Definitions by acg (231)
Showing 31-40 from 231

Σκόπιμα και με επιμονή. Το φυρί είναι και καλά παραφθορά από το θυρί, δλδ την πόρτα και σημαίνει ότι κάποιος προσπαθεί να πετύχει κάτι τόσο επίμονα που πάει κυριολεκτικά πόρτα πόρτα για να πείσει τους εμπλεκόμενους. Το φυρί δεν παίζει μόνο του, υποθέτω διότι αν χρειάζεται να πας να χτυπήσεις μόνο μία πόρτα για να πετύχεις το σκοπό σου, ε δεν είναι και τίποτε άξιο λόγου.

Η έκφραση φυρί φυρί βέβαια δεν είναι η μόνη που ανήκει στην οικογένεια με την συλλογική ονομασία «λέξη^2». Παραθέτω μία μη εξαντλητική λίστα μπας και φιλοτιμηθεί κανείς να τα ανεβάσει ως λήμματα ένα ένα (λέμε τώρα):

τσίκι τσίκι = με το σταγονόμετρο, σιγά σιγά
μπαμ μπαμ = γρήγορα, με μία κίνηση
λάχα λάχα = με βιασύνη και μάλλον πρόχειρα
τάκα τάκα = γρήγορα, ίσως τόσο γρήγορα όσο παίρνει να καρφώσεις ένα καρφί (;)
τσίμα τσίμα = ακριβώς, χωρίς καθόλου περιθώριο για κάτι παραπάνω
τσάκα τσάκα = κάτι σαν το τάκα τάκα, για αυτούς που δε φοβούνται το σίγμα
γιαβάς γιαβάς = τούρκικο / σιγά σιγά, με αργό ρυθμό
λάου λάου = με αργό ρυθμό, αλλά όχι τόσο ανατολίτικο όπως το παραπάνω
μάνι μάνι = γρήγορα

Γράφεται και «φιρί φιρί»

Το παρόν αποτελεί προσφορά της ταπεινότητάς μου στο σλανκγεπώνυμο πλήθος κι εκτιμώ ότι έρχεται να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε με τη μετάβαση από την καθαρεύουσα στην δημοτική, κατά την οποία πολλές εκφράσεις μεν διασώθηκαν αλλά χωρίς ο εκάστοτε χρήστης να είναι 100% σίγουρος τι στο μπούτσο σημαίνουν.

Φύρδην μίγδην. Εκ των ρημάτων φύρω / συμφύρω και μείγνυμι / μιγνύω που σημαίνουν ανακατεύω, με την αρχαία επιρρηματική κατάληξη -δην. Σημαίνει ανακατεμένα. Ασ' τα να παν. Μπερδεμένοι; Όχι πια. Τώρα υπάρχει το νέο, βελτιωμένο φύρδην μίγδην, το...

Φίδιν μύδιν. Εκ του φιδιού και του μυδιού. Στην φύση τα δύο αυτά απλώς δεν συμπίπτουν. Δεν έχουν σχέση, δε γνωρίζονται, δεν μπορεί να τα δει κανείς να πίνουν καφέ παρέα σε μιά καφετερία στο Μπουρνάζι. Όταν μία κατάσταση είναι φίδιν μύδιν είναι απλώς ανακατεμένη ως μη όφειλε.

Με το νέο φίδιν μύδιν, επιτυγχάνεται το ίδιο αποτέλεσμα με την αρχική έκφραση και ακούγεται και το ίδιο. Αν ο συνομιλητής σας δεν προσέξει πολύ θα νομίζει ότι χειρίζεστε άριστα την καθαρεύουσα και θα εντυπωσιασθεί. Αν πάλι πέσετε σε προσεκτικό ακροατή και πάει να σας διορθώσει, θα επικαλεσθείτε την νέας κοπής εκδοχή της αρχαίας φράσης και θα είστε πάλι από πάνω. Κι έτσι κι αλλιώς κερδισμένοι.

Φίδιν μύδιν. Με όλη τη γεύση και λιγότερες θερμίδες.

Φίδιν μύδιν. Τώρα απολύτως δωρεάν για τους χρήστες του σλάνγκ τζιάρ.

Ασφαλές και για τους ασιγματιστέσ φίλους μας.

