Comments by xalikoutis (1989)
Showing 241-270 from 1989
Θενκς άλαμο, έχω την παλιά έκδοση του Ξανθινάκη και δεν το είχε. Πάντως τη λέξη την άκουσα από Χανιώτη, λιμανιώτη και ημιμικρασιάτη. Ενώ δεν την έχω ακούσει στα Σφακιά. Αλλά είναι και θέμα τύχης αυτά. Ευχαριστώ και τσ' αποδέλοιπους.
Ίσως να σήμαινε πιο ειδικά τη φιλία που είναι δυνατή επειδή είναι μεταξύ πρώην εχθρών.... Τώρα, όπως είπα, απλά κολλητός.
Το αμφότατος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για όσους είναι φανατικά αμφισεξουαλικοί, φτάνοντας κάποιες φορές και στο να είναι αποκλειστικά πανσεξουαλικοί.
Μια γιαγιά στην Αιτωλοακαρνανία είχε 2 κατσίκες, την ασπριδερή την έλεγε Φλώρα και τη μαυριδερή Λάια.
Ο καλοπαιδισμός, ανώτατο στάδιο του κωλοπαιδισμού.
Γιατί, όμως, να καθιερωθεί αυτό το στυλάκι στους κόλπους αυτής της τάξης νεανίσκων της παρασιτικής τάξης, που αχτινογραφεί πιο πάνω ο Χότζουλας, στο πρώτο μέρος; (η κοινωνικοταξική προς τα κάτω διάχυσή του είναι κοινότατο φαινόμενο και η ιστορική του τροχιά όπως την αποτυπώνει η Ιρονίκ).
α. Όπως γράφει και ο whistleblower από πάνω, πιθανόν να προέρχεται από το ότι ο κάθε φλώρος ήθελε να δείχνει ότι κάνει αυτά τα σπορ (γκολφ, πόλο με άλογα, τένις, ιστιοπλοΐα - τις μόνες σωματικά κοπιώδεις προσπάθειες που επέτρεπε στον εαυτό του) που θέλουν προστασία σβέρκου, και «ξεχνούσε» να κατεβάσει το γιακά για να το διαφημίσει.
β. Και αυτό με το κόμη δράκουλα, μιμήσεις με αναφορά αρχαίες ενδυματολογικές συνήθειες της αριστοκρατίας κ.λπ. παίζει πιθανόν...
γ. Αλλά ας μου επιτραπεί να θεωρώ ότι αυτό το στυλάκι απηχεί ίσως και κάτι άλλο, σε παρόμοιο μήκος. Αυτό που λένε όσοι κάνουν κάτι (κατά τo μέγα μέρος καταγέλαστες στον βιολογικό τους αναγωγισμό) evolutionary psychological ερμηνείες και συγκεκριμένα αυτό που λέγεται handicap principle, δηλαδή ότι: κάποια αρσενικά αναπτύσσουν σταδιακά χαρακτηριστικά ή συμπεριφορές που τα εκθέτουν σε κίνδυνο (μειονεξία) ή αποτελούν επειδεικτική βιολογική σπατάλη, προκειμένου να δείξουν στα θηλυκά ότι, παρά αυτόν τον κίνδυνο ή τη σπατάλη, εξακολουθούν να επιβιώνουν, καθώς και να γαμάνε και να δέρνουνε - ή ίσως πιο σωστά, να δέρνουνε και μετά να γαμάνε. Κλασικά παραδείγματα φαίνεται να είναι το γεμάτο αιμοφόρα αγγεία λειρί του γαμιά και περήφανου κόκκορα, τα άχρηστα μεγάλα κέρατα του αρσενικού ελαφιού, που διαρκώς το εκθέτει στον κίνδυνο να μπλέξει σε κλαδιά... και πολλά άλλα. Και ένα σωρό άλλα...
Τώρα, κοινωνιολογικά ας πούμε (εκτός κι αν υπάρχει σηκωγιακάδικο γονίδιο), και σε μήκος κύματος παρόμοιο με την επιδεικτική σπατάλη της αργόσχολης τάξης, εδώ στην εκδοχή της επιδεικτικής παραμέλησης παραμέτρων προσωπικής φροντίδας και ασφάλειας (και καλά, εννοείται....), το να έχεις σηκωμένο το γιακά νομίζω σε εκθέτει σε δυο κινδύνους:
αν δεν είσαι ως προς όλα τα άλλα της εμφάνισης στην πένα, και έχεις και το γιακά ατημέλητο, ε, τότε, είναι σαν να διαφημίζεις τον εαυτό ως λέτσουρα,τελειωμένο, μπεκρή, μη σας πω και σε τροχιά αστεγοποίησης. Μόνο αν είσαι απολύτως φροντισμένος κατά τα άλλα, και ειδικότερα, μόνο αν είναι ακριβό ή ακριβοφανές το μπλουζάκι, έχεις την πολυτέλεια, το προνόμιο, να έχεις το γιακά αντισυμβατικό, και να διεκδικείς και κοινωνική αποδοχή - δηλαδή, σε πρώτη φάση, να γαμήσεις. Και μόνο οι πλουσιέξ έχουν αυτό το περιθώριο... Άρα έχω κυρι«λέτσικο» γιακά = στην πραγματικότητα, είμαι πολύ/όσο μπορούσα καλοντύμενος, είμαι κοινωνικά ψηλά ή σε τροχιά ανόδου.
