Definitions by Khan (2355)
Showing 821-830 from 2355

Τα κεντρικά γραφεία του κόμματος ΠΑ.ΣΟ.Κ. άκα ΘΑΣΟΚ άκα μΠΑτΣΟΚ στην λεωφόρο Ιπποκράτους στην Αθήνα αποκαλούνται έτσι από πολιτικούς αντιπάλους του, ώστε να συνδεθούν με την λέξη πίπα- πίπες. Έτσι, για να μην υστερούν από την συγγρού, όπου παίρνουν κυριολεκτικά πίπες.

Δεν αναφερόμαστε στο αιμοσταγές (αλλά και σέξι) βαμπίρ των Καρπαθίων, ούτε στην εν Ελλάδι μετενσάρκωσή του, αλλά στην ακατανόητη και μάλλον φλώρικη ενδυματολογική συνήθεια κάποιων συμπολιτών μας να σηκώνουν τον γιακά σε μπλουζάκια τ. Lacoste ή Polo, θυμίζοντας τον ομώνυμο σινεματικό ήρωα που είχε ως σήμα κατατεθέν τους σηκωμένους γιακάδες του μελανέρυθρου πανωφοριού του.

Γιατί όμως κάποιος τον σηκώνει τον γιακά; Αν και η συνήθεια πρέπει κατ' αρχήν να στιγματιστεί, όπως είπαμε, ως ακατανόητη, μπορούμε να επιχειρήσουμε ορισμένες προσεγγίσεις, κραξίματος χάριν. Μάλλον επρόκειτο αρχικά για ένα είδος σπρετσατούρας, δηλαδή δείχνω πως είμαι πολύ κουλ, δεν τα σκέφτομαι όλα, οπότε δεν σκέφτηκα να κατεβάσω τον γιακά, έτσι το βρήκα έτσι το φόρεσα, ή ξεχάστηκα να το κάνω, επιτηδευμένη ατημέλεια κιέτσ'. Ή ότι επειδή είμαι υπεραπασχολημένος, δεν έχω τον χρόνο να σκεφθώ τις τετριμμένες ενδεχομενικότητες της ένδυσής μου. Ωσεκτουτού, το σήκωμα του γιακά συνηθίζεται σε βουπουδίτες, που προσπαθούν να προμοτάρουν για τον εαυτό τους στυλ πολυάσχολου αλλά και κουλέζου μπίζνεσμαν- μάνατζερ. Εναλλακτικώς, ο γιακάς υποτίθεται ότι σε προστατεύει από δυνατούς ανέμους, οπότε αποτελεί συνήθεια ιστιοφλώρων και άλλων φλωρεντιών, που προσπαθούν να προσδώσουν λίγη αβαντούρα στην υπερβολικά βολεμένη ζωή τους. Ασφαλώς, είναι αστείο όταν κυκλοφορείς με σηκωμένο γιακά εντός λ.χ. ενός αεροστεγούς κλαμπακίου.

Βεβαίως, θα ήταν πιο ασφαλές να πούμε ότι το σήκωμα του γιακά είναι απλώς ένα στυλ, που δεν έχει ντε και καλά να κάνει με κάποια εξήγηση, και ερμηνείες όπως η σπρετσατούρα ή η περιπετειολάγνα επίκληση στην προστασία από τους ανέμους λειτουργούν μάλλον ως α πουστεριόρι αιτιολογικοί μύθοι. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλύτερο να ψάχνει κανείς την συνάφεια του φαινομένου. Και εδώ νομίζω ότι πρόκειται μάλλον για ναϊντίλα και διαδόθηκε ως ένα κουλέζικο στυλ. Περαιτέρω, μπορούμε να διακρίνουμε ανάμεσα: α) στα νεαρά έφηβα παιδιά που σήκωναν τους γιακάδες χάριν κουλεζισμού, τα λεγόμενα και δρακουλίνια , β) τους μεσόκοπους και άνω, που ήταν είτε μεγαλοαστοί βουπουδίτες, είτε μικροαστούληδες που μιμούνταν ανεπιτυχώς τους πρώτους. Η όλη φάση πήγαινε πακέτο με την κουλτούρα των μπλουζακίων Polo και Lacoste, οπότε οι Δράκουλες ήταν και κροκοδειλάκια, συχνά και δαπόσκυλα. Απαραίτητο συμπλήρωμα ήταν και τα γυαλιά Rayban, έστω περιπτερέημπαν. Σήμερα που η μόδα έχει περάσει προ πολλού, ο κόμης Δράκουλας θεωρείται φριχτά πασέ τύπος, γραφικός και συχνά είναι late αντάρης αποτυχημένος, σαπιοκοιλιάς, καράφλας που παλιμ(κωλο)παιδίζει ασύστολα. Το ίνδαλμα του τοιούτου κόμη Δράκουλα είναι ο Γιώργος Λιάγκας. Πάντως, για τον σηκωμένο γιακά ως διακριτικό κλαμπάρχη δες εδώ.

