Comments by Επισκέπτης (3236)
Showing 1231-1260 from 3236
Καταγγέλω ότι σε τόσα σχόλια κανείς δεν είπε ότι το αντίθετο από τις σάλτσες είναι το ζουμί.
Θὰ μποροῦσε νὰ παίζῃ, ὅμως μερικοὶ χαρακτηρισμοὶ ἔχουν σταθερὸ γένος, ἀσχέτως τοῦ γένους τοῦ χαρακτηριζομένου προσώπου. Λέμε πχ «Μῆτσο, εἶσαι μεγάλη κουφάλα», δὲν λέμε ποτέ κούφαλος. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ μὲ τὰ ἀναφερόμενα ἐπάνω, ἀπὸ τὴν συντακτικὴ ὁμάδα. Ἔχω παρατηρήσει ὅτι οἱ μονογενεῖς χαρακτηρισμοὶ εἶναι κυρίως θηλικοῦ καὶ οὐδετέρου γένους.
Και καστεγιάνικα chocho (ανδαλουσία προφ. shosho -υποκορ. chochin)=μουνί-ακι. HODJAS
Νομίζω, εἶναι ἀξιόλογη καί αὐτὴ ἡ συσχέτισι. Κάπως θὰ ἔπρεπε νὰ δοῦμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ὑπῆρξε ἡ ἐπίδρασι. Δὲν εἶναι καὶ παραθαλάσσια τὰ Γιάννινα, νὰ πάρῃ...
@Khan
γιατί να μην μεταφέρουμε την τουρκική λέξη ως σινάφι με γιώτα; Khan
(Γειά σου Βικάριε! Καμάρωσε μαθητή!)
Ἔψαξα τὴ λέξι insaf, ποὺ μοιάζει, ἀλλ' αὐτὴ ἀντιστοιχεῖ στὴν Ἑλληνοποιημένη καὶ μή ἀποκοραϊσμένη λέξι νισάφι, ποὺ σημαίνει στὰ τουρκικὰ δικαιοσύνη (μὲ τὴν ἔννοια κυρίως τοῦ ἐλέους, ὡς ἔκφρασι ἀγανακτήσεως, ὅπως ἀκριβῶς τὴ χρησιμοποιοῦμε κι ἐμεῖς).
Θὰ μποροῦσες νὰ μοῦ πῇς σὲ ποιά ἀκριβῶς τουρκικὴ λέξι ἀναφέρεσαι;
να την κι η παλιοσειρά.....
καλώς τονε
Ἀγαπητὲ Βικάριε σ' εὐχαριστῶ.
Γιὰ τὴ βαρεία: Μία τεχνικοῦ ἐπιπέδου ἀπάντησι εἶναι ὅτι ἡ παρένθεσι τυπικῶς δὲν εἶναι σημεῖο στίξεως, ἄρα δὲν ἐπισύρει βαρεία. Μία ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀπάντησι εἶναι ὅτι θὰ ἔβαζα ὀξεία, ἂν ἡ φωνὴ ὠξύνετο στὸ ἐπίδικο σημεῖο. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνοιγόμενη παρένθεσι αὐτὸ δὲν συμβαίνει πάντα· στὴν κλεινόμενη ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἂν ἀκολουθεῖ στίξι ἢ ὄχι. Ἂν δῇς προσεκτικὰ τὰ γραπτά μου, μπορεῖ νὰ προσέξῃς ὅτι πολλὲς φορές (δὲν λέω γιὰ παρενθέσεις τώρα) βάζω ὀξεία, ἐνῷ μὲ τὴν τυπολατρικὴ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων προβλέπεται βαρεία. Γιὰ νὰ μή μακρυγορῶ, πρόσεξε τὸ μὴ τῆς προτάσεως αὐτῆς (bold). Ἔβαλα ὀξεία, διότι ἁπλῶς ἔτσι τὸ προφέρω. Οἱ Ἀλεξανδρινοὶ γραμματικοὶ δὲν μποροῦσαν προφανῶς νὰ διδάξουν τοὺς ξένους νὰ βάζουν ὀξεία ὅποτε ἔτσι νόμιζαν. Ἐμεῖς, ποὺ γράφουμε τὴ μητρική μας, μποροῦμε ἐνεπιγνώστως νὰ τὴ χρησιμοποιοῦμε καὶ φωνητικά. Πρακτικά, μή νομίζεις ὅτι μπορῶ νὰ εἶμαι καὶ ἀπολύτως συνεπής· δὲν διεκδικῶ ἄλλωστε τὸ ἀλάθητο· ἁπλῶς τὸ παλεύω.