Αλλά βγάζει και μια ματσίλα (τέλος πάντων...) το να έχεις σηκωμένο το γιακά, ε; Είναι σαν να έχεις μόλις ξεμπλέξει από μανούρα που σε πιάσανε από το γιακά. Ή, πιο πολύ στο σημείο, είναι σαν να λες, είμαι πολύ χαλαρός και άνετος που ρισκάρω να αφήνω και το γιακά μου εκτεθειμένο για τον καθένα μανουριάρη που θα μου τύχει: ο γιακάς μου είναι εκεί σε όλο του το μεγαλείο for everyone to see, γιατί κανείς δεν πρόκειται να με ακουμπήσει εμένα και να μου πει «ρε αρχίδι, άμα σε πιάσω από το γιακά...», γιατί κανείς δε με ακουμπάει εμένα, παναπεί, αν με ακουμπήσει κανείς ίου! εμένα θα τον πλακώσω, δηλαδή , όχι εγώ, ο σωφέρ, η ορντινάτσα μου τέλος πάντων. Κάτι σαν το λυμένο ζωνάρι που είχαν οι μάγκες (ή οι κουτσαβάκηδες, δεν τα ξέρω καλά αυτα... ) και που προκαλούσε / τους εξέθετε στον κίνδυνο να τους το πατήσουν, και που σε συνδυασμο με το σακάκι στους ώμους τους υποχρέωνε να περπατούν κάπως μειονεκτικά (σαν καμπούρηδες, σαν ανάπηροι! handicapped)... κ.λπ. Γιατί, ακριβώς,οι μάγκες τόσο... μάγκες ήταν.
Στους αντίποδες, στην εργατική υποκουλτούρα των σκίνχεντ (δε δηλώνω ειδικός ούτ' εδώ) το μπλουζάκι ήταν κουμπωμένο μέχρις απάνω, και ο γιακάς κανονικά κάτω και κολαριστός, λες και θα φορούσες γραβάτα, και γενικά το όλο στυλ γενικά ήταν ας πούμε εργατικά ρούχα (π.χ. το καρό πουκάμισο των ξυλοκόπων) αλλά απολύτως ατσαλάκωτα και φροντισμένα (κατά το δυνατόν, βεβαίως). Το μήνυμα: είμαστε εργατόπαιδα και όχι φλώροι. Και μπορούμε και διατηρούμε μια ατσαλάκωτη εμφάνιση, παρά το ότι είναι δεδομένο ότι μπλέκουμε εμείς οι ίδιοι με τα χεράκια μας σε καβγάδες. Δηλαδή, κανείς δεν αγγίζει το γιακά μας, αλλά όχι επειδή πηγαίνουμε γυρεύοντας (που φυσικά και πηγαίνουμε ή μάλλον, είναι αδύνατο να τους αποφύγουμε where I 'm from) αλλά επειδή έχουμε τόσους κανονίσει με συνοπτικές διαδικασίες, ώστε δε μας κολλάνε πια ή δεν πρόλαβαν ούτε τώρα να μας αγγίξουν. Δηλαδή, σε αυτήν την περίπτωση το ατσαλάκωτος και φροντισμένος δεν είναι Handicap αλλά επίτευγμα, τίτλος τιμής, ένδειξη επισημότητας, είναι σαν να κυκλοφορείς διαρκώς λες και είσαι στην ορκωμοσία πτυχίου από το το πανεπιστήμιο της ζωής. Tο ξούρα μαλλί ένα παρόμοιο μήνυμα δίνει: δεν έχω μακρύ μαλλί, γιατί σε αντίθεση με τους αριστοκράτες και τους δης ιζ σπάρτα, εγώ μπλέκω σε καβγάδες διαρκώς και έτσι κι αλλιώς, και (δε μπορώ παρά να) το δηλώνω ανοιχτά (δηλαδή, δηλώνω ότι δεν έχω το μακρύ και φροντισμένο μαλλί - το επιδεικτικό handicap σύλληψης από τον αντίπαλο σε περίπτωση καβγά / σπατάλης χρόνου για την περιποίησή του) που έχουν την πολυτέλεια να διατηρούν οι πιο κυριλέ πολεμιστές. Βέβαια, από μιαν άποψη είναι και handicap, γιατί βεβαίως ασχημαίνω έτσι, αλλά παρ΄ολ' αυτά γαμάω. Γενικά θεωρώ το στυλ των σκινχεντ ένα είδος συμβιβασμού ανάμεσα σε αντικρουόμενες τάσεις στην εργατική τάξη. Δεν είμαι σίγουρος αν τα είχα διαβάσει και κάπου όλ΄αυτά, π.χ. στον Hebdidge.
