Comments by xalikoutis (1989)
Showing 541-570 from 1989
βλ. και θα περάσει κράνος
Πολύ καλό.... ειδικά για τη χρήση 3 βλ. και τα τί κάνει η μάνα σου;, έκλασες;
Δόξα τα λεφτά, έχουμε θεο
Δαπάνες για τους πανκς, και όχι για τα τανκς
Για τα λεφτά τα κάνεις όλα (ωραίο ως γκραφίτι)
Το lifestyle είναι μαγικό, κάνει τα μηδενικά νούμερα.
Μετανάστες, μη μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες.
Έξω οι βάσεις απ΄τον πλανήτη
Χρυσοχοϊδη κατούρα και λίγο
Ίδια είν΄τ΄αφεντικά, δεξιά κι αριστερά
Στο δρόμο να σπάσουμε [κατ΄άλλους: να σπείρουμε] τον τρόμο
Ε, ψιτ, αλλάζουμε νεύρωση;
Τέρμα πια οι αυταπάτες, ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες
Θάνατος στσ΄αρχόντους (Κερκυραϊκόν)
Το πακέτο «Πού είναι το Κράτος; Τι κάνει η αστυνομία;» είναι νομίζω το πλέον κλάσικ.
Στην Κρήτη λόγω Ενετοκρατίας λέμε «του διαόλου το γ(κ)ουβέρνο!»
Στην Κρήτη υπάρχει μια έκφραση για τα κουτσομπολιά «σουχλιά και νταραντά». Οι σουχλίστρες γυναίκες είναι οι χωριογύρες που κουτσομπολεύουν και βάζουν τσίτες (σουχλίζουν), και προκαλούν ηθελημένα ή αθέλητα ανακατωσούρες (νταραντά) στο χωριό. Θα ψάξω ετυμολογία, ψάξτε κι εσείς άμα θέλετε.
ή τ΄αδέρφια μεταξύ τους. Παρεπί, στην Κρήτη λένε πολύ πιο συχνά «Πουτάνας παιδί»
έλα ρε... (για το Χρηστάκη)...
Έχω ακούσει και το «πουτσοκροταλίας». Φοβερή λέξη έτσι κι αλλιώς. Η λεξιπλαστική π(ρ)οσθήκη του Χότζεως πολύ καλή, θα τη διαδώσω.
και το ανοιχτά
Μιας που - δεν - το έφερε η κουβέντα, Μπουντρούμι λέγεται η ομάδα και το γήπεδο του Ηροδότου στη Νέα Αλικαρνασσό στο Ηράκλειο, λόγω κυρίως της παρακείμενης φυλακής . Γενικά ο Ηρόδοτος θεωρείται η πιο αλητεία ομάδα του Ηρακλείου, και πλέον οι οπαδοί του το χαρακτηρισμό (Μπουντρουμιώτες) τον αποδέχονται και νιώθουν περήφανοι κλπ κλπ
Πολύ ωραίο... βλ. και αλλού.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι αναφέρομαι στην ειρωνική - μειωτική χρήση της λέξης... (όταν κλείνει ένα ροκάδικο, ανοίγει ένας πολυχώρος)...
Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι προσπαθώντας να ανασυστήσω το σκεπτικό μου πίσω από την καταχώριση της λέξης, σκέφτομαι ότι προφ είχα ξεκινήσει προκειμένου να αναφερθώ περισσότερο στις μεταφορικές και μετωνυμικές χρήσεις της λέξης (εξηγούμαι παρακάτω), αλλά τελικά παρασύρθηκα σε κυριολεκτικά νερά, λόγω κάποιας ιερής μανίας και ακατανίκητης τάσης για κράξιμο που πρέπει να με είχαν καταλάβει, και που γενικά δεν είναι καλοί σύμβουλοι.
