Definitions by iron (1265)
Showing 611-620 from 1265

Οκ, είναι το κατάστημα, αλλά και γενικότερα λέμε έτσι οποιαδήποτε επιχείρηση, χώρο, κατάσταση, κύκλο κλπ. Η λέξη χρησιμοποιείται μεταφορικά και μάλλον υποτιμητικά. Εκτός αν χαριτολογούμε, αλλά πρέπει να το κάνουμε λιανά στον άλλον προς αποφυγή παρεξηγήσεων...

Όταν, δηλαδή, δώσουμε αυτόν τον χαρακτηρισμό σε κάτι από τα προαναφερθέντα, σημαίνει ότι το εξισώνουμε με μια «μπακάλικη» επιχείρηση, δηλαδή σε κάτι στεγνά και στυγνά κερδοφόρο και επιχειρηματικό, χωρίς μεγάλες αξιώσεις. Η ειρωνεία έγκειται προφ στο ότι μέσα στο «μαγαζί» υπάρχει και καλά κάτι πολύτιμο, ενώ στην ουσία δεν παίζει κάτι τέτοιο.

Ως εκ τούτου προέκυψε και η έκφραση: ανοιχτά τα μαγαζιά

1. Η πολύ χοντρή γυναίκα, κυρίως η πολύ βυζαρού.

2. Η γυναίκα που μοιάζει με αγελάδα, άλλως η κλαραμπέλ.

3. Η μαύρη και κρεμαστή πλαστική 25άλιτρη νταμιτζάνα την οποία γεμίζουμε νερό και κρεμάμε σε ένα γερό κλαδί που λιάζει, ώστε να έχουμε ζεστό νερό στο ελεύθερο κάμπι (το μαύρο χρώμα απορροφά το φως του ήλιου και έτσι το νερό ζεσταίνεται, να μην πω καίει τρελά).

Μου κάθεται κάτι στον λαιμό και πνίγομαι. Αυτό γίνεται όταν τρώω απότομα και με βιασύνη μεγάλες ποσότητες φαγητού.

Προφάνουσλυ από τη λέξη κοντύλι (γραφίδα του παλιού καιρού), και μάλλον επειδή όταν μου κάθεται κάτι στον λαιμό είναι σα να έχω καταπιεί ένα κοντύλι.

Ο ρέστος, ο κάθε άλλο παρά φραγκάτος, αυτός που δεν έχει μία και, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, τριγυρνά ξυπόλυτος γιατί δεν έχει παπούτσια να φορέσει.

Τα ψητά (στα κάρβουνα) κρεατικά, τα σχάρας. Μιλάμε μόνο για κόκκινο κρέας, συνήθως παϊδάκια. Προφ λέγονται έτσι γιατί πρόσκειται για μικρά κομμάτια κρέατος, εύκολα στο ψήσιμο. Δεν μιλάμε, δηλαδή, για μπριζόλες ή Τ-bone steak.

Λήμμα-ομπρέλα, όλος ο χρόνος κλασικό (sic), στο οποίο κάθε εποχή προσθέτει και το κατιτίς της σε σημασία.

1. Κανονικά:
   α. Παίρνω κόλλα για να συναρμολογήσω κάτι που, λχ, έσπασε. Ως εκ τούτου...
   β. Κολλάω επειδή έπιασα την κόλλα και γέμισα τα χέρια μου, τα ρούχα μου, τα πάντα.

2. Γίνομαι τσιμπούρι σε κάποιον, του / της κολλάω (εξού και το Κολλητήρι του Καραγκιόζη)

3. Την κολλάω σε κάποιον: του φέρνω έντονη αντίδραση, του πάω πολύ κόντρα. Εδώ κολλάει* κάπως και η σχετική έκφραση: «τον κολλάω στον τοίχο», δηλαδή τον αποστομώνω για τα καλά.

4. «δένω», ταιριάζω. Το λέμε για τα πάντα («κολλάει παντού», δηλαδή, που έλεγε και η παλιά διαφήμιση...)

