Comments by Mr. Cadmus (549)
Showing 301-330 from 549
Αστεία ξε-αστεία, ο γκούγκλης λέει πως έχει σλανγκοποιηθεί ως χιπστέρι.
Αυτά είναι.
Φίλτατε Κνάσο, δεν ξέρω κατά πόσο όντως ευσταθούν τα περί πολιτιστικής-πολιτισμικής σύνδεσης. Λίγο χοντροκομμένο και γενικόλογο μου φαίνεται, όχι ντε και καλά για τους Σέρβους, αλλά για σχέσεις μεταξύ οποιονδήποτε λαών. Τα περί φθηνής ζωής παλιά πάντως, απ' ότι μου'χουν πει τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει οι τιμές, αν και υποτίθεται πως και πάλι συμφέρει απ' το να πας σε οποιοδήποτε μέρος του εσωτερικού.
Πάντως παλιά οι σέρβοι φοιτητές είχαν ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο:
[I]- Τι είναι κοντό, χοντρό και άσχημο;
- Η ελληνίδα φοιτήτρια...[/I]
Κάποτε έπαιζε και σε βερσιόν «Θα σε πάνε τέσσερις κι ένας ο παπάς πέντε»...
Και λίγα λες Τζίζα...
Αν και να πω την αμαρτία μου, δεν βλέπω κατά πόσο τα Βαλκάνια θα μπορούσαν ν' αποκτήσουν την τρέντι αίγλη της Ισπανίας (π.χ.) κι αυτό λόγω της γλώσσας και τίποτε άλλο. Από προσωπική εμπειρία, οι βαλκανικές γλώσσες είναι τρελό λούκι (ακόμη και τα κατασυκοφαντημένα ρουμάνικα) και τα αγγλικά (ως lingua franca της εποχής μας) των κατοίκων είναι ακόμη σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Απ' την άλλη, υποθέτω πως αυτό θ' αλλάξει ταχύτατα αν το τουρισταριό αρχίσει να μπουκάρει σε ορδές.
Για Γαλλία δεν μπορώ να ξέρω, αλλά Σκανδιναβία-Γερμανία (με ολίγον τι Βόρεια Ευρώπη γενικότερα) την ακούνε μια χαρά με την προοπτική της Ισπανίας.
Πάντως έχει ενδιαφέρον: Το εναλλακτιλίκι σε παλιότερες δεκαετίες είχε ως σημεία αναφοράς τη Βόρεια Αφρική και την Ινδία (και σε μικρότερο βαθμό την Τζαμάικα) σήμερα έχει την Ευρωπαϊκή Μεσόγειο -σωστή επίσης και η αναφορά στην Βόρεια Ιταλία. Μην ξεχνάμε και την Ίμπιζα, αν και υποθέτω πως αυτή τραβάει κόσμο για άλλους λόγους.
Αυτό όμως απ' την άλλη είναι εκ του ασφαλούς, με την έννοια πως κι οι ίδιοι οι (συνειδητοποιημένοι ή μη) σαολίν έχουν γνώση και συνείδηση ως προς το τρέντι του εγχειρήματος. Υποθέτω πως σε μερικά χρόνια οι διαδρομές θα αλλάξουν, οπότε παίζει να δεις κοσμοσυρροές σε τίποτα απομακρυσμένα χωριά των Βαλκανίων ή της Τουρκίας, ή σε τίποτε απίθανα ξερονήσια.
Το κόλλημα με τη Βαρκελώνη είναι όντως υπαρκτό, και το σημαντικότερό είναι τ' ότι οι ίδιοι οι Βαρκελωνέζοι έχουν αίσθηση και εκμεταλλεύονται αγρίως την εμπορική και τουριστική του αξία.
Είχα πάει κι εγώ πριν από μερικά χρόνια, και η εντύπωση που αποκόμισα είναι πως όλη η πόλη είναι ένα τεράστιο τουριστικό πάρκο, για όλα τα γούστα, τις ιδεολογίες και πεποιθήσεις. Όχι για όλα τα βαλάντια πάντως, αλλά θεωρώ πως πρέπει να την δεις από κοντά μόνο και μόνο για να την απομυθοποιήσεις πλήρως.
