Comments by xalikoutis (1989)
Showing 391-420 from 1989
Τόνια έχεις κάποια πηγή;
Δεν καταλαβαίνω, τόνια, το σχόλιο σου. Είπα γω για παρα+ορώ; Γράφω ξεκάθαρα «Ετυμ.> παρά+ ὥρα». Το παραουργιά επίσης λέγεται. Καμιά φορά λέγεται και παραωργιά, δεν το αναφέρω, αν το ανέφερα προφ θα το έγραφα παραωργιά.
Επίσης λέγεται κυρίως στην Κρήτη από Ρέθυμνο και πέρα, όπου έχει πολύ καθημερινή χρήση και χρησιμοποιείται σχεδόν αντί του μαλάκα, ως καθημερινή υβριστική προσφώνηση. Στα Χανιά αν το ακούς το ακούς με τη στενή χρήση που αναφέρεις, για άτομα με κάποια σωματική καθυστέρηση ή μειονεξία.
H δική μου μαντεψιά: брат ми στα Βουλγάρικα = αδερφέ μου.
Νταίζυ, έχεις δικαίωμα να ζητήσεις από τους μόντουλες να σβηστεί σχόλιο σου, στο λέει ο Νο 1 και πάλι.
H συζήτηση έγινε άθλια και δε φταίει το ευαίσθητο στομάχι μου αλλά ο κόπρος για τα πετσιά και το χρώμα τους, και η ασυναρτησία που κάποιοι φρόντισαν να ανέβει. Ο Khan και ο Μπέτα παραπάνω γενικά τίμια υποστήριξαν ένα πιστεύω τίμιο αγώνα όπως πρέπει σε ένα (πιστεύω τίμιο) πλαίσιο όπως το σλανγκ.gr. Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω γενικά για την απεργία πείνας, και δε χρειάζεται. Γενικά δεν είχα στόχο να συζητήσω το θέμα εδώ μέσα, και πουθενά πέρα από τις παρέες μου να πω την αλήθεια. Δυο πράγματα θέλω να τα πω, σε κάπως προσωπικό επίπεδο.
@ Άγιβε κάποιοι γιατροί συνάδελφοί σου φώναζαν τις μέρες της απεργίας της δικής τους, στα ματ: «κάποτε θα είστε ασθενείς, τότε εμείς, τότε εμείς...». Η γνώμη μου; Γενικότερα μιλώντας, Πόλωση το λένε και είναι απλό!... Κατα τα άλλα, δε σε ξέρω όπως δε με ξέρεις, δεν ξέρεις τι υποστηρίζω και πως και πόσο στην πραγματική μου ζωή, και γενικά τις απόψεις σου τις βρίσκω να σου πω την αλήθεια φοβερά χυδαίες.
@jοhnblack: Όπως και συ, όχι μέσα από ανάλογης, ανείπωτης βιαιότητας βίωμα, έχω παρ΄όλ΄αυτά κι ο ίδιος πάρα πολύ προσωπική οργή και πίκρα για πολλά πράγματα γύρω μου. Προσπαθώ να μη βάζω στην παλάντζα αυτά που δε ζυγιάζονται.
Με σένα Βράστα διαφωνώ πολιτικά στο επίπεδο της ανάλυσης και η αντίληψή σου για το τι έγινε στα νοσοκομεία δεν είναι σωστή ως προς τα γεγονότα, οπότε πιστεύω ότι και οι χαρακτηρισμοί σου για άτομα (που είναι μεγάλο φάουλ) έχουν να κάνουν με την λάθος γνώση σου των γεγονότων. Γιαυτό και μπορώ να συζητήσω μαζί σου. Επίσης να ενημερώσω ότι τέτοια πράγματα γίνονται κι αλλού...
