Comments by aias.ath (348)
Showing 181-210 from 348
Πράγματι, τὴ χάρηκα τὴ συζήτησι σ' αὐτό τὸ λῆμμα.
@Poniroskylo
Σὲ χαιρετῶ καὶ γὼ φίλτατε. Ἔλειψα λίγο· πῆγα νὰ δῶ τὸν Βικάριο, μετὰ ἔμπλεξα σὲ προβλήματα.
@Poniroskylo
@Vikar
Ἐπὶ τοῦ θέματος: Ἡ συσχέτισι πάτου καὶ περινέου φυσικὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ σχέσι μὲ σλάνγκ ἢ ὁποιαδήποτε καθομιλουμένη μορφή, διότι τὸ περίνεο εἶναι τεχνικὸς ὅρος τῆς ἀνατομικῆς, ἀποτελεῖ δὲ ἄγνωστη λέξι γιὰ τοὺς πλείστους. Ἡ συσχέτισι εἶναι ἀποκλειστικῶς πραγματολογική: Ὁ καθεὶς ἀντιλαμβάνεται ἢ φαντάζεται ὅτι στὸ κάτω μέρος τοῦ κορμοῦ ἢ τῆς κοιλιᾶς του ὑπάρχει ἕνας πάτος, τὸν ὁποῖον οἱ ἀνατόμοι ὠνόμασαν περίνεον. Τὴ λέξι αὐτὴ θὰ μποροῦσα νὰ μὴν ἔχω καθόλου ἀναφέρει, χωρὶς τὸ νόημα τοῦ σχολίου μου νὰ ἀλλοιωθῇ κατ' ἐλάχιστον. Ἐπίσης, δὲν ἐννόησα ποτέ στὸ σχόλιό μου ὅτι ὁ καθείς ποὺ λέει «πάτος», «πατάρα», «πατέκλα» κλπ ἔχει στὸ μυαλό του τὸ περίνεον. Πῶς ὅμως μπορεῖ νὰ ξεπεραστῇ τὸ πραγματικὸ γεγονὸς ὅτι ἐκεῖ ἀκριβῶς ὑπάρχει ἕνας πάτος, ἕνα κατώτατο ἐπίπεδο, ἕνα ἔδαφος δλδ, μέρος τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ πρωκτός, εἰς τὸν ὁποῖον θεωρῶ ὅτι τελείως μονομερῶς καὶ ἀδικαιολογήτως ὅλοι ἑστιάζεσθε, ἀγνοοῦντες περιέργως τὸ μουνί, τὸ ὁποῖο καταλαμβάνει τοὐλάχιστον ἴσο μερίδιο χώρου, ἀλλὰ καὶ ἐνδιαφέροντος; Πῶς μπορῶ νὰ δεχθῶ ὅτι κάποιος λέει «πάτος» μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ σλανγκίσῃ τὴ λέξι «κῶλος», ἀφοῦ μάλιστα μᾶς εἶναι τόσο προσφιλὴς λεξιλογικῶς; Νομίζω ὅτι τὸ πραγματολογικὸ γεγονὸς αἴρει κάθε εἴδους νοηματικὴ αὐθαιρεσία, τοῦ τύπου ὅτι κάποιος ἐννοεῖ δεξιὸ κωλομέρι, ἄλλος κάτι ἄλλο κλπ.
Χοτζάουα μου, χαιρετῶ σε καὶ σένα, μετὰ τῆς Χοτζαίνης.
Τὴ μολυβήθρα τὴ λέγανε βεβαίως οἱ παληοὶ μάγκες. Εἶναι κουβέντα τοῦ γκιζντανίου, τζάννε μ'.
@Vikar
Τὴν εἶδα τὴν παραλλαγή. Νομίζω ὅτι εἶναι λίγο κατωτέρας ποιότητος ἀπὸ τὴν ἄλλη, ποὺ εἴχαμε ὅλοι ἀποστηθίσει ὡς μαθηταί.
