Comments by xalikoutis (1989)
Showing 421-450 from 1989
Απ' όσο ξέρω δεν είναι «καμνίζω» αλλά καμνιώ (ή καμνυώ). Δε λέγεται μόνο όταν κάποιος κλείνει το μάτι ηθελημένα, αλλά ακόμα κι αν νυστάζει. Το πρώτο συνθετικό «κουτσο-» χρησιμοποιείται και στο ρήμα «κουτσογελώ» που σημαίνει χαμογελώ ντροπαλά. Ο ντελικανής κουτσοκαμνυεί, η κοπελιά κουτσογελά.
αχόμα χαλύτερα!
Αχιλλέα, αν εσύ έγραψες και το σχόλιο στο κολοκύθια τούμπανα οι υποθέσεις και οι εξηγήσεις σου τα σπάνε! Κάτσε, μη στέκεσαι όρθιος (κάνε λογαριασμό κ.λπ.).
Δεν εχακεύθην και ούτε είπα να αυτοκατακρημνιστώ. Το άκουσα και μου άρεσε. Αλλά καταλαβαίνω κι αυτούς που δε δεν μπογούν να βάλουν πάνω από τγία.
Εναλλακτική διατύπωση: «θα δουλεύεις και θα πληρώνεσαι κιόλας».
και το «τράβα εσύ, ωωωωωω, τράβα εσύ»
Στην Κρήτη οι κριγιοί (τα κριάρια), και όχι οι τρά(γ)οι διακρίνονται σε κούτουλους (=χωρίς κέρατα, αλλά με το οστέινο υποδόριο δολοφονικό εξόγκωμα στο μέτωπο) και κερατσάτους, με κέρατα. Δεν το έχω ακούσει να λέγεται για άνθρωπο ή τράγο τραυματισμένο από καυγά, αλλά ενδέχεται να λεγόταν σκωπτικά για τον καυγατζή που παίζει άμα λάχει και κατακαυκαλίδια... τα τουμπάω κ.λπ. δεν έχουν σχέση με Κρήτη.
yo, ναι βράστα, συμφωνούμε τελικά, δε διάβασα την τελευταία πρότασή σου. Και να ξεκολλάνε μερικοί μερικοί.
Vromo Sapiens δηλαδής.
Θώριε και χάιπερ προντάξιον
Έλα ρε γιατρέ, το μαθαίνατε το τραγουδάκι για το συντοπίτη μου.. γιατί εγώ ρώταγα στη Σαλονίκη... πρέπει να περιέπεσε σε ανυποληψία στα 8ογδόνταζ.
Πέρα από τον άρκαλος και το λιακόνι να βάλουμε και την εντελώς χαμοκελαηδέ φάση πονηροκατσούλα.
Ξυλίκι στην Κρήτη - και αλλού φαντάζομαι - λέμε τον πλάστη... μαντεύω ότι κάνει αίσθηση.
Να πούμε κι ένα παραμυθάκι για το μουνί τσοκολάτα;
Μια φορά κι έναν καιρό, πίσω από τη κεντρική κρεαταγορά μιας ευρωμεσογειακής πρωτεύουσας, σε μια σπηλιά, είχανε το κάστρο τους δαιμόνοι, που κρατούσαν αιχμάλωτες με μάγια 300 χωριατοπούλες αποδιωγμένες από ένα μακρινό τόπο που τον είχε καταραστεί κι ο θεός κι ο διάολος. Κάθε μέρα, μέρα μεσημέρι, οι δαιμόνοι στέλνανε τις χωριατοπούλες σε σκληρή, εξευτελιστική και βασανιστική δουλειά. Τις περνούσαν άγημα δύο βήματα από το κάστρο του άρχοντα, μέρα μεσημέρι, μα οι φρουροί του κάστρου σφυρούσαν υπνωτισμένοι έναν μαγικό κλέφτικο σκοπό που οι δαιμόνοι βάζανε στα χείλη τους.