Το κωμικό εφέ της έκφρασης βέβαια είναι ακριβώς ότι σε αντίθεση με τον ορίτζιναλ κόμη Δράκουλα που ήταν σκληρός και μοβόρος, ο σλανγκικός τοιούτος αποτελεί φλωρεντζέτουλα.

Η έκφραση κυκλοφορεί και ως γιακάς άλα κόμης Δράκουλας, Δράκουλας (σκέτο), Δρακουλίνι (=ο νεαρός Δράκουλας). Συνώνυμο: Καντονά.

Σε ορισμένα βιβλία είναι το εσώφυλλο, το οποίο αποτελεί καταρχήν προεξέχον τμήμα του εξωφύλλου, το οποίο στην συνέχεια διπλώνεται και εφάπτεται στο κυρίως εσώφυλλο, παραμένοντας διακριτό από αυτό. Στο μπροστά αυτί υπάρχει συνήθως βιογραφικό του συγγραφέως ενίοτε με φωτογραφία της αφεντομουτσουνάρας του, ενώ στο πίσω αυτί ή η συνέχεια του βιογραφικού, ή τίτλοι από τις εκδόσεις, ή κάποια άλλη πληροφορία.

Η λογοδιάρροια που πιάνει πολλούς μπλόγκερζ στα βλόγιά τους, τα οποία γεμίζουν με εξομολογήσεις, σεξομολογήσεις, ψυχαναλυτικούς μονόλογους- αυτοψυχοψαξίματα, αυτιστικές αυνανίλες και ακατάσχετες βλακειογραφίες- παπαρολογίες, άχρηστες πληροφορίες της ημέρας, χούμορ και ταλιμπάν, για τα οποία δεν ενδιαφέρεται κανείς πέραν του γράφοντος, που θέλει να εκθέσει τον εαυτό του στην λογική του τζάμπα είναι.

Πάσα (Δ.Π.): Η Μαλακία (είναι μεταδοτική).

Το στοματικό σεξ, η πίπα. Λαδή ο πέοντας παρομοιάζεται με το καλαμάκι διά του οποίου αντλείται στοματικώς το σπέρμα, οπότε η έμφαση εν προκειμένω είναι λιγότερο στην πεολειχία και περισσότερο στην σπερμάντληση και σε ιδανικές συνθήκες στην κατάποση.

Ο όρος ανήκει στο μπουρδελοϊδίωμα και αποτελεί οιονεί κωδική ονομασία για την συγκεκριμένη υπηρεσία. Και στα μεν φραπενεία, όπου οι προσφερόμενες σεχουαλικές υπερεσίες έχουν ως μονάδα μέτρησης το φραπέ λέγεται φραπέ με καλαμάκι. Ωστόσο, ο όρος καλαμάκι έχει την δική του αυτόνομη σλανγκική ζωή, καθώς χρησιμοποιείται για πάσης φύσεως πουτανάδικα και κορασίδες που προσφέρουν την υπηρεσία, κυρίως δε για μασατζίδικα.

Για τον γερμανό μεταφραστή πάντως να είπω ότι βρίσκονται διαδιχτυακά ευρήματα μόνο σε μπουρδελοσάη, οπότε η χρήση της είναι αμφίβολη εκτός μπουρδελοϊδιώματος ενώ και εντός του φαίνεται νεόκοπη και μη αρκούδως εμπεδωμένη και χωνεμένη.

