Comments by vikar (4189)
Showing 3571-3600 from 4189
Όχι ρε φίλε, στο μυαλό μου είσαι...
Ρε μπάς και έχετε πρόσβαση στο πρόχειρό μου τελευταία, κι' εσύ κι' ο Γκάτζ;...
Μπράβο ρε Μπούμπις, πρέπει όντως να πρόκειται για κάτι τέτοιο, ταμουσλούκι < το + μουσλούκι δηλαδή (ίσως απ' τον πληθυντικό: τα μουσλούκια). Συμπίπτουν τόσο σημασιολογικά που δέ μπορεί να είναι κάτι πολύ μακρινό στο σχηματισμό του.
Λοιπόν ιρονίκ, ωραία τα λές. Μου θύμισες επίσης και μιά παρατήρηση που έκανα πρόσφατα για την αργκό, οτι και καλά συνηθισμένο της γνώρισμα είναι η υιοθέτηση τέτοιου ύφους απο τον ομιλητή, σά ν' απευθυνόταν σε άτομο χαμηλότερης αντίληψης, πειραχτικού —εξού και η χρήση πλείστων παιδικών ή παιδικόφερνων λέξεων και εκφράσεων σε αργκό συμφραζόμενα (τουτού, τσιρλιπιπί, μάμ κακά και νάνι, έλα στο θείο και άλλα).
Αλλα πρέπει να πώ οτι δέν ήταν αυτη η επιθυμία του βικάρ!... :-Ρ Ούτε και να εφεύρουμε ελληνικό αντίστοιχο όρο για την αργκό, όπως το πάει ο/η Μπούμπις. Μάλιστα, όπως τα βλέπω εγώ τα πράματα, η «ελληνική λέξη» για την αργκό είναι αργκό, ενώ σλάνγκ είναι αργκό λέξη για την αργκό, ως νεόφερτος, δόκιμος ακόμα, αγγλισμός. Αυτό ηθελα να καταδείξω με την καταχώρισή μου στο δουπού, όχι τίποτ' άλλο.
Τελοσπάντων, εγώ ειχα απλά κατανού να καταχωριστεί ενας ορισμός —κι' ας ήτανε παρμένος απ' τον Τριανταφυλλίδη. Το θέμα που βλέπω εγώ να ανοίγεις εδώ —ειδικά μετά την πρωτοβουλία του πάτσις— είναι αυτό που λέει κι' ο/η Μπούμπις. Αυτό που μας τυραννάει εδώ και καιρό είτε ώς χρήστες, βλέποντας τις συνηθισμένες «αυτό δεν είναι σλάνγκ» ατάκες σε σχόλια, κάποτε ακολουθούμενες και απο έριδες, είτε ώς συντονιστές (εμάς τους λίγους, που για κάποιον λόγο κρυβόμαστε ως τέτοιοι απο τους λοιπούς...), προσπαθώντας να στήσουμε ένα οποιοδήποτε πλάνο εργασίας. Το θέμα θα το διατύπωνα ώς εξής: «ποιός είναι ο προσανατολισμός του χώρου;» Είναι το θέμα που έχουμε θίξει ήδη, εκτός απο διάσπαρτα σχόλια, και εδώ.
Κατα τη γνώμη μου, το τί συνιστά αργκό και τί όχι, είναι θέμα ορισμού που μπορούμε να βρούμε, άν όχι αφελώς σε κάποιο απλό λεξικό, σίγουρα σε κατάλληλα βιβλία ή σάιτ —βικιπαιδικά ή μή, πάντως επιστημονικογλωσσολογικού ενδιαφέροντος. Άμα έχουμε πρόβλημα με κάποιον απ' αυτούς τους ορισμούς που μπορεί να βρούμε —ένας τους, αυτός που πόσταρε κι' ο πάτσις—, τους βάζουμε σε μιά ψηφοφορία στην τελική και καταλήγουμε σε έναν, ώς «σλάνγκ τζι άρ» πλέον. Αλλα τί θα σήμαινε αυτό για τον χώρο; Οτι με βάση τον ορισμό θα έπρεπε να εξοβελίσουμε και να συνεχίσουμε να εξοβελίζουμε (δηλαδή να διαγράφουμε) απ' το σάιτ καθετί μή αργκό; Και άν ναί, σε τί βαθμό; Προσβλέπουμε στο να υπάρχουν «απαγορευμένες καταχωρίσεις», δηλαδή «καταχωρίσεις-ταμπού» για το σάιτ;
Για μένα αυτό ειναι το ερώτημα, και οι απόψεις μου δέν έχουν αλλάξει στην ουσία τους καθόλου απο τότε που το πρωτοπιάσαμε στο λίνκ που έδωσα πιό πάνω. Το συζητάμε.