Απ' την άλλη, φίλοι που έχουν ταξιδέψει και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα της Ισπανίας έχουν πολλές καλές αναμνήσεις -και για να προλάβω τον τζόνι, με ένα-δύο εξαιρέσεις, ούτε αλτέρνια είναι, ούτε σαολίν. :) Επίσης, θα συμφωνήσω μαζί του στ' ότι η Ισπανομανία είναι διαδεδομένη στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ήπειρο -για Η.Π.Α. δεν ξέρω, αν και γενικά οι αμερικάνοι θεωρούν την Ευρώπη και τη Μεσόγειο εξωτικό μέρος, οπότε μπορεί και να υφίσταται κι εκεί.
Το' χω ακούσει κι εγώ, είναι πολύ παλιό. '90'ς έκφραση.
Σωστότατος.
Άλλος σπάνιος τύπος δανεισμού είναι το φακίζω (απ' την ίδια λέξη), π.χ. εδώ.
Τα μπαράκια του β κάποτε τα λέγανε και μπαμπακουλίστικα, πλέον έχει εκλείψει αυτός ο χαρακτηρισμός.
Φανμπόης -> φανμπόηδες, κατά το καουμπόης -> καουμπόηδες κ.ο.κ.
Εναλλακτικά το λες και φανμπόιζ στον πληθυντικό (το αναφέρει και στον ορισμό) αν και κττμγ είναι ξενέρα να χρησιμοποιούμε αμερικανιά πληθυντικό αφού βγαίνει κανονικότατος τύπος στα ελληνικά.
Πιο εναλλακτικά πέστο όπως θες ή μη το λες και καθόλου, από εναλλακτικές άλλο τίποτα... :)
Καλή φάση.
Το αστείο είναι ότι πέραν απ' το φανγκέρλ, παίζει κι η φανμπόϊσα, καθώς και ο φανμποϊσμός.
Πάντως για να απαντήσω στον Βικ, ο φανμπόης δεν ασχολείται με ομάδες ή κόμματα, εκεί είναι απλά οπαδός -εγώ δηλαδή το βλέπω ως διπλή ιδιότητα: Φανμπόης με τον Doctor Who (π.χ.), οπαδός με τον Αστέρα Εξαρχείων (λέμε τώρα...).
Και η αλήθεια είναι, όπως είπε η Πειρατίνα, πως ο φανμπόης θεωρεί τον προσδιορισμό αυτό ως τιμητικό, λες κι είναι ο μοναδικός αλλά παρεξηγημένος connoiseur...
... και όπως με πληροφόρησαν πριν λιγάκι, τζιτζίκια μπορούν να βγουν κι από καλό (αντικειμενικά) εξοπλισμό αν δεν γίνουν σωστές ρυθμίσεις εκ μέρους του χρήστη.
Αυτό που έλεγα δηλαδή για τον σάπιο ήχο και τα προνόμια :Ρ
Κχαν, μία μικρή επισήμανση: Τα τζιτζίκια, και γενικά το τζιτζίκισμα - τζιτζίκιασμα δεν προκαλούνται μόνο απ' το ξύσιμο (ως τεχνική - τρόπο εκτέλεσης), αλλά από την κακή ποιότητα ενισχυτών και γενικά κακού μουσικού εξοπλισμού (π.χ. μούφα μαγνήτες, σάπια καλώδια κλπ) ή ακόμα και λόγω κακών ηλεκτρικών συνδέσεων σε περιβάλλον προβάδικου ή λαϊβάδικου. Μπορείς να το ακούσεις σε πολλά μουσικά ιδιώματα, ο σάπιος ήχος δεν είναι προνόμιο κανενός. :) Απλά κάποια ιδιώματα το' χουν ανάγει σε τέχνη, π.χ. τα μπλακμεταλάδικα που αναφέρεις στο παράδειγμα (παλιά θεωρούσαν ότι έδινε έξτρα παγωνιά και ψυχρότητα στον ήχο, πράγμα θεμιτό αφού η μπάντα προβάλλει μισανθρωπικές αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες).
Βικ, σωστά αναφέρεις πως το μπλάστια είναι δομημένα. Οι τωρινές παραγωγές το αναδεικνύουν περισσότερο, οι παλιές ήταν απλά χαοτικές με αποτέλεσμα να μην προβάλλεται η τεχνική τους κατά την εκτέλεση.
