Definitions by Galadriel (185)
Showing 111-120 from 185

Μεταξύ λοιπών λεξικογραφημένων εξηγήσεων του «πόντος» περιλαμβάνεται και τούτη: μικρή θηλιά που γίνεται με τη βελόνα στο πλέξιμο ή με μηχανικό τρόπο - μεγάλη επιστήμη το πλέξιμο της κάλτσας...

Σιγά μη σου φύγει πόντος: Το να σου φύγει πόντος από το καλσόν (να λυθεί / κοπεί το κομπάκι και να χαθεί η συνέχεια της ύφανσης) είναι ένα φριχτό πράμα, γιατί δεν μπορεί να 'χεις ντυθεί, να 'χεις βαφτεί, να 'χεις γίνει μια θεά και να καταλήξεις να τριγυρνάς σαν τη δευτεράτζα με την τρούπα (π.χ. μήδι), σο πρέπει να βρεις να αλλάξεις επειγόντως. Ωωωω απελπισία (προφ μιλάμε για απελπισία του κώλου, σιγά το πρόβλημα τώρα, χεστηκαμέτε, ας κουβαλούσες καβάτζα καλσόν στην τελική να μη μας ζαλίζεις τον πέοντα / το μουνί).

Το «σιγά μη σου φύγει κανας πόντος» προέρχεται από την απόγνωση που κάθε γυναίκα που φοράει φούστα έχει αισθανθεί κάποτε, για ένα θέμα όμως που αντικειμενικά δεν είναι σοβαρό. Σαν να λέμε: «όπα ρε μεγάλε, τι κλαις, τι κοπανιέσαι, η κατάσταση είναι αντίστοιχη του να σου φύγει πόντος από το καλσόν (αρχίδια σοβαρότης), σο δεν νιώθω το πρόβλημα / την συμμετοχή σου στο πρόβλημα / τον ενθουσιασμό σου / την απαισιοδοξία σου / την αισιοδοξία σου».

Ακόμα μεγαλύτερη απαξία προσδίδει το να το λέει άντρας το ποίμα, που στ' αρχίδια του κιόλας για τα καλσόν, τι τον πέρασες.

Συνώνυμο: σκίζω καλτσόν

Τι να πει κανείς μετά το αδερφικό διαγαλαξιακό «φιλούρες» που τα περικλείει όλα, ή σχεδόν... Το λήμμα εισηγήθηκε στο ΔΠ ο Χαν, που του το θύμισε η Iron, που μάλλον το 'χει συνδέσει με μένα κλπ, σο δεν θα το αφήσω αυτό το κενό, θα το συμπληρώσω ως οφείλω.

Μουάτς είναι ήχος φιλιού. Χαριτωμενιά που φέρνει σε ήχο μικυμάου που λέει και ο λημματοδότης. Όπως και το ματς και το μουτς, είναι η γραπτή έκφραση αυτού του φιλιού... του σκαστού που λέμε, χωρίς πολλά σάλια, γλυψίματα και αηδίες, μουάτς στο μαγουλάκι, στο χειλάκι, όπου να 'ναι, επιφανειακό και παιχνιδιάρικο. Εμπεριέχει ένταση και σβουριχτότητα, εν αντιθέσει με το ήσυχο μάκια, που εκφράζει το απαλό και βελούδινο άγγιγμα των χειλιών στην επιφάνεια προς φίληση.

Αναφορές γούγλε γούγλε: μουάτς (3.260), μουατς (μήπως εννοείτε μουτς - 4.410), mouats (από Ελλάδα - 2.370). Συμπέρασμα: ο κόσμος στο νετ φιλάει και φιλιέται και χρειάζεται λήμματα για να καλύψουν αυτή του την ανάγκη.

Μια απ' αυτές τις λέξεις που πρόλαβαν άλλοι, αλλά που δεν τις λες και δόκιμες (αν δεν ήσουν η Σαπφώ, δε θα λεγες «αφεντικό έχουμε πρεμούρα;», θα 'λεγες πχ «το θέμα αποτελεί προτεραιότητα;» ή κάτι τέτοιο) - θυσιάζομαι λοιπόν για το καλό της επιστήμης και την πληρότητα του σλανγκρ.

Πρεμούρα λοιπόν (από το ιταλικό premura = βιασύνη) είναι:

1. Σε φάση «με πιάνει πρεμούρα»:

• Η υπερβολική βιασύνη, η ανυπομονησία, η ένταση και τσίτα λόγω έλλειψης χρόνου. Σαν να λέμε, με έχει πιάσει τώρα (συνήθως σε πιάνει ξαφνικά αυτό το πράμα) και θέλω άμεσα να φύγω / να τρέξω / να πάρω αυτό που θέλω, τώρα θέλω όχι τώρα, τώρα..

• Η τρελή επιθυμία, η ασυγκράτητη λαχτάρα, τ. «το θέλω, τελεία και παύλα».

  1. Σε φάση «παθαίνω πρεμούρα»: παθαίνω σοκ / κολούμπρα / ζημιά / τραμπάκουλο.