Αλλά με το Lifestyle από τα ογδόνταζ κι ένθεν, οι σκινχεντ της εργατικής τάξης μας άφησαν χρόνους και φτωχοομπινέδες ή μικροαστομπινέδες, μαζί με και με τους αστομπινέδες, φοράνε καγκουρο-φλώρικα σηκωμένο το γιακά, κάτι που για τους μεν από τη μία ίσως εκ πρώτης μοιάζει ενθαρρυντικό από την άποψη ότι διατηρείται μια διάθεση να είναι street fighting man και όχι αποστειρωμένος τελειωμένος μετροσέξουαλ και safety φρίκουλας, αλλά, pheph, δεν υπάρχει καμιά συλλογικότητα μεταξύ σηκωγιακάδων, και το αλληθώρισμα προς την μπουρζουάδικη σαπίλα μέσω αδελφοκτόνου κοινωνικής αναρρίχησης δε θεραπεύεται ούτε με λέιζερ, ίσως ούτε με σφαίρες, και σίγουρα όχι με σηκωμένους γιακάδες.
Τέλος πάντων, πέραν των άλλων, ιδεολογία το λένε και είναι απλό.
Το πιο ωραίο σύνθημα που έχω δει σε τοίχο (στην Κασταμονής, στην Καλογρέζα):
ΑΕΚ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Επίσης μάπα.
Μου φάνηκε πολύ ωραίο σύνθημα σε βαζελο-αυτοκόλλητο το οποίο σχολιάζει ευφυώς το οπαδικό ανήκειν:
[I]Παναθηναϊκός γεννιέσαι,
γαύρος γαμιέσαι![/I]
Επίσης το καλλιγραφία, στην πρώτη και πιο ωραία εκδοχή του λημματογραφηθέντος μουνί καλλιγραφία, μουνί καλλιγραφίας. Αλλά είναι ο προσδιορισμός μετά το προσδιοριζόμενο.
Επίσης το χάλια.
Ωραίο και καλλοπρεπέστατο σαν το συνώνυμο ζεβουαζιόν.
Δηλαδή είναι κάτι σαν τη χανιώτικη ζάρπα.
Και γιατί παρακαλώ τόσο ενδιαφέρον το «αποφάγια μάγκας»; Μα γιατί συντακτικάείναι ουσιαστικό σε ονομαστική που προσδιορίζει ουσιαστικό. Αυτό δεν το συνηθάμε στα ελλήνικος (στα οποία ή βάζουμε αυτό που προσδιορίζει στη γενική, ή φτιάχνουμε σύνθετη λέξη), ενώ γίνεται εντελώς τελειώς στα αγγλικά και τα γερμανικά. Στα ελληνικά μόνο με τη λέξη σκατά, π.χ. «σκατά φίλοι» μού 'ρχεται κάτι ανάλογο. Ε;
Ωραίο. Επίσης στο 3ο παράδειγμα ωραία έκφρασις είναι και το «αποφάγια μάγκας». Σε ένα αμερκάνκο σήριαλ με γκάνγκζντερζ ένας χρησιμοποίησε τον όρο «leftovers» για τους ασήμαντους, τελευταίους του σιναφιού του.
Δεν ξέρω αν είναι σλανγκ, αλλά εδώ είναι μπανεύκολο και αξίζει ίσως να αναφέρω παρεκβατικά ότι...
.... η θεωρία των δύο άκρων έχει από ορισμένους Ινδούς νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους (Σχολή Varuna***) μοντελοποιηθεί και κατ' άλλους ερμηνευθεί αναγωγικά από την **“Θεωρία των δύο Τσάκρων”, σύμφωνα με την οποία τα άκρα του πολιτικού φάσματος (αριστερά και δεξιά) λειτουργούν ως Φραγμοί ή Εμπόδια Εισόδου (Barriers to Entry στη διεθνή ορολογία της οικονομικής θεωρίας του ανταγωνισμού) που δυσχεραίνουν την απρόσκοπτη ροή της ζωτικής ενέργειας ή prana στο καθεστώς ελεύθερης αγοράς – κυρίως επενδυτικών κεφαλαίων από μεγάλους διεθνείς “παίκτες”. Με άλλα λόγια, τα άκρα φράσουν τα τσάκρα, τους ενεργειακούς διαύλους του νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού. Οι συγκεκριμένοι οικονομολόγοι, ορισμένοι από τους οποίους διετέλεσαν μάλιστα και πανεπιστημιακοί καθηγητές ή/και δάσκαλοι yoga σημερινών υπουργών (βεβαιωμένα των Ανάπτυξης και Εργασίας), πρεσβεύουν ότι όταν τα τσάκρα “μπλοκάρουν” από νομοθεσίες όπως αυτές για την κρατική προστασία δημοσίων αγαθών ή το ωράριο των καταστημάτων κ.λπ. τότε η αγορά παραμορφώνεται, πέφτει η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα χαλιέται άσκημα, κατά το κοινώς λεγόμενον.