Μια μαντινάδα:
[I]Με τους μικρούς ήμουν μικρός, με τσ΄άντρες αντρειωμένος,
με τους παραπονιάρηδες, πιο παραπονεμένος. [/I]
@Johnblack [σημειώση: το σχόλιο αναφέρεται σε άλλα σχόλια σε άλλο λήμμα, που τελικά σβήστηκαν από το σάιτ και μάλλον θά πρεπε να σβηστεί και αυτό το το σχόλιο μετά από καδγιό μέρες]
Mαύρε μου γοργογόνατε κι ανεμοκυκλοπόδη, γενικά περίμενα ένα σχόλιο ας πούμε contrapunto σαν το από πάνω σου για να τοποθετηθώ, όπως λες και συ, σχετικά με τη δική σου Υπατία. Το ουσιώδες λες είναι για σένα να κατανοείς, όμως, πρώτα απ΄όλα να κατανοεί κανείς τον εαυτό του ή να μην κάνει ότι δεν τον κατανοεί, γιατί όταν κανείς κάνει το χαζό ενώ είναι από τα μυαλά του σάη, αυτό είναι προβοκάτσια και ανθρώπινη φτήνια. Αυτά που έγραψες για την Υπατία ήταν εντελώς κουκουρούκου ως πολιτική παρέμβαση, στοιχίζονται με τις πιο λαϊκοφασιστικές προσλήψεις της Υπατίας, που αρνούνται ριζικά στους μετανάστες πάνω απ΄όλα το δικαίωμα να αγωνίζονται. Γιατί όπως το καταλαβαίνω εγώ, παρεμβαίνεις για να πεις ότι ο αγώνας τους είναι σκάρτος επειδή τρώνε, για να περάσεις, όμως, το μήνυμα ότι τρώνε επειδή ο αγώνας τους είναι σκάρτος. Θα μου πεις: ναι ρε χαλικούτη, το ξέχασες; Πώς είναι δυνατόν να το ξέχασες!; εγώ είμαι ο περίφημος Τζόνμπλακ που είμαι και εναντίον όλων και παράλληλα προσπαθώ να κατανοήσω.
Ίσως με αυτό που έγραψες να πιστεύεις ότι για μια ακόμα φορά κατά βάθος αποτϋπωσες ανάγλυφα (ή κατά γλύφος ανάβαθα) τη στάση σου της συνειδητοποιημένης και επιθετικής απραξίας, αλλά επειδή μια χαρά αναπαρήγαγες το μπλα μπλα (για το τι δε δείχνουν οι εξετάσεις των γιατρών, τι είδες με τα ματάκια σου κ.λπ.), πέρασες στην πιο χυδαία αντίδραση εναντίον της απεργίας και των μεταναστών ως ανθρώπων. Λοιπόν, συνολικά η παρέμβαση της Αυτού Θολότητάς Σου ήταν το ίδιο παρακατιανή με το φασιστοσυρφετό που παρεμβαίνουν στη δημόσια σφαίρα και, αφού έχουν εκπέμψει το ρατσιστικό τους οχετό, ρωτάνε το ακροατήριό τους (την κοινή γνώμη) “πείτε μου τώρα, είμαι ρατσιστής;”. Τόσο φτηνό. Ε, δε θα σου πω εγώ αν είσαι ρατσιστής. Δεν έχει σημασία ούτε για σένα, ούτε για μένα, ούτε για το ρατσισμό τον ίδιο.
Και όλα αυτά δε σημαίνουν ότι “τα παλικάρια έτρωγαν” ή όπως αλλιώς το είχες γράψει...
Να κι ένα ενδιαφέρον αρθράκι, με πράγματα γνωστά μάλλον σε σένα...
Όσο για σένα βαθμοθήρα άγιβε, όπως κατάλαβες το σχόλιο για σένα δεν απευθυνόταν σε σένα, που ως γιατρό και ως σλάνγκο σ΄εχτιμώ ιδιαίτερα, αλλά στον κατανοητικό Τζων.
κι όλ΄αυτά τα γράφω πίνοντας τον πρώτο φραπέ της σεζόν, με ότι αυτό κι αν σημαίνει.
«To ουσιώδες είναι, ωστόσο, η προσπάθεια κατανόησης».
(Τζωνμπλακ)
Τo ουσιώδες απ΄ό, τι φαίνεται Τζων είναι διαφορετικό για τον καθένα, και για να μην πάμε μακριά, για τον αγίβε είναι η βαθμολογία του λήμματός του.
Για την καταχωρισίμοτητα τοπικών ιδιωματισμών, μεγάλη διαπραγμάτα υπάρχει εδώ.