Τα κάλυψα;

Πρόκειται για αυτό που λέμε τούμπανο με την πρησμένη έννοια. Με άλλα λόγια το πρήσκαλο είναι το αποτέλεσμα διόγκωσης, φουσκώματος, γενικώς.

Η χαρακτηριστική και σχετικά συχνή χρήση κάτω από τ' αυλάκι τ. «έγινα πρήσκαλο» έχει εφαρμογή κυρίως σε περιπτώσεις στομαχιών που έχουν τουμπανιάσει από τις τρελές μάσες του ελέους. (Παράδειγμα 1).

Εκτός αυτής της χρήσης μπορεί να αναφέρεται και σε πρηξίματα γενικώς, από διαστρέμματα, τσιμπήματα εντόμων, αναβόλες κλπ. (Παράδειγμα 2).

Οι αναφορές στο γούγλε ελάχιστες, παρόλα αυτά σε σοβαρότατο άρθρο εδώ το πρήσκαλο αναφέρεται ότι ετυμολογικά έχει συγγένεια με το άγουρο σύκο με την έννοια της φούσκας ή κάτι, πάτε να δείτε.

«Εγώ είμαι εργατόπαιδο κι εσύ της Νομικής»: στίχος από παλιό λαλά. Σε αυτό και καλούα ο τζες είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου ένας ταπεινός και καταφρονεμένος, που τόλμησε και σήκωσε το βλέμμα του στην διανοούμενη δικηγόρα-του-μπι, που το μόνο που την νοιάζει είναι τα μαθήματά της. Έχει ελπίδες μαζί της ο Βαγγέλης από την Ελευσίνα (λέμε τώρα) με τα χέρια λερωμένα από τα φτωχά πλην τίμια γράσα; Ούτε καν.

Σε μια κουβέντα ή κατάσταση όπου ο ένας στριμώχνεται, η επίκληση της ασυμβατότητας των συνομιλητών (υπαρκτή ή φανταστική) έχει ως στόχο να περάσει στο ντούκου το ότι ουσιαστικά βγήκε μαλάκας. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται με την απαξίωση του θέματος, αλλά και του άλλου που, μέχρι εκείνη την ώρα, έχει το πάνω χέρι στη συζήτηση ή γενικώς.

Η υφέρπουσα κλάψα σε φάση «τι να κάνουμε κύριε, ασφαλώς και έχεις δίκιο πράγμα που ήταν αναμενόμενο γιατί εσύ είσαι ανώτερος μορφωτικά ενώ εγώ δεν ξέρω από επιστήμες συνεπώς η τάξη των πραγμάτων διατηρείται», είναι απλά για ξεκάρφωμα. Στην πραγματικότητα υπερισχύει η έννοια του «δεν μας νοιάζει που έχεις δίκιο, δεν είσαι ένας από μας, είσαι από τους άλλους, τους μορφωμένους, να πα να κάνεις παρέα με το σινάφι σου, εδώ δε σε θέλουμε, χχχκ φτου, και που πιάσαμε κουβέντα μαζί σου χατήρι σου κάναμε, που θα μας βγάλεις και ψεύτες».

Λέγεται και σε μη δικηγόρους. Προφ :P

Εκτός από χωριό της Τζίμπρου, το στρουμπί είναι κατά περίπτωση:

1. Πανί ή ρούχο τσαλακωμένο σαν πατσαβούρι, συχνά μετά από κουβάριασμα και τσαλαπάτημα. Προέρχεται από το ανύπαρκτο ρήμα «στρουμπάω», συνώνυμου του «ζουπάω», που σημαίνει σπρώχνω πιέζοντας κόντρα σε κάτι άλλο. Πελλοπονjήσιο.

2. Στον Άγιο Κοσμά Γρεβενών: στρουμπί λέμε το κάθισμα, το σκαμνάκι (γούγλε γούγλε). Παράδειγμα από τούτο δε βρήκα, αν είναι κάποιος από τα Γρεβενά ας εκτιμήσει τουλάχιστον ότι αναφέρθηκε κι ας συμπληρώσει χρήση.

Ακατάστατος, αλλά και τσαπατσούλης, βρωμιάρης. Θηλυκό: η μουρδούλα. Ο μουρδούλης μουρδουλεύει και η κατάσταση (α-καταστασία) που δημιουργεί είναι η μουρδουλιά που μπορεί να φτάνει έως δημιουργία αχουριού / μπουρδέλου / σταυλώνα.

Λέγεται στην Κέρκυρα, στην Κεφαλονιά και, στάνταρ, το λεγε και μια σλανγκογιαγιά αρβανίτισσα θεοσχωρέστη. Στο νετ ελάχιστες αναφορές, το σλάνγκρ παϊονίρ.

Έκφραση μεγάλης οικειότητας και τακιμιάς. (1) Είμαστε τόσο «κοντά» με τον τάδε που τα σάλια μας ανακατεύονται, μιλάω εγώ την ώρα που αυτός γελά κι όλο κάτι καταπίνεται εκατέρωθεν.

