Definitions by Khan (2353)
Showing 201-210 from 2353

Ευφάνταστη ανάπτυξη του αρκτικόλεξου ΔΝΤ, δηλαδή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Επειδή το Δέλτα Νι Ταυ είναι αρκετά κουραστικό, πολλοί δημοσιοκάφροι το λένε Δουνουτού . Ε, μετά δεν θέλει και πολύ, αφού το ΔουΝουΤου είναι ένα κωλογαμήσι που το αποζητήσαμε, το ήθελε ο κώλος μας, και θα το φχαριστηθούμε κιόλας. Γράφεται ΔοΝηΤής, και δίνει λαβή για μπανεύκολα λολοπαίγνια σε σχέση με την Τζουλιάδα.

Ο άνδρας που βάφει τα μαλλιά του.

Συνήθως συνδυάζει δύο αντιφατικά χαρακτηριστικά: α) Είναι κομψευόμενος και γόης. β) Είναι μεγάλης ηλικίας, ergo αρσενικό παλαιάς κοπής και πασέ. Ο συνδυασμός των δύο στοιχείων τον καθιστά συχνά γελοίο, αφού μπορεί να συνδυάσει την καραμπογιά με μύστακα παλαιάς κοπής και με τέτοια «προσόντα» να την πέφτει σε πιπινέζες. Τέτοιος τύπος είναι ο (νεκρός) ήρωας της ταινίας 4 Μαύρα Κοστούμια, για τον οποίο ο Γιάννης Ζουγανέλης εξαπολύει την κορυφαία ατάκα: «Καλύτερα ξέφωτο, παρά βαψομαλλιάς». Επίσης, μπορεί να είναι ο καθηγητής που τον κοροϊδεύουν τα παιδάκια, ο καθηγητής Πανεπιστημίου που την έχει δει βελτσίων του Βέλτσου, ή ο επίδοξος εραστής της κομμώτριας. Είναι και το ότι οι άντρες είναι συνήθως λιγότερο προσεκτικοί και διαθέτουν λιγότερο χρόνο από τις γυναίκες σε αυτά τα θέματα, οπότε δεν τo 'χουν.

Ωστόσο, τουλάστιχον τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί αστέρες της σόου μπιζ αποφάσισαν να εξασκήσουν το άθλημα. Πολλοί γελοιοποιούνται με καραμπογιές και βαψίματα χρώματος κομοδινί. Μερικοί, όμως, επιδίδονται και σε ψαγμενιές, όπως: Ο εξηντάρης βάφει τα μαλλιά του σε χρώμα γκρι του πενηντάρη, ή ο πενηντάρης σε χρώμα γκρι του σαραντάρη. Επίσης, διάφορες άλλες σπρετσατούρες, οι οποίες συνήθως δεν βγαίνουν και τους γελοιοποιούν έτι περισσότερο.

Γενικώς, η αυτονόητη κατηγορία για έναν βαψομαλλιά είναι ότι το βάφει το μαλλί, καθιστάμενος έτσι όψιμος πουστοσέξουαλ. Πλην καθώς διάγουμε κατά Baudrillard την εποχή της διασεξουαλικότητας και του τραβεστί του πολιτικού (le travesti du politique), παρόμοιες κατηγορίες είναι αναχρονιστικές και καταδικασμένες στην συνείδηση του λαού. Εξάλλου οι γνώμες διίστανται: Ο βαψομαλλιάς παρακάμπτει την ανησυχία άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, κακά μαντάτα στην ψωλή. Στερείται όμως και την απόλαυση να περηφανευτεί μαλλί βαμβάκι, ψωλή φαρμάκι. Αμφότερα και τα δύο είναι κοινωνικές/ γλωσσικές κατασκευές. Απλώς το πρόβλημα είναι τι γίνεται όταν έχεις ήδη αρχίσει να γκριζάρεις και μετά σκας μύτη, αίφνης, ως καραμπογιάς. Γι' αυτό έχω να προτείνω το εξής: Αν τύχει να έχουν βγει ήδη κάμποσες άσπρες τρίχες μέχρι να σκεφτείς το βάψιμο, τα βάφεις σε ένα τιραμισουρεαλιστικό χρώμα, όπως μπλε, φούξια ή ξανθά αν είσαι μελαχροινός, για να το παίξεις φρικιό, τρελό αλτέρνι κι έτσι. Και σε χρόνο ανύποπτο, όταν όλοι το έχουν ξεχάσει, το γυρίζεις σε κανά κομοδινί της αρεσκείας σου. Ήταν μια κοινωνική προσφορά του Χάνου της Χρυσής Ορδής για το σλανγκρ.

