Comments by dryhammer (1139)
Showing 481-510 from 1139
το ειχα ακούσει (και γι αυτό τώρα το ξανάψαξα) να είναι περί διαγραμμάτων με διάφορες αναφορες και να έχει σλανγκοποιηθεί σε περί διαγραμμάτου περί τις αρχές του 20ου αι.
(δεν λινκάρω κλπ γιατί γράφω με το αριστερό λόφω μιας επέμβασης στο δεξί χέρι)
Δεν ήταν θέμα σφιξίματος, αλλά διάρροιας, απο κείνες που τις νιώθεις μόνο σαν ελαφρά πίεση προς την έξοδο. Έχει και συνέχεια. ΣΤΟΠ-πίσω στο σπίτι, αλλάγματα, πλυσίματα, όλη τη νύχτα με πήγε νερό (12-13 χέρια), και το πρωί σύρθηκα (κυριολεκτικά- ακουμπούσα στον τοίχο και περπατούσα) σ΄ένα διημερεύον φαρμακείο (Κυριακή γάρ) μπήκα, έπεσα στην κυριολεξία πάνω στον πάγκο κι ακούω από τον βοηθό της γριούλας φαρμακοποιού (ένα ντερέκι δίμετρο-οσο μπόι τόσο φάρδος) "Σύριγγες δεν έχουμε". Με είδε να σέρνομαι με μάγουλα ρουφηγμένα, χλωμός με μαύρους κύκλους στα μάτια και ήθελε να με διώξει... Κοίταξα στα μάτια τη γριούλα με βλέμμα εσταυρωμένου, ψέλισσα "Εχετε κάτι για τη διάρροια;" και το ντερέκι μέ χαμόγελο με ρώτησε αν θέλω να καθήσω... Σαλονίκη 1984
Εγώ πάντως το ξέρω και το χρησιμοποιώ (αβέρτα) με την παραπάνω έννοια (του δεινο-σχόλιου). Κάποτε δε, μου συνέβη και στην κυριολεξία μεσα σε ασανσέρ (που ευτυχώς μόλις ξεκινούσε από το τότε σπίτι μου)
Οι σωλήνες του ούζου, τα 60'ζ ήταν πιό κοντοί και πίο στενοί από τους τωρινούς, μετά ψήλωσαν και φάρδυναν (ελάχιστα) κι έγιναν σωλήνες του βρωμούτ και μετα φάρδυναν λίγο ακόμα κι έγιναν "δια ποτά και κοκταίηλζ"
Στους παλιούς σωλήνες που λέμε και γαλλική μυτούλα να είχες, αν δεν σήκωνες το κεφάλι να δεις το Θεό δεν έπινες. Ιδέ και ταινίες της εποχής.
Είναι η εξέλιξη της ομάδας καφενείο
Στη Χιο έχουμε το βαϊλίζω και,
για κείνους που θένε πολλά κανακέματα, φροντίδα, κομπλιμέντα, να είναι το κέντρο δηλαδή της προσοχής το πολυβαϊλάς.