Προς απόδειξιν αυτών παραθέτουν τα πορίσματα από μελέτες τις οποίες οι ίδιοι και οι επίγονοί τους εκπόνησαν και δείχνουν ότι η έκθεση νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, διανοουμένων, πολιτικών κ.λπ. σε “ακραίες” πολιτικές θέσεις επιφέρει σε αυτούς καταστάσεις που παραπέμπουν σε δυσλειτουργία του ριζικού τσάκρου ή τσάκρου του κόκκινου λοτού (στα ινδικά: Cheghuevhara), το οποίο σχετίζεται με τις γονάδες, τη σεξουαλικότητα και το θυμό (αντίδραση flight or fight) και εντοπίζεται στην περιοχή του κόκκυγα. Αυτές οι αντιδράσεις κυρίως έχουν να κάνουν με την αίσθηση ότι “χάνετε τη βάση σας, το στήριγμά σας ή ότι σας τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια, ή ακόμα μπορεί να σας πιάνει διάρροια. Σε περίπτωση υπερλειτουργίας του 1ου chakra σε παρόμοιες καταστάσεις σας κυριεύει θυμός ή επιθετικότητα”. Αξίζει να σημειωθεί ότι τέτοια συμπτώματα παρατηρήθηκαν κατά την έκθεση των υποκειμένων σε αριστερές θέσεις.
Δευτερευόντως, παρατηρήθηκαν αντιδράσεις που παραπέμπουν σε μπλοκάρισμα του τσάκρου του άσπρου λοτού (Shkatopraghma) το οποίο εντοπίζεται στον άξονα πέψης - αφόδευσης, και εκδηλώνεται με “ένα κόμπο στο λαιμό και μια αίσθηση σύσφιγξης, το άτομο μπορεί να αρχίσει να τραυλίζει ή να τρέμει το κεφάλι του. Η υπερλειτουργία μπορεί να κάνει το άτομο να προσπαθεί να περισώσει την κατάσταση με χείμαρρο από απερίσκεπτα λόγια και σκέψεις”. Τα υποκείμενα της έρευνας εμφάνισαν παρόμοιες δυσλειτουργίες όταν εκτέθηκαν σε πατριωτικοδεξιές και ακροδεξίες θέσεις.
Ως προς την αντιμετώπιση των παραμορφώσεων αυτών που δυσκολεύουν την αναπτυξιακή πορεία του οργανισμού η σχολή Varuna έχει προτείνει πέρα από την άρση των νομοθετικών εμποδίων και της γραφειοκρατίας για την προσέλκυση επενδυτών, τον ομαδικό διαλογισμό και ταντρικό σεξ το οποίο οι νεοφιλελέδες θεωρητικοί (πιο συγκεκριμένα οι Pasaha Mandharavahli, Τhaka Mikha), εν προκειμένω προσδιορίζουν ως την εκπλήρωση της φαντασίωσης ταυτοχρονης συνεύρεσης με “αλήτες” και από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Αυτό σημαίνει ότι για την ταντρική οικονομία του ξεμπλοκαρίσματος των τσάκρων οι ακροδεξιοί θεωρούνται και αυτοί ως εξωσυστημική μετενσάρκωση, μολονότι οι νεοφιλελέδες καλά γνωρίζουν τη σύμπλευση των τελευταίων με απολύτως νεοφιλελέδικα μέτρα.
Μια σημαντική για τα εγχώρια πράγματα επεξεργασία και εφαρμογή της νεοφιλελέυθερης θεωρίας των τσάκρων είναι η “θεωρία του ενός τσάκρου” από τις οποίες απορρέουν οι πολιτικές του σημερινού Υπουργού Υγείας, ο οποίος έχει προτείνει η θεωρία να πολιτογραφηθεί Ελληνική, σύμφωνα και με την ετυμολόγηση της λέξης από το Ελληνικό kyklos (στα hindu, chakro σημαίνει κύκλος, δίσκος κ.λπ) και έχει εισηγηθεί σχετικά με τη λογοκλοπή αυτή την επιβολή νοσηλείων σε πακιστανούς και μπαγκλαντεσιανούς μετανάστες (που μοιάζουν για Ινδοί), ως ισόδυναμο μέτρο αντί της εμμονής για γερμανικές αποζημιώσεις (παραπέμπω στη μυστική του εγκύκλιο για το κατοχικό αντιδάνειο).
Varuna στα hindu σημαίνει “κροκόδειλος” και είναι το όνομα κύριας ινδουιστικής θεότητας με μορφή κροκόδειλου.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία:
Σχετικά με τη θεότητα Varuna: άρθρο της wikipedia Varuna. Βλέπε και τα όσα γράφει εδώ σε μας για τον Κροκόδειλο ο χρήστης betatzis στα σχόλιαεδώ.
Σχετικά με τη θεωρία των Barriers to Entry στα οικονομικά βλέπε άρθρο της wikipedia Barriers to Entry.
Σχετικά με τα chakra γενικά βλέπε άρθρο της wikipedia εδώ chakra και τα ιθαγενή άρθρα ανεβαίνω τσάκρα και μου 'κλεισε και το 8ο τσάκρα.
Σχετικά με το μπλοκάρισμα των τσάκρων και τα σχετικά συμπτώματα βλέπε σχετικό άρθρο εδώ.
Δεν είμαι γιατρός αλλά επειδή έχω μια κάποια συνάφεια με τα ψυ.