Ἐρώτησι:
Ἀληθεύει ἆραγε ἡ ἄποψι ποὺ κυκλοφοροῦσε τότε, ὅτι ἐκεῖνο τὸ ποίημα ἦταν νεανικὸ δημιούργημα τοῦ Λασκαράτου, τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος εἶχε ἀργότερα ἀποκηρύξει;
Ἐρώτησι: Μήπως στὸ «ρακοφονιᾶς» περιλαμβάνεται καὶ μιὰ χροιὰ τρακαδόρου;
Κατὰ τὴν ἡμετέραν ταπεινὴν γνώμην ἡ λέξις «πάτος», καί ὡς πρὸς τὴν ἀργκωτική της σημασία, εἶναι ὅσο δὲν φανταζόμαστε κυριολεκτική: Δὲν ἐννοεῖ τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸν πάτο τοῦ κύτους τῆς κοιλίας (προσοχή! ὄχι τῆς κοιλίας τοῦ κήτους), ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται μονολεκτικῶς περίνεον. Τὸ περίνεον τῶν γυναικῶν, ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐν προκειμένῳ (ἀλλὰ καὶ γενικότερα φαίνεται ὅτι μόνο αὐτὸ μᾶς ἐνδιαφέρει, χαμούρια φαλοκράτες...), διατιτραίνεται προσθίως μὲν ὑπὸ τοῦ κολεοῦ (κόλπου), ὅπου δημιουργεῖται ἄνοιγμα γνωστὸν ὡς μουνί, ὀπισθίως δὲ ὑπὸ τοῦ ἀπευθυσμένου, τὸ ἄνοιγμα τοῦ ὁποίου λέγεται κώλος. Αὐτὰ τὰ μεταξὺ τῶν δύο ὀπῶνδύο δάχτυλα καὶ κάτι, μαζὶ μὲ τὰ γύρω-γύρω, εἶναι ποὺ ἐννοοῦμε, ὅταν λέμε «ὡραῖος πάτος» ἢ «εἶσαι μεγάλη πατέκλα, μωρό μου». Εἶναι ὅλο τὸ συγκρότημα. Μάλιστα εἰς τὴν δόκιμον ἔκφρασιν «θὰ σοῦ σκίσω τὸν πάτο», ὁ ποιητὴς κάλλιστα μπορεῖ νὰ ἐννοῇ, ὅτι ἐνδεχομένως νὰ ἀνοίξῃ καὶ δική του τρύπα. Κατὰ τὰ λοιπά, παρ' ὅτι μοῦ ἄρεσε πολὺ τὸ στὺλ τῆς διαπραγματεύσεως τοῦ θέματος, τείνω νὰ συμφωνῶ σὲ πολλὰ σημεῖα μὲ τὸν Μαυρόγιαννο, ἰδιαίτατα δὲ μὲ τὸ συνεκδοχικὸν σχῆμα.
Ὑπάρχει περίπτωσι 1:1000000 τὸ πάτσειο μῆδι νὰ μὴν εἶναι «παραγγελιά», γιὰ τὴν περίστασι; Σπέκ.
Λέγεται καὶ ὡς φθάνω (κάπου), καὶ ὡς ἀποχωρῶ, κυρίως ὡς ἀμετάβατο, ἀλλὰ καὶ ὡς μεταβατικό. Προφανῶς ἡ ἔννοια ἀποχωρῶ προσεδόθη ἀπὸ μπέρδεμα. Ὅταν λέγεται, εἶναι σλάνγκ.
Χέπ, χέπ, κάποιοι προνομιοῦχοι βλέπουν καὶ τὰ πρωϊνάδικα· ἐντεῦθεν καὶ ἡ αστείρευτος πηγὴ ἐμπνεύσεως.
Ἡ κυρία εἶναι τῷ ὄντι ὑπερεκτιμημένη. Στὰ βιβλία της «Γιατί ἡ Ἑλλάδα» καὶ ἀντιστοίχως τὸ Βυζάντιο ὑπάρχουν ὁλόκληρες παράγραφοι, οἱ ὁποῖες δὲν λένε ἀπολύτως τίποτε, ἂν ἐξετασθοῦν καλά. Δὲν μπορεῖς νὰ τοὺς κάνεις περίληψι. Προσωπικῶς πιστεύω ὅτι τὸ ἑλλαδεμπορικὸ γκουριλίκιτης εὐνοήθηκε πολὺ ἀπὸ τὴν ἔλλειψι αὐτοπεποιθήσεως ποὺ ἔχει ὁ μέσος νεοὲλλην, καὶ ἡ ὁποία τὸν κάνει νὰ ἀναζητῇ στηρίγματα στοὺς ἀρχαίους ἡμῶν προγόνους καὶ σὲ κάτι «αὐθεντίες», πάντα τοῦ ἐξωτερικοῦ. Αὐτὸ ἴσχυσε ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ γραφεῖο ἐξωτερικοῦ τοῦ ΚΚΕ, διότι «αὐτό ἤξερε καλλίτερα» (κάτι ἔγραφα τὶς προάλλες γιὰ τὴ μεταπρατικὴ ἰδεολογία μας).
