμα σε σκίζω μωρό μου, καγκουράμαξο, μπάτσικο κούρεμα με τζελ, υπέρ το δέον περιποιημένος γενικά. Πηδάει λαϊκά πινεζοπαστάκια ή ψηλά μπουζουκομούνια. Με τη μάνα όλα ωραία, είναι το παλικάρι της. Δεν είναι κακό παιδί, ούτε άσχημο, αλλά δεν έχει δική του προσωπικότητα. Επίσης δεν γαμάει καλά.

Ο λαϊκογάμητος από τον λαϊκό, διαφέρουν ως προς το ότι ο δεύτερος είναι ωθέντικ, ενώ ο πρώτος είναι απλώς μια εκφυλισμένη κόπια του. Και πιστεύω πως είναι λάθος το ότι η λέξη λαϊκός έχει καταλήξει να χαρακτηρίζει τον λαϊκογάμητο.

Το διπλό, τριπλό, τετραπλό και πάει λέγοντας τζόιντ, κοινώς ο μπάφος, αυτό που για να το φτιάξουμε θέλει πολλά χαρτάκια και υπομονή και τέχνη, και το αποτέλεσμα αργεί και τελικά μοιάζει με καρότο γιατί, εκεί όπου μπαίνει η τζιβάνα στενεύει, ενώ στην ελεύθερη άκρη του είναι πιο φαρδύ.

Σπαρίλα, κατάσταση κηδεία, κατάσταση αδράνειας και αφόρητης βαρεμάρας, στην οποία βρίσκεται ένας άνθρωπος ή μια παρέα, καθώς και μια υπηρεσία, μια γενικότερη φάση, κλπ. Είναι υπερθετικός του μουργέλα, είναι πιο κοντά προς το σαπίλα, καθότι η κατάσταση αυτή έχει ψοφήσει εδώ και καιρό και βρωμάει. Το «σαπίλα» όμως διαφέρει γιατί έχει κάποιο ίχνος κοινωνικής κριτικής μέσα, κάποια ένταση δηλαδή στο βάθος, ενώ το «ψοφιμίλα» είναι εντελώς τελείως ουδέτερο. Βαριέται κι αυτός που το λέει, δεν υπάρχει πάθος πουθενά.

Ο ερωτευμένος, αυτός που νιώθει μεγάλη κάψα για το αντικείμενο του πόθου του. Όταν καψουρευόμαστε νιώθουμε «πεταλουδίτσες» στο στομάχι και, αν αυτές πετάνε με το παραπάνω, τότε το στομάχι μας φλέγεται, καίγεται. Απ' αυτή την αίσθηση του καψίματος νομίζω ότι προήλθε η λέξη «καψούρα», το βασικό συναίσθημα του καψούρη. Πολύ παλιά λέξη, αλλά δεν έχει εγκαταλειφθεί.