Προφ η φράση περιλαμβάνει μια αρνητική νότα δεδομένου του ότι σε φάση ρουτίνας τα ξένα σάλια δεν τρώγονται, μην πω και τα δικά σου ούτε καν, δηλαδή τι, παίζει να φτύσεις σε ένα κουταλάκι και να τα ξανακαταπιείς; Ίου! (Ισχύει και για άλλα σωματικά υγρά).

Μην αναφερθούμε σε εξαιρέσεις, ναι μεν είναι αναμενόμενο να ρουφάς αχόρταγα τα σάλια του αγοριού / κοριτσιού της καρδιάς σου, αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δεν το αντιμετωπίζεις ως αυτοσκοπό, παρά ως παράπλευρη απώλεια για την οποία στ' αρχίδια μας κιόλας, εδώ ρουφάς άλλα κι άλλα το σάλιο σε μάρανε.

Κατά κυριολεξία: Ακούσια παίζει να φας τα σάλια άλλου, αν είσαι αξιωματικός στο στρατό, αχώνευτο διοικητικό στέλεχος κλπ, αλλά βέβαια, ό,τι δεν ξέρεις δεν μπορεί να σε βλάψει. Επίσης τα παιδάκια στα νηπιαγωγεία αρρωσταίνουν συνεχώς γιατί τρώνε τα σάλια τους ρουφώντας ίδιες πιπίλες, γλείφοντας τις ίδιες κουδουνίστρες ή, στα πλαίσια εξερεύνησης του κόσμου, μελετώντας το φαινόμενο άνοιξε-το-στόμα-σου-παιδάκι-να-παίξω-μπάσκετ-με-τη-ροχάλα. Σε αυτές τις περιπτώσεις η πρακτική είναι σλανγκ αλλά η φράση δεν είναι. (2)

Τέλος ας σημειωθεί ότι το φαινόμενο της κατάποσης ξένου σάλιου έχει ήδη καταγραφεί αλλά με άλλη έννοια και προεκτάσεις.

Μαρσίρες: Ασυναρτησίες, ανοησίες, παλαβομάρες, τρέλες, μαλακίες, μπαρούφες, όταν αυτές διατυπώνονται στον προφορικό ή γραπτό λόγο. Δεν συνηθίζεται για χαρακτηρισμό πράξεων, δηλαδή παρόλο που κάποιος μπορεί να λέει μαρσίρες είναι δύσκολο να τις κάνει.

Αρβανίτικη κουβέντα που έχει παρεισφρύσει στην καθομιλουμένη ελληνική, ειδικά σε περιοχές που αποτελούν ή γειτνιάζουν με αρβανιτοχώρια. Προφέρεται συνήθως ως μαρschίρες και το ύφος είναι περιφρονητικό τ. τι μαρσίρες μας λες πάλι ρε μαλάκα.

Συνηθίζεται στον προφορικό λόγο και όχι στον γραπτό (παράδειγμα 1), όπως αρκετές αρβανιτολέξεις – οι αρβανίτες δεν έχουν γραπτή παράδοση, παίζει να παίζει ρόλο. Στον ενικό δεν συναντάται συχνά, εξ ου και επιλέχθηκε αυτή τη μορφή του λήμματος.

Προσπάθεια ετυμολόγησης μέσω γούγλε έδωσε το Ιταλικό marcire που θα πει σήψη, αναρρωτιέμαι αν έχει σχέση τ. άσ' τα σάπια.

Καντήλες. Γενικευμένο εξάνθημα του δέρματος τ. πλάκες ή κόκκινες ραβδώσεις, που συχνά συνοδεύεται από φαγούρα.

Συνηθίζεται στην έκφραση «πετάω πετάλες». Οι πετάλες πετιούνται στο δέρμα σου (π.χ. τσιμπιέσαι από την τσουκνίδα, τσουυυπ, πετάγεται το εξάνθημα, φουσκώνει, κοκκινίζει και φαγουρίζει), σο υποθέτω βρήκαμε την άκρη ετυμολογικά. Το ενδεχόμενο να προκύπτει από το ότι μοιάζουν συχνά με πεταλίδες το είχα σκεφτεί, αλλά το πέρασα για προσωπική χαζοεγκεφαλοσύναψη - σο αναφέρεται εδώ με ειδική μνεία στην Ιρονίκ που το 'πε στα σχόλια και μου απέδειξε έτσι ότι είμαι φυσιολογική ως ένα σημείο. Στον ενικό δεν το 'χω συναντήσει, μάλλον δεν υπάρχει να πετάξεις μόνο μια πετάλα, βγαίνουν πολλές μαζί.

Ό,τι προκαλεί αλλεργία παίζει να είναι η αιτία για να βγάλεις πετάλες, επίσης ό,τι απεχθάνεσαι, ό,τι σε χαλάει, σε κάνει να ξερνάς, να συφιλιάζεσαι ή και να τα παίρνεις στο κρανίο - περιλαμβάνονται είδη μουσικής, φαγητά, άκυροι μαλάκες που σε περιτριγυρίζουν.

Σχετικά: δερμοτσουκνίασα, βγάζω σπιθουράκια με.