Definitions by jesus (315)
Showing 221-230 from 315

Εκ του αγγλικού σάμπλς και του σάμπλινγκ, γερουνδιακός τύπος ο δεύτερος.

Το αντίστοιχο του ψυγείου στη σύνθεση, η χρήση έτοιμων ήχων, μουσικών, σε ένα κομμάτι και η ενσωμάτωσή τους στη σύνθεση. Γεννήθηκε ως πρακτική με την ηλεκτρονική μουσική και χρησιμοποιείται σε ουδέτερα συμφραζόμενα όσο και με αρνητικές συνδηλώσεις. Το δεύτερο κυρίως σε μουσικούς κύκλους όπως το μέταλ όπου, λόγω αντιπαλότητας των μουσικών ρευμάτων (μαλακίες τούμπανα) θεωρείτο καταδικαστέα πρακτική, και θεωρείται ακόμη, αλλά τουλάστιχον όχι από το σύνολο των μεταλλάδων.

Προφέρεται sables, έτσι για τη χαρκορίλα και απαντά κυρίως στον πληθυντικό, αλλά και στον ενικό, κυρίως ως περιεκτικό ουσιαστικό. Νομίζω δηλαδή...

Παλιομοδίτικος μέταλλικός χαιρετισμός παύλα προτροπή να μην παρατήσει κάποιος τα ιδεώδη του μέταλ και αρχίσει να ακούει σάμπλες και τέτοιες αηδίες. Μάλλον πλέον πέφτει ως αστείο, εκτός και φταίει που έχω μεγαλώσει και ακούω ποστίλες, ψαγμενιές, γαμωτζάζ και ρυζόγαλα.

Φαινόμενο του μάγκικου, του πολλά βαρύ και όχι, του μην του μιλάτε το πρωΐ λόγου, έχει ήδη διαφανεί στο λήμμα σούπω, που αξίζει λημματογράφησης ανεξαρτήτως του παρόντος, και συνίσταται στην παράλειψη των μορίων της υποτακτικής και του μέλλοντα. Δίνεται ούτως χροιά μάγκικη στο λόγο.

Το φαινόμενο μάλλον συνδέεται με ντισκούρσους του τύπου «εφτά νομά» και τη γενικότερη ελλειπτικότητα του λόγου που προδίδει τύπο που δεν θα πει πολλά αλλά όταν είναι να κάνει κάτι, θα το κάνει όπως πρέπει.

Εναλλακτικά, τέτοιες λέξεις είναι λογικό να είναι τα πρώτα θύματα στον πόλεμο της βαρεμάρας με τη χρεία, στην διαλεκτική της (χασισό)νταγκλας με τη μερέντα που δεν είναι σε απόσταση βολής (απαράδεκτο για πράκτορες), του μεσημεριανού ούζου το καλοκαίρι με την επόμενη γύρα.

Ενδεχόμενη εμφάνιση του φαινομένου είναι η παράλειψη μόνο του συμφώνου του μορίου και η εκφώνηση ενός βαριεστημένου άλφα που κολλάει με την επόμενη λέξη.

Τα ξηροκάρπια στα συμφραζόμενα τελειωμένων σκυλάδικων, μπουζουκιών, πανηγυριών. Τυποποιημένο στη φράση του παραδείγματος, όπου:

• εννοείται η λέξη ουίσκι
• σπέσιαλ είναι οτιδήποτε εκτός από τζόνυ κόκκινο

• το ότι αποκαλείται σπέσιαλ δεν πα να πει ότι δεν είναι θήβας ρήγκαλ.

  Ασσίστ τζήσους. Ναι, με αγαπάω.

Πρόκειται για ορισμό-ομπρέλα που καλύπτει τις χρήσεις της λέξης στη φράση «(πώ) ρε πούστη (μου)» (βλ. και εδώ) και το επιδοκιμαστικό «ο πούστης». Ζεύγος πρόσφορο για την εφαρμογή της διαλεκτικής του παραλογισμού που διέπει (κττμγ) την νεοελληνική. Σύγκρινε, επίσης, με τα λήμματα του πούστη, σαν πούστης. Πάμε, λοιπόν.

