Definitions by allivegp (454)
Showing 61-70 from 454

Πρόκειται για το καβλωτικό (όπως συμφωνούν οι περισσότεροι άνδρες) στυλάκι γκόμενας που προσομοιάζει με την τύπισσα που απεικονίζεται στο θρυλικό πακέτο τσιγάρων «Σαντέ». Χαρακτηριστικά του εν λόγω στυλακίου, είναι το ξανθό mèche μαλλί, κοντό με μπούκλες, τα κόκκινα λάγνα χείλη, το γυρτό κεφάλι και το γεμάτο ηδυπάθεια και υποσχέσεις βλέμμα. Με αυτές τις προδιαγραφές, ελάχιστοι άνδρες μπορούν ν' αντισταθούν.

Είναι ο Γιάννης Αγιάννης από τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώτος σε γκρίκλις. Τώρα, γιατί ο Jean Valjean του πρωτότυπου κειμένου μεταφράστηκε από τα Γαλλικά στα Ελληνικά σε Γιάννης Αγιάννης , παραμένει ακόμη άλυτο μυστήριο. Προφάνουσλι, το έκανε ο ίδιος σουρεαλιστής εγκέφαλος που μετέφρασε την Cosette σε Τιτίκα.

Ο Jean Valjean λοιπόν, εν περιλήψει, σταδιοδρόμησε γιατί πήγε να κλέψει έ(ι)να(λ) κωλούρι, τον κάνανε τσακωτό, τον στριμώξανε στην ψειρού, αλλά αυτός τους την έκανε και βρήκε τα guts και kahlua να τιμωρήσει τους κακούς.

Ωσεκτουτού, Τζον Ατζόν χαρακτηρίζουμε τον macho τύπο που στη ζωή του διέγραψε μια παρόμοια διαδρομή, δηλαδή χτυπήθηκε από τη μοίρα και τους κακούς αδίκως, αλλά πήρε το αίμα του πίσω. Του αξίζουν τα ρισπέκ μας, ανυπερθέτως.

Πρόκειται για εισαγωγική φράση επεξήγησης στον προφορικό λόγο από κάποιον που νιώθει ότι τον πνίγει το δίκιο του.

Δίνει στον ομιλούντα την αυτοπεποίθηση ενός ασυγκράτητου, χειμαρρώδους λόγου και γι' αυτό και την ψευδαίσθηση της πειστικότητας των επιχειρημάτων του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το τελικό -ς στις δυο αυτές λέξεις, παρά τη δημοφιλία του, δεν μπόρεσε ποτέ να επιβάλλει την παρουσία του και να επισημοποιηθεί, σε αντίθεση με τη λέξη τότες, όπου έχει καταφέρει να καθιερωθεί.

Ονομάζεται έτσι ο καραφλός που κουρεύει με την ψιλή το υπόλειμμα του τριχωτού που του έχει απομείνει σαν μια λεπτή λωρίδα στους κροτάφους, πάνω από τα ώτα και στην ινιακή χώρα.

Άλλη μια φράση από το ιδιόλεκτο του μοναδικού παμμεγιστοτιτανοτεράστιου Νίκου Αλέφαντου, την οποία χρησιμοποιούμε για να μειώσουμε τον συνομιλητή μας και να γείρουμε προς την πλευρά μας την πλάστιγγα των εντυπώσεων σε μια λεκτική αντιπαράθεση.

Με τη φράση αυτή, αυτοαναγορευόμαστε σε βαθείς γνώστες - ειδήμονες του αντικειμένου της συζήτησης και ταυτόχρονα υποβιβάζουμε τον συνομιλητή μας σε ρόλο μαθητή - ουραγού, που δε φτουράει μία σεταμάς και το καλό που έχει να κάνει, είναι να ακούει και να μαθαίνει από τη σοφία μας.

Σακαφλιάς ονομάζεται σήμερα ο έλκων την καταγωγή από τα Τρίκαλα, άσχετο αν κατοικεί ακόμη στη συγκεκριμένη πόλη ή έχει μετοικήσει αλλού.

Ο Σακαφλιάς (άγνωστου βαπτιστικού ονόματος, παρά την ενδελεχή γουγλοαναζήτηση) ήταν υπαρκτό πρόσωπο και η δράση του χάνεται κάπου στην αχλή του μεσοπολέμου. Τα περισσότερα data δείχνουν ότι επρόκειτο για μειράκιο από την τοπική Ραψίστα που αλάνεψε στον Πειραιά και επιστρέφοντας στο Τρίκαλο, άνοιξε ένα λαϊκό κουτούκι που γρήγορα έγινε στέκι των κουτσαβάκηδων, χασικλήδων και γενικά των «παιδιών της πιάτσας» της εποχής.

Τον Σακαφλιά τον φάγανε μπαμπέσικα κάτι μαχαιροβγάλτες στη φυλακή των Τρικάλων, που είναι γνωστή ως «Δυο Στενά» επειδή έχει σχήμα Γ. Το στόρυ μελοποίησε ο μεγάλος Τρικαλινός βάρδος Βασίλης Τσιτσάνης με το πασίγνωστο άσμα «Στα Τρίκαλα στα Δυο Στενά / σκοτώσανε τον Σακαφλιά», το οποίο έμελλε να στοιχειώσει την πόλη των Τρικάλων και να προσδώσει το προσωνύμιο «Σακαφλιάδες» στους κατοίκους της.

Χαρακτηριστικό είναι ότι υπάρχει κλαμπ οπαδών της ΠΑΕ A.O. Τρίκαλα με το όνομα «Σακαφλιάδες».