Ζεστό υγρό. Κυριολεκτικά μιλώντας. Όταν ένα άλλο υγρό (πόσιμο) είναι χλιαρό ενώ θα έπρεπε να είναι παγωμένο ή τουλάστιχον κρύο ρε παιδάκι μου και θυμίζει από πλευράς θερμοκρασίας την κίτρινη ουσία που αφήνουμε το πρωί στην τουαλέτα, το λέμε κάτουρο. Επίσης και κλύσμα ώστε να έχουμε πιάσει όλες τις κάτω εξόδους.

Κατ' εξοχήν ποτά που αν είναι κάτουρο απλά δεν πίνονται είναι η Κόκα Κόλα και τα κλασικά μπυρίτσουαλς.

Στριμόκωλη κατάσταση. Χωρίς ελπίδα διαφυγής μέχρι να περάσεις. Που θα πιεστείς πολύ για να περάσεις. Και μετά μπορεί να 'χει κι άλλο λούκι. Ή κανάλι. Ή μανίκι. Ή γκεζί. Όχι καλό πράμα.

Το λούκι ή το τρώς ή το περνάς. Αν είσαι ηλεκτρολόγος ή χτίστης το εγκαθιστάς. Δλδ, και τότε το περνάς, αλλά στην περίπτωση εκείνη είναι η δουλειά σου, βγάζεις φράγκα. Έτσι είναι... Η ζωή είναι ένα λούκι... άλλος το τρώει και ισιώνει, άλλος το περνάει και χρεώνει.

Όχι της Βενετίας, ούτε του Άμστερνταμ. Γενικώς κανένα κυριολεκτικό κανάλι, τουλάχιστον για τις ανάγκες του παρόντος σάιτ.

Το «κανάλι» μεταφορικά είναι η δύσκολη, κουραστική και μονότονη συγκυρία στην οποία βρεθήκαμε και πρέπει να περάσουμε. Μία παράθεση συνωνύμων ίσως διευκολύνει τον αναγνώστη να κάνει τον συνειρμό και να κατανοήσει την προτεινόμενη χρήση: περνάω κανάλι = περνάω λούκι = τρώω μανίκι. Ο κοινός παρονομαστής και των 3 είναι ότι πρόκειται για μακρόστενα πράγματα, χωρίς δυνατότητα παράκαμψης ή διαφυγής. Γενικά όχι και το καλύτερο από πλευράς άνεσης κι ελευθερίας σε σχέση, ας πούμε, με την ανοιχτή θάλασσα ή ένα αμάνικο μπλουζάκι (λέμε τώρα).

Λήμμα νταιμένσιον 2 σε 1. Πώς λέμε εμ σαμπού εμ κοντισιονέρ, τέτοιο πράμα.

Το ρήμα «πιάνω» είναι ούτως ή άλλως πολυδιάστατο, αφού μπορεί να αναφέρεται σε κάτι απτό (πιάνω το πουλί μου) ή σε κάτι αφηρημένο (πιάνω το νόημα). Όταν λέμε, «τα πιάσαμε», ανάλογα με το αν ακολουθεί κάτι ή όχι, αλλάζει η σημασία:

α. «Τα πιάσαμε»: πήραμε μίζα, όχι απαραίτητα από την Miesens. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές.

β. «Τα πιάσαμε τα λεφτά μας»: Ρεφάραμε και καλά, αλλά με σαρκαστική διάθεση. Μας συνέβη κάτι που ολοκλήρωσε την ήδη αρνητική πορεία μίας κατάστασης. Απαντάται και στη μορφή τα βρήκαμε τα λεφτά μας.

Την κάνω, γίνομαι καπνός, εξαφανίζομαι, φεύγω γρήγορα μη με πάρουν πρέφα.

Η κατ' εξοχήν ασχολία του μπινέ (εκ του τουρκικού binmek (=«καβαλικεύω»), του ωραίου αυτού τυπάκου που και τον παίρνει και τον δίνει (πονάς Μανωλιό; πονάνε ρε τα παληκάρια;). Αυτή η απρόβλεπτη συμπεριφορά του μεταφορικά περιγράφει εκείνες τις αψυχολόγητα κακές ενέργειες που κάνει κάποιος και δεν ξέρουμε από πού μας ήρθε.