Ίσα ρε πίτσ'κο που θα μας πείς κ' εξαφανισμένους! Να μας πείς «προς εξαφάνιση» και «σπάνιους», να το δεχτώ... :-Ρ
Ρ' εσύ Μπούμπις, «80ας» ή «80αζ»;... Και τα νότιζ τότε πώς θα τα πείς;... :-Δ
Βγαίνει απ' το σέρνω (επισύρω) + γέλιο, ή αυτό το σούρ- είναι κάτι άλλο;... ... ...
Νομίζω βασικά οτι αυτό το έψιλον εξηγείται απλά ώς ευφωνικό --και κολλάει φυσικά μετά το νί καταπερίπτωση, όπως γίνεται και με το νί στο τρίτο πληθυντικό των ρημάτων (για παράδειγμα, θέλουν εξήγηση αλλα θέλουνε λεφτά).
Ώς βορειοελλαδίτης, διασυμφωνώ με πονηρόσκυλο.
Απ' τη μιά, έχουμε καί το άλφα ώς ευφωνικό, αλλα καί το έψιλον. Ενδιαφέροντες τύποι είναι πιχί αυτήνα, αλλα και αυτήνανε και αυτήνηνα. Το δέ άντρα θέλω τώρα τονε θέλω, ποτέ δεν τό 'χω ακούσει χωρίς το έψιλον.
Απ' την άλλη, οι αρκούδες όντως έτσι λένε.
Μήπως έχει σχέση με μία λέξη ταμουζλούκι ή έστω ταμουσλούκι; Την έχω ακούσει σε συμφραζόμενα του στίλ: Αυτό το πακέτο τί μου τ' άφησες εδωπέρα, ταμουζλούκι; Ή, μή στέκεσ' εκειπέρα σά ταμουζλούκι κι' άιντε βόηθα.
Σημασιολογικά οι λέξεις ταιριάζουν, το τα- μπροστά ειναι που μας τα χαλάει.
Ίσως να το είδα και σε κάποια 'π' τις γραμματικές που παίζουν, ίσως απλά σε κάνα βιβλίο (που δέν είν' υποχρεωμένο ν' ακολουθεί συγκεκριμένη γραμματική) --στο Τρίτο Στεφάνι μήπως;... Τέ'ς πά', θυμάμαι οτι αυτά τα γράφεις και άτονα: τονε, τηνε. Τουλάχιστον, όταν βρίσκονται μετά 'π' το ρήμα (και είναι δηλαδή εγκλιτικά): τράβα τονε, πάτα τονε κι άναφ' τονε (άλλο τώρα άν στο συγκεκριμένο παράδειγμα οι συλλαβές τονίζονται στο τραγούδι).
Όταν δέ η αντωνυμία βρίσκεται μπροστά 'π' το ρήμα, υπάρχει και η θεώρηση οτι το περίεργο αυτό έψιλον προέρχεται απο (εσφαλμένη) χρονική αύξηση του ρήματος(!): θα τον εγαμήσω (εγάμησα), μάγκα τον εκάνεις (έκανα). Προσωπικά δέν μ' αρέσει η τελευταία αυτή θεώρηση η ενοποίηση πού 'χει και η Μές στο μυαλό της μου φαίνεται συνεπέστερη αλλα είπα να το επώ μιά και το εθυμάμαι τώρα.
...
Νά, πλάκα-πλάκα είδατε;! Στο ουδέτερο δέν λειτουργεί η θεωρία της αύξησης... Ενώ αν ήταν αρσενικό πιχί, θα κολλούσε πιό εύκολα: /tonethimame/ (τονε θυμάμαι), αλλα όχι /toethimame/ (το εθυμάμαι).
Και στα ελληνικά χρησιμοποιούμε τέτοιες λέξεις μή κυριολεκτικά, δέν λέει κάτι: «Με δουλεύεις ρε μαλάκα; Είδες τη δικιά μου την Λιλή να πηδιέται με τον Λούλη;...» «Ναί ρε σε λέω, κάνουν πλάκα μ' αυτά;...» «Δηλαδή... Με κερατώνει;...» «Έ, μάλλον (= προφανώς, σίγουρα, οπωσδήποτε)».
