Definitions by nord (6)
Showing 1-6 from 6

Έκφραση-μαϊντανός για τον κάθε λογής παπαρολόγο που ξεφυτρώνει σαν πούτσα εκεί που δεν χρειάζεται. Ανάλογα με το βαρύγδουπο του ύφους, την ψευτομαγκιά ή τη σοβαροφάνεια του λέγοντος, κυμαίνεται από το μασημένο «αυτ'στιγμή» μέχρι το αντίστροφο, «τη στιγμή αυτή».

Αρχικά η έκφραση μπορεί και να έπαιζε πραγματικά το ρόλο χρονικού προσδιορισμού, αν και βρωμάει για μεταφορά του «at this point». Στη συνέχεια όμως, πήρε το δρόμο του αλήστου μνήμης «βασικά», κι έγινε πασπαρτού. Προκαλεί επιθετικές τάσεις στον γράφοντα που συνοδεύονται από τη διάθεση να αντιδράσει με την ερώτηση: «και την επόμενη;»

Ιδιωματική έκφραση, δηλωτική της απόλυτης απόγνωσης, τέτοιας που δεν αφήνει άλλη επιλογή στον δικαίως αγανακτισμένο από το να βγάλει από τη μέση τους κρετίνους που του κάνουν τον βίο αβίωτο. Η έκφραση συχνά έπεται του «εδώ είναι» και χαρακτηρίζεται από μεγάλη περιεκτικότητα στην επιλογή των όρων και στη δομή της. Τα θύματα χαρακτηρίζονται ως τρελοί, κάτι που εξαρχής δίνει ελαφρυντικά στο έγκλημα του φόνου. Η πραγματική όμως απόλαυση βρίσκεται στο δεύτερο σκέλος της, το οποίο προσδιορίζει την ποινή αυτής της πράξης. Αντί για ισόβια φυλάκιση, ο θύτης πρέπει απλώς να πληρώσει ένα πρόστιμο, το οποίο μάλιστα, σύμφωνα τον ορισμό του τζερεμέ, είναι άδικο.

Τυπική αντίδραση / κραυγή Έλληνα φορολογούμενου μετά από οιαδήποτε συναλλαγή με Δημόσια Υπηρεσία.

Διαδικασία επιλογής των συμπαικτών σε ποδοσφαιρική συνάντηση μαθητών του Δημοτικού, τότε που η γενιά μου έπαιζε μπάλα σε προαύλια εκκλησιών, αλάνες και άλλα εξαφανισμένα είδη ελεύθερου χώρου στην ευρύτερη περιοχή των Αθηνών. Το τυπικό μέγεθος της παρέας ήτανε γύρω στα δέκα άτομα, εκ των οποίων τρεις-τέσσερις ξέρανε το τόπι ενώ οι άλλοι ήτανε Αμπαλίνιο. Ένα ζήτημα κεφαλαιώδους σημασίας στην έκβαση του αγώνα ήτανε ποιος από τους δυο αρχηγούς των ομάδων θα διάλεγε πρώτος συμπαίκτες και η απόφαση ελαμβάνετο μέσω της διαδικασίας του «βάζουμε ποδαράκια», ως εξής:

Οι δυο αρχηγοί απομακρύνονται αρκετά μέτρα και αρχίζουν να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο σε ευθεία γραμμή, τοποθετώντας τη φτέρνα του ενός ποδιού σε άμεση επαφή με το δάχτυλα του άλλου. Όποιος πατήσει πρώτος τον άλλο έχει δικαίωμα επιλογής. Η στρατηγική του παιχνιδιού αναπτύσσεται κυρίως στα τελευταία δυο-τρία βήματα, όπου οι επιλογές βηματισμού επαυξάνονται με το «μισό» και τη «μυτίτσα». Στο μισό, επιτρέπεται η στροφή του πέλματος κατά 90 μοίρες και η τοποθέτηση της καμάρας του κινούμενου ποδιού σε επαφή με τα δάχτυλα του σταθερού. Στην ακροβατική μυτίτσα, το κινούμενο πόδι έρχεται σε κατακόρυφη θέση, με τα δάχτυλα των δυο πελμάτων να βρίσκονται σε επαφή, και το σταθερό πόδι μετατοπίζεται προς τα πίσω, δίνοντας τη θέση του στο κινούμενο.

ΥΓ: Εάν ο συνολικός αριθμός παικτών ήταν περιττός, μετά το πέρας της ένα-σου ένα-μου επιλογής η ασθενέστερη ομάδα έπαιρνε τον φουκαρά που ξέμεινε, ενώ η ισχυρότερη έπαιζε με μπακό.

Έκφραση της οποίας ο αποδέκτης είναι άτομο που η ευπιστία του τσακίζει κόκαλα. Η εξήγηση προφανής.

Ιδιωματική έκφραση από την Ήπειρο. Χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει δυο άτομα αρσενικού γένους με τα εξής χαρακτηριστικά: είναι αδαείς, ατσούμπαλοι και ατζαμήδες. Οι πράξεις τους είναι εκτός τόπου και χρόνου και οι χειρισμοί τους ακυρώνουν οποιαδήποτε πιθανότητα είχαν να πετύχουν τον σκοπό τους. Ενδιαφέρουσα η δυναμική που αναπτύσσεται όταν, όχι ένας, αλλά δυο ατζαμήδες συγχρόνως αφήνουν τις δεξιότητές τους ελεύθερες να αναπτυχθούν, με απρόβλεπτες συνέπειες επί δικαίων και αδίκων.

Η έκφραση είναι σχεδόν αποκλειστικά δηλωτική της κινήσεως ή της αφίξεως. Η ετυμολογία της άγνωστη, προφανής όμως η εθνική προέλευση των ηρώων της, Yusouf και Jamal. Συνειρμικά οι δυο τους παραπέμπουν στον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ ή ακόμα στον τέντζερη και το καπάκι του.

Το «Τζ» του Τζαμαλή ασφαλώς δασύ, ηπειρώτικο.

Πιάνω την καλή, έχω το οικονομικό μου πρόβλημα λυμένο, είτε επειδή έχω εξασφαλισμένο εισόδημα είτε επειδή ζω παρασιτικά σε βάρος άλλων. Χρησιμοποιείται με μειωτικό τόνο, χωρίς την έλλειψη ζήλιας και κρυφής επιθυμίας του λέγοντος να είχε κι εκείνος την ίδια τύχη.

Το έτυμον προφανές: ενώ οι πολλοί δουλεύουν δώδεκα μήνες το χρόνο για να τα φέρουνε βόλτα, στον αποδέκτη του σχολίου αρκεί ένας για να καλύψει τους υπόλοιπους έντεκα. Η έκφραση χρησιμοποιείται ευρέως από ανθρώπους με καταγωγή από την Ήπειρο.