Tagged definitions (6)
Showing 1-6 from 6

Χαρακτηρισμός για προπονητή δεύτερης διαλογής που αναλαμβάνει ομάδα πρωταθλητισμού.

Γκαζοζέν ήταν κάτι τρόλεϊ που κάναν δρομολόγιο Κολιάτσου - Παγκράτι στην δεκαετία του 50 και για καύσιμο χρησιμοποιούσαν φιάλες υγραερίου.

Παραληρηματικά, γκαζοζέν, σύμφωνα με το νέο αλεφάντειο θεώρημα, είναι ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, κατά τα άλλα εξέχων βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής του βάζελου, ο οποίος γυρνάει άσκοπα δεξιά αριστερά στο γήπεδο αγκομαχώντας σαν το παλιό υγραεριοκίνητο τρόλεϊ.

Αλεφάντεια έκφραση η οποία έγινε γνωστή μέσα από ένα εξάλεπτο ηχητικό απόσπασμα με διάφορες δηλώσεις του εν λόγω προπονητή στην εκπομπή του Γιώργου Μύρτσου. όπου συνεχώς αυτοαναιρείται. Η συγκεκριμένη έκφραση αφορά αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟ την αγωνιστική περίοδο 2003-2004 (Ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν στο γήπεδο της Ριζούπολης), όπου ο Αλέφαντος προέβλεπε την εξευτελιστική ήττα του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό, χρησιμοποιώντας την παραπάνω έκφραση, ενώ προηγουμένως έκανε πρόβλεψη για όλα τα αποτελέσματα του ΠΑΟΚ(!) Τελικά ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον Ολυμπιακό 1-2 (στερώντας του ουσιαστικά το πρωτάθλημα) και ο Αλέφαντος ανασκεύασε τις δηλώσεις του την επόμενη ημέρα...

Η έκφραση αυτή χρησιμοποιείται κυρίως για να δηλώσει κάποιος τη βεβαιότητά του ότι μια συγκεκριμένη αναμέτρηση σε κάποιο σπορ (ή και γενικότερα) έχει κριθεί εκ των προτέρων και αυτό θα φανεί με το που θα μπουν οι παίκτες στο γήπεδο. Κυρίως λέγεται η έκφραση για να τρομοκρατήσει τον αντίπαλο ώστε να μην μπει καν στη διαδικασία να αγωνισθεί.

Αυτός που περπατάει σαν να έχει φάει άνθρωπο, φουσκωμένος και τεντωμένος... με τα χέρια να μην κλείνουν και το στήθος φουσκωμενο.

Το έλεγε ο Αλέφαντος (Μιτσικωστας) για τον Τζιόλη: όσοι τον έχουν δει να παίζει μπάλα καταλαβαίνουν πώς κολλάει.

Ο πουθενάς, ο ανύπαρκτος, αυτός που κοιμάται στον πάγκο. Το είπε πρώτη φορά ο τιτανομέγιστος - τιτανοτεράστιος ΑΛΕΦΑΣ για τον Φερνάντο Σάντος.

Άλλη μια φράση από το ιδιόλεκτο του μοναδικού παμμεγιστοτιτανοτεράστιου Νίκου Αλέφαντου, την οποία χρησιμοποιούμε για να μειώσουμε τον συνομιλητή μας και να γείρουμε προς την πλευρά μας την πλάστιγγα των εντυπώσεων σε μια λεκτική αντιπαράθεση.

Με τη φράση αυτή, αυτοαναγορευόμαστε σε βαθείς γνώστες - ειδήμονες του αντικειμένου της συζήτησης και ταυτόχρονα υποβιβάζουμε τον συνομιλητή μας σε ρόλο μαθητή - ουραγού, που δε φτουράει μία σεταμάς και το καλό που έχει να κάνει, είναι να ακούει και να μαθαίνει από τη σοφία μας.