Το ιδανικό βεβαίως είναι το καλαμάκι στο Καλαμάκι, όπως η κωλογλειφάδα στην κωλο-Γλυφάδα.

Είναι το μπουρδέλο, αλλά και κάθε ευαγές ίδρυμα, όπου κορασίδες προσφέρουν σεχουαλικές υπερεσίες επί χρήμασι, λαδή και το κωλόμπαρο και το μασατζίδικο και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Όμως χρησιμοποιείται και μεταφορικώς, όπως και το μπουρδέλο, για να σημάνει έναν τόπο, όπου επικρατεί μπάχαλο, χάος, ανομία, καθώς και ως βρισιά για να δηλώσει χώρο αντιπάλου, λ.χ. το γήπεδο αντίπαλης ομάδας, ή τα κεντρικά γραφεία αντίπαλου κόμματος (όπως και το πουτανόσπιτο).

Την έκφραση χρησιμοποιούσε και η Μαλβίνα Κάραλη.

Πάσα (Δ.Π.): Mr Cadmus.

Στα καλιαρντά, είναι το αφροδίσιο νόσημα, το παράσημο.

Διασώζει την λέξη ο Ηλίας Πετρόπουλος στο βιβλίο του Τα Καλιαρντά, όπου σημειώνει ότι το συστατικό μπαρο- σημαίνει αρρώστια. Να σημειώσουμε πάντως ότι baro στα Ρομανί σημαίνει μεγάλος (δες εδώ), από τα οποία έχουμε τα μπαρός και μπάρα (= το χοντρό μεγάλο πέος). Δες και εδώ τη σημασία στα Ρομανί «μεγάλος, ψηλός αλλά και αφέντης, νοικοκύρης». Μάλλον πρόκειται επομένως για της πούτσης αρρώστια και δη της χοντρής.

Χαρακτηρισμός κοπέλας που έχει πολύ φουντωτά και σγουρά μαλλιά (όχι με την καλή έννοια) και τα αφήνει έτσι ελεύθερα και χαοτικά, θυμίζοντας την ομώνυμη ηρωίδα του Quino.

Μεγεθυντικό του κωλόπαιδο.

Όπου κωλόπαιδο είναι κυριολεκτικά το παιδί που τίκτεται εκ πρωκτικής συνουσίας (και ουχί κολπικής, όπως εμείς οι υπόλοιποι), είτε μυθολογικώς πως, είτε μέσω μαγκαϊβεριάς του σπερματοζωαρίου, οπότε έτσι εξηγείται γιατί το εν λόγω παιδί είναι μειονεκτικό, τερατοφέρνει, ή έχει σκατένιο χαρακτήρα.

Αυτό, όμως, που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι οι διαφορές του κωλοπαιδαρά από το κωλόπαιδο. Το κωλόπαιδο έχει πολύ πιο μονόπλευρα αρνητική σημασία. Για ένα κωλόπαιδο νιώθουμε οργή, αγανάκτηση, σπανίως συγκατάβαση, και γενικά θέλουμε αν το δούμε να το αρχίσουμε στις σφαλιάρες (ή στις βατραχοπεδιλιές, αν είναι καλοκαίρι). Ο κωλοπαιδαράς , ίσως επειδή είναι αρσενικού γένους αντί για ουδέτερου, ίσως επειδή παραπέμπει σε παιδαρά- παίδαρο, δηλαδή σε γερό, λεβέντη ομορφάντρα, αποτελεί ένα μείγμα κακής και κα(υ)λής έννοιας.