«Πολυχώρος», πάντως, είναι κομμάτι του λατέρνατιβ Λόγου, που ως γνωστόν είναι τόσο επιστημολογική όσο και οντολογική κατηγορία. Ο Πολυχώρος είναι ένα από τα υλικά ερείσματα του λατέρνατιβ νέας κοπήςλαϊφστάλιν, ως «τεχνολογίας του εαυτού». Το δε λατέρνατιβ είναι κατ΄εξοχήν «τεχνολογία του εαυτού», αφού περιγράφει τέλεια την καθ΄ημάς ρευστοποίηση των ταυτοτήτων, αποκέντρωση πώς-διάολο-τη-λένε του υποκειμένου κ.λπ. Μεταφορικά, ο όρος Πολυχώρος μπορεί να περιγράψει ενδεχομένως χώρους επιτελούντες το λατέρνατιβ λαιφσταλιν, που δεν είναι Πολυχώροι με την επίσημη έννοια (λ.χ. γκαρσονιέρα-πολυχώρος, καντίνα - πολυχώρος) και μετωνυμικά, αντί του λατέρνατιβ, ανθρώπους που αναπτύσσουν με τους Πολυχώρους συμβιωτικές σχέσεις και το ανάλογο mindset (γκόμενα -πολυχώρος) ... Κάτι τέτοια τα πετάω εγώ αλλά ίσως είναι τραβηγμένα και ιδιοσυγκρασιακά.
Πολύ ενδιαφέρον.
Θυμηθείτε επίσης ότι στη δεκαετία του ΄90 μετά από τεράστιες επιχειρήσεις σκούπα σε γήπεδα συγκέντρωναν τους «λαθρομετανάστες».
αιώνιο σπεκ στον τζήζους για την προσωπική δημιουργία... ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι στάθηκε αιτία για revival του είδους...
Στην Κρήτη (στα Σφακιά τέλος πάντων) η βερβελιά λέγεται βερβελίθρα, ενώ βουτσές* είναι η συσσωρευμένη κοπριά στους στάβλους ανεξαρτήτως των ζώων που την παρήγαγαν (προφανώς, όμως, προέρχεται από την εποχή που την μερίδα του κοπρέοντος είχαν τα βόδια, αλλά πλέον στην Κρήτη ελάχιστα βόδια υπάρχουν). Κυνηγετικώς οι βερβελίθρες του λαγού λέγονται αποβολές.
Πιο κλάσικ δε γίνεται... Στα Γερμανικά kiffen από παλιά σημαίνει «πίνω μπάφο»... υπάρχει μάλιστα ένα αυτοκόλλητο από Γερμανούς αθεοαναρχοκουμμουνιστοσυμμορίται που γράφει «kiffen macht spießig» = οι μπάφοι σε κάνουνε, ας πούμε, μικροαστό... το βγάλανε προφ όταν είδαν είχαν γίνει όλες οι κινηματικαί δομαί μπαφόσπιτα μεσούσης της αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού και της όξυνσης της ζάλης των τάξεων κλπ...
Μά΄στα... το πιο ωραίο είναι πάντως το βλέμμα που ανταλάσσουν αυτοί οι ωραίοι άγνωστοι που συναντιούνται καθ΄οδόν προς τον τόπο του χεσίματος και αλληλοτσεκάρονται, μήπως υπάρχουν κάπου χεσοκαβάτζες που τις ξέρει αυτός-ή, μπας και θα φαίνομαι εκεί που πάω, υπάρχει ακόμα περίπτωση να γαμηθούμε μετά από αυτή την άκαιρη συνάντηση, και μύρια άλλα περνάνε απ΄το νου.
Σκατά σε όσους (ταξιδιογράφους του «ανεξερεύνητου», δημοτικούς άρχοντες, σκατο-μαλάκες τουρίστες) που κατάντησαν τον Κεδρέ (το Κεδρόδασος στα ντόπια) όπως τον κατάντησαν... που να τους βγει κεδρόμηλο στον εγκέφαλο...
Χότζα, μια παράγραφο που δεν συμπεριέλαβα τελικά - πολλές δε συμπεριέλαβα, αλλά πιστεύω στον καταμερισμό της εργασίας στα σχόλια ;-) - έλεγε τούτο: παλιά στα χωριά της Κρήτης (και αλλού φαντάζομαι) όταν έπιανε ο κυνηγός κανά καλό κυνήγι (λαγό, πέρδικα) έπεφτε στο σπίτι σύρμα να μη βγάλει κανείς άχνα στη γειτονιά για να μη σκάσουν το βράδυ οι γείτονες για βεγγέρα και αναγκαστεί η φαμελιά να μοιραστεί το κρέας. Το να κρύβει κανείς την (περιστασιακή) ευωχία του είναι συνήθεια που δεν κόβεται ακόμα κι όταν αυτή η ευωχία γίνει μόνιμη και εξασφαλισμένη.