Υπάρχει και ειδικό βλόγιον, το www.vapsomalliades.blogspot.com, το οποίο κράζει τεκμηριωμένα τους απανταχού βαψομαλλιάδες και το συνιστώ εκθύμως για να περάσετε μερικές ώρες απολαυστικού κραξίματος, τώρα μάλιστα που το σλανγκρ βρίσκεται σε ύφεση. Από εκεί αρυόμαστε τις παρακάτω πληροφορίες:

Επιφανείς βαψομαλλιάδες είναι και οι χαβαλεδιάρηδες τραγουδιστές:

Πέτρος Κωστόπουλος: Βλαχοκυριλέ κομοδινί βάψιμο με εμφύτευση. Ceci n'est pas Μέγας Πέτρος!

Γιώργος Τράγκας: Μαλλί- τηγάνι, ήτοι μαύρο βάψιμο που επικάθηται σαν τηγάνι πάνω στο γκρι του πενηντάρη (ενώ ο Τράγκας είναι 65άρης) που διατηρεί στους κροτάφους. Ceci n'est pas σπρετσατούρα!

Λευτέρης Ζαγορίτης: Πρόχειρο κατάμαυρο με λευκές ρίζες.

Τόλης Βοσκόπουλος: Ερωτιάρικο καφέ θυσανωτό.

Άρης Σπηλιωτόπουλος: Κατάμαυρη ιφιγένεια, αν και ο ίδιος είχε δηλώσει παλιότερα ότι γκρίζαρε από το άγχος και τις ευθύνες...

Παύλος Τσίμας: «Εμφάνιση δημοδιδασκάλου, μύσταξ ιεροψάλτου, ύφος σεμνοπρεπές» για τον τρομπαδούρο του σοσιαλισμού, που με το κομιλφό βάψιμο προσπαθεί να αλώσει το σύστημα από τα μέσα σύμφωνα με την τακτική του «εισοδισμού» (βλ. το απολαυστικό άρθρο στο μπλογκ).

Πάνος Παναγιωτόπουλος: Αυτάρεσκος βαψομαλλιάς και προσθετάκιας, ξυρίζει τις φαβορίτες για να μην φαίνονται οι εκεί άσπρες τρίχες.

Αλέξης Κούγιας: Μια από τις πολλές κουγιές του μοντελοπνίχτη είναι η απελπισμένη καραμπογιά του.

Άδωνις Γεωργιάδης: Είναι συμβατή η βαψομαλλίαση με τα ελληνικά ιδεώδη;

Γιώργος Καρατζαφύρερ: Σκούρο καφέ έως έντονο καφεκόκκινο που ζαλίζει και τα περιστέρια.

Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης: Κάνει και ανταύγειες και το παραδέχεται! Εύγε για την ανδρεία!

Αλέξης Παπαχελάς: Εγγράμματο, σικ βάψιμο.

Ανδρέας Μικρούτσικος: Ένα βαψιματάκι τοσοδά μικρούτσικο.

Κίμων Κουλούρης: Όχι μόνο τα μαλλιά (ατημελήτως βαμμένα με άσπρους θύλακες), αλλά και τα φρύδια και τις βλεφαρίδες, του Άι Λάινερ δεηθώμεν! Κιμωνό ξεκούμπωτο με λίγο από thespian. Πάντως, συνάδει με την όλη θεατρική σκηνική του παρουσία.

Ron Jeremy: The Porn-Star Experience of βαψομαλλιάς. Ναι, ο άνθρωπος, που μπορούσε να κάνει αυτό για το οποίο ζηλεύουμε τους σκύλους, τα βάφει.

Ύστερα και από αυτό το τελευταίο παράδειγμα, πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά μήπως όντως είναι μαγκιά το να είσαι βαψομαλλιάς. Αν δεν πειστήκατε ακόμα, σκεφτείτε ότι βαψομαλλιάς είναι και ο Ρεχάγκελ.