5. Συμφωνώ με ενθουσιασμό με κάποιον και κολλάμε τα χέρια λέγοντας «κόλλα το!»

6. Είμαι πολύ ιδρωμένος, μούσκεμα ένα πράμα.

7. Είμαι τραγούδι, εύπεπτη μελωδιούλα, και κολλάω στο μυαλό κάποιου και από τη στιγμή αυτή κι έπειτα δεν μπορεί να με ξεφορτωθεί και το τραγουδάει όλη μέρα.

8. Αποκτώ εμμονή με κάτι, τρώω κόλλημα, σκαλώνω. Αυτό μπορεί να είναι μελωδία, γεύση, κατάσταση, άνθρωπος, ζώο, φυτό, τόπος, μυρουδιά, ατάκα, τα πάντα. Και μου συμβαίνει είτε γιατί είμαι ψυχαναγκαστικό ατομάκι, ή γιατί έχω καπνίσει κανα καλό.

9. (πεπαλαιωμένο): Είμαι η βελόνα του πικάπ και ο δίσκος έχει χαρακιά και παίζω στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά και κάποιος τρέχει να με πάει παρακάτω λέγοντας «Ωπ! κόλλησε η βελόνα!»

10. Είμαι τσαπατσούλης και ό,τι νά 'ναι και τα κάνω όλα στο αρπαχτό -εδώ κολλάει το άρπα-κόλλα.

1. Επειδή είθισται να αποδίδεται στον γυναικείο πληθυσμό πάσα ευθύνη για την αποτυχία πράξεων ή κινήσεων τις οποίες οι άντρες, λέει, κάνουν με τελειότητα, όταν θέλουμε να ειρωνευτούμε κάποιους, άντρες ή και γυναίκες, και να τους δείξουμε ότι αυτό που κάνουν είναι μια απερισκεψία άνευ προηγουμένου, τους αποκαλούμε «Κορίτσια».

2. Κορίτσια είναι επίσης και οι πουτάνες ενός μπουρδέλου, είναι τα κορίτσια του νταβά, τα κορίτσια της τσατσάς, τα κορίτσια του πελάτη. Άρα η παραπάνω προσφώνηση αποκτά και μια επιπλέον βαρύτητα...

Σκοτώνω, πεθαίνω κάποιον, τον στέλνω στον άλλο κόσμο.

Μιλάμε με το «σεις» και με το «σας», μιλάμε στον (β) πληθυντικό, στον πληθυντικό της ευγενείας δηλαδή. Φερόμαστε σε κάποιον με μεγάλη ευγένεια, είτε γιατί πρέπει ή γιατί τον κωλογλείφουμε.

Αντίστοιχο του γαλλικού vouvoyer που σημαίνει «μιλάω στον β πληθυντικό» (vous) και όχι στον β ενικό (tu > tutoyer).

Έκφραση που λέγεται όταν είσαι αραχτός, σε κανα καφενείο, ή σε παραλία, ή σε μπαράκι, και βλέπουν τα μάτια σου κάτι που σε ξελιγώνει αλλά δεν τό' χεις, δεν τό'χεις... Περιορίζεσαι λοιπόν στο να μονολογήσεις ή να πεις στον διπλανό σου ή (αν έχεις το απαιτούμενο θάρρος / θράσος) προς το αντικείμενο του πόθου: «Αυτά είναι, φίλε μου, βλέπεις;», με συνώνυμα τα έεετσι!, σωραίος, κλπ, με συμπλήρωμα το «Ω ρε μάνα μου» ή το «τσ-ξςςςς!...» και με βαθύτερη έννοια το «'Ε ρε και νά 'χα τη χάρη σου μπαγάσα... (Θα ήμουν ο πιο γαμάω απ' όλους σας, κλπκλπ)».

Έκφραση βαυκαλισμού ή μεμψιμοιρίας ή μαγκιάς. Εξαιρετικά διαδεδομένη.