Τώρα ὅμως ἂς τὰ γυρίσω καὶ λιγάκι: Πραγματικοὶ Ρωμιοὶ παρέμειναν ὄντως οἱ Μικρασιάται καὶ Κωνσταντινουπολίται, διότι Ρωμιός, ἐξ ὁρισμοῦ, ἦτο ὁ πολίτης τοῦ ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους (Βυζαντίου). Ἐπειδὴ τὰ δικαιώματα τοῦ καταλυθέντος αὐτοῦ κράτους μετεβιβάσθησαν εἰς τὸ Ὀθωμανικὸν κράτος, Ρωμιοὶ ἐκαλοῦντο ἀργότερα οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ κάτοικοι τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Εἶναι θέμα ὁρισμοῦ, χωρὶς καμμία ἄλλη προέκτασι. Τὸ ἐθνικὸν Ἔλλην εἶχε κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην τελειώσει. Ἕλλην καὶ Ρωμιὸς εἶναι ἔννοιες συναπτόμενες μόνον μετά τὴν ἀπελευθέρωσι τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τοὺς Τούρκους, διότι τὸτε ἀφυπνίσθη ἢ ἀνεβίωσε ἡ ἑλληνικὴ ἐθνικὴ συνείδησις, τὴν ὁποίαν ἐνεστερνίσθησαν κυρίως ὀρθόδοξοι τῆς αὐτοκρατορίας. Συνεπῶς, ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ ἡ κυρία ἔχει καὶ δὲν ἔχει δίκαιο. Σήμερα Ρωμιὸς πρέπει νὰ καλῆται, μὲ βάσιν τὰ ἀνωτέρῳ, ὁ ὀρθόδοξος κάτοικος τῆς τουρκικῆς ἐπικρατείας, ποὺ δὲν ἔχει Ἑλληνικὸ διαβατήριο, καὶ δὲν αὐτοπροσδιορίζεται ὡς Ἕλλην. Διαφορετικά, δὲν ξέρουμε τί λέμε. Φυσικά, καί ἡ ἔννοια τοῦ Ἕλληνος ἔχει μεταβληθῆ μετεπαναστατικῶς, διότι σήμερα πόρῳ ἀπέχει ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦσε πχ ὁ Ἰουστινιανὸς καὶ ὁ Ἅγ. Νίκων, καὶ μὲ βάσι τὸ ὁποῖο τοὺς ἀπέσφατε.
Ὡς πρὸς τὴν καθαριότητα: Στὴ Σμύρνη οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν μὲ εὐμάρεια, καὶ εἶχαν ἐπίπεδο παρόμοιο μὲ τὸ εὐρωπακὸ τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ καὶ μὲ χαμάμια, νὰ φᾶνε κι οἱ κόττες. Στὴν Ἑλλάδα τότε δὲν εἴχαμε λουτρὸ μέσα στὸ σπίτι· καὶ τὰ δημόσια ἦσαν σπανία ἐξαίρεσις. Ὁ παπποῦς μου ἔφτειαξε λουτρὸ στὸ καινούργιο του σπίτι τῷ 1928, καὶ ἀντιμετώπισε σχόλια τοῦ τύπου «ἀχρείαστο νὰ εἶναι», ἀλλὰ καὶ κακοήθη τοιαῦτα, τοῦ τύπου «κύριε Γιῶργο μου, δὲν εἶναι σωστό· ἔχεις καὶ κορίτσι πρᾶμα» δλδ μὴ σοῦ ποῦνε τὴν κόρη παστρικιά. Φυσικά, βρομιαραῖοι ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν παντοῦ καὶ πάντα, καὶ στὴ Σμύρνη.
Τέλος, τὸ genital reek εἶναι ἀνεπανάληπτο.
Χαλικού, αὐτὸ ποὺ λὲς δὲν τὸ ἤξερα (πάτος στὰ ποδοσφαιρικὰ γάρ), ὅμως πρέπει νὰ πῶ ὅτι ἡ Ἁλικαρνασσὸς (ἡ veritable ἔναντι τῆς Κῶ) λέγεται σήμερα τουρκιστὶ Bodrum (εἴτε ἀπὸ τὸ ἱπποδρόμιο εἴτε ἀπὸ τὸ Petronium ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ φίλος Johnblack). Προφανῶς λοιπὸν δὲν λέγεται ἡ ὁμάδα ἔτσι λόγῳ τῆς παρακειμένης φυλακῆς, ἀλλὰ λόγῳ τῆς Τουρκικῆς ὀνομασίας τῆς μητρικῆς πόλεως τῆς Νέας Ἁλικαρνασσοῦ.
Τὸ γκιζντάνι τὸ ἔλεγε ὁ παπποῦς μου, μὲ τὴν ἔννοια φυλακή. Ἦταν γεννημένος τὸν 19ο αἰῶνα στὴν Κρήτη, ὑπὸ Τουρκικὴ κυριαρχία.
μπουντροῦμι < μποντροῦμι < bodrum < podrom < hippodrom < ἱπποδρόμιο. Τὰ ἱπποδρόμια ἐχρησιμοποιοῦντο παλαιότερα ὡς στρατόπεδα συγκεντρώσεως καὶ διαλογῆς μαζικῶς συλλαμβανομένων. Θυμηθῆτε τί ἔγινε στὴ στάσι τοῦ Νίκα, ἀλλὰ καὶ στὴν δικτατορία τοῦ 1967: Οἱ συλληφθέντες πῆγαν πρῶτα ἱππόδρομο.