Το τριγκάρω, τριγκαρισμένος κλπ τα' χα και εγώ ως υποψήφια λήμματα αλλά είναι τελείως τεχνικά - όπως λέει κι η Ιρονίκ - οπότε τα άφησα. Είναι πιο πολύ ιδιόλεκτος των ηχοληπτών και των παραγωγών. Σλανγκ δεν θα τα' λεγα, αλλά ίσως αξίζει να ανέβουν στα πλαίσια του ευρύτερου debunking της ορολογίας.
High-tech αγγλιστί, όχι high-teck...
Και το πιο κλασικό: Κάναμε φυλακή μαζί;
Με (πολύ) μεγάλη καθυστέρηση: Transliteration = Μεταγραμματισμός.
Μην κάθομαι και γράφω σεντόνια, δείτε το νήμα εδώ με πολύ ωραία και εμπεριστατωμένη ανάλυση.
Καλή συνέχεια σ' όλους και όλες!
Too ματς;
Του match; ή
too match;
Ιδού η απορία...
Εδώ τα καλά ορφανά. Και καλή σας όρεξη.
Σαφώς και υπάρχει, ως προς έναν συγκεκριμένο χώρο. Αυτό το λήμμα αφορά το ναμαγαπάδικο ως είδος μουσικής, που σημαίνει διεύρυνση της έννοιας η οποία -κττμγ πάντα- έπρεπε να προστεθεί. Εν τέλει, πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα, και δεν θεωρώ πως η δική μου προσέγγιση υποβιβάζει το λήμμα του λέουρα, που πιστεύω πως είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό.
Απο' κει και πέρα, περί ορέξεως...
Ούτε που θυμόμουν πως είχα βάλει κάτι τέτοιο στο Δ.Π. Θυμάμαι τη συζήτα που' χε ξεκινήσει ο Βράστα στο translatum, αλλά μέχρι εκεί...
Για να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα: Λογικό είναι να μην υπάρχουν αντίστοιχα αποτελέσματα στο γκουγκλ, καθώς η τρύπα της χαράς δεν είναι παρά μία μεταφραστική προσέγγιση στο glory hole, δηλ. μία τεχνητή -σε αντιδιαστολή με υπαρκτή από ομιλητές- απόδοση που εμφανίστηκε σε κάποια φάση μάλλον περισσότερο σαν μεταφραστικός χαβαλές χωρίς ιδιαίτερες βλέψεις για καθιέρωση στην καθομιλουμένη. Βέβαια, κάποιος μπορεί να το δει εδώ και να το διαδώσει, αλλά και πάλι...
Αυτά να τα' χει υπόψη του ο μεταφραστής της ironick :)
Παρεμπ Κχαν, εσύ θα προτιμούσες την οπή του κλέους, αλλά κττμγ, πιο συνετή μεταφραστικά θα ήταν η οπή της αγαλλιάσεως (ως προς τις εναλλακτικές αποδόσεις του glory).
Και για τη βιβλιογραφία, η τρύπα της χαράς (με την έννοια που δίνεται σε αυτόν τον ορισμό) υπάρχει και στην ταινία Ρ20 του Λαζόπουλου.
Το' χε και ο Μποστ σε μιά παλιά του γελοιογραφία: «Αν και καθήμενη, ορθώς ομιλεί».
Μπαμπαδισμός - ξεμπαμπαδισμός, εγώ το λέω ενίοτε, αν και κανείς δεν φαίνεται να το θεωρεί αστείο... :(
Δεκτό, αν και δεν ξέρω αν και κατά πόσο εμμένουμε στο μπιλντεριλίκι, ειδικά, ή στον αθλητισμό γενικά, αναφορικά με την αριστερά πάντα.
Η πρώτη παράγραφος του σχολίου μου για τη σχέση αριστεράς και σφιξίματος δεν συντάχθηκε παρά μόνο ως απόπειρα αστεϊσμού, ορμώμενη από τον ειρμό του Κχαν.