Στην σχετική κλίμακα μέτρησης μεγέθους τοιούτων συμπεριφορών, η μπινιά κατέχει περίοπτη θέση, πάνω από την πουστιά, την πουτανιά που περιέργως δεν υπάρχει ακόμη καταγεγραμμένη και τέλος την πουτινιά, με την αυτή φθίνουσα σειρά σπουδαιότητας.

Υπόλειμμα της στυλιστικής και κυρίως ενδυματολογικής λαίλαπας των 80'ς, ένα εν τω μέσω μυριάδων που στοιχειώνουν τη συλλογική μνήμη και αμαυρώνουν την όποια θετική εικόνα του παρόντος, είναι η άσπρη κάλτσα, ενίοτε δε και μπουρνουζέ με την ένδειξη Tennis Club.

Ο εκτελών το εγκληματικό αυτό faux pas, χαρακτηρίζεται ως «ασπροκάλτσας» αφού η συγκεκριμένη ιδιότητα είναι προφανώς σημαντικότερη από οποιαδήποτε άλλη τυγχάνει να κατέχει ο εν λόγω δυστυχής και στην τελική ας πρόσεχε.

Η άσπρη κάλτσα έχει μεν μία ενδυματολογική αποστολή αλλά πραξικοπηματικά την έχει ξεπεράσει προ πολλού και σε μεγάλο βαθμό. Η απλή λευκή κάλτσα μπορεί να φορεθεί ΜΟΝΟ αν κάποιος πρέπει να ντυθεί στ' άσπρα (σσ: αν δεν είναι παγωτατζής, δεν ξέρω γιατί να πρέπει να το κάνει, ας το ψάξει ο ΚΧ στις Πύλες). Η άσπρη κάλτσα ΔΕΝ φοριέται με μαύρο παπούτσι λουστρίνι και ΔΕΝ φοριέται με πέδιλο (όπως και καμία κάλτσα άλλωστε). Η δε άσπρη μπουρνουζέ κάλτσα φοριέται ΜΟΝΟ κατά τη διάρκεια άθλησης με αντίστοιχο παπούτσι.

Στην εύλογη ερώτηση του ανυποψίαστου αναγνώστη «και καλά ρε μάστορα, τι σε κόφτει αφού τα ρημάδια τα 80'ς μας τελείωσαν», χαμογελώ στοργικά μπροστά στην ευλογημένη άγνοια, την παιδική αφέλεια και εν τέλει την θανάσιμη για τον ίδιο και τους προστατευόμενούς του απροσεξία και εξηγώ: Η ΑΣΠΡΗ ΚΑΛΤΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ. Ευδοκιμεί παραδόξως και παρά τις άοκνες προσπάθειες του διεθνούς lifestyle-set σε βορειότερα κλίματα (κεντρική και βόρεια Ευρώπη, βόρεια Αμερική) και παρουσιάζεται στη χώρα μας το καλοκαίρι μεταμφιεσμένη σε άκακο τουρίστα. Ορδές ασπροκαλτσάδων ξεχύνονται στην στυλιστικά avant-garde πατρίδα μας απειλώντας ό,τι πολυτιμότερο έχουμε πετύχει ως έθνος τα τελευταία χρόνια, ξυπνώντας μνήμες, διεγείροντας το υποσυνείδητο. Άσ' τα να παν...

Όχι το κυριολεκτικό του Dr. Scholl. Αν και εκτιμώ ότι από εκεί βγήκε ο χαρακτηρισμός για γυναίκα που φέρνει προς φρόκαλο, λάικα, γκαραζογκόμενα ή μπουζουκομούνι. Αυτή η ζάμπλουτη γλώσσα που μας χαρίζει απλόχερα χαρακτηρισμούς για το οτιδήποτε, μας δίνει το συγκεκριμένο ιδιαίτερα για την περίπτωση νεόπλουτων γυναικών που την έχουν δει μόνο επώνυμο αξεσουάρ /ρούχο / παπούτσι αλλά είναι μάλλον για go village, ρε....

Κατ' άλλους, τσόκαρο είναι απλά η εκνευριστική γκόμενα, όπως εκνευριστικό είναι και το ηχητικό φόντο του συνώνυμου υποδήματος που φέρνει αναπόφευκτα την ιαχή έτσι να κάνει ο κώλος σου! σ' όσους είναι κοντά.