Tagged definitions (483)
Showing 391-400 from 483

α) Στην καρακοσμάρα του, άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει χριστό απ' ό,τι γίνεται γύρω του.

β) Εκ του α), συνεννόηση τσιμπούκι, δλδ. γάμησε τα, γάμα τα.

Αγνώστου ετυμολογίας και προέλευσης (πιθανολογείται σύντηξη με το Σεφέρλειο «α καλό εεε;» και το αούα)

Η παράλογη παπαροφλυαρία, εκ των παπαρολόγος και παραλήρημα.

Αυτοσλανγκαρχιδισμός: Πρόκειται για σημασιολογικό δάνειοαπό τη γαλλική λέξη délire, αντί του σωστού παπαραλήρησις.

Ο υπερβαίνων τον Βέλτσο σε ο,τινανισμό, ο βέλτιστος Bέλτσος.

Αυτοαναφορικά, ο φληναφηματικός σλανγκαρχίδης, ο σλανγκόλας.

Λέγεται έτσι η καληνύχτα στα Αρχαία Ελληνικά και στα μοντέρνα coolέζικα.

Πιο coolέζικη έκδοση του τα παίρνω στο κρανίο.

Έτσι αποκαλείται η κοσμοθεωρία των ταλιμπανιζόντων φονταμενταλιστών αγριοχρίστιανων.

Εσύ πόσο ορθόλοξος/η είσαι; Ας πάρουμε ένα μικρό τεστ:

• Θεωρείς ότι η διάδοση της Ουνίας σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ από τους μπαμπέσηδες παπιστές συνιστά μείζονα απειλή για τον Ελληνισμό.
• Πιστεύεις ότι η επαναλειτουργία της θεολογικής σχολής της Χάλκης πρέπει να αποτελέσει την κυριότερη προτεραιότητα της εξωτερικής μας πολιτικής έναντι της Τουρκίας.
• Τα έχεις πάρει κατά καιρούς με κάποιον επικεφαλής της Εκκλησίας ως παρεκκλίνοντα του πραγματικού πνεύματος της Ορθοδοξίας: π.χ. ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως παρά-είναι οικουμενιστής, ο μακαρίτης Χριστόδουλος ήταν εκσυγχρονιστής, κ.ο.κ.
• Πιστεύεις ότι ο η Ρωμανική Αυτοκρατορία μεταβαπτίστηκε σε Βυζάντιο εκ του πονηρού.
• Θεωρείς ότι όσες γυναίκες δεν φέρουν ευπρεπή ενδυμασία (φορέματά κλειστά ως το λαιμό, μακριά μανίκια, φούστα με λάστιχον και τουλάστιχον ως τη μέση της γάμπας, κάλτσες με ραφή χειμώνα-καλοκαίρι και μαλλιά τραβηγμένα προς τα πίσω και σφιχτά δεμένα σε κότσο) έχουν στόχο να σκανδαλίζουν το χριστεπώνυμο πλήθος προσελκύοντας τους άντρες «εις τον σατανικόν αυτών έρωτα».
• Πιστεύεις ότι το καρναβάλι της Πάτρας είναι παγανιστική εκδήλωση κρυπτοσατανιστών.
• Θεωρείς ότι ο ιερείς δεν πρέπει να βαπτίζουν παιδιά με αρχαία ονόματα που δεν έχουν αντίστοιχο χριστιανικό άγιο, όσιο ή μάρτυρα.

- Εάν απάντησες καταφατικά σε τουλάστιχον δυο από τα παραπάνω, ανήκεις σε ομάδα υψηλού κινδύνου.

- Εάν απάντησες καταφατικά σε 3-5, τότε η ορθολοξία είναι κομμάτι της καθημερινής σου ζωής.

- Εάν απάντησες καταφατικά σε 6 και πάνω, τότε όλα τα μύρα και τα θυμιατά πάνω σου (εκεί σε σένα)!

Έκφραση η οποία προκύπτει από την ενστικτώδη διάγνωση ότι τα υγρά του αντικειμένου του πόθου διακρίνονται από την γλυκιά τους γεύση, την ωραία μυρωδιά και ενδεχομένως από θεραπευτικές ιδιότητες. Παίζει επίσης και η προσμονή της αγιοσύνης μετά την κατάποση, ιδιότητα που, αν και αποδίδεται από την εκκλησία στην μαυροδάφνη, εντούτοις και άλλες ουσίες την διεκδικούν.

Τυχόν ταύτιση του λήμματος με την πασίγνωστη έκφραση: «Σφάξε με αγά μου να αγιάσω» είναι υπό συζήτηση.

Έκφραση, που χρησιμοποιείται για να δηλώσει επικείμενον λούτσο (μεταφορικά ή και κυριολεκτικά). Μερικώς παρόμοιο με την φράση κάνε χωρίστρα κι έρχομαι, δεδομένου ότι, μόνον η έκφανσή της: ετοιμάσου κι έρχομαι να σε γαμήσω έχει εδώ εφαρμογή, ενώ το ρήμα μεριάζω βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με τη λέξη κωλομέρια, ως προς την προετοιμασία - αναμονή ψωλιάς...