@jesus
Τὰ κινήματα στὰ ὁποῖα ἀναφέρομαι ὑπῆρξαν πράγματι, καὶ μὲ βάσι αὐτὰ συγκρούστηκαν μεταξύ τους οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς (ἄρα μίλησαν καὶ τὰ δύο στὰ λαϊκὰ στρώματα), καὶ μάλιστα χωρὶς νικητή, μιᾶς καὶ ἐπεκράτησε κάτι ἐνδιάμεσο. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι καί τὰ δύο δὲν ἦσαν κατασκευάσματα γραφείου. Ἀκριβέστερα, ὁ ἀρχαϊσμὸς ἦταν ἀπόπειρα ἀναβιώσεως νεκροῦ τινος πράγματος, ποὺ ὅμως ὡς πολιτισμὸς ὑπῆρξε καὶ ὡς γραμματεία συνέχιζε νὰ ὑπάρχῃ· ὁ μαλιαρισμὸς ἦταν κάτι τελείως τεχνητό, ποὺ ἐξυπηρετοῦσε τὴ σκοπιμότητα δημιουργίας ἑνὸς καινούργιου ἔθνους. Καί τὰ δύο δημιούργησαν μόδες. Τὰ ἀποτελέσματά τους εἶναι τετελεσμένα καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀρνηθοῦμε. Μποροῦμε ἁπλῶς νὰ κάνουμε νέες προτάσεις, οἱ ὁποῖες ἂν δημιουργήσουν ρεῦμα, θὰ κριθοῦν ἕνα αἰῶνα ἀργότερα.
Χοτζούλη μου, ὅταν τσαντίζεσαι σοῦ πάει πάρα πολύ, ἀλλὰ βλάπτει στὴν ὑγιεία. Στὰ καλιαρντὰ λέγεται «ἀβέλω μοῦσι».
Τὶς ἀποδόσεις ξένων ὀνομάτων στὰ Ἑλληνικὰ δὲν τὶς κάνανε τὰ κακὰ «ἐθνίκια», ἁπλῶς ἔτσι ἦταν τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς: Λογιωτατισμός, ἡ κακὴ ἐκδοχὴ (παρέκβασι θὰ ἔλεγε ὁ Ἀρίστος [κατὰ τὸ Μπάμπης]) τοῦ ἀρχαϊσμοῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν κοινωνικὸ κίνημα στὰ μέσα τοῦ πρό-περασμένου αἰῶνος. Τὸ ἀντίθετο ἦταν ὁ μαλιαρισμός (περὶ αὐτῶν βλ. μακρὰ ἀλληλογραφία μουμὲ Vikar, στὸ λῆμμα πολυτονισμός). Μὲ τέτοιου εἴδους μόδες δὲν μπορεῖς νὰ τὰ βάζῃς, ὅπως δὲν μπορεῖς νὰ τὰ βάζῃς μὲ τὴ σλάνγκ. Ἔτσι πάει τὸ ρεῦμα. Ἡ λογικὴ τοῦ νὰ προφέρεται κάθε κύριο ὄνομα ὅπως στὸν τόπο του, ὅπως ὑποστηρίζουν ὡρισμένοι, θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχύσῃ σὲ κάποιες περιπτώσεις (πχ Ἀμποὺ Ντάμπι, Ρόστοκ, Λυόν, Μομπάσσα, Ἄαχεν κλπ), σὲ περιπτώσεις ὅμως ὅπως Παρί, Λόντον, Μύνχεν, Μπερλίν κλπ, ὅποιος τὸ ἔλεγε θὰ εἰσέπρατε τὴ χλεύη μας, ὅπως ἡ Ντόρα, ποὺ λέει chαμπάνια, τschάϊ, πυjάμα κλπ. Καμμία πραγματικότης δὲν μπορεῖ νὰ ὑπακούσῃ ἀπόλυτα σὲ κανόνες. Πάντα θὰ τοὺς ὑπερβαίνῃ. Ἡ δική μου πρότασι γιὰ τὰ ξενικὰ ὀνόματα εἶναι νὰ ἀποδίδωνται μὲ Ἑλληνικοὺς χαρακτῆρες, μὲ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων μεταγλωττίσεως. Θὰ ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἐξαιρέσεις, ὅπως σὲ ὅλα τὰ πράγματα: πχ Sean Connery, προφέρεται τοπικὰ Σῶν· ἂς εἶναι σωστὰ καὶ τὸ Σῆν καὶ τὸ Σῶν· Παρίσι κλπ νὰ μείνουν ὡς ἔχουν. Τὸ φαινόμενο νὰ ἀποδίδωνται ὅλα τὰ ξένα ὀνόματα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες, θεωρῶ ρατσιστικό, προερχόμενο ἀπὸ τὴν ἀνιστόρητη στάσι τοῦ Εὐρωκεντρισμοῦ (κατὰ Σπένγκλερ).