Δηλαδή και ο κωλοπαιδαράς προκαλεί την οργή, την αγανάκτηση, την διάθεση να τον γαμήσουμε στο ξύλο. Αλλά μοιάζει και με την αλήτρα (ή και τον αλήτη). Ήτοι ο κωλοπαιδαράς είναι αυτός που «αγαπούμε να μισούμε» (love to hate που λένε και στο χωριό μου). Είναι ένας άντρας που αψηφά τον νόμο, και γι' αυτό ταυτίζεται φαντασιακώς με την υπόρρητη οργασμική επιθυμία μας, ένα είδος Chuck Norris που λειτουργεί ως συστατική εξαίρεση για να ορισθούν οι (κατά β-Lacan) ευνουχισμένοι από το συμβολικό πεδίο. Αυτός που μας ξυπνά τον θυμό, όσο περισσότερο μας συνδαυλίζει την ζήλια, που δεν είμαστε σαν αυτόν, γιατί δεν μπορούμε. Ο κωλοπαιδαράς όχι μόνο ξέρει να ματαιώνει μια γυναίκα προκαλώντας την επιθυμία της, αλλά της κάνει σωστό εγκεφαλογάμι.

Κυκλοφορεί (μεταξύ άλλων) και στις βερσιόν:

- Γκέι κωλομπαροπαιδαράς που συχνάζει σε λογοτεχνήματα του Tennessee Williams, ταινίες του Luchino Visconti ή θεατρικά του Krzysztof Warlikowski.
- Κωλοπαιδαράς- γύφτουλας- λεβεντομαλάκας, που συχνάζει σε αναπολήσεις του «ελληνικού ονείρου», όπως το ζήσαμε στις τελευταίες δεκαετίες.
- Η ιδανική GFE- PSE βερσιόν, ήτοι ο κωλοπαιδαράς που γίνεται εκούσιος τρυφερούλης μαλακάκος για χάρη της δεσποσύνης του και εναλλάσσει αγριάδα με τρυφερότητα.
- Ο απλός κωλοπαιδαράς που δεν έχει τίποτα από την ως άνω καλή έννοια και δεν είναι παρά ένα κωλοπαίδι που του χρειάζεται ένα γερό μπερντάχι για να στρώσει.

Ατάκα που λεγόταν σε παιδικό βρις-οφ (τουλάστιχον σε παλαιότερες δεκαετίες, λ.χ. έπαιζε σε εϊτίλα- σεβεντίλα). Η λογική ήταν η εξής: Όταν ένα άλλο παιδάκι σου έλεγε μια βρισιά, του απαντούσες καθρεφτάκι, οπότε εννοούσες ότι η εκστομισμένη βρισιά χαρακτηρίζει αυτόν τον ίδιο και όχι εσένα. Για να το πούμε λίγο πιο γιαλόμικα, υπονοούσες ότι o υβριστής προέβαλλε μια δική του ιδιότητα πάνω στον άλλο, οπότε τον χρησιμοποιούσε ως καθρέφτη για να εξωτερικεύσει την δική του εσωτερικότητα. Εικονικά, αν το θεωρήσουμε, φανταζόμαστε μια βρισιά που «αντικειμενικώς» πετάγεται από τον υβριστή και λούζει τον άλλο, αλλά ο δεύτερος απλώς λειτουργεί ως καθρέφτης του πρώτου, ο οποίος και φέρει πραγματικώς την ιδιότητα της βρισιάς.

Στα παιδικά συμφραζόμενα η αποτελεσματικότητα της ατάκας έγκειται στη λειτουργία της ως γείωσης, καθώς ο υβριστής αποστομωνόταν και δεν μπορούσε να πει τίποτα άλλο μετά, είχε φάει high class tapping. Γι' αυτό, και αν το παιδάκι, ακολουθούσε το fair-play του βρις-οφ, δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει την ατάκα ευθύς στην αρχή της στιχομυθίας, ακυρώνοντας πρόωρα την ευχαρίστηση από την διαδικασία του αμοιβαίου ξεχεσίματος, αλλά μόνο σε ύστερη φάση της, όταν είχαν εξαντληθεί τα συμβατικά όπλα, και έπρεπε κάπου να λήξει η μανούρα.

Σε σύγχρονα και μη παιδικά συμφραζόμενα, λέγεται ως χαριτωμενιά με νοσταλγική εσάνς, προκειμένου να λήξει μουτζοπιάσιμο με αποστόμωση συνομιλήτριας μπιτσάρας. Η έκφραση έχει κάτι το φλωρίστικο- γκεουλίστικο (με την καλή έννοια) και είναι σωστό να λέγεται συνοδευόμενη από χάρη έφηβης νεράιδας.