Θα σου πω σε 5-6 χρονια :Ρ
Ό,τι νά 'ναι; Ή έχει κάποιο νόημα;
Ή αλλιως, ειδικο βραβειο μακροχρονιας επιμονης σε κατι μικροπεπες.
Έχω πετύχει σε φόρουμ και το συνώνυμο "σκρουτζάδικο".
@Mrt34 καλλιο αργο παρα ποτε, οπως ειπες κι εσυ... καταρχας, μην παρεξηγηθω, δεν ειχα γκομενο Σαμιωτη, δε γουσταρω τυπους που μου μιλανε και σκαλιζουν τη μυτη τους μες στη μουρη μου. Η γνωμη μου για τη Σαμο παντως, ειναι διαχρονικα η ιδια να ξε'ς και βρισε με οσο θες. Μετα μονο καθαρισε τη μυτη σου, εχεις ενα κακαδακι που κρεμεται. Με χαρτομαντηλο, αν μπορεις, οχι με τον δεικτη....
Χαίρετε, Κυρία :-)
τελικά μάλλον είναι πολύ παλιότερη ιστορία, και η λέξη και η πράξη, βλ. αυτό https://www.youtube.com/watch?v=1I5viSGzl18 στο 03:20
Καλώς την κοπέλα!
Για μας του μαγειριού και της ταβέρνας είναι Μισελανάλατα
Στὰ παραδείγματα γράφει Μισελενάτο, ἐνῶ στὴν ἐπικεφαλίδα γράφει Μισελανάτο. Νομίζω πὼς πρέπει νὰ διορθωθεῖ ἡ ἐπικεφαλίδα.
Ναι Χτήνος, έχεις δίκιο, το σχόλιο μου πρέπει να διαβάστεί with a grain of salt, αττικόν άλας, έτσι με την αρμύρα που λένε!
Νιέτ. Είναι πολύ παλιότερο από την επαφή μας με τα αγγλικά. Και το ενδυματολογικό άσχετο.
μήπως έχει σχέση με το Σκωτζέζικο chieftain? αρχηγός ομάδας, clan, οικογένειας, O ικανός πέρα από το έξυπνος. Και τις φουστανέλες είχαν και καραμπουζουκλήδες ήταν.
Αχ αυτή η ελληνική. Ατέλειωτη πηγή δημιουργίας
Μια συνολική θεώρηση σε άρθρο του Νίκου Σαραντάκου.
Επιστημονικώς η πάθησις καλείται οξεία/χρονία/καλπάζουσα αρχίδωσις.
Εν προκειμένω (για το παράδειγμα) μάλλον εκφράζει την ιδιότητά του να είναι αρχίδι.
Λογίως καλείται φυλλοθέαση.
"Σ'ετσάκωσα, σ'έχω, σ'έφαγα. Τον απιθώνω επάνω σ'έναν όχτο, τον αρχινώ στες διπλαριές. Τον τραβάω πίσω, τον παγλαρώνω στον έλατο, τον σφίγγω, τον ζαμακώνω, τον διπλοσταυρώνω...Όμορφος είσαι, κάτσ'εδώ να σε καμαρώσω". Αλ. Παπαδιαμάντης από το μυθιστόρημα του 'Χρήστος Μηλιόνης'(1885)
Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι καὶ Κυπριακὸ ὀνοματεπώνυμο: Γιόλος Γιόλου, ὅπως Κύκκος Κύκκου.
Άξιος!
Τα κοπανίζαμε μαζί με ζάχαρη, αλλά η σκόνη αυτή ήθελε νερό για να πάει κάτω γιατί κολλούσε και τσιμέντωνε στο στόμα.
Ακόμη, τα μαλακά στραγάλια (αφράτα τα λέτε εσείς εκεί, γιατί εμείς εδώ) τα λέμε ζεβλεπιές -μάλλον εκ του λεμπλεμπί.
Οι σταραγαλιές είναι άλλο πράμα.
Και λεμπλεμπί τοζού, σκόνη στραγαλιών, τα κοπανισμένα στραγάλια που λέει και στη Λωξάντρα. Υποψιάζομαι πως κάνουν το στόμα τσαρούχι το ίδιο όπως και τα ακοπάνιστα.
Δυνατό λήμμα!