Iδιορρυθμία vs τρέλα: η ψυχιατρική έχει δυο μεγάλους άξονες απ' ό,τι καταλαβαίνω, καταγραφής των σημείων και συμπτωμάτων (μεγάλη κουβέντα η διάκρισή τους), τη λειτουργικότητα, και τον υποκειμενικό άξονα (πρότυπα συναισθήματος, σκέψης, πράξης). Ο πρώτος έχει να κάνει με το πόσο χάλια τα πας στη ζωή σου (με έναν καταμερισμό όπως των αστρολόγων, χωρίς την τύχη) και ο δεύτερος με το τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι, λες και κάνεις γι΄αυτό, τώρα και στο παρελθόν, και πόσο σε νοιάζει (αν δε σε νοιάζει, δε σημαίνει ότι είσαι εντάξει, σημαίνει ότι δεν έχεις εναισθησία, συναίσθηση της κατάστασης, υποκειμενικός άξονας). Η εκτίμηση της λειτουργικότητας μας λέει αν υπάρχει πρόβλημα, και ο υποκειμενικός τι πρόβλημα υπάρχει (ιδιορυθμία ή διαταραχή). Το πράγμα πονηρεύει, βεβαίως, ότανο υποκειμενικός άξονας τροφοδοτεί την εκτίμηση της λειτουργικότητας μέσα από κριτήρια και σημεία που έχουν τη μορφή “έλλειψη ενδιαφέροντος και ευχαρίστηση από” τη x παράμετρο.... λειτουργικότητας” ή όταν ως σύμπτωμα εκλαμβάνεται η “αποτυχία” του ανθρώπου να ερμηνεύει καταστάσεις ή να συμμερίζεται τα κοινά νοήματα με τον τρόπο που επικρατούν μεταξύ των ανθρώπων που είναι... λειτουργικοί. Και για τους δύο άξονες επισήμως πια υπάρχουν στατιστικά κριτήρια (το πόσο της παρέκκλισης από τη νόρμα, της αποτυχίας να ενδιαφερθείς, να συμμεριστείς, να συμμορφωθείς) που επίσης στατιστικά ομαδοποιούν τα ευρήματα σε ψυχιατρικές διαταραχές (σύνδρομα). Φυσικά και τα δύο μετράνε κυρίως την αποτυχία σου να το ξεπεράσεις ανώδυνα, να το βουλώσεις ή να το κρύψεις.
Αλλά αν και δεν το έχω εύκαιρο, αν διαβάσεις τι σημαίνει εκτίμηση της λειτουργικότητας, θα δεις ότι το άριστο, πχ στην κοινωνική ζωή, δεν είναι σίγουρα να τα κουτσοπίνεις με 2-3 παλιόφιλους ή να έχει βρει την ησυχία σου χωρίς πολλά πολλά με τον κόσμο, αλλά το να είσαι δημοφιλής με όρους που μου θύμιζε όταν το διάβαζα πολιτευτές κομμάτων στην επαρχία, ας πούμε. Και αυτό κάνει πολύ πιο εύκολο το να είσαι παρεκκλίνων. Η εκτίμηση της λειτουργικότητας έχει να κάνει με τη νόρμα και τις αξίες της κοινωνίας. Στις αναπτυξιακές διαταραχές παιδιών, που περιλαμβάνονται στα ψυχιατρικά εγχειρίδια και τα ξέρω καλύτερα, είναι πολύ φανερό ότι η επικράτεια της ψυχιατρικά διαχειρίσιμης παθολογικότητας έχει διευρυνθεί. Κάποτε ένας λιγονούσης θα μπορούσε να δουλεύει στα χωράφια, και να παντρευτεί με προξενιό καμιά αζήτητη νύφη, και το ότι ήταν λιγονούσης θα είχε κάπως μικρή σημασία (δεν εξιδανικεύω, θα μπορούσα να περάσει τη ζωή του και σε κάποιο στάβλο). Σήμερα έχει τη διαταραχή του, και θα πρέπει να γνωριστεί με τη σύζυγο σε κάποιο μπαρ (στα οποία κανείς τους δεν πάει γιατί τρώνε απόρριψη) ή στη δουλειά (που δεν έχουν) ή μέσω φίλων (που δεν έχουν). Οπότε και η λειτουργικότητά τους πάει χάλια, και το υποκειμενικό τους βίωμα στα τάρταρα και χάλια νιώθει και μπορεί και να φουντάρει. Η ψυχιατρική έχει μεγάλο μερίδιο στη δυστυχία που επιμένει γιατί την «εκλογικεύει».
Σε σχέση με τα άλλα: γενικά οι ψυχιατρικοί ασθενείς δεν είναι επικίνδυνοι περισσότερο από το γενικό πληθυσμό.
Οι ταξινομήσεις ανάμεσα σε νευρωτικούς, ψυχωσικούς και οριακούς είναι μεγάλη κουβέντα και οι απόψεις ποικίλουν ανάλογα με το θεωρητικό, το λόγο για τον οποίο γίνεται η ταξινόμηση, το συγκείμενο, τέλος πάντων, της ταξινόμησης.