Πρὶν ἀπὸ τὴν παρενθετικὴ παῦλα — ἂν καταλαβαίνω καλὰ ἐννοεῖς αὐτό — ὀξύνω (ἂν χρειάζεται), διότι ἡ φωνὴ κόβεται καὶ ἀνεβαίνει, ὑποχρεωτικά, ὅσο μπορῶ τώρα νὰ σκεφθῶ.
Συμπερασματικῶς, τὸ πρᾶγμα ἔχει κανόνες, ἔχει ὅμως καὶ τὴν οὐσία τῆς προσῳδίας· ἔχει φυσικὰ καὶ τὶς προσωπικές μας (μου) ἀτέλειες.
o kaths einai gata sta kritika oxi malakies
Δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγῃ καὶ τὸ σοβαρότατο ζήτημα τῆς συναφείας τῶν διαφόρων μονάδων μεταξύ των. Τώρα μόλις έπαθα φώτισι, διότι συνειδητοποίησα ὅτι ἡ ἀντίστοιχη μὲ τὸ χειροκλάδι μονὰς ὄγκου εἶναι ἡ χούφτα, ἡ ὁποία ἐπίσης φυλάσσεται ἀτομικῶς, καὶ ὄχι ἐν Σέβραις. Γιὰ νὰ κλείσῃ ἡ σειρά, ἀντίστοιχη μονὰς ἐπιφανείας εἶναι ἡ παλαμάρα, τὴν ὁποίαν ὑπόσχομαι νὰ «σηκώσω» προσεχῶς.
Ἡ σπάνα προφανῶς προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀγγλικὸ span, ποὺ σημαίνει τὸ διάστημα μεταξὺ δύο σημείων καθὼς ἐπίσης καὶ σπιθαμὴ (ἤ, κατ' ἄλλους, πιθαμή). Θὰ ἔλεγα ὅτι μᾶλλον ἀνήκει στὸν κύκλο φραγκολεβαντίνικης (ἐν προκειμένῳ ἀγγλικῆς) ἐπαγγελματικῆς ὁρολογίας τῶν ναυτικῶν μας, ὅπως πχ τὸ βατσιμάνης, σιπσάντης, λοστρόμος (ἐκ τοῦ nostro uomo).
Ρὲ παλλουκάρια, αὐτὸ τὸ ex officio ποὺ ἔγραψα, δὲν μὲ ἱκανοποιεῖ πλήρως. Σκέπτεταί τις τίποτε καλλίτερο;
Πρέπει κάποιος νὰ μοῦ δείξῃ πῶς νὰ βάζω παραθέματα μὲ ὡραῖο τρόπο.
@Khan
«Δεν αποκλείω βέβαια οι λόγιοι του 19ου να είχανε...»
Αὐτοὶ ἦταν «λογιότατοι». Οἱ πραγματικοὶ λόγιοι δὲν χρησιμοποιοῦν φιοριτοῦρες στὸ λόγο.
@Vrastaman
Τὸ λεβεντοπούστης εἶναι δοκιμότατος σλαγκόρος, ἀλλὰ δὲν εἶναι ταυτόσημος τοῦ πουστόμαγκα. Ἂν τὰ εἶχα συσχετίσει στὸ μυαλό μου, θὰ εἶχα ἀναφέρει τὴ διάκρισι μέσα στὸ ὁρισμό, διότι ἀξίζει τὸν κόπο. Μιὰ καὶ τὸ συζητοῦμε, ἕνας λεβεντοπούστης εἶναι κυρίως λεβέντης, ποὺ ἔχει καὶ ΤΟ κουσοῦρι (οὐδεὶς τέλειος). Θὰ μποροῦσε νὰ ὅμως νὰ ἔχῃ κάποιο ἄλλο. Τὸ ὅτι ἐμεῖς ἀσχολούμεθα εἰδικῶς μὲ τὸν λεβεντοΠΟΥΣΤΗ καὶ ὄχι τόσο πχ μὲ τὸν λεβεντοΧΑΣΙΚΛΗ ἢ λεβεντοΤΖΟΓΑΔΟΡΟ κλπ, ἔχει νὰ κάνῃ μὲ δικά μας θέματα. Σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο, δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ πχ νὰ χαρακτηρισθῇ λεβεντοπούστης ἕνας κίναιδος, ποὺ ἐκμεταλλεύεται ἄλλους κιναίδους.
