Definitions by Galadriel (185)
Showing 161-170 from 185

Αναβάλλω χωρίς ιδιαίτερο πλάνο, σε αόριστο ή και ανύπαρκτο χρόνο, εξαντλώντας την ελαστικότητα των περιθωρίων, όσο με παίρνει χωρίς συνέπειες, επειδή βαριέμαι / δε θέλω / δεν μπορώ / δε γουστάρω την ευθύνη / δε με συμφέρει να ασχοληθώ με κάποιο θέμα άμεσα. Συνήθως συναντάται με τη μορφή «το καιροπετάω». Το θέμα.

Του χώνω μια κλωτσιά και το πετάω σε μελλοντικό χρόνο. Εκεί να κάτσεις εσύ, εγώ θα κάτσω εδώ, χωρίς να ασχολούμαι μαζί σου. Θα έρθω να σε βρω μετά. Ή, αν είμαι και λίγο τυχερός, δε θα σε βρω ποτέ γιατί όταν φτάσω εκεί εσύ θα έχεις φύγει.

Διαφορετικά στο πιο τρυφερό του, έχω πάρει από το χέρι απαλά το ζητηματάκι μου και απλά το αφήνω να με ακολουθεί στο ανάλαφρο ανέβασμά μου στο μαγικό συννεφάκι του καιρού που περνάει, εγώ και το μικρό ζητηματάκι μου πετάμε στον καιρό. Δεν κατεβαίνω στη γη, ακόμα περισσότερο δε μπαίνω σε βάθος στις καταστάσεις με την καμία, άσε ρε ποιος ξέρει τι θα βρω εκεί, τι λες τώρα για τέτοια είμαστε. Άααμα τέλος πάντων υπάρξει λόγος, όοοταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς δηλαδή, άντε, σταματάω το ταξιδάκι, κατεβαίνω στη γη με το ζητηματάκι μου, το παίρνω αγκαλίτσα και τελοσπάντων καταπιάνομαι με όσα ως τότε αποφεύγω. Ως τότε ασχολούμαστε επιφανειακά και βλέπουμε.

Το καιροπέταγμα γίνεται κατά κύριο λόγο επειδή ελπίζω κάτι να αλλάξει στο μεταξύ και α) τελικά να μην χρειαστεί καν να ασχοληθώ γιατί παίζει να λυθεί από μόνο του ή β) η έκβαση να είναι θετικότερη για μένα από ό,τι προβλέπεται αν το χειριστώ άμεσα. Ως τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει.

Υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες εγκεφαλικών καταστάσεων:

1. Τα μυαλά σου είναι στη θέση τους, που θα πει είσαι με τα καλά* σου, είσαι με τα σωστά* σου, προχωράς μαζί τους* σε κανονικές / φυσιολογικές εγκεφαλικές διαδρομές: πας καλά.

2. Τα μυαλά σου δεν είναι στη θέση τους, έχεις τρελαθεί, σου έχει στρίψει (η βίδα), τα ‘χεις χάσει*, έχεις ξεφύγει (από το φυσιολογικό τρόπο σκέψης, από το σωστό το μονοπάτι): δεν πας καλά.

Το ερωτηματικό «πας καλά;» εκφράζει έκπληξη για τα λόγια ή τη συμπεριφορά του συνομιλητή, δηλώνει αμφιβολία για τη φυσιολογική κατάσταση του εγκεφάλου του, δεδομένου ότι τα λόγια ή / και οι πράξεις του παραπέμπουν σε τρελοκομεία. Η ερώτηση είναι ρητορική και η φράση έχει ακριβώς την ίδια έννοια με την σχετική «α, δεν πας καλά». Χρησιμοποιείται κυρίως με στόχο την αφύπνιση του απέναντι, τ. χελόου, κούκου! κι έτσι και όχι τόσο προσβλητικά.

*μυαλά

Στην φράση «μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει»: ας μην απασχοληθούμε με αυτό το θέμα που δεν είναι του παρόντος, υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, μέχρι τότε θα δούμε τι θα κάνουμε. Κατά μεγάλο ποσοστό η φράση αφορά συνέπειες ενεργειών του παρόντος που εκτιμάται ότι δεν πρέπει να μας δημιουργήσουν αναστολές σε αυτή τη φάση και γενικώς ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας γιατί δεν ξέρει κανείς τι θα φέρει η αύριον, ατμός, τα πάντα είναι ατμός.