Για τα ψυχοφάρμακα: ο Ivan Illich (ή ο Ilija Ivić, δε θυμάμαι) έλεγε ότι το να λέμε ότι για τα φάρμακα φταίνε οι φαρμακοβιομηχανίες είναι σα να λέμε ότι για τα ναρκωτικά φταίει η μαφία. Προφανώς οι άνθρωποι αναζητούν ναρκωτικά ή φάρμακα για να κοιμήσουν τους δαίμονές τους, που δεν τους ξυπνούν οι βιομηχανίες και τα φάρμακα αλλά η ζωή. Το πρόβλημα είναι η ανάθεση από την κοινωνία όλων των ψυχολογικών προβλημάτων στο ιατρικό επάγγελμα και τις παρατρεχάμενες ειδικότητες, και τις φαρμακοβιομηχανίες. Η λύση του προβλήματος σίγουρα δεν έρχεται πιο κοντά κάθε φορά που ένας γιατρός συνταγογραφεί λεξοτανίλ σε κάποιον που δεν την παλεύει, αλλά δυστυχώς ούτε όταν κάποιος ασθενής είτε απλώς συμμορφώνεται είτε δε συμμορφώνεται με τη συνταγή.
Οι λόγοι μη συμμόρφωσης με τη συνταγή έχουν να κάνουν συνήθως με τις παρενέργειες, αυτό τουλάχιστον λένε οι ασθενείς.
ironick, σπεκια και θένκια για την αναφορά στον Ρ.Φ. Πιο κάτω το ποίημα Ποιητής που βρήκα ψάχνοντας να δω περί τίνος πρόκειται, το οποίο ποίημα μπλέκει νομίζω όλα τα είδη και τις έννοιες του ρυθμού. Το βρήκα εδώ.
ΠΟΙΗΤΗΣ
Είχα πέσει σε βύθος, είχα πάντα τη μαύρη κι ολοπέλπιδη νύστα του βραχνά καταλύτη... μες στο κάμα του θέρους, τη θλιμμένη και λαύρη ποθοθάνατη 'νείρια του οράματος νήτη. Έχω λήθαργου μοίρα κι είχα παραμελήσει χρόνια. Κι όμως ο Στίχος, ο Ρυθμός δεν ελείπαν.
Είχα ανέβει εκεί πού 'ναι μονάχα η βρύση... κι η Επιστήμη, αν δεν είχα, δεν θ' ανέβαινα - είπαν. Επειδή και είχα χάσει το ρέγουλο, είμαι ο εμπνευσμένος ονείρων και κόσμων προφήτης, ο πηγαίος ποιητής που στο σύννεφο κείμαι, ο μεγάλος, ο θείος των ρυθμών υποφήτης!
(περιοδικό «ΠΕΙΡΑΪΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», 1940)
Όντως καλό και η ανάλυση του μπέτα εύστοχη, όπως και τα υπόλοιπα σχόλια.
Βλέπει κανείς πάντως ειδικά στο 2ο παράδειγμα, στη σχετική (ψυχοκοινωνικοϊτατρική κλπ κλπ) αφήγηση, και ανεξαρτήτως προθέσεων, μια από τις βασικές αντιφάσεις της ψυχιατρικοποίησης των ανθρώπινων δυστυχιών.
Όταν η ψυχιατρική είναι να περιλάβει κάποιον (στις υπηρεσίες της, στην εξουσία της) αυτό που βλέπει είναι την έκπτωση στη λειτουργικότητα , δηλαδή, το γενικό κουλουβάχατο (αποδιοργάνωση) της ζωής, τη θλιβερή ιστορία, την πολυπαραγοντικότητα κ.λπ. και δεν φαίνεται να ταυτίζει και να εξαντλεί την ανάγκη «ρύθμισης» στον έλεγχο των συμπτωμάτων (γιατί, άλλωστε, υπάρχουν και άνθρωποι αρκετά λειτουργικοί με συμπτώματα).
Όταν, όμως, η ψυχιατρική είναι η ώρα να πει ότι έδωσε λύση και η δουλειά (της) με αυτόν τον άνθρωπο τελείωσε, όταν είναι να απολύσει κάποιον, ο λόγος ρέπει, όχι μονόμπαντα αλλά πάντως ουσιαστικά, προς τον έλεγχο των συμπτωμάτων. «Άκουσε συμβουλές, πήρε φάρμακα, έλεγξε την ασθένεια».
Είναι να αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς «ρυθμίστηκε», και βεβαίως, τι περίμεναν να ρυθμιστεί και για πόσο με έναν εγκλεισμό; Τι σημαίνει και τι αξίζει τη λέξη «ρυθμίζω». Τεράστια συζήτηση, αλλά επειδή ακριβώς έχει να κάνει με το «τι» είναι αυτό που ρυθμίζεται όταν «ρυθμίζουν» κάποιον ψυχιατρικά.
Η ετυμολογία του Ξανθινάκη που σημειώνω μου φαίνεται λάθος και πορτοκαλισμός καθώς ο χρήστης patsis στο λήμμα πρεζού (που υπάρχει κουβέντα για το μπουζού) εντόπισε το τούρκικο büzmek που σημαίνει συσφίγγω, περιορίζω, συναθροίζω.