Μὲ τὸν λεβεντομαλάκα νομίζω ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀναλογία, πέραν τῆς λεξιμορφολογικῆς, διότι ἔτσι χαρακτηρίζεται κάποιος ποὺ ἐκφράζει τὶς μαλακίες του «λεβέντικα». Δὲν συντρέχει δηλαδὴ χαρακτηρισμὸς τοῦ ἑνὸς συνθετικοῦ ἀπὸ τὸ ἄλλο, ὅπως στὶς περιπτώσεις λεβεντοπούστης καὶ πουστόμαγκας (ἄποψις). Τώρα θυμήθηκα καὶ τὸν «βουτυρόμαγκα». Τὸ εἶπε ὁ Τσιτσάνης γιὰ κάποιο σούργελο στὸ Χάραμα, λίγα χρόνια πρὶν πεθάνῃ. Ὁ ὅρος ἔχει VIP ὑπογραφή. Λές, ἀξίζει νὰ τὸν «σηκώσω»;
αμέτι [améti] : (προφ.) μόνο στην έκφραση ~ μουχαμέτι / μουχαμπέτι, πεισματικά, οπωσδήποτε. [τουρκ. amet muhabbet -ι (για το μουχαμπέτι δες λ., στο μουχαμέτι ίσως παρετυμ. με βάση το όν. του Mωάμεθ: Muhammad `Mουχαμέτης΄]
@Khan
Εὐχαριστίας θερμὰς γιὰ τὴν προσοχὴ καὶ τὶς παρατηρήσεις σου.
Τὸ ἀκκίζομαι μοῦ ξέφυγε. Τὸ συνάφι ἔτσι μοῦ ἔχει ἐντυπωθεῖ, ἴσως κακῶς. Θὰ τὸ σκεφθῶ λίγο καὶ μᾶλλον θὰ υἱοθετήσω τὴν πρότασί σου.
Τὸ «μιν» στὸ «οὔ μιν» εἶναι σωστό. Δὲν πρόκειται γιὰ τὸ ἀρνητικὸ μόριο «μή», ποὺ χρησιμοποιεῖται ὁσάκις ἡ ἄρνησις τελεῖ ὑφ' ὅρους, καὶ ἐκφράζει ὅτι κατὰ τὴν γνώμην κάποιου, τὸ πρᾶγμα δὲν εἶναι κάπως. Δὲν θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ τεθοῦν ἐν σερᾷ δύο ἀρνήσεις, μία ἀπόλυτος (οὐ) καὶ μία σχετικὴ (μή), διότι θὰ ἐχάνετο τὸ ποιὸν τῆς ἀρνήσεως. Γιὰ λόγους πληρότητος, ἂς ἀναφέρω ἐπιγραμματικῶς καὶ τὶς ὑπόλοιπες διαφορὲς τῶν δύο: Τὸ οὐ ἀρνεῖται καὶ εἶναι ἀντικειμενικό. Τὸ μὴ ἀπορρίπτει καὶ εἶναι ὑποκειμενικό.
Τὸ μιν (πάντοτε ἄτονο διότι ὁ τόνος του ἐγκλίνεται) εἶναι προσωπικὴ ἀντωνυμία καὶ σημαίνει αὐτόν αὐτήν, αὐτὸ (σπανίως μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πληθυντικός). Ἡ ἔκφρασις cliché «οὔ μιν ἀλλὰ καὶ» σημαίνει ἐπὶ λέξει «ὄχι αὐτὸ (μόνον) ἀλλὰ καί», καὶ ἀποτελεῖ ψευδοαρχαΐζοντα λογιωτατισμό, μιὰ φιοριτοῦρα στὴν πρότασι, καὶ ἀνάγεται στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος.