Trivium: Όπως αναφέρεται εδώ, στις τελευταίες αμερικλάνικες εκλογές για κλανητάρχη, οι Ρεμπουπλικάνοι κατηγόρησαν τον Ομπάμα ότι βάφει τα μαλλιά του, και κατέβηκαν με το σύνθημα: «Πώς μπορείτε να εμπιστευτείτε έναν βαψομαλλιά;». Πλην ο Ομπάμας, ομπάμιας μπορεί να είναι, αλλά βαψομαλλιάς ποτέ! Απέδειξε με αδιάσειστα τεκμήρια ότι είναι φυσικός μαύρος και κέρδισε έτσι τις εκλογές, που κρίθηκαν στην αντικατηγορία ότι οι Ρεπουμπλικάνοι είναι συκοφάντες και ρατσιστές εναντίον των ευυπόληπτων βαψομαλλιάδων συμπολιτών μας.

Το αιδοίον της γυναικός.

Εψαρεύθη από πράκτορά μου σε βιβλίο για την ιδιόλεκτο των φυλακόβιων. Η λογική είναι ότι η συνουσία εννοείται ωσάν ο πέοντας να μπαίνει σε νάρθηκα, όπως συμβαίνει με τραυματισμένα / σπασμένα μέλη μας, για να γιάνει. Οπότε και η συνουσία περιγράφεται ως τον βάζει στο νάρθηκα. Ο καλός νάρθηκας άλλωστε είναι αυτός που εφαρμόζει απολύτως στο μέλος.

Οπωσδήποτε θα υπάρχει μια βαθιά ψυχαναλυτική σημασία στην παραπάνω μεταφορά, πιθανώς σχετιζόμενη με το άγχος ευνουχισμού, την οποία ως ερασιτέχνης γιαλόμας αδυνατώ να διαγνώσω. Πάντως από μια μάλλον μεταφυσική / ερασιτεχνικώς ψυχολογική σκοπιά, θα έλεγα ότι η ένωση της συνουσίας απαλύνει το τραύμα από την ετερότητα του σεξουαλικού χωρισμού (sex < secare = τέμνω) και την επίγνωσή της.

Βλαχοκυριλέ (ουδέτερο) και βλαχοκυριλές (αρσενικό) είναι ένα από τα πολλά οξύμωρα σχήματα της saga του βλάχου, όπως και τα αρχοντόβλαχος, βλαχοντίσκο, βλαχορόκ, βλαχοτρέντι (λιγότερο και τα βλαχόμαγκας και βλαχομπαρόκ).

Το χαρακτηριστικό του βλαχοκυριλέ έναντι του βλαχοτρέντι, είναι ότι ο πρώτος δεν είναι μόνο τρέντουλας, αλλά επιδεικνύει και ισχύ, εξουσία, νεοπλουτισμό, κοινωνικό στάτους και πρεστίζ. Για τον λόγο αυτό και το βλαχοκυριλέ αποτελεί συχνά όχι μόνο περιγραφή προσώπων, αλλά και καταστάσεων επίδειξης κοινωνικής πυγμής, όπως κάποιοι ιδιαίτεροι τύποι αυτοκινήτων, συμπεριφορών και διασκέδασης. (Αντίπαλον πέος ο γυφτοκυριλές).

Επειδή, τα παραδείγματα που συνέλεξα στα διαδίχτυα είναι πιο εύγλωττα από όποιον ορισμό θα μπορούσα να κάνω, δεν θα επεκταθώ σε λεπτομερή περιπτωσιολογία, αλλά σε γενικές παρατηρήσεις:

Έχει εν προκειμένω εξασθενήσει αρκετά η αναφορά στο συγκεκριμένο φύλο των
Bλάχων, και μιλάμε γενικότερα για οποιονδήποτε επαρχιώτη έτυχε να αποκτήσει εξουσία και να το επιδεικνύει με το στυλ του. Μάλιστα, ενίοτε δεν είναι ούτε καν ανάγκη ο τοιούτος να είναι κιτς, αρκεί και μόνο η επαρχιώτικη καταγωγή του για να τον κράξουν οι Αθηνέζοι.