Κι εμένα μου φαίνεται σωστή η ετυμολογία του πατσις από το büzmek , και μου φαίνεται σωστή και για το λήμμα μπουζάζω / μπουζιάζω, και η ετυμολογία του Ξανθινάκη την οποία εκεί σημειώνω φαίνεται πια πορτοκαλισμός.
φίλε έκανα ακάουντ μόνο και μόνο για να σε βαθμολογήσω, είσαι γαμάτος.
Και σήμερα πάντως οι γύφτισσες μαθαίνω ότι κάνουν το σκατό παξιμάδι για να αγοράζουν αντηλιακά με τεράστιους δείκτες, αλλά και σκληρές κορτιζονούχες αλοιφές και άλλα διάφορα για να μη μαυρίσουν άλλο / ασπρίσουν λιγάκι. Πάντως στο γούγλισμα Λεύκανση Δέρματος vs Μαύρισμα: 72.000 - 1.320.000.
Επιπλέον σχετικά λήμματα και σχόλια τοπικής εμβέλειας: μασάλιασουχλίστρα, λαδικό.
Μα αυτό είναι το πρόβλημα Βράστα. Σε είχα(με) για κάτι παραπάνω από γνωματζή*... Εκτός κι αν ο νεοφιλελευθερισμός υποχρεωτικά συνεπάγεται τη μετατροπή του ανθρώπου που εκφέρει μια γνώμη σε γνωματζή, διαόλου απίθανο. Εκεί φτάσαμε, να πρέπει να απελευθερώσουμε την αγορά γνώμης για να λέμε ελεύθερα την άποψή μας. Η δυσφορία με την πάρτη σου εκεί έγκειται, αν μου επιτρέπεις, στο ολοένα και περισσότερο γνωματζίδικο περιεχόμενο το οποίο λόγω καλκιουλέιτεντ απομίμησης αντικειμενικότητας / ουδετερότητας προσελκύει αναπόφευκτα κριτική, συμπεριλαμβανομένης μιας διάθεσης να μη θέμε βρε αδερφέ να ακούσουμε άλλο αυτή τη γνωματζίδικη γνώμη**, καμιά φορά να ανεχόμαστε και μια δογματζίδικη κριτική ενάντια σε μια γνωματζίδικη γνώμη. Και κάτι ακόμα, όχι μόνο στα σχόλια όπως λέει ο χότζας αλλά και στο αναστοχαστικό ας πούμε λήμμα σου νεοφιλελές πέφτει πολύ καζαντζιδίλα. Βεβαίως οι νεοφιλελεύθεροι στην Ελλάδα είναι κατεξοχήν κλαψοφιλελεύθεροι.
Φυσικά και στη δεξιά και στην αριστερά υπάρχουν μαλάκες. Φυσικά και θα σου την πέσουν οι αριστεροί όταν τους την πέφτεις. Φυσικά και για άλλους η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι αριστεροαστή του αισχίστου και την ίδια στιγμή μιλφάρα και ο Κασιδιάρης καυλάκι και σκατοκέφαλος. Φυσικά και τσώπα, τσώπα τώλα.... Δηλαδή θα κλαίμε επειδή ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα τζήμερα; Δεν είναι σωστό, πρέπει να δεχόμαστε και τις 50 αποχρώσεις του τσιγκλύσματος.
Υπάρχει μόνο κάτι χειρότερο από έναν μεροληπτικό ορισμό: ένας ιδεολογικός ορισμός.
Αυτά με ανοιχτή την πρόσκλη από μένα για μπίρες μαζί και με το Μπετατζή, το θεωρώ λάθος να τσακωνόμαστε για τα πολιτικά, ενώ μπορούμε μια χαρά να πλακωνόμαστε.
- γνωματζής = κωλοτρυπίδα- maker, δυστυχώς κάποιος κάπου χρησιμοποεί τη λέξη και δε μπορώ να διεκδικήσω την πατρότη.
** για τον ίδιο λόγο που δε θέλουμε να ξέρουμε πόσο κωλοτρυπιδίστικη είναι μια κωλοτρυπίδα, χωρίς αυτό να μας εμποδίσει να μπορούμε να πούμε ότι την ξέρουμε αρκετά καλά.
Πολύ συχνά λέγεται και ειρωνικά, ως γείωση, ως απόκριση, δηλαδή, σε και καλά φορτσάτους και ανοξείδωτους... Συνώνυμο, δηλαδή, του πάρε φόρα κι έλα με την όπισθεν!
[I]- Θα σε φτιάξω εγώ, περίμενε νά' ρθω..
- Όπως είσαι!
- Δε θα το πληρώσω εγώ αυτό που να γαμιέσαι!
- Όπως είσαι...[/I]
Ανέγγιχτες ιερές αγελάδες. Και αυτό τελειώνει εδώ. Κεδίκογλου για ΕΡΤ.
Η σύνταξη πιο πάνω είναι για τα μπάζα, συγγνώμη ρε παιδιά, είμαι αγράμματος.