Το λήμμα χρησιμοποιείται ως σκόπιμη παραλλαγή της λέξης «βάρδος», προσδίδοντας στα λεγόμενα μας μια σκωπτική διάθεση όταν αναφερόμαστε σε κάποιον γνήσιο λαϊκό τραγουδιστή. Βέβαια, καλό είναι να μη μας ακούσει ο ίδιος, γιατί συνήθως πρόκειται για ασίκη τύπο που ξηγιέται μόρτικα και δεν είμαστε για τέτοια.

Σημειωτέον, για να χαρακτηριστεί ένας αοιδός ως «λαϊκός φάρδος», πρέπει να συγκεντρώνει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

• ηλικία άνω των 60 και παραπανίσια κιλά
• χρυσά δόντια, πούρο, γκρίζα περούκα και μαύρο γυαλί ηλίου
• να έχει κάνει πάνω από 5 come back στην πολυκύμαντη καριέρα του
• να τραγουδάει άσματα με παρατεταμένες χασμωδίες όπως -εεεεε, -ουουουου, -αααααα, -οοοοοο κ.λπ. και
• τα άσματά του να περιέχουν τετριμμένες, «φθηνές» ομοιοκαταληξίες του τύπου «χέρια-μαχαίρια», «μάτια-κομμάτια», «μόνος μου-πόνος μου»

Στην ποδοσφαιρική αργκό «σακούλα» σημαίνει τρίπλα, δηλαδή απαλλαγή από τον αντίπαλο που μας μαρκάρει, με ταυτόχρονη διατήρηση της κατοχής της μπάλας.

Το λήμμα υπονοεί ότι με τα ζογκλερικά μας, που μπορεί να περιλαμβάνουν το σπάσιμο της μέσης, το λύγισμα του αυχένα, το τσάκισμα του αγκώνα, το αλλοίθωρο κοίταγμα, ακόμη και τη φυσική ουρδεσάνς που διαθέτουμε, έχουμε προκαλέσει στον αντίπαλο αμυντικό ίλιγγο και ναυτία, με αποτέλεσμα όχι μόνο να αδυνατεί να μας μαρκάρει, αλλά να χρειάζεται και σακούλα για να ξεράσει, την ώρα που εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι την προέλασή μας προς την αντίπαλη εστία.

Το λήμμα συντάσσεται πιο συχνά ως μοιράζω σακούλα ή σκάω σακούλα.

Συνώνυμα: Στέλνω για βρούβες, παίρνω την ταυτότητα/τα σώβρακα του αντιπάλου, χαζεύω, κάνω τον αντίπαλο λώλο κ.λπ.

O όρος κατενάτσιο (catenaccio) πέρασε στη συνείδηση μας ως το ποδοσφαιρικό σύστημα που στηρίζεται σε μια σφιχτή ζώνη άμυνας που σκοπό έχει να μας προφυλάξει από το να δεχτούμε γκολ και, από κει και πέρα, αν έρθει κάνα κωλόφαρδο γκολ από καμιά στραβοκλωτσιά, να κερδίσουμε με 1-0. Προέρχεται δε ετυμολογικά από το ιταλικό catena, που σημαίνει αλυσίδα.

Πρώτος διδάξας του αντιθεαματικού αλλά αποτελεσματικού αυτού στυλ παιχνιδιού, υπήρξε ο Αργεντινός προπονητής της Μίλαν των 60’s Helenio Herrera, ο οποίος φυσικά βρήκε έκτοτε πολλούς μιμητές με πρόσφατο παράδειγμα στις μέρες μας τον δικό μας Παλαιών Παιχτών Γερμανό.

Το λήμμα όταν χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη, σημαίνει την τακτική της καθυστέρησης και εξοικονόμησης χρόνου, ώστε να αποφύγουμε πιθανές δυσάρεστες εξελίξεις και να προετοιμαστούμε για να πετύχουμε, αν είναι δυνατόν, και αναστροφή μιας πιεστικής κατάστασης. Κλασικά το εφαρμόζουν οι εργαζόμενοι στον ρουμάνο τους όταν τους τα πρήζει και οι γκόμενες όταν δέχονται στενό μαρκάρισμα και θέλουν να το παίξουν και καλά δύσκολες.

Η φράση προέρχεται από το παροιμιώδες σλόγκαν του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού «Μήπως είσαι ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. και δεν το ξέρεις;», με το οποίο το κόμμα αυτό διεκδίκησε την προτίμηση των ψηφοφόρων το 1981. Για την ιστορία, το ΚΟΔΗΣΟ-ΚΑΕ έλαβε σε εκείνες τις εκλογές 40.126 ψήφους, ήτοι 0.70%, κάτι που σήμανε την αρχή της διάλυσης του.

Ωστόσο, το ευρηματικό σλόγκαν του κόμματος, με όλη την αφέλειά του και τη θυμηδία που προκαλούσε, πέρασε για τα καλά στη συνείδηση του Νεοέλληνα και έκτοτε το χρησιμοποιούμε, συχνά παραλλαγμένο, για να προτρέψουμε κάποιον, έστω και την ύστατη ώρα, να μην πάρει βιαστικές αποφάσεις αλλά να κοντοσταθεί, να βάλει το ακατοίκητο να δουλέψει, να εξετάσει και άλλα ενδεχόμενα και να μη απορρίπτει αβασάνιστα και εκ προοιμίου άλλες εναλλακτικές αποφάσεις, επιλογές ή λύσεις. Φυσικά, τις περισσότερες φορές είναι ένας έμμεσος τρόπος για να υποδείξουμε στον άλλον τί θέλουμε ή τί περιμένουμε να κάνει.

Γιάγκος Πεσμαζόγλου (από allivegp, 06/07/09)