Και για να ξαναμπούμε στο θέμα, του σάιτ τουλάχιστον, το κωλόχερο δέν τό 'χουμε... Φυσικό είναι να τα μπέρδεψες τα παιδιά βρε Μές. Θά 'ψαξαν τα καημένα, δέν θα το βρήκαν, ποιός ξέρει πού θα πήγε το μυαλό τους γενιά της τσόντας γιά νά τα μας τώρα...
Γι' αυτό, το καλό που σου θέλω, καταχώρισέ το μία να διαλύσεις κάθε παρεξήγηση. :-Ρ
[αν είναι δυνατόν... δέν έχουμε το κωλόχερο*, και κατα τ' άλλα πάμε να λύσουμε το ηθικό στάτους της «σιφιλιάρας»...]*
Και βρε ιρονίκ, για σπερματάκι του θεού μιλήσαμε, κι' εσύ το πήγες στα άκρα να πούμε (άκους εκεί, «το χέσαμε τελείως»... τσκ τσκ τσκ...).
Γκάτζ, πολύ καλός. Άλλη μιά διαγράφα απ' το πρόχειρό μου... Μπράβο παιδιά, καλά το πάτε, έτσι... :-Ρ
Όσον αφορά τον τύπο του ρήματος που καταχωρίστηκε, εγώ θα τό 'βαζα σε πρωτοπρόσωπο ενεστώτα, μιά που όπως το σολάρω και σε αντίθεση με το έγραψα (πρωτοπρόσωπο κι' αυτό, γιατί όχι;) το ζωγραφίζω χρησιμοποιείται με την ίδια έννοια στον ενεστώτα.
Μπά, ήδη απο Τετάρτη θα πέσει στους δεκάξι λέει... :-Ρ
Ού γαρ έρχεται μόνον, φίλε Βράστα...
Δίκιο έχει ο πάτσις. Δέν το έχω ακούσει να λέγεται πάντως, και όσο λέγεται, δέν θά 'πρεπε ντέ και καλά να σημαίνει ότι και στ' αγγλικά --αλλα και ποιός θα την χρησιμοποιούσε αν δέν τά 'ξερε;...
Μα κάθε φορά που λείπω ρε ακατονόμαστοι;... Τί σας έκανα τελοσπάντων;...
Λιοιπόν. Να πώ κι' εγώ τη σοφία μου, τζάμπα είναι. Μπορεί κανείς να ταπεινώσει μόνο και μόνο απο τον τρόπο που θα φιλήσει. και μπορεί κανείς να αγαπήσει και να στέρξει, ακόμα κι' άν τελειώσει στα μούτρα ή όπου αλλού. Αλλ' άμα να τη χύσεις την άλλη στη μάπα είν' ο αυτοσκοπός, έ χαίρω πολύ, για ποιά στοργή μιλάμε.
Δέν είναι πάντως έτσι πάντα, ακόμη και τ' αγοράκια τα μεγαλωμένα με τσόντες το ξέρουμ' αυτό. Γιατι σίγουρα, η πορνογραφία, ειδικά η σύγχρονη διαδικτυακή, έχει ενθαρρύνει την αυτονόμηση ερωτικών πρακτικών με τρόπο ωστε να έχουν αναχθεί σε αυτοσκοπούς: χυσομαπίδια σου λέει, κωλογαμήσια, μουμουφού, μουφουφού, ιντεράσιαλ (όπ! το ξέχασα: του ντού λίστ, να πάω και με μαύρη να κλείσω απο ηπείρους) και πάει λέγοντας.
Αυτή 'ν' η μαλακία. Πώς να σου δείξει η τσόντα οτι το γαμήσι είναι πάν' απ' όλα η επικοινωνία που δέν θα έχεις ποτέ μονο με σπρέχεν; (Έλεγι' ο πατέρας, για να καταληφθεί μια περιοχή απ' τον στρατό, η αεροπορία δέν φτάνει. Πάντα θές το πεζικό, τους φαντάρους που θα περπατήσουνε πάνω στη γή την ίδια.)
Αλλα άντε και ν' αντισταθείς στο κατέβασμα του βιντεακιού τόσο εύκολο πλέον στην τρελή αναβροχιά... Δέν ειν' εύκολο. Ειδικά 'μα βλέπεις την πιό γλυκιά φατσούλα να σε κοιτάει μές στο σπέρμα σάν να σου λέει «σ' αγαπάω όταν μ' αγαπάς, κι' εσένα και τις εκκρίσεις σου άμα λάχει, σ' εμπιστεύομαι, έτσι απλά». Γιατί περι εμπιστοσύνης δέν πρόκειται; Περι αποδοχής και εγγύτητας;... Όχι πάντως περι ταπείνωσης.