Ναι, ναι, με τη νεοδεξία είναι ενδιαφέρον το θέμα... Αλλά, το πρόβλημα είναι ότι έχει αρχίσει να διαδίδεται και σε ανυποψίαστο κόσμο, πιτσιρικάδες κ.λπ. η φοβερά προβληματική αντίληψη ότι υπάρχουν τίμιοι νεοναζί, τους οποίους αντιδιαστέλουν με τους θολονεοναζήδες, πράγμα που σημαίνει ότι η συζήτηση πάει όλο και πιο δεξιά. Δηλαδή, το νόημα-πουλάκι που το θολο- ως νόημα κλουβάκι έχει βάλει στο μάτι μου φαίνεται ότι πάει να φύγει το νόημα του πατριδοκάπηλου, ελλαδέμπορα, χρυσαυγουλοπροσηλυτιστή κ.λπ. αλλά το νόημα του αμφιταλαντευόμενου ακροδεξιού. Δε μας πειράζει δηλαδή αυτός που δεν είναι αγνός ιδεολόγος (αλλά μπορεί να έχει και ιδιοτελή κίνητρα) αλλά αυτός που δεν είναι αμιγής ιδεολογικά ακροδεξιός, χιτλερικός κ.λπ.
Γι αυτό θα πρέπει να απαγορευτεί η λέξη.
Ίσως επέτρεψα να παρεξηγηθεί αυτό που γράφω, δεν υπονόησα ότι υπήρξε κάποιο consensus σχετικά με τους τοπικούς ιδιωματισμούς. Από την άλλη, η δυσκολία ανεύρεσης ενός κριτηρίου δε σημαίνει ότι η σωστή στάση είναι η εγκατάλειψη της προσπάθειας για κριτήριο και το ξεχείλωμα, ούτε η ισοπεδωτική αποδοχή όλων των απόψεων ως ίσων και εξίσου χρεωκοπημένων, ούτε η μη μνήμη της συζήτησης στο site, αλλιώς γιατί να κουβεδιάζουμε; Επισής ironick, δεν έχω ανεβάσει «άπειρα τέτοια» και αν δε βαριέσαι ψάξ' το, δεν ανέβασα αδιακρίτως «κρητικές λέξεις», αν το είχα κάνει, θα είχα γράψει πιθανόν κι εγώ ότι στα Χανιά το ρεύτη το λέμε μπουτσουνάρα, που είναι και λέξη που γεμίζει το στόμα, αλλά από τη σλάνγκ απέχει παρασλάνγκας. Αν πάλι βαριέσαι να το ψάξεις δικό σου θέμα. Τέλος, πάντων, δε μου αρέσουν ούτε οι κινδυνολογίες περί του κουμπιού της διαγραφής που δεν αποδεικνύουν τίποτα κατ' εμέ, ούτε το να υπερασπίζομαι τους ανυπεράσπιστους χαρισματικούς νιούμπηδες, γιατί αυτά δεν είναι επιχειρήματα αλλά προσπάθεια από πλευράς σου να φτιάξεις κάποιο κλίμα...ανεμελιάς όπως λες, που αν το προεκτείνω λίγο φτάνει σε λήμματα χωρίς κριτική, σε business as usual και φαινόμενα νταξναούμ και μην ασχολείσαι.
Οι άνθρωποι με το σύνδρομο Down είναι γενικά άδολοι, εντάξει όχι, πάντα, άνθρωποι είναι κι αυτοί, αντιθέτως οι χρυσαυγίτες πάντα, ακόμα κι όταν είναι «αγνοί εθνικιστές», ή ψαγμένοι, έχουν κάποιους δολερούς σκοπούς να βλάψουν και να αποκλείσουν αθώους, ακόμα και εντελώς αδύναμους συνανθρώπους τους, και όχι να αδελφώσουν την ανθρωπότητα, κάτι που τους κατατάσσει στα ανθρωπάκια και τους μικρόψυχους. Ενώ νομίζω ότι αν εξηγούσαμε σε κάποιο άτομο με σύνδρομο Down τι ωραία που θα ήταν να αδελφωνόταν η ανθρωπότητα, δε θα είχε κανένα πρόβλημα. Οπότε είναι αρκετά προσβλητικό για τους ανθρώπους με σύνδρομο down να τους εξομοιώνουμε με τους γενικά ηθικά αξιοθρήνητους χρυσαυγίτες. Η νοημοσύνη, όπως την μετράνε οι ψυχολόγοι, των χρυσαυγιτών μπορεί να είναι στατιστικά πολύ μεγαλύτερη από αυτή των ατόμων με σύνδρομο down, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Ομολογώ πάντως ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα (μη) έρευνα, αν και επαναλαμβάνω, πολύ προσβλητική και ηθικά απαράδεκτη.
Σίγουρα πάντως ο χαρακτηρισμός μόγγολο είναι πολύ παλιότερος από τη φάση που λέει ο Σαλμάρ με το Μπούρζουμ, και είναι μια περίπτωση σλανγιωτατισμού σύμφωνα με έγκυρες όπως και επιστημονικές έρευνες.
Εκτός κι αν ο φίλος σάλμαρ το λέει χιουμοριστικά.