Εκ του γνωστού ποιήματος Ο βράχος και το κύμα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, όπου προσωποποιείται ο βράχος ως Τούρκος και το μανιασμένο κύμα ως Έλλην, που αποζητεί διψασμένος το λυτρωμό του! Όλως παραδόξως, μια απλή αντικατάσταση του βράχου σε κώλο και του κύματος σε λούτσο, αρκεί, ώστε να αποδίδεται διττώς το ίδιο νόημα (κοίτα ο διάολος!). Ιδού το ποίημα.

Δικηγορίστικο λογοπαίγνιο, που αναφέρεται σε μυθική μακρινή χώρα, όπου οι δίκες δεν γίνονται ποτέ (βλ. του Αγίου Πούτσου ανήμερα).

Προέρχεται από την ορολογία για την ημερομηνία δικασίμου «από αναβολή», δηλαδή μετ' αναβολής ορισθείσα, κατόπιν αιτήματος των διαδίκων ή κωλύματος (π.χ. απεργίας γραμματέων, εθνικών εορτών, εκλογών, τήρησης ωραρίου, αποχής δικηγόρων, ανώνυμης κλήσης για βόμβα κτλ).

Ως γνωστόν, έτσι και πάρει αναβολή μια δίκη, (τουλάχιστον στην Αθήνα) συνήθως μετατίθεται η δικάσιμος στις ινδιάνικες καλένδες, ήτοι κάνα χρόνο πίσω οι αστικές και τουλάχιστον έξι μήνες οι ποινικές υποθέσεις, δεδομένου ότι τα πινάκια είναι γεμάτα, δεν υπάρχουν αρκετές αίθουσες, δικαστές, προσωπικό, οι νεοέλληνες αλληλομηνύονται ακατάπαυστα κτλ.

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί, ότι αφ’ ενός πολλοί διάδικοι -μέσω των δικηγόρων τους- παρελκύουν σκόπιμα τις δίκες, αφ’ ετέρου λόγω του παραδικαστικού (που δίνανε αβέρτα αναβολές/προτιμήσεις δικασίμων σε «ημετέρους» και παραγράφονταν ή προηγούνταν αντίστοιχα οι υποθέσεις τους κτλ) και των πειθαρχικών ποινών που έπεσαν, οι δικαστές είναι στριμωγμένοι και πλέον δε θέλουνε να δώσουν αναβολή, ακόμη και αν υφίσταται νόμιμη και εύλογη αιτία, καταντώντας σκληροί για να φανούν αδέκαστοι.

Υποτίθεται ότι δεύτερη αναβολή δίδεται με εξαιρετική φειδώ και μετά σε καμία περίπτωση, αλλά δε βαριέσαι; Όλο και κάτι θα προκύψει και η δίκη θα τραιναριστεί στο έπακρο κι ο κοσμάκης θα ταλαιπωρείται μέχρι να βρει το δίκιο του.

Κινηματογραφογενής (ουφ!) έκφραση, που δηλώνει (και δικαιολογεί) αμηχανία, σύγχυση, παραστράτημα, ατόπημα.

Φυσικά προέρχεται, απο το νεορεαλιστικό αριστούργημα του Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», όπου η κουμπαρο-μπεμπέκα Δέσπω Διαμαντίδου, επιχειρεί με τη φράση αυτή, να καλύψει τις νεόκοπες τζαναμπετιές της άρτι υπανδρευμένης Μάρως Κοντού, έναντι του μέχρι πρότινος ατύπου συζύγου-λοχία Γιώργου Κωνσταντίνου.

Τέτοιου είδους εκφράσεις του παλιού σινεμά, υφίστανται και χρησιμοποιούνται ευρέως πλέον απο τη νεολαία, που έχει απομυθοποιήσει μεν τις ελληνικές ταινίες, πλην όμως τις έχει εμπεδώσει σε τέτοιο βαθμό, (αφού έχουν παιχθεί χιλιάδες φορές) ώστε να κωδικοποιηθούν οι διάλογοι και να ενσωματωθούν στην καθομιλουμένη.

Για παράδειγμα, οι ατάκες του Ζήκου (π.χ. «πας, άπας τις, εις άνδρας, οφείλει να-φροντίζει για-το μέλλον-του», «πάω στο γιατρό εγώ», «κι ένα αστραπόβροντο» κ.τ.λ.), το «του νόου ας μπέτερ» ή ασμπέτε του Χρόνη Εξαρχάκου (Ο κατεργάρης), «με είχε δώσει η μάνα μου φονντούκια» του Βουτσά (Νύχτα γάμου), «βάζω τα σπίρτα, βάζεις τα τσιγάρα;» του Ηλιόπουλου (Κυρίες της Αυλής), «πνεύμα και ηθική» του Αυλωνίτη (Η ωραία των Αθηνών) κ.α.