Σημαντική περίοδος επέλασης βλαχοκυριλέδων θεωρείται η Θασοκική εϊτίλα του γέρου με το τσιμπούκι. Το άρθρο λ.χ. εδώ αναλύει το «ελληνικό όνειρο», που σε αντίθεση με το αμερικλάνικο τοιούτο, στηρίχθηκε στην διόγκωση του δημόσιου τομέα, εκτρέφοντας στρατιές πειθήνιων βλαχοκυριλέδων. Δικαιολογημένα, ο βλαχοκυριλές πήρε την ρεβάνς του από το κράτος- χωροφύλακα της Δεξιάς, αλλά μετά ίσχυσε το «είπαν στον χωριάτη να χέσει κι αυτός ξεκωλώθηκε».

Έκτοτε, ο βλαχοκυριλές κυκλοφορεί και σε μπλε και σε πράσινους κόκκους. Στο πρώτο παράδειγμα φαίνεται ένας βλαχοκυριλές με νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, που μοιάζει σαν ήρωας από λήμμα του Vrastaman. Γενικά, ο βλαχοκυριλές είναι a motherfucker plein de contradictions (βραστόλεκτος) που τραβάει το κυριλέ τε και μεθοδέ στυλ στο ne plus ultra της υπερβολής. Μπορεί να είναι είτε δαπίτης είτε πασπίτης με κυριλογκόμενες ή πασοκομούνες, πάντως οπωσδήποτε θα επικαλεστεί κάποιον ιδεολογικό λόγο που να δικαιολογεί την γκλαμουριά του.

Επειδή, όμως το πολύ το κυριλέησοντο βαριέται κι ο παπάς, ο βλαχοκυριλές θα είναι (;) ένας από τους πρώτους που θα φάει τον δονητή. Με την σαμπάνια της Τζούλιας έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, και τώρα το ίδιο το κράτος (ενωμένο ΔΝΤ) παροτρύνει τους πολίτες τους να ρουφιανέψουν, ενώ κάθε ευγενής ένδειξη βλαχοκυριλοσύνης θα θεωρείται στο εφεξής τεκμήριο, το οποίο θα καλείται να αγρεύσει ο ρουφιάνος της γειτονιάς σας. Αυτός ο αγώνας, ωστόσο, του βλαχοκυριλέ ενάντια στις δυνάμεις της Δεξιάς και της Προόδου έχει αβέβαιο τέλος, καθώς η Ρωμηοσύνη έχει αποδείξει τις δυνάμεις αδρανείας και αλληλεγγύης προς τους κυριλέδες.

Τέλος, να σημειώσω ότι, όπως μου υπέδειξε και ο Χότζας, ο φθόνος προς τον Βλάχο (με στενή και ευρεία έννοια) χρονολογείται ήδη από την σύσταση του ψευδώνυμου ελληνικού κρατιδίου, με τον δυισμό μεταξύ της βαυαροκρατούμενης τρε κομιλφό (λέμε τώρα) πρωτεύουσας απ' την μια, και της μαύρης υστέρησης απ' την άλλη. Έχει στοιχειώσει το συλλογικό μας υποσυνείδητο και εκπορεύεται συχνά από κολωνακιώτικες παρεούλες μέχρι αυτές να εκθρονισθούν από βλαχοκυριλέδες, οι οποίοι δεν αποκλείεται και να αναπαραγάγουν αυτομισούμενα κλισέ.

Ναϊντίλα που σημαίνει μια αυτοκτονική ενέργεια, παρορμητική και καμένη.

Από τον μπασκετμπολίστα του Πανιωνίου Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, ο οποίος σε μια στιγμή που θεώρησε ότι αδικήθηκε από τον διαιτητή, χτύπησε το κεφάλι του στην βάση της μπασκέτας και έκτοτε έμεινε παράλυτος.

Μιλάμε περί ψυχαναγκαστικού αυνανισμού, περί του μαλάκα που ναι μεν πουλάει το ρολόι, όμως παραλείπει να αγοράσει κομπολόι, καθότι χρησιμοποιεί αντ' αυτού τον πέοντα. Δηλαδή τραβάει μαλακία σαν ένα είδος τικ, όπως πολλοί παίζουν ψυχαναγκαστικά το κομπολόι ή το μπεγλέρι. Μιλάμε, επίσης, για μαλακία που τελείται με τελετουργική ευλάβεια, ίσως (κομποσχοίνι) και σε περιόδους θρησκευτικού τύπου αποχής από το σεξ, κατά το χαλικούτειο λίγο αυνανισμός, λίγο προσευχή, περνάει η ώρα.