Έτσι, η αντιμετώπιση ενός θέματος αναβάλλεται ελπίζοντας ότι κάτι θα έχει αλλάξει ώσπου να έρθει εκείνη η ώρα. Μέχρι τότε μπορεί να συμβεί οτιδήποτε, μπορεί ακόμα και κάποιος πρωταγωνιστής του δράματος να έχει πεθάνει, οπότε το πρόβλημα παίζει να λυθεί από μόνο του, σο τι σημασία θα έχουν όλα τα υπόλοιπα, στ' αρχίδια μου κιόλας. Κι αν δεν έχει πεθάνει και κανείς κι αν όλα μείνουν ως έχουν, τι είχαμε τι χάσαμε, θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα όταν έρθει εκείνη η ώρα.

Ας αναφερθεί εδώ το ότι το «ποιος ζει ποιος πεθαίνει» αναφέρεται σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα και συνεπώς δεν έχει την ίδια χρήση με το καιροπέταγμα, το οποίο είναι φλου κι όσο τραβήξει.

Όσο με παίρνει: όσο μπορώ, όσο με αφήνουν, όσο περνάει από το χέρι μου, όσο μπορώ να εξαντλήσω όλα τα περιθώρια που μου δίνονται ενεργώντας με συγκεκριμένο τρόπο, χωρίς μεγάλη έκπτωση στις αρχές και τα στάνταρτζ μου ή, κυρίως, χωρίς να ρισκάρω συνέπειες ή σοβαρές απώλειες.

Το παίρνω έχει την έννοια του χωράω - η βαλίτσα τα παίρνει όλα τα ρούχα, το βαρέλι παίρνει και χίλια λίτρα, το γήπεδο παίρνει ένα κάρο κόσμο. Mε παίρνει σημαίνει καταρχήν με χωράει.

Προφ ένας χώρος είτε δε με χωράει καθόλου (δε με παίρνει), ή με χωράει αν μαζευτώ (με παίρνει τσίμα τσίμα), ή με χωράει κι αν απλωθώ (με παίρνει άνετα). Σε άλλη σφαίρα, πηγαίνοντάς το ένα βήμα πιο πάνω, με παίρνει θα μπει μπορώ να κουνηθώ εντός του τρέχοντος χωροχρόνου και του συνόλου των περιστάσεων χωρίς να βρω ντουβάρι και φάω τα μούτρα μου. Πόσο με παίρνει; Όσο με παίρνει.

Ως προαναφέρθηκε κατσίκι παίζει να είναι αφενός ο παίκτης, αφεδύο ο γκαντέμης παίκτης.

Συμπληρωματικά και αφετρία κατσίκι είναι ο διαθέτων μεγάλη ενεργητικότητα, ο αεικίνητος, ο πηδών αριστερά και δεξιά όλη την ώρα που σου εμφανίζεται ξαφνικά από κει που δεν τον περιμένεις μπόινγκ μπόινγκ όπως πηδούν τα κατσικάκια ζωηρά ζωηρά από βραχάκι σε βραχάκι και μετά παίζουν παλεύοντας με τα κέρατά τους.

Ενίοτε χρησιμοποιείται για ζωηρά παιδάκια στη φάση λίγο πριν τα πάρει η μάνα τους στην κράνα και αρχίσει τις φωνές.

Αυτός που ασχολείται ερασιτεχνικά με κάτι για την ευχαρίστησή του, που έχει ένα χόμπι - αυτή είναι η ψιλοδόκιμη σημασία γνωστή και κατανοητή.

Ο όρος επεκτάθηκε παραπέρα: Χομπίστας είναι γενικώς ο χαλαρός, ο άνετος, ο άπλα, ο κουλ, ο γοητευτικά ξέγνοιαστος, ο χωρίς πρακτικά προβλήματα που επιζητούν επίλυση, αυτός που κινείται φυσικά, αβίαστα, κουλαριστά, που όταν μπαίνει σε ένα χώρο ο χώρος γίνεται αυτός κι αυτός γίνεται ο χώρος.