τω μπαιδακιώ, τω μπατατώ, των εκκλησιδακιών
(= των παιδίσκων, των γεωμήλων, των ναίσκων)
ποιος $%@#! με μελετούσε ενώ ξυριζόμουνα κι ήκαμα τη μούρη μου σαν τ' αεροδρόμιο του Ντόνετσκ;
Είναι -πιστεύω- πιό πλατιά η σημασία της, όπως λέει και ο βικ. Εκεί που την έχω ακούσει, σαν σχολιασμό ή σαν απόκριση, είναι συνώνυμη των
"Άλλα σκατά" ή "Καλώς τ'αρχίδια μας"
Από τη Βίκη
Ο Κόρδακας είναι ένας Αρχαίος Ελληνικός προκλητικός, άσεμνος χορός, της αρχαίας κωμωδίας. Είναι η παλαιότερη μορφή του τσιφτετελιού και θεωρούνταν χιουμοριστικός ως χυδαίος. Ο Αθήναιος τον βάζει μαζί με την υπορχηματική όρχηση, προσθέτοντας ότι και οι δύο είναι "παιγνιώδεις" (ΙΔ' 630Ε, 28), ενώ λέει: "Ο μεν κόρδαξ παρ' Έλλησι φορτικός", δηλαδή "Ο κόρδακας είναι στους Έλληνες, χυδαίος". Ο Πολυδεύκης (IV, 99) τον χαρακτηρίζει κωμικό λέγοντας: "Είδη δε ορχημάτων, εμμέλεια τραγική, κόρδακες κωμικοί, σικιννίς σατυρική", ενώ η Σούδα γράφει: "κορδακίζειν• αισχρώς ορχείται. Κόρδαξ γαρ είδος ορχήσεως κωμικής". Η εκτέλεση του κόρδακα λεγόταν κορδακισμός και κορδάκισμα και χρησιμοποιούνταν με τη σημασία του άσεμνου χορού, ενώ ο χορευτής του κόρδακα ονομάζονταν κορδακιστής.
Για το τσιφτετέλι (çifte telli = διπλό σύρμα δλδ διπλόχορδο επειδή έβαζαν την τρίτη -νομίζω, άσχετος περι τα μουσικά)- χορδή του βιολιού μαζί με την δεύτερη στον καβαλλάρη για να το παίξουν έλεγε ο Βαρτάνης κάποτε) έχω κατι διαφωνίες αλλά δε γαμείς...
Τα γρόσια (και γρόσα) ήταν ασημένια, εξ ού και άσπρα. Παρακάτω ήταν οι (χάλκινοι) παράδες (τα μπακίρια ή μπακήρες-θηλυκό). Τα χρυσά νομίσματα (λίρες, ή και Κωνσταντινάτα - κι ας ήταν Τούρκικα) ήταν (ανέκαθεν) δυσθεώρητα. Και οι τρείς λέξεις γρόσι, παράς, μπακίρι έγιναν συνώνυμα του χρήματος.
"Έχεις γρόσα; έχεις γλώσσα"
"Ο παράς κι ο φουκαράς"
"Μην τονε βλέπεις έτσι ...Πολύ μπακίρι" (πιό αργκοτικό το τελευταίο)
Συνώνυμο (συνήθως για τρίτο πρόσωπο) "Αυτός ψηφίζει αλλού" και παραπλήσιο (ίσως) το "Αλλουνού παπά βαγγέλιο" χωρίς όμως την έμφαση του εκφέροντος στην υπεροχή της διαφοράς του
"Άμα γεράσ' ο διάολος, πά(ει) και καλογερεύει" Χιακή παροιμία
Mε γυρίσατε πολλά χρόνια πίσω, μόνο που στο μυαλό μου ο νιαγάρας είναι άρρηκτα συνδεμένος με τούρκικη τουαλέτα-ιδιοκατασκευή με το μουστρί. Κάπου σαν να ξανάκουσα και τον χαρακτηριστικό ήχο του, είδα τη δίνη να σχηματίζεται (πρόσεχε θα βραχείς, πήδα) και μετά το βορβορώδες μουγκρητό καθώς όλο το μείγμα εξαφανίζεται στη τρύπα.
Θα ημπορούσε να είναι και εκ του fuck + κλάνω βάσει της αρχαίας ρήσεως "Σε γαμώ και κλάνεις και παιδιά δέν κάνεις" (Αντισυλληπτικές πορδές κλπ κλπ)
Στο Βροντάδο της Χίου υπάρχει το συβούρδουλοι = συφάμελοι, συν γυναιξί και τέκνοις
Επί ανθρώπων καταχρηστικά ίσως, επι χώρων αντικειμένων αντί του στοίχειωσε. Το πλαντάω-πλαντάζω-πλαντώ, έχει την ίδια σημασία που δίνεις (ασφυκτιώ κλπ).