Επίσης ο ορισμός ΔΕΝ λέει ότι οι του δημοσίου είναι εξ ορισμού τεμπέληδες ή κάτι τέτοιο, έτσι;
Η ανάλυση σου για άλλη μια φορά τοπ με ορισμένες επιφυλάξεις σε σημεία που δεν προλαβαίνω τώρα να γράψω.
Καλή Δεκαετία.
Να υποθέσω Σερραϊκόν; Στην Κρήτη το ανάλογο ζώο είναι ο άρκαλος, αλλά ως «ζωομορφισμός», αυτά που γράφεις με παραπέμπουν περισσότερο σε νυφίτσα.
Το 80 «έπινες την κοακόλα μισή-μισή με τη γκόμενα» κι ήσουν ευχαριστημένος
Μια άλλη Αθηναϊκή έκφραση πρέπει ναι «τη βγάζεις με πασατέμπο στο Ζάππειο» .
Συμφωνώ με την περιοδολόγησή σου Τζόνυ και με την όλη ανάλυση και δεν πειράζει που με παράφρασες, αν και τις είχα ζυγισμένες τις λέξεις. Πάντως το «κοινωνικό φαινόμενο» (τα πάντα) δεν είναι ίδιο με την κοινωνική πράξη.
Η παρατήρησή σου για το εκσυγχρονισμένο κοινωνικό νόημα του «παραπονείσθαι» είναι πολύ σωστή και οξυδερκέστατη, απλά νομίζω ότι ειδικά στον δημόσιο τομέα (όπως τον περιγράφει και ο αίας) επιβιώνει - υπολειμματικά, αλλά λόγου μεγέθους του Δημοσίου, κοινωνικά αξιοσημείωτα - και ο στυγνός κυνισμός που απλά έχει ως στόχο τη διαιώνιση του ξύσιμου (ή «ξύσιμου»). Ο οποίος βέβαια μπολιάζεται με την κοινωνικοποίηση της σκατόψυχιάς- αν μου επιτρέπεις τον όρο - που περιγράφεις, αλλά - ιδεοτυπικά - είναι διακριτός.
Για τη ρίζα της ελληνικής malaise, υπάρχει ένας (μαρξίζων) κοινωνιολογικός νόμος που λέει ότι όταν πάνω σε ένα έθνος πρωτόγονης οικονομικής δομής (τζομπάνηδες) πας και βάλεις μια συγκριτικώς ανεπτυγμένη πολιτικοδιοικητική δομή (Βαυαροκρατία, Σύνταμα! και τα τοιαύτα), η δεύτερη θα απομυζά την πρώτη (κλαυθμώνοντας). Δεν τό' χω ψάξει όσο θά θελα αλλά νομίζω ότι αυτό προηγείται, εξηγητικώς ας πούμε, της επικρατήσεως της Εθνικής Αστικής Τάξεως (μπππρρρρ - και μόνο γι' αυτό δηλώνω, ξέρω 'γω, δημοτικιστής) ή της μεταπραττικής ή της «λούμπεν» ή...
ντάνκερ για τη συζήτηση (όχι για να την κλείσω).
Αία, σέβας του γιου του, οφ κορς.
@ alive. Το κληρονομικό στα φαρμακείο είναι σκανδαλώδες γιατί υποχρεώνει πολλούς νέους φαρμακοποιούς να δουλεύουν υπό καθεστώς μισθωτού αν και έχουν τα ίδια τυπικά προσόντα με τους κληρονόμους συναδέλφους τους. Από την άλλη αν ανοίξει η αγορά έχεις τις αλυσίδες και τα φαρμακευτικά υπερμάρκετ. Και οι δύο καταστάσεις έχουν θύματα – προλεταριοποιούν κόσμο.