Για τη δεύτερη περίπτωση, ξαναλέω πως θεωρώ ότι ο αθλητισμός -σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις του - δεν κοιτάει, κι ούτε είναι δυνατόν να κοιτάει ιδεολογικά ή κομματικά στεγανά, ασχέτως της παραφιλολογίας που θέλει τη δεξιά -και τις λοιπές συντηρητικές δυνάμεις- να λιώνει στα γυμναστήρια, ή, για να ξεφύγουμε από τα γυμναστήρια, να ασχολείται με τις πιο καταναλωτικές εκφάνσεις του αθλητισμού (βλ. 5χ5 ή αθλήματα που απαιτούν ακριβό εξοπλισμό κλπ.) ή με τον συστηματικό αθλητισμό (αποβλέποντας στον πρωταθλητισμό και τα μετάλλια). Κατά τη γνώμη μου, και αυτό με τη σειρά του θα ήταν ένα σχήμα που παραπέμπει στο παρελθόν: Το προλεταριάτο στις αλάνες, και το κεφάλαιο στα άρτια εξοπλισμένα στάδια.
Ενδέχεται λοιπόν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ή ετεροπροσδιοριζόμενοι αριστεροί να μην πολυσυχνάζουν σε γυμναστήρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως απαρνούνται τον αθλητισμό, ή πως υπάρχει οποιαδήποτε απέχθεια προς αυτόν. Επειδή όμως βλέπω πως στην προκειμένη μιλάμε για αθλητισμό αλλά υπονοούμε το bodybuilding, εγώ θα ξαναναφέρω τις πολεμικές τέχνες, οι οποίες πάλι διδάσκονται και εκτελούνται σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο (για να γίνει η αντιπαραβολή με τα fitness clubs), οι οποίες προσελκύουν αρκετούς αριστερούς και αριστερές, αλλά και δεξιούς βέβαια, όσο και γενικότερα άτομα μη καθορισμένων ή περιχαρακωμένων πολιτικών απόψεων και ιδεολογίας.
Πέραν όμως από την ταύτιση του γενικότερου αθλητισμού με μία συγκεκριμένη υποκατηγορία του, βλέπω πως ταυτίζουμε και τον αθλητισμό με έναν συγκεκριμένο χώρο διεξαγωγής του, βλ. γυμναστήρια, fitness clubs και αντίστοιχες ειδικά οργανωμένες αρχιτεκτονικές εγκαταστάσεις. Όμως, η αναγκαστική πλέον στροφή προς αυτούς τους χώρους δεν γίνεται αποκλειστικά για λόγους λάιφσταϊλ, αλλά λόγω της απουσίας ελεύθερων και ανοιχτών χώρων στα αστικά κέντρα, οι οποίοι θα ευνοούσαν την ενασχόληση με τις πιο παραδοσιακές μορφές αθλημάτων. Μ' άλλα λόγια, δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με οποιαδήποτε προσπάθεια τελειοποίησης του σώματος, ή με οποιαδήποτε απόπειρα άρνησης του θανάτου, αλλά εξαιτίας μίας έλλειψης πρόνοιας που ευνοεί και τροφοδοτεί την στροφή αυτή. Αν ο άλλος δεν μπορεί να παίξει μπάλα στην πλατεία ή στην αλάνα και αναγκαστικά θα πρέπει να τα σκάσει στα 5χ5, θα πρέπει αυτόματα να χαρακτηριστεί ως δεξιός;
Ρίξε μια ματιά κι εδώ.
Εγώ θα συνεχίσω την σκέψη του Κχαν, και θα πω πως σε αντίθεση με τους δεξιούς σφίχτερμαν, που λιώνουν στους ναούς του καταναλωτικού αθλητισμού (βλ. γυμναστήρια κλπ.) με στάνταρ προγράμματα και χημικά παρασκευάσματα, οι αριστεροί προλετάριοι σφίχτερμεν χτίζουν τους μύες τους ίνα-ίνα στο γιαπί και στη φάμπρικα, με ελιά και ντομάτα για συμπληρώματα διατροφής, ενδυναμώνοντας τους εαυτούς τους για τη στιγμή που θα σπάσουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τα δεσμά της πλουτοκρατίας.
Για τους αριστερούς φοιτητές σφίχτερμεν επιφυλάσσομαι :Ρ.