Ο μαλάκας.

Σύμφωνα με το φαινόμενο του υπεραστισμού / υπερδιόρθωσης, δημιουργείται υποθετικό λόγιο τριτόκλιτο ουσιαστικό ὁ μάλαξ- τοῦ μάλακος, του οποίου υποτίθεται ότι ο μαλάκας αποτελεί έκπτωση. Βεβαίως έχουμε το βλάξ- του βλακός, που είναι όντως ομόρριζο με την μαλακία, προφερόταν μάλιστα ίσως και με μι αρχικά **μβλαξ*. Όμως ο μαλάκας είναι νεώτερος σχηματισμός και ουδέποτε υπήρξε μάλαξ, παρά μόνο από σλανγκικό υπεραστικό καπρίτσιο. Χρησιμοποιείται συχνά στην Κλητική: ὦ μάλαξ!

Μέρος που τοποθετείται κοντά σε ιδιοκτησία του διαβόλου, είτε στου διαόλου τη μάνα, είτε στου διαόλου τη λελέ, είτε στου διαόλου το ξεσταύρι, είτε στου διαόλου τον πούτσο. Είναι το μέρος του χάρτη, όπου τοποθετείται η καρφίτσα, όθεν αναρτάται ο χάρτης, δηλαδή είναι ακραία βορειοανατολικά / βορειοδυτικά / νοτιοανατολικά / νοτιοδυτικά. Το μέρος αυτό μονίμως καλύπτεται από την τρύπα της καρφίτσας, και έτσι ουδέποτε φαίνεται, περνάει απαρατήρητο, αδικείται από την ιστοριογεωγραφία. Ο Λαυρέντης Πηρουνίτσας ονομάζει συναφώς το Διδυμότειχο τρύπα στη γεωγραφία. Είναι επί τοποθεσιών το αντίστοιχο του στην άκρη της φωτογραφίας επί προσώπων.

Ορισμένες φορές, ως χάρτης εννοείται αεροφωτογραφία, οπότε η τρύπα του χάρτη λέγεται είτε αντι-οικολογικά κάποιο δάσος ή πεδιάδα ή πάρκο σκοτισμένο σε αντίθεση με το κατάφωτο αστικό κέντρο (μιλάμε για κορυφαία μπουρζουάδικη θεώρηση που θα έβγαζε από τα ρούχα του κάθε γκρηνιάρη), είτε χειρότερα κάποιο άχρηστο μέρος όπως καμένο δάσος ή εγκαταλειμένο αεροδρόμιο, λ.χ. το Ελληνικό ή η Πάρνηθα στην Αθήνα. Γενικά, τείνει να συμφύρεται καταχρηστικά κττμγ η τρύπα στο χάρτη (ακραία μακρινό μέρος) με την μαύρη τρύπα (σκοτεινό / άχρηστο / κατεστραμμένο μέρος / μέρος που απορροφά πολλή μέριμνα) και μιλάμε για μαύρη τρύπα στο χάρτη.

Τέλος, υπάρχουν και τα μέρη που είναι έξω από τον χάρτη, ούτε καν δηλαδής.

1. Μισή καμένη Πάρνηθα βρίσκεται κρυμμένη μέσα στο Λεκανοπέδιο. Τρύπες στον χάρτη που θα μπορούσαν να έχουν ήδη γίνει πάρκα με υψηλή βλάστηση και να επιστρέφουν λίγη από την ποιότητα ζωής που χάθηκε στα αποκαΐδια. (Από το courses.arch.ntua.gr)

1. Στον ορισμό του Κρεψ που επιμένει στην εμφάνιση να προσθέσουμε το προφανές ότι βιζιτού είναι αυτή που όντως κάνει βίζιτα. Με μια παρατήρηση: Νομίζω ότι βίζιτα είναι πιο τεχνικός προσδιορισμός, ενώ το βιζιτού λέγεται για να στιγματίσει κάποιαν σχετικά ευυπόληπτη μοντέλα, τραγουδιάρα, τηλεπερσόνα, που κάνει βίζιτες ως μέρος μιας υπόγειας διπλής ζωής. Για να κάνω μια παρομοίωση από το Συντακτικό, το βίζιτα είναι σαν επιθετικός προσδιορισμός αποδίδων μόνιμη ιδιότητα (Η βίζιτα Λάουρα έκανε αυτό...), ενώ το βιζιτού σαν κατηγορηματικός προσδιορισμός αποδίδων εμφατικώς παροδική ιδιότητα (βιζιτού η Λάουρα που έκανε αυτό!).