[πώ το μπούστη... τέτοια λέω και τις ρίχνω τελικά, είδες;...]
Παραδέχομαι τρόπο σκέψης...
Αλλα ούτε λεξιπλασία, ούτε και νεολογισμός είναι!... Κάτσε να το αλλάξουνε λίγο οι μ ό τ ζ ...
Συνηθέστατη κοντινή έκφραση σε τέτοιες περιπτώσεις, κάνε ένα κώλο πιό πέρα, το οποίο γενικεύεται και ανάλογα με τους επίδοξους καθιζόμενους: κάντε δυό/τρείς/.../πενηντα δύο/... κώλους παραπέρα ρε παιδιά.
Είναι ενδιαφέρουσες αυτές οι λέξεις (συνήθως βρισιές;...) που προέρχονται απο διπλασιασμό (να τις μαζεύαμε κάπως;). Θυμήθηκα τώρα και το γαμιολογαμιό πού 'χω ακούσει καναδυό φορές. Το γαϊδουρογάιδαρε είναι πάντως κλάσικ.
Πάρα πολύ καλός ο κύριος Άλλος, χαιρόμαστε πολύ που είναι στην παρέα μας ο κύριος Άλλος --κι' άς φώναζε όταν μας πρωτοείπε τ' όνομά του.
Να σημειώσω οτι σε πολλά απο τα παραδείγματα, μπορεί κανείς να αντικαταστήσει το ρίχνω με το πετάω, αλλα και με το πατάω: ενα βρισίδι, μιά χυλόπιτα, έναν πήδο ή έναν πούτσο, ενα κατούρημα, μιά πενιά, και τα λοιπά.
Το πατάω θά 'λεγα επιτείνει τη σημασία της πράξης που δηλώνει το ουσιαστικό: του ρίχνω δυό χαστουκάκια αλλα του πατάω δυό χαστουκάρες, της έριξα έναν μελάτο και όχι της πάτησα έναν μελάτο, και πάει λέγοντας.
Να με συγχωρεί η μαρίαηόμορφη, αλλα διάβαζα σήμερα τον Μίσσιο (νά 'ναι καλά ο πάτσις που στη συνάντηση τις προάλλες μου θύμισε να τον ανακαλύψω επιτέλους), ο οποίος στο Χαμογέλα ρε..., μας θυμίζει κάπου τί είδους ποίηση έχουμε εξορίσει απ' τα μοντέρνα μας ερωτοτόπια, κι' είπα να τον μνημονεύσω:
[...] κει πάνω μου λέει αν θέλω να πάμε να δούμε τη Μαρία... Αλαφιάστηκα. Του λέω, τη βρήκες, είναι καλά, ζεί; Μου λέει, πάμε και θα δείς... Είχα να δώ τη Μαρία απο τότε που [...] ετοιμάζαμε την επιχείρηση και μας πήρε έναν έναν στο πατάρι του Κόρακα... Θυμάσαι, την είχανε διαγράψει απο την ΕΠΟΝ, γιατι της Μαρίας της άρεζε να κάνει έρωτα και δέν τό 'κρυβε. Είχε εκείνα τα μαύρα με μπλέ ανταύγειες μάτια σάν ακατέργαστο διαμάντι, και ανάμεσα στα δυό γεμάτα στήθια της, μιά μικρή φούντα απο μαύρες, σγουρές αλλα και απαλές τρίχες, σάν παλιό κινέζικο μετάξι, που όταν χάιδευες τα βυζιά της, παίζανε σάν ερωτευμένες ορχιδέες. [...] Απο τότε ρε φαινότανε πόση αγάπη και σεβασμό είχε για το κορμί της...
Αμάν βρε κορίτσια, αφήστε μας να παίξουμε λίγο...
[γυναίκες... όλα να τα παίρνουν στα σοβαρά...]
Ούπς, «και ο κρότος» τελοσπάντων...
Μάλλον, «συναλητήρια, είσαι και ο πρώτος», έ;
Κι' άς το δείτε φροϋδικά, θα την πώ την αμαρτία μου: Τόσο καιρό το λήμμα το διάβαζα όχι «κουβάλα», αλλα «καβάλα τον προτζέκτορα». Τώρα κατάλαβα... :-)