γνωστό και ως «της κακιάς ψωλής, οι μουνότριχες της φταίνε» το προτιμώ διότι είναι πιο αντιπροσωπευτικό για το νόημα
ta maura kai ta mov einai ta kalutera
εψαξα στο λεξικο στο google και minare στα ιταλικα ειναι shake στα αγγλικα.
δλδ συμφωνο με τον Τakis79 οτι ερχετε από τα ιταλικα και σημαινει κατι σαν σεικερ για φραπε δλδ προσομειωση της μαλακιας.
εχει σχεση με τον μιναρε που είναι μακρύς, ισιος και από πετρα;
φοβερη ατακα που θυμαμε απο κομικ: Σε νιωθω υγρη!
kυριε johnblack εννοιυσα μυγιάγγιχτη = τριανταφυλλομούνα
πωρε μαγκα, τις πουτανας γινεται εδω μεσά!
Μηπως λέγεται ετση, επειδή κατά το τραβηγμα της μαλακιας η παλαμη σχηματιζει γροθιά γυρω από την τσαπου; Και αυτος που το κανει κατα συνέπεια λεγεται γροθος, μαλακας δηλ.;
Κυρία Mes, μηπως λεγετε και μυγιάγγιχτη;
Να θυμήσω, γιατί μου ήρθε στην τρέλλα, ότι για ένα ανεξήγητο για μένα λόγο, (αν ξέρει κανείς, να μου πει παρακαλώ), οι Κρητικοί ήταν από τους πρώτους που επάνδρωσαν πρόθυμα τον νεοσύστατο τακτικό ελληνικό στρατό και κατέληξαν να κυνηγάνε ληστές και παλιούς καπετάνιους στα βουνά της παλιάς ελλάδας.
Η εμβληματική φράση : «κλάσε μας τ΄αρχίδια κύριε μοίραρχε», σε κρητικό απευθυνότανε.
«Αλεξάνδρα» ή και «Αλέκα» γνωστή γυναίκα «καρμοίρω» από τους αρχαίους χρόνους.
Αυτοσύμβαση = αυνανισμός
nasciturus = πιπίνι
και άλλα χαριτωμένα ινσάιντ τζόκς.
Να πω τη γνώμη μου και για την προηγηθείσα συζήτηση.
Επειδή είμαι και γω από Κρήτη, αυτό που κάνει ο Χαλικούτης, δύσκολα μπορούν να το αντιληφθούν οι εκτός Κρήτης.
Ο Χαλικούτης προσπαθεί να ζωγραφίσει την τεράστια Σ-Υ-Γ-Χ-Υ-Σ-Η και το μέγα Σ-Ο-Κ που έχουν υποστεί οι νεολαίοι της επαρχίας, οι οποίοι αφενός κουβαλάν μέσα τους αιώνες κλειστής αγροτοκτηνοτροφικής παράδοσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε περιορισμούς της σκέψης και της πράξης, αφεδύο όμως έχουν εμποτιστεί και αυτοί για τα καλά με την μονδέρνα «κουλτούρα», ο θεός να την κάνει, κυρίως μέσω της γαμημένης τηλεόρασης, που έχει εδώ και καιρό φτάσει και στο πιο μακρινό ορεινό χωριό.
Πως να διατηρήσεις χαρακτήρα, όταν βλέπεις όλη τη μέρα πούστηδοι και γδυμνές να χαριεντίζονται στην τηλεόραση. Έχουν χάσει την μπάλα οι άνθρωποι.
Αυτό γίνεται πιο κατανοητό στα πετυχημένα παραδείγματα του Χαλικούτη.
Θεωρώ ότι αυτή η σύγχυση των Κρητικών, που σαφώς έχει και την πλάκα της, είναι μέρος της γενικότερης σύγχυσης που εσύ Τζόνι επισημαίνεις σε κάθε ευκαιρία, δηλαδή της κατάργησης κάθε σταθερού σημείου αναφοράς, της πολιτιστικής σούπας, του αχταρμά, της απουσίας της σημασίας, της κυριαρχίας των σημείων και της απουσίας των σημαινομένων, της κυριαρχίας του απόλυτου τίποτα και της άχρηστης πληροφορίας (σόρυ για το μπακαλιζέ των εκφράσεων).