2. Αυτοαναφορικώς, είναι ο Σλάνγκος, που κάνει βίζιτα στο σάιτ, και καταθέτει σχόλιο ως Επισκέπτης χωρίς προηγουμένως να κάνει login και να χρησιμοποιήσει μια μόνιμη ταυτότητα. Μια από τις λίγες διαφορές που έχει από την ως άνω βιζιτού, είναι ότι αυτός έρχεται απρόσκλητος. Υπάρχουν αρκετά είδη βιζιτούς:

α. Βιζιτού η πρωτάρα:
Δεν έχει ξαναγράψει στο σλανγκρ και ντρέπεται. Ή είναι υδραυλικός/ ηλεκτρολόγος/ βοθρατζής που έχει ψαρώσει από τα ιερά τέρατα του σάιτος και αισθάνεται ότι δεν έχει αρκούσα κουλτούρα για να συμμετάσχει, ή ευυπόληπτος -άρης επιστήμων που θεωρεί ότι η αλητεία του σλανγκρ δεν συνάδει με την ευπρεπή περσόνα του, ή αντιστρόφως νταβατζής/ μαστρωπός/ τραβέλι/ πουτάνα/ καλιαρντόπουστας που βλέπει το σλανγκρ ως ίδιον αργκόσχολων που δεν είναι αρκετά περιθωριακό. Έχει αμφίθυμα αισθήματα, οπότε προτιμά να γράψει τις καμαρωτές παπαριές του ως επισκέπτης. Χαρακτηριστική περίπτωση τοιαύτης βιζιτούς ο Άλλος, που έπρεπε να τον παρακαλέσουμε πολύ για να δημιουργήσει ταυτότητα, ή εν προκειμένω αλλότητα. Τελικά, μια βροχερή νύχτα παρεξηγήθηκε και την έκανε γι' άλλα.

β. Βιζιτού η ευκαιριακή:
Μπαίνει ευκαιριακά για χαβαλέ και κράξιμο. Συχνά με περσόνα πιπινιού/ λολίτας/ πορνιδίου που γράφει με γκρήκλις, ή οπαδού ομάδας/ χουλιγκανίου. Αναγνωρίζονται από το ότι είναι γκρηκλιστές ή φωνακλάδες. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι κολασμένοι της σλανγκ, Βλάχοι, τουρκόσποροι, Αλβανοί, Πόντιοι κ.ο.κ. που μπαίνουν για να διαμαρτυρηθούν.

γ. Βιζιτού η νωχελική:
Επιφανής Σλάνγκος σε προκεχωρημένο στάδιο σλανγκοπάθειας μπαίνει τόσο συχνά στο σάιτ για να δει αναρτημένες τις παπαριές που σκάλωσε με το πληκτρολόγιό του, ώστε μερικές φορές βαριέται να κάνει λογκίν. Πρόκειται για Σλάνγκους που δίνουν έμφαση στα αμπελοφιλοσοφικά σχόλια, και όχι τόσο στα μήδια και την βαθμολογία, που απαιτούν λογκίν. Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουμε συχνά εγώ και ο John Black.

δ. Βιζιτού η αντικαθεστωτικιά άκα βιζιτού η κουκουλοφλώρος:
Αυτοπροσδιόριζεται ως το άλας της γης, που ως άλλος μπαχαλάκιας θέλει να φέρει τα πάνω κάτω στο σάιτ, για να δημιουργήσει στιγμή επαναστατικής δυναμικής. Έχει σύνθημά του το ni mod ni maître και θεωρεί ότι οι μόντουλες αποτελούν τάξη που πρέπει να ξεπεραστεί από την επαναστατική διαλεκτική. Ο σλανγκομπαμπάς ξυπνάει μέσα του τον Οιδίποδα, κι η σλανγκομαμά τον Ορέστη. Συχνά εκδραματίζει πάνω στον σλανγκομπαμπά στοιχεία της προηγούμενης σχέσης του με την πατρική φιγούρα συνιστώντας μια ιδιότυπη διαδικασία μεταβίβασης ή και αντιμεταβίβασης μέσα στον ιδιότυπο θεραπευτικό χαρακτήρα που έχει προσλάβει το σλανγκρ για πολλούς από μας. Η τοιαύτη βιζιτού είναι ένα είδος κουκουλοφλώρου: Θεωρεί ως αδιάβλητο δικαίωμά του το να διαφεύγει από το πανοπτικόν του ρουμάνου και των αγγέλων του καταθέτοντας σχόλια χωρίς λογκίν. Αντιμετωπίζει την αιτίαση ότι δεν έχει το θάρρος της γνώμης του, αλλά απαντά ότι η ανωνυμία είναι ένα αναπόδραστο στάδιο της επαναστατικής διαδικασίας. Σημειωτέον ότι με όρους της Judith Butler αναλαμβάνει την τρωτότητα του να μην έχει κανείς (ταυτοτικό) όνομα. Τοιαύτη βιζιτού φέρεται να είναι ο επισκέπτης με το όνομα Αρνητής Σύνδεσης/ Συνδετής Άρνησης.