Μια μέρα, κάτι καλοί και τίμιοι αθρώποι από το κοντινό χωριό Μήκυ Βέρνη Τίκη καταλάβανε τι γίνεται και πιάσανε μια από τις 300 που τά' χε παίξει εντελώς αλλά που τό’ λεγε κι η περδικούλα της και της είπανε: «άμα πεις το όνομα των δαιμόνων, τα μάγια θα λυθούν, τους δαιμόνους θα συλλάβουνε οι φρουροί του Βασιλιά». «Μα πώς να πω το όνομα των δαιμόνων;» ρώτησε αυτή «μόλις το πω, μιλιούνια δαιμόνοι θα μαζευτούνε απάνω μου, γιατί του διαόλου το όνομα μαζεύει τους διαόλους». «Πες το εσύ» της είπανε «και μη φοβάσαι, γιατί μαγικά ξόρκια θα σε προστατεύουν». Και κείνη εσύμφωνησε, μα ξέχασε κάτι να ρωτήσει ή μπορεί και να μην ήθελε να το ρωτήσει ή μπορεί και να το ρώτησε….
κύπριος ναι, πρόχειρος όχι.
βλ. και 38άρι
ναι βικ, αναφερόμενος στην «αποσιώπηση...» αυτό εννοούσα... αλλά γενικώς ναι, παραδέείθγματα...
Κύπριε αδερφέ μου σ' ευχαριστώ ειλικρινά που μοιράζεσαι τις γνώσεις σου... όπως είχε πει κάποτε μια ψυχή (ο βίκαρ τέλος πάντων) «οι γλωσσολόγοι μας σνομπάρουν» και είχε ανάλογο παράπονο κι από τους κύπριους...
Αλλά έχω μια απορία μεταμφιεσμένη σε διαφωνία: Με τις κολυβογλωσσολογικές μου γνώσεις ξέρω υπερδιορθώση να είναι οι περιπτώσεις που ένας γλωσσικός τύπος αλλοιώνεται ώστε να προσαρμόζεται σε γλωσσικά πρότυπα υψηλότερου status, αλλά με το αποτέλεσμα να είναι λάθος: περιπεράστε κ.τ.ο....
Απ' ότι καταλαβαίνω ως γενικό κανόνα για τον καλαμαρισμό παίρνεις το να αναμιγνύονται ελλαδίτικα στοιχεία «σε μια καθόλα κυπριακή πρόταση προκαλώντας μια awkward κατάσταση». Αλλά νοείται αυτό ως υπερδιόρθωση; Μου φαίνεται όχι, με την έννοια ότι το αποτέλεσμα στους μεμονωμένους γλωσσικούς τύπους δεν είναι λάθος με την τυπική έννοια (εκτός από την «Αντιστροφή της αποσιώπησης των β, δ, γ»... και το «είχα της πει» ).
Βέβαια αν μετράει η πρόθεση....
Io parlare italics multo buonjuorno
Αλλάξτε παιχνίδι.
Νταξναούμ οι διαστημικές αποστολές είναι κάτι το τετριμμένο αλλά γιατί να μην προέρχεται η φράση από το πέρασμα διαδοχικά από την Τροπόσφαιρα, τη Στρατόσφαιρα, τη Μεσόσφαιρα, την Ιονόσφαιρα, και τελικά την Εξώσφαιρα; Τέλος πάντων στο Κέλτικο ημερολόγιο είμαι φυστικιά.
περκ, μου εθύμησες ότι και στην Κρήτη λένε μια φράση που έχει ακριβώς την ίδια έννοια, η φράση είναι «απού δεν έχει στο Θεό να κάμει», δεν έχει, δλδ. σχέση/αναφορά/συναλλαγή/υποχρέωση στο ή με το Θεό, δεν είναι, με άλλα λόγια του κόσμου ετούτου, με άλλα λόγια....δεν υπάρχει... Και αν και αρχικά πρέπει να είχε αρνητική έννοια (π.χ. «είναι νευρικός απού δεν έχει στο Θεό να κάμει») μετά πήρε την έννοια της κάθε είδους υπερβολής, και της θετικής, λ.χ. «νόστιμο μρε το πιλάφι απού δεν έχει στο Θεό να κάμει».
Ναι ρε πάτσμαν. όπως το λέει ο τζήζ, εγώ το βρήκα ιλάριους... από δω και στο εξής θα λέω έτσι τα ανέκδοτα κι όπου με βγάλει...
Λοιπόν, αυτό το «με νόημα» εισήγαγε την ευθεία πυγμής ανεκδότων σε ανθολογίες ανεκδότων, σε στήλες χιούμορ εφημερίδων, περιθώρια σταυρολεξοπεριοδικών κ.λπ.