Σχετικά με το λογιάζω, δεν είναι Κρητικό και δεν είναι σλανγκ. Λέξεις που χρησιμοποιούν στην Κρήτη στο φάσμα του «συλλογίζομαι, λαμβάνω υπόψη μου» είναι τα συλλογούμαι, σκέβουμαι, όπως όλος ο καλός ο κόσμος, αλλά και μπατάρω. Σχετικές λέξεις που έχουν να κάνουμε με τη σκέψη ως ανάμνηση αλλά και μνεία, δηλαδή: που έχει την προφορική εξωτερίκευση ως μέσο της: αναστορούμαι, αναθιβάλλω, ροζονάρω. Κι άλλες υπάρχουν αλλά δε μούρχουνται και δεν είναι ασφαλώς σλανγκ.
Ο Χότζας έει δίκιο. Η Κρήτη είναι μακρόστενη και πολυφάραγγος και πολύφερνη.
To βιλλάνος πάντως πρέπει να έχει αιώνες να ακουστεί στην Κρήτη... η ενετικής ρίζας λέξη που πιο πολύ ακουγόταν και ακόμα διασώζεται για την κατώτατη τάξη ήταν φαμέγιος = οικιακός δούλος, υπηρέτης, ψυχογιός, παραγιός
Φοβερό λήμμα και ορισμός, νταίζυ μην τους ακούς, συνέχισε έτσι, στο λέει ο Νο1.
Γι΄αυτό που λέει ο Βράστα «Έχετε προσέξει ότι οι πρωταγωνίστριες στο Sex & the City άγονται και φέρονται περισσότερο σαν αδελφές παρά σαν γυναίκες; » και στην καθ΄ημάς τηλεόραση πάρα πολλές γυναίκες συμπεριφέρονται σύμφωνα με το σεξιστικότατο πρότυπο της ξελιγωμένης αδερφής, π.χ. η Σάσα από το Ντόλτσε Βίτα (σε κάποιο Κωστοπουλικό περιοδικό είχα διαβάσει τον όρο «γυναίκα-πούστης» για το συγκεκριμένο ρόλο), γενικά η πουστρομανιέρα τα έχει αυτά...
Συμφωνώ με Χότζα και κάνω υπερθεμάτιση: υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του:
«κάνε μου μια χάρη» και του
«κάνε μου μια ενημέρωση»
νομίζω λείπουνε τα αβολοντέ, α ΠΡΟ.ΠΟ.... όπως και τα μπουζουκλερί, ψωλίστ
Μην ανησυχείς πότε
θα δεις ότι σε αγαπάω
κι απ΄τον εαυτό μου πιο πολύ
Τι άλλο να πω τι πιο απλό
πώς να στο αποδείξω
ότι εσύ είσαι όλη μου η ζωή
Δεν υπάρχει στη γη άλλη αγάπη τόσο δυνατή
δεν υπάρχει αυτό είναι σαν μαγικό
που το ζούμε εσύ κι εγώ
Πώς γίνεται αυτό το μοναδικό
κι η μέρα μου αλλάζει
μ΄ένα τρυφερό σου σ΄αγαπώ
Ποιος ορίζει ποιος το μυστικό
που μας εξουσιάζει
που δίνει στη ζωή μας το σκοπό
Στίχοι: Σωκράτης Σουμέλας
Μουσική: Κώστας Μηλιωτάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ηλίας Βρεττός
Κι όμως κάποτε έτσι έλεγαν και τους γαύρους (πριν τους - μας - πουν γαύρους).... αλλά δεν ξέρω πιο πολλά...
@πάτσμαν, ναι, φυσικά να την κάνουμε τη συζήτηση... όσο για αυτό που λες για το ότι οι λέξεις δημιουργούν πραγματικότητα, μια άποψη είναι ότι... Projective identification το λένε και είναι απλό! (->)... κάτι έλεγες για θεμέλια όμως...
Το θέμα είναι ενδιαφέρον και εγκληματολογικά, έστω κι αν οι παραβάτες έχουν φουσκωτά μαγουλάκια και συλλέγουν Gormiti ....
@ βικαρ, ε βέβαια είναι το πιο σημαντικό να ψάξουμε τι και πως λένε επαεπέρα τα παιδιά (μπουλίζοντα και μπουλευόμενα)... καλό θα ήταν να έψαχναν και οι ψυχο-κοινωνιο-παιδαγω- κλπ κλπ εισηγητές του όρου.... κάτι όμως έλεγε για θεμέλια ο πάτσμαν....
Πάντως ο ορισμός και τα λίνκια του βράστα που μόλις τσέκαρα (το ένα από ακαδημαϊζόν «child-tuning» site για θέματα σχολείου , το άλλο από λαϊφτσταλάτο συγγραφέα εκδότη free prez) περιγράφουν επακριβώς το στίγμα περιεχομένου/χρήσεων/χρηστών του όρου «μπούλης»=bully εν Ελλάδι, 2010... άλλο αν δε μας αρέσει το όλο νταβαντούρι.