Οἱ μεταγλώττισι ταινιῶν ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν προστασία τῆς τοπικῆς γλώσσης ἀπὸ ξενισμούς, τοῦ τύπου «καλὰ νὰ περάσῃς» < have a good time, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μεταφρασθῇ ὡς νὰ ἔχῃς καλὸ χρόνο ἢ καλὴ ὥρα, διότι αὐτὸ σημαίνει ἄλλο πρᾶγμα στὰ Ἑλληνικά. Προσωπικῶς θεωρῶ ὅτι ὡς μέτρο εἶναι παντελῶς ἀναποτελεσματικό. Εἶναι καλλίτερα νὰ φροντίσῃς τὴ δική σου ἐθνικὴ κουλτούρα, ὥστε ἡ ξένη νὰ μήν γίνεται ἀπειλητική, ἀλλὰ ἀφομοιώσιμη καὶ ἐμπλουτιστική, μέσῳ μιᾶς διαλεκτικῆς σχέσεως μὲ τὴν ἐντόπια.
Ὅταν λέμε Παλλάς (σινεμά, τσιγάρα, ξενοδοχεῖο κλπ) κανενός τὸ μυαλὸ δὲν πάει στὸ palace ἀλλὰ στὴν Παλλάδα. Ἂν πήγαινε στὸ palace, τότε ὁ παλλαδόβιος θὰ εἶχε ἕνα λ καὶ ἀντὶ δ, σ: παλασόβιος. Ἡ λέξι Παλλάς ἐτυμολογεῖται ὑπό τινων ὡς ἡ πάλλουσα τὸ δόρυ, πιθανῶς ὅμως νὰ πρόκειται γιὰ ἀγνώστου ἐτύμου Πελασγικὴ λέξι. Παλλάς (-άδος) > παλλάδιον = ἀγαλμάτιον τῆς θεᾶς μὲ ἀναπεπταμένο τὸ δόρυ.
@Johnblack
Ὁ «κανὼν» περὶ λεξιπλασιῶν δὲν ἰσχύει μὲ τὴ γενικότητα ποὺ τὸ θέτεις. Ἁπλῶς ὑπάρχουν πολλὲς λεξιπλασίες στὴν καλιαρντή. Μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς ἔχουν ἔτυμον, τὸ ὁποῖο ἀγνοοῦμε· γι' αὐτὸ τὶς λέμε λεξιπλασίες. Καὶ σαφῶς τὸ κριτήριο τῆς λεξιπλασίας εἶναι πολὺ ἀδύναμο, προκειμένου νὰ ποῦμε ἂν μιὰ λέξι εἶναι ἢ ὄχι καλιαρντή.
Ἐκφέρεται καὶ συντομογραφικῶς ὡς ΑΚ. Τὴ συντομογραφία ἔχω χρησιμοποιήσει σὲ σχόλιο τοῦ λήμματος τσάμπα λήμμα > Γιὰ τοὺς μεροληπτικούς, ΑΚ (λῆμμα ποὺ θὰ ἀνεβάσω μελλοντικῶς... Ἡ σημασία εἶναι: Μοῦ εἶναι ἀδιάφορο (ὅσο καὶ τὸ κλάσιμο ἑνὸς ζώου), χέστηκα κλπ.
Στὴν ἀρχαιότητα ἡ ἔκφρασις ἦτο: Οὐ φροντὶς Ἱπποκλείδῃ· ὁ Ἱπποκλείδης ἔμεινε παροιμιώδης γιὰ τὸν σταρχιδισμό του, τὸν ὁποῖον ἐξέφραζε σηκώνοντας καὶ τὸν χιτῶνα του (ἄμα λάχαινε), ὥστε νὰ φανοῦν καὶ τ' ἀγγειά του. Μερικοὶ θεωροῦν ὅτι στὴ συμπεριφορὰ αὐτὴ ἀνάγεται καὶ ἡ κοινότατη παρ' ἡμῖν σύγχρονη ἔκφρασι «Star X/mou».
Κύριε Πάτση, ἀπὸ πλευρᾶς γλωσσικῆς κριτικῆς, μᾶς ἐπρολάβατένε.
Ἐσεῖς Κύριε Ἰησοῦ, ὁμοίως μᾶς ἐπρολάβατένε. Ἔχω μόνο νὰ προσθέσω ὅτι καὶ εἰς τὸ Ρέθεμνος (ἔτσι τὸ λένε οἱ Ρεθεμνιῶτες) χρησιμοποιεῖται κατὰ κόρον ὡς ἑξῆς: πχ ἐπήγαμενε, ἐφάγαμενε, ἀκούστηtschενε, ἐβάφτηtschενε tschὲ λοιπά.