Φυσικά αυτό το «με νόημα» δεν το λέμε ποτέ όταν διηγούμαστε προφορικά ανέκδοτα γιατί στερεί το στοιχείο του αιφνιδιασμού που είναι βασικό για την πρόκληση του γέλωτος... Εξίσου ξενερωτικά είναι όσα έβαζαν οι ανεκδοτοκαταγραφείς ( κλπ) στο τέλος του ανεκδότου, π.χ.: «Κόκκαλο ο δικός σου!» ή «Ελλάς...το μεγαλείο σου!!!» και άλλα για τα οποία παραπέμπω στην οξυδερκέστατη μελέτη/καταγραφή της γνωστής κοοπερατίβας μετέχνιο πάνω στο μετα-γελοίο. Επισκεφτείτε το οπωσδήποτε.
Ασφάλουσλυ αυτές οι συντηρητικές μικροπαρέμβασεις των ανεκδοτοκαταγραφέων εχουν ως στόχο α) να δείξουν την αποστασιοποίηση και ανωτερότητα του καταγραφέα από τη φαιδρότητα των ηρώων του ανεκδότου β) να βάλουν το στοιχείο του συγγραφέα - author στη λαϊκή δημιουργία και να εξευγενίσουν το είδος γ) και γενικά να μετριάσουν αυτή την αμαρτωλή γκριμάτσα που στρεβλώνει το πρόσωπο και το κάνει να μοιάζει με τση μαϊμούς.
Χότζα μπράβο.... το Νοιππόν, προς τιμήν των Λευκαδιωτών του σάητος και της οργιαστικής φαντασίας όλης της οικουμένης, θα μου επιτρέψεις ως προς το (Α) που αναφέρεις να παραπέμψω στο μυθικό γιαπωνέζικο Rokurokubi - a person, usually female, whose neck can stretch indefinitely, που τόσο ωραία περιγράφει ο όσο-και-η-Β.Ήπειρός δικός μας Λευκάδιος Χέρν ή Patrick Lafcadio Hearn ή Koizumi Yakumo (小泉八雲).
Και πώς λέμε στην Κρήτη ότι κάποιος κάνει σε κάποιον το ζήλία-ψώρα; Λέμε «του κάνει το λίξη»!= λίξης ο λιγούρης, ίδια ρίζα με το ξελιξίδια. Π.χ. ένα παιδάκι που τρώει παγωτό κάνει το λίξη σε ένα άλλο παιδάκι, ή μια μαμά που θέλει το κακόφαγο παιδάκι της να φάει κάτι εκστρήμ (ας πούμε, ξέρω γω, ένα αχτινίδιο), για να το κάνει να πιστέψει ότι πρόκειται για κάτι λαχταριστό, το «ξεγελά» λέγοντάς του να κάνει το λίξη σε ένα άλλο παιδάκι. Το άλλο παιδάκι βλέποντας την αποχάυνωση του συνομηλίκου του και απογοητευμένο πλήρως από τον χειριστικό κόσμο των ενηλίκων γίνεται μηδενιστής.
αμαν είναι πολλά mizzo το λέμε figliozzazzi
ωραίος είμαι, όλ'αυτά τα έχει γράψει και ο τζον386 στον άλλο ορισμό.
Η φράση δε χρησιμοποιείται μόνο στον Αποκόρωνα αλλά σε όλη τη δυτική (μέχρι Ψηλορείτη, χωρίς αυτόν) τουλάχιστο Κρήτη, σε διαφορετικές εκδοχές: ηγούγια, εγούγια, εγόγια και προέρχεται σίγουρα από παραφθορά του «εγόη μου» (στα Σφακιά απαντά κυρίως αυτό, το λιγότερο παρεφθαρμένο).
Τώρα το «εγόη μου» το γλωσσάρι του Ξανθινάκη που έχω πρόχειρο λέει ότι προέρχεται από το «γοή μου» και ότι είναι απίθανη η ετυμολόγηση από το ιταλ. guai = αλίμονο. Υπάρχει και το ρήμα γούζιομαι που σημαίνει γοώ, παραπονούμαι φωναχτά.
Εγώ πάντως δεν πολυπείθομαι, γιατί δεν ξέρω τι νόημα έχει το «γοή μου» ως επιφώνημα (αν και σίγουρα είναι η ρίζα του γούζιομαι). Είχα πάντα την αίσθηση ότι πρέπει νά' χε σχέση με το αρχαίο «ωιμέ»... «ωιμ'εγώ» στα ποδανά, ξέρω γω....;-)
(παρ' όλ' αυτά τό γραψα πιο πάνω με όμικρο).
Μπας και ξέρει κανείς;
Πάντως συντοπίτη Μάριε δεν είναι σλανγκ αυτό, έτσι;