Χμμμ, εννοείται ότι είναι έγκυρα όλ΄αυτά τα πιο πάνω, απλά θα πρέπει να τονιστεί το αυτονόητο: ότι αν μας είναι δύσκολο να χωρέσουμε σε μια ελληνική λέξη το νόημα του bully είναι ακριβώς επειδή ο όρος έχει νόημα σε ένα άλλο κοινωνιογλωσσικό - σχολικό κατά βάση - πλαίσιο, το αμερικάνικο. Εδώ στην Eλλάδα ούτε τσιρλίντερ είχαμε ούτε χορούς αποφοίτησης, ούτε geeks, ούτε bullies. Είχαμε φιγούρες και θεσμούς και φαινόμενα με κάποια αλληλόκαλυψη με αυτά, αλλά όχι το ακριβές αντίστοιχο. Στο google βγάζει μια διαφήμιση προγραμμάτων ψυχο-παρέμβασης για παιδιά με μιας ας την πούμε ελαφρά μορφή αυτισμού (Asperger’s syndrome) με τίτλο «From delinquent Asperger’s to Vice Captain in 3 years”. Ελπίζω στη μαλακισμένη χώρα μας να υπάρχουν ακόμα αντιστάσεις σε αυτή τη στυγνή αντίληψη «δημοφιλίας».
Για να επιστρέψω στο bullying, η εικόνα του πολύ χαμηλά στη σχολική ιεραρχία δημοφιλίας bully που βασανίζει τον απόλυτο πάτο δε νομίζω ότι είναι και πολύ συνήθης εδώ πέρα. Περισσότερο κοροϊδίες, πειράγματα και βασανισμούς δέχονταν παιδιά από τα «μαγκάκια» του σχολείου, που ήταν και αρκετά δημοφιλή.
Το δίπολο «μάγκας/νταής - φλώρος» όπως είχε διαμορφωθεί και επικρατούσε τουλάχιστον μέχρι τα 90s στην Ελλάδα για την περιγραφή παρεμφερών καταστάσεων είναι πολύ διαφορετικό από το «bully - victim». Μέσα από το πρώτο, αυτό που γίνεται κατανοητό είναι μια ανισορροπία ισχύος ή ακόμα δυο διαφορετικοί κόσμοι και κώδικες αξιών, ή απλά δυο διαφορετικοί χαρακτήρες (ο κωλοχαρακτήρας του μάγκα και η δειλία του φλώρου)…. Μέσα από το δεύτερο περιγράφεται απλά το ευάλωτον ενός θύματος έναντι ενός ανορθολογικού, καθαρά ψυχολογικού... ψυχάκια... Και το κυριότερο όπως τονίζεται από τους ειδικούς «ο καθένας μπορεί να πέσει θύμα». Εννοείται ότι το σχολείο (και η οικογένεια, το σύστημα όλο) βγαίνει λάδι (εκτός κι αν παρέλειψε να κανει ημερίδα για το bullying, οπότε φταίει)
Δε δίνω δίκιο στα φαινόμενα βίας και τα μαγκάκια των σχολείων, άλλωστε αυτά είναι όλα φαινόμενα που σχετίζονται με την οικογένεια, τόσο η μαγκιά όπως και η φλωριά (πόσες «καταπληκτικές» μανάδες δεν λένε στο παιδί τους που το βάρεσαν στο σχολείο «ε, βάρα τους και συ! [μη μας βγεις και πούστης]»). Και δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια δόση αλήθειας σχετικά με την μανία που έχουν ορισμένα παιδιά να βασανίζουν συμμαθητές τους (φαντάζομαι ειδικά σε ιδιωτικά σχολεία),
αλλά επειδή το bullying έχει γίνει τεχνικός όρος, η ένταξη/διάχυσή του στην αργκό σημαίνει απλά ότι το τετριμμένο – η ενδοσχολική βία – σημαίνει απλά ότι δε θα αργήσει να εννοηθεί ως πανδημία, και μάλιστα, ο όρος θα αρχίσει να λειτουργεί ως ταμπέλα κάτω από την οποία οποιαδήποτε διαπροσωπική διαφορά κάπως μπορεί να στριμωχτεί.