@ johny: Το λήμμα το έχω ακούσει ως στερεότυπη έκφραση, όπως π.χ. το κλέφτες θα γίνουν; και άλλα τέτοια... Τώρα καθείς με τους βαθμούς ελευθερίας του, για μένα πάντως δεν ετέθη θέμα.
Για τα υπόλοιπα εννοείται απλουστεύω κι εγώ και μιλάω ιδεοτυπικά. Το περίεργο με την Ελλάδα είναι ότι η ηθική της εργασίας (πτωχός πλην τίμιος οικοδόμος) συμβαδίζει με τη γενικευμένη απαξίωση της εργασίας (μόνο τα ρολόγια και τα κορόιδα), γι΄αυτό άλλωστε και η ατομική απαξίωση της εργασίας δε γίνεται κοινωνικά άρνηση της εργασίας – αυτά είναι δύσκολα πράματα σήμερα έτσι κι αλλιώς.
Ο «παρασιτισμός» είναι περίεργος όρος. Πάντως για να παίξω με τις έννοιές σου στην Ελλάδα όσοι τό ‘πιασαν ότι ζουν εκ των πραγμάτων και εδώ και δεκαετίες σε κοινωνία ενοχής, και όχι τιμής και ντροπής, απολαμβάνουν τον παρασιτισμό τους δουλεύοντας…τον κόσμο και την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία – εννοώ από πολιτικούς, αυτοδημιούργητα λαμόγια, αλλά και τα λογής λογής β(λ)αμμένα παιδιά που ατομικά όσο και en masse συμμαχούν πολιτικά και κοινωνικά, ευκαιριακά κι άμα κάτσει μόνιμα, με την αστική τάξη – το διαχρονικό παράσιτο κανονικά και με το νόμο - και «μπουρδουκλώνουν» την ταξική σύνθεση. Μικροαστοί λέγονται. Ζορίζονται τελευταία.
Τα παραδείγματα περισσότερο ανακλούν τις πιέσεις που δημιουργούνται λόγω των παραπάνω στις χαμηλές εργασιακό-κοινωνικές βαθμίδες, όπου εκστομίζεται η έκφρασή (η οποία, βέβαια, εμπεριέχει όλο τον ταξικο/κοινωνικό υποκειμενισμό που περιγράφω - και μιας και χρησιμοποίησα στο παράδειγμα εκπαιδευτικό να κάτι σχετικό και πρόσφατο που διάβασα).
Η παρατήρησή σου για τον ανθρωπάκο είναι πολύ σωστή, απλά θεωρώ πως αυτό είναι το ψυχολογικό τίμημα της σχετικής κοινωνικής ανόδου ή έστω επίπλευσης. Το αποδέχεσαι (-ομαι, - όμαστε), αλλιώς υπάρχει κι η οικοδομή!.
Για το Μαρξ (αναπόφευκτα) μαρξολόγος δεν είμαι αλλά συμφωνώ, ως εργασία νομίζω θεωρεί αδιαχώριστη την μυική + διανοητική (=σωματική) προσπάθεια του εργαζομένου και ως αλλοτρίωση την κλοπή αυτής κατά τη διαδικασία της μίσθωσής της.
Εξορκίζουν την αργία και τη μοναξιά (μόνες συνθήκες υπό τις οποίες ο άνθρωπας πραγματικά σκέπτεται. .
Ξέχασες να πεις για την καταθλιπτική θέση ;-)
@ κνάσος: τι άκουσες πάλι.
Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί κάνει ρεβεγιόν, που λέει κι ένας τοίχος.
εγώ πάλι αναρωτιέμαι: Ζαγοραίος, Ζαγορίτης, Ζαγοράκης, Ζαγοριανός...
Βασικά κάτι τέτοια λέγαμε και στον άλλο ορισμό του λήμματος...
Στην Κρήτη σώζεται και το «μην το στείλεις Θε μου ούτε του μαύρου σκύλου», κατά το «ούτε στον εχθρό μου»...
Σπεκτρ!
αούα!
αρχιμύδουρας ο πανοςτότε
τι να πρωτοπεις για τον ορισμό και το παράδειγμα αυτό...
κρατάω σίγουρα το mas-τρουμπ-ation