Λίγο μποέμ, ο χομπίστας δεν εξαρτάται από τις καταστάσεις, όπως θα έλεγε κανείς για τον μεροκαματιάρη επαγγελματία. Αντιθέτως εμπλέκεται σε αυτές αποκλειστικά για να γουστάρει, σαν από χόμπι, επηρεάζοντας ή και ελέγχοντας την έκβασή τους, γιατί είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Σε αυτό το σημείο, μη παραλείποντας το σχετικό ρισπέκ, αντιγράφεται από εδώ η παρακάτω αναλυτική και ο,τινανική προσέγγιση ορισμού που αποτελεί και εντός ορισμού παράδειγμα:

Χομπίστας (ο) Η σημασία της λ. Χομπίστας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μπερδεύεται με την έννοια του «ανθρώπου που έχει χόμπι» με τον κλασικό ορισμό του χόμπι ως ορίζει ο Γ. Μπαμπινιώτης άνωθεν. Ο χομπίστας είναι αυτός, ο ένας, ο μοναδικός, ο ρετρό, ο vintage, ο απόλυτα γραφικός, ο ρηξικέλευθος, ο δωρικός, αυτός που ορίζει τον πυρήνα στον «σκληροπυρηνικό», ο ντεκαπάζ, ο ρελαντί, ο τρισμέγιστος, ο τίγρης, το σαρκοβόρο εκείνο τέρας που θα δεις στον δρόμο και θα σου βγει από μόνο του «βρε, κοίτα έναν χομπίστα! Πωω είναι θεός!»

Επειδή ο απόλυτος ορισμός της λ. χομπίστας δεν είναι δυνατός με όποιον συνδυασμό λέξεων μπορούν να δημιουργήσουν τα 24 γράμματα του αλφαβήτου (πέραν των βοηθητικών ακλ. Ντουκέβιλ, ασπιρίνιο, αουρέλιο, α-ο-ρα, βζντόλι και αροάνια) [...]

Ιστορικά να σημειωθεί πως η αρχική προέλευση της λέξης Χομπίστας, είναι ομιχλώδης αλλά φημολογείται ότι έχει να κάνει με ένα ενυδρείο δύο χιλιάδων λίτρων και με μια σπάνια ράτσα μαύρων πιράνχας.

Χαρακτηριστικός χομπίστας του μπι ο Κ. Τσάκωνας (αλλά στην πραγματικότητα ο Ρένος Χαραλαμπίδης «Το μόνο επάγγελμα που πραγματικά μου ταιριάζει νομίζω ότι είναι αυτό του Θεού») στα Φτηνά Τσιγάρα - από την ίδια ταινία το μήδι και το παράδειγμα.

Χαλαρός. Αστρίμωχτος, δεν πιέζεται από πουθενά. Ζει με μεγάλα περιθώρια, χωράει εκεί που οι άλλοι ζορίζονται. Γενικώς δεν αγχώνεται για το πόσο τον παίρνει, γιατί έχει αβάντα για πολλά ανοίγματα, χαλαρουίτα. Δεν ανησυχεί γιατί δε χρειάζεται, ζει ξέγνοιαστος χωρίς προβλήματα, τα 'χει όλα για πλάκα κι άκοπα, άπλα. Στην τελική στ' αρχίδια του γενικώς, γιατί ξέρει ότι ο κόσμος είναι δικός του, λέμε τώρα. Είναι κουλ και έτσι κουλαριστός κινείται αβίαστα. Είναι λαρτζ, είναι γαμάουα, είναι χομπίστας. (Π1)

Άνετη μπορεί να είναι μια νίκη, μία επικράτηση, ένα οτιδήποτε μπορεί να συμβεί με χαλαρότητα (άνετα) ή με στρίμωγμα (ζόρικα). (Π2)

Ο καθένας θέλει να είναι άνετος, σο αρκετοί προσπαθούν να το παίξουν, χωρίς να πείθουν πάντα. (Π3)

Ο άνετος χαρακτηρίζεται προφ από ανετιά ή και ανετίλα, όπως το δει κανείς.

«Μου βγαίνει η Παναγία», εντελώς συνώνυμο του «μου βγαίνει η πίστη», παραπλήσιο με το «μου βγαίνει το λάδι» (υπεν. της βάφτισης) και σχετικό με το «μου βγαίνει η ψυχή»: Κουράζομαι, ταλαιπωρούμαι, βασανίζομαι, τυραννιέμαι, τραβάω πίκρα, μέχρι σημείου αγανάκτησης.