Περιττό να πω, για τη διάχυση του όρου πέραν του σχολείου, ότι όπου ακούγεται η φρασούλα «bullying at workplace» καταργείται και μια συλλογική σύμβαση εργασίας.
Σχετικά με το σχόλιο του χανκ για το έχεις δει τη μούρη σου στο facebook;: Τελικά ένα λήμμα φτάνει πάντα στον προορισμό του, για να το πούμε λαϊκά.
Παραθέτω κι εγώ τις διεπιστημονικές προτάσεις μου.
- επιλεκτική αφατσία.
- (φεϊσμπουκική) αποφιλοσιώπηση
- φιλική εξaddωση
- θάνατος του φεϊσμπουκειμένου
και κυρίως (με όλες τις ψυχαναλυτικές προεκτάσεις)
- φεισμπουκοκτονία ή φεϊσμπουκτονία (facebookicidium)
Ααα, για δες, ντανκερ βίκαρ.
Ο γερο-Σφακιανός στο καφενείο, με την καρέκλα αντιγυριστά, τό' πε πολύ σωστά:
[I]- Κι ίντα κάνεις επά μοναχός σου μπάρμπα;
- Αέρα μαζώνω... [/I]
Ούτ' εγώ τό 'χα επεξεργαστεί το λήμμα ετούτο.
«Sorry sir, we don't do bananas».
Χότζας, στο γιουκέι μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι για να πουν «πουλάω» χρησιμοποιούν αυτό το «do». Πιο στεγνή, αποστασιοποιημένη διατύπωση δε μπορούσε να υπάρξει για την πράξη της πώλησης. Δεν ξέρω, με το μυαλό μου έπλασα την ιδέα ότι αυτό, το απλούστερο όλων ρήμα «do» για το «πουλώ», πρέπει να σηματοδοτεί το προβάδισμα αιώνων της Αγγλίας στην εμπορική δραστηριότητα ως μεγάλη αλυσίδα εγχρήματων αγοραπωλησιών.... Είναι ένα «πουλώ» εντελώς «απομαγεμένο» να το πω έτσι, εντελώς «δεύτερη φύση», «πουλώ» και «κάνω» το ίδιο πράμα.... Στην κατιμάς Ανατολή λέμε αυτό το ωραίο «έχω». «Απ' όλα τα καλά έχομε μαντάμ» ή «Και λιθρίνι έχω, έλα πάρε, πάρε, πάρε!!!».
Έχει κάποια βάση ή με είχε πιάσει νοστάλγα; Το σχόλιο σας....
σύμφωνα με κάποιες ψυχολογικές θεωρίες τα πρωτότοκα παιδιά έχουν μια τάση προς το συντηρητισμό , το κήρυγμα προς τους άλλους και άλλα τέτοια (wikipedia σχετικό). Μου το θύμισε η φράση (φαδερίλα, πατερίλα... πρωτοτοκίλα)
ωραίο... αλλά το φάδερ οφ τι θέλει να ειπεί;... πάντως εγώ χρησιμοποιώ ιδιοτρόπως με ψυχολογικόν νόημα το «πρωτοτοκίλα» εις την εξής φράση: «ο βήχας, ο έρωτας, το χρήμα και η πρωτοτοκίλα δεν κρύβεται με τίποτα».
υπεραδικημένο!
fuck ya! στα ποδανά
hόι hόι hόι που λένε και οι Αλβανοί στα πολυφωνικά τους.
Προς το παρόν να παραδεχτώ ότι είμαι κατά βάση αμόρφωτος γιατί το οϊμέ γράφεται με όμικρον και όχι με ωμέγα.
Αυτό όμως δεν απορρίπτει την υπόθεση ότι το «εγόι μου» ΔΕΝ προέρχεται από το «γοή» αλλά από κάποιο αρχαιοελληνικό επιφώνημα... και φυσικά από το αρχαιοελληνικό οἴ για το οποίο το Lidell Scott γράφει:
οἴ , exclam. of pain, grief, pity, astonishment,
A. ah! woe! sts. with nom., “οἲ᾽ γώ” S.Aj.803, El.674, 1115 : mostly c. dat. (cf. οἴμοι): c. acc., “οἲ ἐμὲ δειλήν”.
Συνοψίζω: “οἲ᾽ γώ” -> ... -> εγόι μου ή εγώι μου (και εγούγια μου κλπ).