Όταν φοιτητής προ 30ετίας χρησιμοποίησα τη λέξη, καποια κάτοικος Νιγρίτας μου είπε οτι εκείνοι τό έλεγαν (παλιότερα) αποθερμίζω.
Στη Χίο υπάρχει το συνώνυμο σφαντάζω (από το σφαντό = φάντασμα) με παρόμοια χρήση. Επί ανθρώπων χαρακτηρίζει ανθρώπους μοναχικούς, παράξενους κι ερημοσπίτηδες που στοίχειωσαν εν ζωή και σκωπτικά για πολύ αδύνατους.
Καιρός του ήτανε να παντρεφτεί γιατί τοσον καιρό μονάχος του, ησφάνταξένε μες στο σπίτι.
Μ' εφτή τη δίαιτα που μού 'δωκεν ο γιατρός, εσφάνταξα από την πείνα.
@ vanias Ήταν στο σχολείο μου αλλά δεν την είχα. Πάντως τρέφαμε αμοιβαία αντιπάθεια...
@vikar Δεν τα έχω με τους κανόνες, εργαλεία είναι και μόνο. Δεν φταίει το μαχαίρι αν κάποιοι σφάχτηκαν. Στο οτι τους χρησιμοποιούν δικολαβίστικα, όπως σωστά επισημαίνεις, είναι το πρόβλημα.
Απο την εμπειρία μου (λέμε τώρα) νομίζω πως, ό,τι και να κάνουν οι κανόνες, ακολουθούνε τη χρήση της γλώσσας και όταν αλλάξουν τα δεδομένα με τόν καιρό, αλλάζουν κι αυτοί, οπότε η χρήσιμότητά τους ειναι μόνο για την περιγραφή, παρόλο που έχω περάσει άσχημα στα σχολικά μου χρόνια για την μη τυπική εφαρμογή τους.
Είχα φιλόλογο που επέμενε να γράφω όπως μιλάω κι άλλη που επέμενε να γράφω "σωστά" (πχ να γράφω τα μαντερίνια "μανταρίνια"). Και οι δύο μου γέμιζαν τις εκθέσεις με κοκκινιές από τις διορθώσεις χωρίς να είμαι ανορθόγραφος - κατα την τρέχουσα ορθογραφία, γιατί κατα την τωρινή είμαι.
Σαν μόνιμος κάτοικος Χίου, με καταγωγή προσφυγική και καρδαμυλίτικη, συν ολίγη ηλικία, συμφωνώ, με άπαντες τους περί τα χιακά προλαλήσαντες, όσο και για τα ψαρομαναβικά. Τα συγχαρητήρια στον πατριώτη Βάνια που σε πέντε αράδες έβαλε σε τάξη ένα αχταρμά που είχα στο κεφάλι μου για τους τύπους προφοράς καί κατα περιοχή. Η σημασία της μουσικότητας στον προφορικό λόγο είναι σημαντικότατη γι αυτό και κατα καιρούς σε παλιότερα σχόλιά μου ¨διόρθωνα" παροιμίες κλπ όταν δε μού βγαινε το μέτρο. Στον γραπτό, όσο μπορούμενε το παλέβουμένε.
ΜαστροGal,(το μαστρο-τέτοιο, λόγω μοντουλοσύνης) δεν είναι δικό μου τό λήμμα για να ζητήσω αλλάγή, απλά μου φάνηκε τώρα που τό άλλαξες κιόλας να ταίριαζε...
Παρακολουθώ και προσπαθώ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα, καραδοκώντας για κάνα λήμμα άμα μούρθει.
Μια σκέψη (που ίσως να είναι παρετυμολογία του κώλου)
Μήπως η τόκα (= χειραψία) έχει σχέση με τη τόκα (= αγκράφα) από το "κλείδωμα" των χεριών; To κλείδωμα-δέσιμο της συμφωνίας;