Η βαθιά ριζωμένη πίστη του Χριστιανού Ορθόδοξου δεν βγαίνει εύκολα, όπως συχνά ακούσαμε στο σχολείο κυρίως στη γιορτή της 25ης Μαρτίου πριν τα ποιματάκια. Εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θε να πεθάνω, δεν προσκυνώ τον Αλλάχ. Άμα όμως πέσω σε μετακόμιση και κουβαλήσω όλη την οικοσκευή της γκόμενάς μου ή του κολλητού εντός τετραώρου πάνω κάτω πέντε ορόφους, ε, το ξανασκέφτομαι και παίζει και να αλλαξοπιστήσω, να μου βγει η Παναγία από κει βαθιά που την έχω στην καρδιά μου. Φαντάσου δηλαδή ταλαιπώρια.

Για πιο έντονο χρώμα η Παναγία μπορεί να μου βγει και ανάποδα.

Γεγονός απίθανο και εξαιρετικά δύσκολο να γίνει πιστευτό. Κατάσταση τόσο ασύμβατη με την κοινή λογική που η ίδια η ουσία της πραγματικότητας φαίνεται να κάνει κοιλιά και να διαστρέφεται.

Προφ προερχόμενο από το κλασικό, περιλάλητο κι αγαπημένο The Matrix, που έδωσε στον κόσμο άλλη μια διάσταση: δε ζεις πραγματικά αυτή τη ζωή, πρόκειται για μια ονειρική κατάσταση που σου υποβάλει ένα τσούρμο μηχανές που ζουν παρασιτικά ρουφώντας τη ζωτική σου ενέργεια, όσο εσύ είσαι βυσματωμένος σε καταστολή μέσα σε σιχαμερά κουκούλια.

Πού και πού αντιλαμβάνεσαι κάτι παραμορφώσεις του χωροχρονικού περιβάλλοντος που οφείλονται σε μπαγκ του προγράμματος κι αν είσαι λίγο ψυλλιασμένος, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ρωγμή στο μάτριξ: δεν είναι αλήθεια αυτό που ζεις, είναι όνειρο, τσιμπήσου για να δεις αν το ζεις αληθινά. Πονάει Νίο; Πονάνε ωρέ τα παλληκάρια;

Ενίοτε η μαγκιά της δημιουργίας ρωγμής στο μάτριξ, της οδυνηρής επαφής με την πραγματική υπόσταση του κόσμου, πέρα από τη βολική άγνοια, αποτελεί αυτοτελή στόχο (βλ. σχετικό παράδειγμα). Μεγάλα φιλοσοφικά διλήμματα χωρίς ξεκάθαρες απαντήσεις, γιατί όπως είπε κι ο Cypher στον αναίσθητο Μορφέα «Αν μας είχες πει την αλήθεια, θα σου 'χαμε απαντήσει να χώσεις εκείνο το γαμοκόκκινο χαπάκι στον κώλο σου».

(σ.ς. Το λένε κι οι εγγλέζοι: matrix hole)

Στρέκλα είναι η αλογόμυγα που άμα σε τσιμπάει λυσσάς και παραπατάς από τον πόνο. Επίσης, ενδεχομένως για τον παραπάνω λόγο, στρέκλα είναι ο κουτσός και αυτός που χάνει την ισορροπία του.

Δίπλα είναι λίγο πιο κει από κει που έπρεπε να είσαι, ναι ναι, το γνωστό ακριβώς από δίπλα.

Στρέκλα-δίπλα είναι χαρακτηρισμός τ. τροπικό επίρρημα (λέμε τώρα) για τρόπο περπατήματος και κυρίως παραπατήματος. Η έκφραση στο μεγαλείο της είναι «περπατάω στρέκλα-δίπλα» που σημαίνει: (σ)τρεκλίζω, κλυδωνίζομαι, είμαι ασταθής, κάνω απέλπιδες προσπάθειες να διατηρήσω την ισορροπία μου, αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι ή και ίσα που στέκομαι στα πόδια μου, ένα στάδιο πριν καταρρεύσω.

Στρέκλα-δίπλα περπατούν οι κλασμένοι, τα πτώματα και οι λοιποί κομματιανοί παραπαίοντες.

Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι το λέει όλο το σύμπαν, αλλά μετά με γούγλε κατάλαβα ότι μάλλον πρόκειται για τοπικό ιδιωματισμό, χαίρε ω χαίρε δοξασμένη Ηλjεία.