(Χότζα, βλέπω κινείσαι με άνεση στον κελτο-ιταλικό κλάδο... Ωραία τα λες, αντιδασκαλέρνω σου
Ελλάς γελάς σαν Ιταλία!
Αυτό που λες Ντίνο επιβεβαιώνει ότι το «λέμετε» είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΩΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΩΡΓΙΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ! Γιατί ευφωνικό -νε υπάρχει στο τέλος της κατάληξης και μπορεί σε μέρη της Ελλάδας να μπαίνει σε όλα τα πρόσωπα του πληθ. και σε όλες τις εγκλίσεις (όχι στην Κρήτη όμως, βλ. παραπάνω, όπου απάντά όμως το «ελάστενε»).
ΔΕΝ υπάρχει όμως ευφωνικό -τε στο τέλος των καταλήξεων (για την ακρίβεια δεν υπάρχει πουθενά ευφωνικό -τε)!!!
Το ακούσετενε είναι το ακούσετε+νε! Και δεν λένε οι Χιώτες.... εμείς κάμωμετε, λένε εμείς κάμωμενε.
εγόη μου! ναι, το ξέχασα....(το ότι «δεν υπάρχουν ιταλικά»)
Οι Κρητικοί, λοιπόν, το πήραμε συγκεκριμένα από την αργκό των καστράτων επί πληρωμή μοιρολογητών της συνοικίας Νοκονιοσκουνκάτσο της Βενετίας των οποία η παρουσία στις Σφακιανές κηδείες στα μέσα του 18ου αιώνα (εποχή ακμής) εθεωρείτο ένδειξη κύρους και ευμάρειας, και οι οποίοι εταξίδευαν επί τούτου από τη Βενετία στα Σφακιά με καράβι συνήθως της ίδιας της οικογενείας του αποθανόντος .... το παραπάνω μαρτυρείται μάλιστα στους εξής στίχους της ρίμας του ΜαρκοΠώλο (Μάρκος Πάυλος Φανταξός)..
[I]Κι απού σιμώσει τσι ξαθές να κλαίγουσι ακούει
και τσι μουνούχους πού' χανε να λένε το εγόη[/I]
........
Λοιπόν, όλες μα όλες οι λέξεις που λες Χότζα έχουν ρίζα το «γοή», το οποίο έχει κοινή ρίζα με το «βοή» το BOF (παράβαλε τα λατινικά bovare κλπ, κοινή ρίζα με το βους-βoός, bos-bovis και το μουγκανητό του).
Η σχέση γοώ - γοητεύω είναι πράγματι ενδιαφέρουσα (ειδικά αν στο βάθος της σκεφτείς ότι υπάρχει... το βόδι).
Αλλά για το συγκεκριμένο κρητικό επιφώνημα «εγόη μου» (ας το γράψω και όπως το νιώθω ετυμολογικά-> εγώι μου) αυτό που λέω είναι ότι α) δεν πρέπει να προέρχεται από το guai και ότι άλλο λατινογενές, να το πω έτσι (αυτό λέει και ο Ξανθινάκης) β) δεν πρέπει κατά την άποψη μου να προέρχεται ούτε από το «γοή μου», σε αντίθεση με όσα λέει ο Ξ. (ενώ τα γούζιομαι, γρύζω, γογγύζω σίγουρα έχουν σχέση με αυτό). Και ο λόγος είναι ότι δεν μου κολλάει να υπάρχει επιφώνημα που... να περιγράφει την ίδια την πράξη της επιφώνησης («γοή μου»!!!!), να το πω έτσι.
Θρηνούμε λέγοντας «αχ λαχτάρα/δυστυχία μου» ή «όφου καημέ μου» (αιτία του θρήνου) και όχι «αχ κλάμα μου» ή «αχ οδυρμέ μου», ούτε καν «αχ αναστεναγμέ μου» κ.λπ.
(το «αλίμονό μου» με μπερδεύει λίγο πάντως...).
Οπότε πιο πιθανό μου φαίνεται να πρόκειται για παραφθορά κάποιου αρχαιοελληνικού θρηνητικού επιφωνήματος παρά κάτι που να σχετίζεται με τη «γοή» ετυμολογικά.
Κάπως σχετικά και τα ζαπατουρίστας, los και σπανιώλης. Και ωραίο νικ, είσαι υπο εξαφάνιση.