ε. Βιζιτού η βαμπιρόεσσα: Παλιοί ένδοξοι Σλάνγκοι που σε κάποια στιγμή «σκοτώθηκαν» κι έκτοτε στοιχειώνουν το σάιτ περιφερόμενοι ως εκδικητικά ή και καλόγνωμα φαντάσματα.

στ. Βιζιτού η σχιζοφρενής: Πρόκειται για τον διάδοχο του σπαστήρος. Επειδή από κάποια στιγμή και μέρα προπαγανδίστηκε η δυνατότητα των μοντουλαίων να διαγιγνώσκουν τους σπαστήρες (με τρόπους που παραμένουν κρυφίως αδιάγνωστοι για το σλανγκεπώνυμον πλήρωμα), και, κυρίως, επειδή η σπαστηροσύνη απαξιώθηκε στην συνείδηση του λαού ως αντιδραστική μέθοδος, πολλοί πρώην σπαστήρες εξελίχθηκαν σε βιζιτούδες. Τους καταλαβαίνεις από το γεγονός ότι έχουν υψηλή κουλτούρα και γνώση των τεκταινομένωνε στο σάιτ, λ.χ. της Λιλιάδας ή της ιδιολέκτου της σλανγκικής σέκτας. Έχουν κοινό σύμπτωμα με τους σπαστήρες ότι μπορεί να συγχαρούν ή έστω να συμφωνήσουν επιδοκιμαστικά με τον εαυτό τους, για να κάνουν μπούγιο. Ενίοτε είναι πιο αποθρασυμένοι από τους σπαστήρες.

ζ. Βιζιτού η αρμένισσα:
Ο επισκέπτης που κάνει αρμένικη βίζιτα, που αρχίδει και κουράδει έως το γαμάει και ψοφάει.

Όπως και η ορίτζιναλ βιζιτού, η αυτοαναφορική βιζιτού επισύρει τον ψόγο ότι πρόκειται για άλλοτε γκλαμουράτη περσόνα που έπεσε στην κατρακύλα της βίζιτας σε μια εποχή παρακμής. Αλλά μην βιαστούμε να κρίνουμε: Πολλές βιζιτούδες έπεσαν οι ίδιες θύμα βίζιτας σε ευαίσθητη παιδική ηλικία.

Σημαίνει το τι εικόνα παρουσιάζει μια γκόμενα/-ος στο κρεβάτι (κλίνη) σε αντιδιαστολή προς την εικόνα που παρουσιάζει στην υπόλοιπη ζωή της/του, όταν φορά τα ρούχα και τις κοινωνικές συμβάσεις. Τα δύο αυτά δεν συμπίπτουν πάντα, όπως φαίνεται και στα θυμόσοφα ρητά του λαού μας μικρός στο μάτι μεγάλος στο κρεβάτι, ψηλό μουνί για παρέλαση, κοντό για κρεβάτι κ.ά.

Προφάνουσλυ, αποτελεί λολοπαίγνιο που συναντάται κυρίως σε γιατρούς και ψυχολόγους, καθώς η δόκιμη σημασία του όρου αναφέρεται στην κλινική εικόνα ενός ασθενούς ή θεραπευομένου. Ομοίως χρησιμοποιούνται και τα κλινική έρευνα, κλινική περιγραφή. Πρβλ. και τις κλινικές αρετές.