Τὸ ψιμυθιοῦσθαι γυναικεῖον ἰδίωμα. Ὅπως διδάσκει καὶ ὁ μῦθος τῆς θεᾶς Ἑκάτης, ἡ ὁποία ἔκλεψε τὰ ψιμύθια τῆς μητρός της Ἥρας, εἶναι αὐτὰ σύμβολον τῆς μεριστῆς οὐσίας, ἤγουν τῆς θηλείας ἀρχῆς τῆς Φύσεως. Τελευταίως ὅμως ἄνδρες τινες, μή κίναιδοι (λέμε τώρα), τὰ χρησιμοποιοῦν ἐπίσης, καὶ δὴ κατὰ τὸν γυναικεῖον τρόπον: Κάνουν καὶ ἀποτριχώσεις, βάφονται, κάνουν μανικιοὺρ-πεντικιούρ, ἀλλὰ δὲν τὸν λαμβάνουν ὄπισθεν. Τὸ φαινόμενον ἐπεκτείνεται ραγδαίως. Ἐρωτῶ τὸ συσλαγκεῖον, μήπως γνωρίζει κανεὶς ποία λέξις περιγράφει τοὺς τοιούτους ἄνδρας;
Ἐκ τῶν ἀναφανδόν κιναίδων, ὅσοι τὸ ἔπαιζαν παλαιόθεν ἐρζάτς γυναῖκες, ὁμοίως ἐψιμυθιοῦντο βαρέως πέως. Οἱ τοιοῦτοι κίναιδοι ἐκαλοῦντο κουλικωμένοι, ἐκ τοῦ κουλικά = βαφτικά, ἐκ τοῦ κουλίκ = χρῶμα, ἐκ τοῦ κουλί = χρῶμα μπέζ, καφφέ, σκατί, ἐκ τοῦ κουλό = σκῶρ.
Παραθέτω καὶ παλαιὸ καλιαρντὸ σχετικὸ ἆσμα:
Πουρὲς καλιάρντες καὶ τζασλές,
Πουρὲς κουλικωμένες,
Λίτσες, Μιμίκες νὰ σᾶς ποῦν,
Κατνίτσες καὶ Ἑλένες.
Καὶ μιὰ κατάρα σέρνεται μαζί σας ὅπου πᾶτε,
Νὰ μή σταυρώνετε τεκνά,
Κι ὅλο νὰ κυνηγᾶτε...
Τὸ περὶ φίφας ζήτημα ὑπῆρξε τὸ πρῶτο μου σχόλιο στὸ slang.gr, τὸ ὁποῖο εἶχε ὡς ἑξῆς:
Ἡ λέξι φίφα δὲν ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Πετρόπουλο, οὔτε τὴν ἄκουσα ποτέ στοὺς κύκλους καλιαρντομαθῶν κυναίδων. Ἡ μόνη φορὰ ποὺ τὴν ἄκουσα ἦταν στὴν τηλεόρασι ἀπὸ τὸν Νῖκο Μαστοράκη, κατὰ τὴν διήγησι ἀνεκδότου, καὶ μάλιστα χωρὶς τὴν εἰδικὴ σημασία τοῦ μικροῦ πέους, ἁπλῶς ὡς κομψὸ τρόπο γιὰ νὰ πῇ πέος.
Στὰ καλιαρντὰ τὸ μικρὸ πέος λέγεται φιστίκι, τουτού, σφαῖρα καὶ μπάμια Τὸ τελευταῖο δυνητικῶς λαμβάνει καὶ τὸ κατηγόρημα «Μπογιατίου», ὅπως λέμε αὐγὰ Τουρκίας.
Γιὰ κάποιο λόγο ἡ λέξις φίφα φαίνεται σὲ ὡρισμένους καλιαρντόμορφος, ἐγείρει ὑποψίας, δὲν προκύπτουν παρὰ ταῦτα ἀποχρῶσαι ἐνδείξεις.
Ἐξαίρετη παρουσίασι. Εἶχα ὅμως τὴν ἐντύπωσι ὅτι ἡ γυναῖκα-καραμπίνα ὀπορτούνα ἔπρεπε νὰ εἶναι προστατευόμενο εἶδος ὑπὸ ἐξαφάνισιν, στὴν τρέχουσα μετασουφραζετικὴ κοινωνικὴ κατάστασι. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ καὶ τὸ σκατοτάϊσμα ἀνήκει στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας (Ρὲ μπὰς καὶ κοιμᾶμαι ὄρθιος, ὁ μαλάκας;)
Εἶσαι συμπαθής, ρε πστ μ, εἰς τὸ σλαγκεπώνυμον πλῆθος. Πάρε τοὺς ἀστερίες σου, κυρίως διότι ἀγγίζεις τὴν πηγὴ τοῦ νεοελληνικοῦ δράματος.