Δηλαδή οι Κρητικοί έχουν πάθει κλακάζ. Το θέμα ότι κάποιες από τις αξίες που κάποτε στα αλήθεια πρέσβευαν ήταν προβληματικές κατά τη γνώμη μου από μόνες τους, δεν το θίγω εδώ. Γενικά υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ Κρητικών που βλέπουν θάλασσα, (εμπόριο, πολιτισμός), από τους ορεσίβιους.
Σε ό,τι αφορά το λήμμα. Προσωπικά είμαι της αυστηρής σχολής της σλανγκ, δηλαδή σλανγκ παράγεται μόνο στα αστικά κέντρα, σε συνθήκες είτε κυνηγητού από την εξουσία, είτε σε συνθήκες ανάγκες και πίεσης. Αν δεν έχεις αγορά, υπόκοσμο, παζάρι, γιουσουρούμ, γήπεδο, αν δεν έχεις ανθρώπους να στοιβάζονται και να καταπιέζονται ή να καταπιέζουν αλλήλους, δεν έχεις σλανγκ.
Όμως εδώ μέσα υπάρχουν μεταξύ άλλων τα εξής λήμματα (πρόχειρα από μνήμης, δεν βάζω λινκς, βαριέμαι):
βαλ΄ το αγόρι μου. Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Στέιτζ, αρνησίθεος κλπ., κλπ.
Υπάρχουν και πολλές παροιμίες και γνωμικά, τα οποία αν και είναι γραμμένα με μεράκι, δεν τα θεωρώ σλανγκ.
Μπροστά σε αυτά λοιπόν, τα κρητικά του Χαλικούτη, που είναι και καλογραμμένα, δεν κάνουν την αρνητική διαφορά. Εντάξει κάποια άλλα είναι κορυφαία, όπως η ντιλμπάζα, (έχει μέσα της και σκέρτσο και νάζι και σεξ η λέξη), άλλα όπως το παρόν είναι απλά μία νομική σχέση.
Τέλος και συγγνώμη αν κούρασα, αλλά επειδή με πονάει το θέμα λόγω εντοπιότητας, να πω ότι η Κρήτη έχει ήδη καταστραφεί εντελώς. Το μόνο που την γλυτώνει κάπως ακόμα είναι το φυσικό της τοπίο και ο τρόπος που αλληλεπιδρά το τοπίο με τους ανθρώπους. Μέχρι που να το καταστρέψουμε και αυτό τελείως εμείς οι ψευτολεβέντες και λεβεντομαλάκες Κρητικοί. Αυτά και τέλος.
Ναί, Gatz, εἶναι τόσο καλό, ποὺ μόλις τὸ ἄκουσα νόμιζα ὅτι πρόκειται γιὰ κάτι σὰν καλιμπιστίρι, περπούτσι, καὶ τὰ παρόμοια. Μετά μπῆκα στὸ πνεῦμα, καὶ ἔσπευσα νὰ τὸ ἀνεβάσω.
Ὡς ἰδέα, καλή. Γιὰ τὰ καλιαρντὰ ὑπάρχει πολὺ μεγάλη πιθανότης νὰ ἀληθεύῃ, διότι ὑπάρχουν ἄφθονες ἄλλες καθαρῶς ἰταλογενεῖς λέξεις. Ἂν βροῦμε καὶ κάποιο στοιχεῖο (πχ ἱστορικό, ἄλλο γλωσσικὸ κλπ) γιὰ τὰ Καστρινά, θὰ ἰσχυροποιηθῇ πολὺ ἡ ἐκδοχή. Ἐκεῖνο ποὺ δύσκολα θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστηριχθῇ εἶναι ἡ προέλευσι τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο (ἀβέλω > ἀβέρω ἢ τὸ ἀντίστροφο).
ax auti i mitoula me tosa ψεματα fisiko einai na megalosei meta tha xriastei epigontos ton kirio foustano gia kapies simantikes apires diorthosois stin mitoula tou
παιδες εγκω απλά το ζωγράφισα... (έτση δεν λεγεται το λήμμα;)
Θυμᾶται κανεὶς ἕνα παιγνίδι μὲ γκαζάκια ποὺ παίζαμε στὸ Δημοτικὸ καὶ λεγόταν καπιτόλι;