Η φράση «(πώ) ρε πούστη (μου)», ή και «φτού (σου) ρε πούστη (μου)», λέγεται, είτε αυτόνομο είτε εμβόλιμο σε φράση, σε καταστάσεις αγανάκτησης. Το πόσο ακραίας, εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία και τις αντοχές του ατόμου. Το βασικό είναι η κατάρα και η κατηγορία κατά παντός υπευθύνου, με εκ προοιμίου δεδομένο ότι ο υπεύθυνος γι αυτό μου μας συνέβη το κανελώνει το κανελόνι. Το φαινόμενο της ιδιοποίησης του υπευθύνου πούστη μέσω της κτητικής αντωνυμίας μου (αυστηρά μου, και όχι οποιαδήποτε άλλη) έχει σαφώς να κάνει με τον ευρύ κατάλογο των μπινελικίων, όπως οι χριστοπαναγίες, τα γαμοσταυρίδια, οι άγιοι και οι αγίες, η πουτάνα και γενικά ό,τι το γαμήσιμο σε καταστάσεις θυμού. Ενώ, όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι ή όχι αυτοπαθή τα μπινελίκια, εδώ έχουμε σταντέ την αυτοπάθεια. Και εδώ επανερχόμαστε στο «κατά παντός υπευθύνου» κομμάτι, και βλέπουμε έναν βαθιά ριζωμένο σεξισμό στην ελληνική γλώσσα, καθώς ο χαρακτηρισμός πούστης αποτελεί ύβρι προς αυτόν, εν τέλει ίσως και απλά το φελέκι μας, που φταίει για τη συμφορά, και αυτός που φταίει δεν μπορεί παρά να είναι πούστης, ο πούστης.

Εν πλήρει αντιθέσει με αυτήν την χρήση, ο πούστης χρησιμοποιείται υποχρεωτικά με το άρθρο ο προς ένδειξη θαυμασμού. Το γεγονός ότι αποδίδεται σέβας για επίτευγμα αποκλείει την κοινή καταγωγή της χρήσης αυτής με τις έννοιες τύπου κωλόφαρδος, όπως και τον ενδεχόμενο δόλο. Το τελευταίο διότι παίζει ευρύτατα και σε αυτοπαθείς ατάκες αυτοθαυμασμού, που αυτόματα αναιρούν αυτήν την περίπτωση, και δεν φαίνεται να προέρχεται από την παραφθορά κάποιας αρχικής έκφρασης θαυμασμού μετά φθόνου ή μίσους.

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, μια χρήση που αντιτίθεται στον σεξισμό που είδαμε παραπάνω, και ότι με την ιδιότητα του πούστη, ενίοτε επιθυμητή στον ομιλούντα, μπορεί να αποδίδεται ιδιότητα αντίθετη στις πιο συχνές χρήσεις της λέξης. Είτε ως ύβρις αυτόνομη, είτε στο τίνγκα σουρεάλ «θα τον γαμήσω τον (παλιο)πούστη», βλέπε και εδώ, ως δεύτερο συνθετικό σε μπινελίκια τύπου γαμιολόπουστα, καβατζόπουστα όπου επιτείνει ήδη αρνητικές έννοιες που συνάδουν με την στερεότυπη αντίληψη για την πουστιά και δεν θα μπορούσε να αντικατασταθεί από άλλο μπινελίκι, είναι από τα πιο σκληρά μπινελίκια που μπορεί να πει κάποιος. Παρ' όλαφ τά, είναι ιδιότητα που σπεύδουμε να ιδιοποιηθούμε τουλάστιχον άπαξ ημερησίως και το καμαρώνουμε κι όλας. Με τις υγείες μας.

Παράρτημα από κχαν:

ο Νεοέλληνας διαθέτει τον δικό του προσωπικό πούστη, όπως ο χριστιανός θεωρεί ότι έχει τον δικό του προσωπικό φύλακα άγγελο ή και, αντιστοίχως, τον προσωπικό δαίμονα. Υποτίθεται, δηλαδή, σε κάποιες χριστιανικές νοοτροπίες, ότι παίζεται καθημερινώς ένα δράμα στη ζωή ενός προσώπου, όπου έρχεται ένας προσωπικός άγγελος, ο οποίος σε έχει αναλάβει εργολαβία και σου ψιθυρίζει το σωστό, ενώ, αντιστοίχως, ένας δαίμονας προσπαθεί να σε κάνει να παρεκκλίνεις. Έτσι και με τον προσωπικό πούστη. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα προσωπικό αερικό/ πνεύμα / μοίρα / génie , που μπορούμε να το ονομάσουμε πούστη, και το οποίο μεριμνά αδιαλείπτως να μας τυχαίνουν αναποδιές. Μ' αυτόν τον πούστη μας, αναπτύσσουμε προσωπική σχέση και τον επικαλούμαστε στις φράσεις «πω ρε πούστη μου», «φτου σου ρε πούστη μου», εννοείται ο πούστης που κάνοντας πουστιές ευθύνεται για τις αναποδιές μας, και τον οποίο μπορούμε ανά πάσα στιγμή να επικαλεστούμε, θα καταλάβει αυτός...