Κολαοῦζος λέγεται καὶ ὁ τῆς προσκολλήσεως. Πχ Ἦρθε ἡ Μαρία μὲ τὸν Σταῦρο καὶ φέρανε καὶ τὸ Γιάννη, γιὰ κολαοῦζο.
Θὰ μποροῦσα νὰ εἰκάσω ὅτι κολαοῦζος < προσκόλλησι, ἀλλὰ μοῦ λείπει ἕνα λ. Βικάριε, λὲς νὰ πρόκειται γιὰ ἀπολάβδωσι;
Σὲ μιὰ ἐκπομπὴ τοῦ Χατζηνικολάου, ὅταν ζοῦσε ἀκόμη ἡ Ἀλίκη, ἄφησε ἡ ἴδια νὰ ἐννοηθῇ ἐμμέσως ὅτι πράγματι ὑπῆρξε εἰδύλλιον. Τὴν ἑπομένη τὸ πρωΐ ἔκανε δήλωσι ὁ Τζίμης Πανούσης: «Ἐγὼ εἶμαι τὸ νόθο τέκνο ἐκείνης τῆς σχέσεως». Ἔγραψε.
Κατὰ τὰ λοιπά, νομίζω ὅτι ἀρκετὰ ἱκανοποιητικὰ ἀποδίδεται τὸ καθεστὼς τῆς ὑποτελείας. Ἀξίζει ἴσως νὰ ὑπενθυμισθῇ ὅτι μὲ τὰ πρωτόκολλα τοῦ Λονδίνου, ἱδρυτικὰ τοῦ νεοελληνικοῦ κρατικοῦ μορφώματος, ὁρίζονται ἰσοτίμως αἱ τρεῖς δυνάμεις ὡς «προστάτιδες» (μή χέσω), μὲ ἐγγυητὴ τῆς ἰσορροπίας τὸν Ὄθωνα. Ἐπειδὴ ὁ Ὄθων τηροῦσε καταλεπτῶς τὰ συμπεφωνημένα, παρ' ὅτι ὁ συσχετισμὸς δυνάμεων εἶχε μεταβληθῆ ὑπέρ τῆς Ἀγγλίας, ἐκινήθησαν τὰ νήματα ὥστε νὰ ἀποβληθῇ. Ἀκολούθησαν διαδοχικῶς περίοδοι τύπου «Ζήτω ἡ Ἀβασίλευτη» καὶ Ζήτω ἡ Βασιλευομένη«. Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ὁ κυρίαρχος λαὸς ἀπεφάσιζε κάθε φορὰ νὰ γίνῃ ἐκεῖνο ποὺ λίγα χρόνια πρὶν ἔφτυνε. Κάποιοι περισσότερο ἐκτεθειμένοι, κάθε φορὰ τὴν πλήρωναν, μέχρι ποὺ φτάσαμε καὶ στὸν Κοκό.
Ρὲ παλουκάρια, τί ἔχει γίνει ὁ Βράστας; Πραγματικά, μοῦ ἐχει λείψει.
Εὐχαριστῶ πολὺ ὅλους γιὰ τὴ συμμετοχὴ μὲ σχόλια καὶ debate. Ἡ βαθμολογία μοῦ εἶναι ἀδιάφορη· τὰ σχόλια ὅμως μετρᾶνε.
@Johnblack
Συμφωνῶ, γι' αὐτὸ τὴ χαρακτηρίζω ὡς ἰατρονοσηλευτικὸ σλάνγκ, δλδ ἐπαγγελματικό: Ἀφορᾷ ἕνα στενὸ συνάφι.
Ὡς πρὸς τὰ θανατολογικὰ θέματα δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ὑπερθεματίσω. Σ' ὅσα ὀρθῶς παρατηρεῖς συμβάλλει καὶ ἡ ἰατρικοποίησι τοῦ συγχρόνου βίου, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ νόσος θεωρεῖται (γενικῶς, καὶ μάλιστα ὄχι συνειδητά, μὲ ἀπώθησι καὶ ξόρκισμα) ὡς κάτι τελείως ἔξω ἀπὸ τὴ συνήθη ροὴ τῶν πραγμάτων. Διὰ παράδειγμα, ὁ ἄνθρωπος γεννᾶται σήμερα σὲ νοσοκομεῖα, ὅπου ἐπίσης καὶ συνήθως τελευτᾷ. Ἔτσι τὸ μικρὸ παιδάκι δὲν ἔχει τὴν εὐκαιρία νὰ παρατηρήσῃ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς στὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον. Ἐκεῖθεν καὶ ἡ ἀμηχανία μας γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς νὰ ποῦμε καὶ πῶς νὰ φερθοῦμε σὲ μιὰ κηδεία. Ἐνεφανίσθη ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια ἡ ὀξύμορος ἔκφρασις «θερμὰ συλληπητήρια», ἡ ὁποία ὅταν ἤμουν μικρὸς ἦταν ἄγνωστη· ὅταν ἀκούστηκε κάποτε τὸ κορόϊδεψε καὶ ὁ πατέρας μου. Τὰ συλληπητήρια εἶναι ἐπηρεασμένα ἀπὸ τὸ ψῦχος τοῦ θανάτου, ἄρα ψυχρά.