Όσο για το ζήτημα που θίγει ο τζόνι... κατ' εμέ, δεν ξέρω, αλλά ούτε και μπορώ να το φανταστώ να υφίσταται ως ζήτημα, τουλάχιστον όχι τέτοιο που να δημιουργεί κάποιου είδους πρότυπο. Εγώ δεν έχω πάει χαμπάρι αριστερούς (όλων των τάσεων) που να είναι περισσότερο ή λιγότερο αθλητικοί έναντι δεξιών (πάλι όλων των τάσεων), τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το θέτεις εσύ. Αν μη τι άλλο, ξέρω πολλούς αριστερούς που εκπαιδεύονται και εξασκούν διαφόρων μορφών πολεμικές τέχνες και συναφή με αυτές αθλήματα, π.χ. καποέιρα. Ίσως έχεις υπόψη σου κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα ανθρώπων;
Και θολοκουλτουραίος επίσης.
Μία εξήγηση που έχω διαβάσει αναφέρει πως η ενασχόληση με τα έργα της αριστερής διανόησης θολώνει το μυαλό, με αποτέλεσμα να παρασύρεται το υποκείμενο μακριά από τις παραδοσιακές αξίες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.
Μία άλλη εξήγηση λέει πως οι αρχές της αριστεράς (τώρα βέβαια μπορεί ν' ανοίξει πολύ μεγάλο θέμα ως προς το ποιές είναι αυτές οι αρχές...) είναι απλά πολύ μπερδεμένες και ακατανόητες έναντι του προαναφερθέντος ξεκάθαρου τρίπτυχου. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η σχέση αριστεράς - δεξιάς (όλων των εκφάνσεων) μετατρέπεται σ' ένα μανιχαϊστικό δίπολο. Βέβαια, η ίδια η τωρινή τάξη πραγμάτων ακυρώνει τον συλλογισμό αυτό, καθώς οι μεταλλάξεις και στα δύο στρατόπεδα δίνουν και παίρνουν...
Αρκετά καλός ορισμός, ενώ το λήμμα έπρεπε να είχε καταχωρηθεί τουλάχιστον κανά δυό χρόνια πριν...
Εγώ λέω δύο πράγματα: Με αφορμή την καταχώρηση αυτών των λογοπαιγνίων, μήπως θα πρέπει αργότερα να καταχωρηθούν ως δυνητικά σλανγκ τα λογοπαίγνια τύπου «Πως λένε τη ρωσίδα μανάβισσα; - Ταμήλα Παζάρεβα», ή τα αντίστοιχα γιαπωνέζικου τύπου (κάτι με οδοντίατρους, αν θυμάμαι καλά); Και κατά πόσον αυτό αφορά τη σλανγκ, όπως αυτή έχει οριστεί σε πάμπολλα λήμματα εδώ μέσα;
Και τα λέω αυτά αναλογιζόμενος τα σχόλια σε αυτό το λήμμα, που τα πήρα χαμπάρι πριν λίγο καιρό. Και ξαναλέω, σέβομαι το χρόνο σας, αλλά δεν παίζει να ξεμείναμε από λήμματα, σε τέτοιο βαθμό ώστε να χρειάζεται να ανεβαίνουν παλαιάς κοπής ανέκδοτα. Τουλάχιστον αυτή είναι η άποψη μου.
Αυτοκτονημένε, νομίζω πως αυτή τη φορά το είπα πιο απλά.
Θα' θελα κι εγώ να σχολιάσω κάτι, πάντα καλοπροαίρετα.
Κι εμένα μου αρέσουν οι κολλεκτίβες, και συμφωνώ πως το άνω λήμμα είναι καλογραμμένο.
Μπορεί όμως να θεωρηθεί σλανγκ, αφενός, αφετέρου, λέγονται πλέον με τη συχνότητα που λέγονταν κάποτε; Εμένα μου φαίνεται περισσότερο καταγραφή για ιστορικούς ως επί το πλείστον λόγους, κι όχι ως κάτι που αφορά τη ζωντανή -πάνω απ' όλα- γλώσσα.
Απλά μερικές σκέψεις, τίποτε άλλο, με πλήρη σεβασμό σ' ότι αφορά τον κόπο και το χρόνο που δαπανήσατε για τη συγγραφή αυτού του λήμματος.
Αν ήταν λεξιπλασία, τότε έγινε καλό σουξεδάκι.