Αφιερούται τω (εκλιπόντι;;) Αβαβά, καθ' ότι η απόφασις καταχώρισης ήρθε σε συνομιλία μαζί του.

Πράγμα τι ογκώδες και ενοχλητικόν. Λέξις μάλλον ηχοποίητος.

Ιδέ και μπούμπιστρο και μαρκούτσι.

(ουδ. πληθ.)

Είναι οι περίτεχνες, δύσκολες και θεαματικές κινήσεις.

Προέρχεται από την πάλη, όπως λέει και ο Τριανταφυλλίδης εδώ. Κατόπιν, επεκτάθηκε στο μπάσκετ, όπου κάποιοι έκαναν κινήσεις που σε έκαναν να πιστεύεις ότι πετάνε, και από κει επεκτάθηκε σε άλλα σπορ, επικρεββάτια και μη.

Παίζει και ως επίθετο.

Μάλλον ντεμοντέ ως λέξη.

(Ευχαριστώ τους αποκάτω για τις διορθώσεις.)

Πίπτει ως κατηγορούμενο και προήλθε από την σύντμηση της φράσης «είναι μπροστά από την εποχή του», σε ελεύθερη μετάφραση «τεν γήερς άφτερ». Αναφέρεται σε κάτι το ψαγμένο, κάτι το οποίο θα γίνει κατανοητό από τους υπόλοιπους σε βάθος χρόνου, κάτι του οποίου η αναγνώριση θα έρθει μετά το θάνατο του καλλιτέχνη, όπως έχει γίνει άπειρες φορές στην ιστορία της τέχνης, της τεχνικής και της μαλακίας. Χρησιμοποιείται και γενικότερα ως σχολιασμός για κάτι που μετράει, που τα σπάει και τα ρέστα.

Εναλλακτικοί και ενδεχομένως λιγότερο διαδεδομένοι τύποι: έμπροσθεν, μπροστινός, το ρηματικό μπροστινεύω και το ουσιαστικό μπροστινιά.

Αφιερούται τω πάτσει. Άιντε, και στο μαυρόγιαννο, να γίνει και λίγος τζόγος στα σχόλια:Ρ.

Και τηλεκαρτοτηλέφωνο κατά χαλικού.

Το καρτοτηλέφωνο. Έχει κάτι το αστείο ως λέξη.

Το θυμάμαι να το λέμε λίγο, χτυπάει αντίστοιχα λίγο και στον γούγλη, οπότε πάρτε το. Πλέον δεν τα χρησιμοποιεί και κανένας, οπότε εν αχρηστία η λέξις.

Το πρωτοάκουσα να χρησιμοποιείται συστηματικά από πατρινούς τύπους που λιώνουν στις ντότες και το γουώου (and when i say WoW, i mean WoW).

Υφίστανται αυτού*, λοιπόν, παλληκάρια τινά επαγγελόμενα φάρμερ που παράγουν κρηπς (creeps), και τα οποία βαφτίσθησαν υπό τινων ούμπερ-φάρμερ κ πλέον φημολογείται ότι φαρμάρουν κρηπάκια.

Από κει το καθιερώσανε και το επεκτείνανε, όπως στα παραδείγματα.

Γενικότερα, παίζει από γερμανομαθείς, δευτεροπαγκοσμιόπληκτους και φίλους αυτών, προέρχεται από το γερμανικό über και χρησιμοποιείται αντί του σούπερ και όπως αυτό (που όπως και να το κάνουμε δε βρωμάει και βαρβατίλα) για να δηλώσει κάτι το τζιτζί, το υπεράνω όλων η Καλιφόρνια.

Πιθανό παράγωγο: ουμπεριά.

*εκεί/εδώ στα λευκαδίτικα.

Ασσίστ: μεσούλα-δαχτυλίδι, αντουάν.