Ὅσον ἀφορᾷ τὸ Heidegger
μόνον με τη συνειδητοποίηση του θανάτου ανακτά κανείς την αυθεντικότητά του και γίνεται ο εαυτός του, παύοντας να είναι αόριστα «κάποιος»
δὲν εἶναι καθόλου περίεργο ὅτι ὅλες οἱ παραδοσιακὲς θρησκεῖες πρεσβεύουν ὅτι πρέπει νὰ συνειδητοποιηθῇ ὁ θάνατος, ἄλλως οἱ ἐμπειρίες τοῦ βίου πᾶνε χαμένες. Ἀκόμη καὶ οἱ χριστιανοὶ προσεύχονται κάπου νὰ τοὺς φυλάῃ ὁ Θεὸς ἀπὸ αἰφνίδιο θάνατο.
Ἦταν πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἡ παρέμβασί σου, ἐλπίζω μόνο μὴ βγῇ κανένας καὶ μᾶς πῇ ἀρχίδει και κουράδει.
Ἡ γελοιότης ἔγκειται κτγμ στὴν μεταγλωττισμένη ὀνομασία, ὄχι στὶς ἐνέργειες.
Ψυχραιμία κύριοι!
Ναί μὲν ἔχει περάσει στὴ γενικὴ χρῆσι, κάποτε ὅμως ἦτο σλάνγκ, ἐφ' ὅσον δὲν ἦτο κυριολεξία.
Τὸ ἧπαρ ἐθεωρεῖτο παλαιὰ ὡς ἡ ἕδρα τῶν συναισθημάτων. Ὅταν λοιπὸν κάποιος τρόμαζε, ἐθεωρεῖτο φυσικὸ νὰ πάθῃ χολόστασι (νὰ «κοπῇ» ἡ ροὴ τῆς χολῆς του) καὶ νὰ ἀναπτύξῃ ἵκτερον (κιτρίνιζε δλδ). Παρ' ὅτι κάτι τέτοιο δὲν παρατηρεῖται στὴν πρᾶξι, ὁ λαὸς ἐθεώρησε ὅτι ἀληθεύει ἀκόμη καὶ τὸ ἀνάποδο: Αὐτὸς ποὺ ἔχει ἵκτερο, κατὰ πᾶσα πιθανότητα θὰ τρόμαξε(!!!). Λαϊκὲς πεποιθήσεις εἶναι αὐτές, δὲν μπορεῖς νὰ πῇς τπτς. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἐκαλεῖτο λοιπόν ὁ μπαρμπέρης νὰ «κόψῃ τὴ χολή» (κοψοχόλιασμα), νὰ κάνῃ δηλαδὴ μιὰ τομοῦλα στὸ χαλινὸ τῆς γλώσσης, ἀπ' ὅπου θὰ ἐξέρεε, ὑποτίθεται, ἡ χολή, καὶ θὰ καθάριζε τὸ αἶμα.
Φαντάζομαι ὅτι εἶναι Ἑβραῖος γνωστὸν ὅτι ὁ ἐπαγγελματικὸς πρόδρομος τοῦ χειρουργοῦ εἶναι ὁ μπαρμέρης. Καὶ εἶναι φυσικόν, διότι διέθετε τὰ κατάλληλα ἐργαλεῖα καὶ ἦτο ἐξοικιωμένος μὲ τὴ χρῆσι τους σὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα τὸν ἐνεπιστεύοντο. Ἔτσι λοιπὸν οἱ μπαρμέρηδες καυτηρίαζαν ἢ ἔκοβαν σπίλους, ἀκροχορδῶνες καὶ θηλώματα, σταματοῦσαν μικροαιμορραγίες μὲ «στῦψι», ἔβαζαν (ἀ)βδέλες, ἔκαναν φλεβοτομίες κλπ. Ἐξ αὐτῆς τῆς αἰτίας μάλιστα οἱ Ἄγγλοι χοιρουργοὶ δὲν προσφωνοῦνται ὡς Doctor ἀλλὰ ὡς Mister.
Ρὲ παιδιά, μοῦ φαίνεται ὅτι κάτι μοῦ διαφεύγει ἐμένα, διότι δὲν κατάλαβα τπτς. Ἂς μοῦ ρίξῃ ὅποιος δὲ βαρυέται κανένα ΠΜ γιὰ φροντιστήριο.
Ἄξιος.