Definitions by iron (1265)
Showing 721-730 from 1265

Όταν εμφανίστηκαν στην τέχνη οι μεγάλες τομές του 20ού αιώνα, δηλαδή η ματιά πάνω στην τρέλα, τον εφιάλτη και την απόγνωση της υπαρξιστικής μοναξιάς, η τέχνη στράφηκε ακόμα περισσότερο προς τον άνθρωπο και, παρόλο που τον «είδε» καλύτερα από ποτέ, έπαθε το εξής: έγινε -για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό- ακατανόητη για το ευρύ κοινό.

Δαιμονοποιήθηκε, παρέμεινε μη κατανοητή* (και ως εκ τούτου ενίοτε υπεραξιολογημένη), έγινε εύκολα καπηλεύσιμη. Έγινε must (πού να ζωγραφίσεις παραστατικά..., πού να συνθέσεις τονικά..., σε αφόρισε ο καλλιτεχνικός κόσμος, αυτό ήταν το μέγα δράμα των εξήνταζ ας πούμε), έγινε και ταμπού: ακόμα και τώρα, δεν τολμάς να πεις ότι κάτι που φαντάζει αφηρημένο (εικόνα) ή ατονάλ (μουσική) δεν είναι σπουδαίο.

Έτσι χάθηκε λοιπόν το μέτρο και το σταθμό, χάθηκαν τα κριτήρια αξιολόγησης, και για να επιβιώσει καλλιτεχνικά, κοινωνικά και συναισθηματικά ο καλλιτέχνης (αλλά και ο απλός κόσμος), τό' ριξε στο καλλιτεχνικό Δήθεν.

Ως εκ τούτου, όταν θέλουμε να κοροϊδέψουμε κάτι το πολύ δήθεν, ακαθόριστο, φλου, άποψη, που βασίζεται δηλαδή στον εντυπωσιασμό αλλά έχει συνάμα μια εσάνς καλλιτεχνική, το αποκαλούμε «φλου αρτιστίκ». Το «αρτιστίκ» προκύπτει από το γαλλικό artistique = καλλιτεχνικός, παραπέμπει δε στο Παρίσι κατευθείαν, καθότι αυτό ξέρει ο μέσος κόσμος ως κέντρο και επίκεντρο της τέχνης γενικά. Η έκφραση μάς φέρνει στο νου κυρίως ζωγράφους και πίνακες, και όχι τόσο γλυπτά, αρχιτεκτονήματα ή μουσικές. Πιθανόν γιατί η ζωγραφική είναι πιο κραυγαλέα και πανταχού παρούσα απ' ό,τι οι άλλες τέχνες.

«Φλου αρτιστίκ», βέβαια, είναι και η παπαρολογία επί παντός επιστητού. Είναι και ο άνθρωπος που τα κάνει ή τα λέει όλ' αυτά.

Την έκφραση την προφέρουμε όσο πιο αδερφίστικα γίνεται.

• Ως προς το κατανοητό της υπόθεσης, έχω να πω ότι, σήμερα πια, ο μοντερνισμός έχει ενσωματωθεί και εφαρμοστεί πλήρως (με άξιο ή γελοίο τρόπο: δεν μας ενδιαφέρει) ακόμα και στην πιο καθημερινή καθημερινότητά μας. Τον ζούμε, αλλά νομίζουμε ακόμα ότι είναι κάτι το πρωτοποριακό και ακατανόητο και απρόσιτο. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτό το θέμα.

Αναθέτω αυθαιρέτως και ευθαρσώς σε κάποιον (οποιονδήποτε αρκεί να μην είμαι εγώ) την ευθύνη ή την συνέχεια / τις συνέπειες των λόγων, των πράξεων, των αποφάσεών μου.

Ένα παμπάλαιο παιχνίδι συναναστροφής, είναι η πηγή της έκφρασης: στην παρέα, τίθεται κάποιο θέμα προς ανάλυση ή προς επεξεργασία. Πχ: «Ωραία μέρα σήμερα». Αυτός που μιλάει πρώτος και αναλύει ή περιγράφει το κυρίως αυτό θέμα, κρατάει ένα μπαλάκι. Λέει ό,τι έχει να πει και, τη στιγμή που τελειώνει τον λόγο του, πετάει αίφνης το μπαλάκι σε κάποιον άλλον της παρέας, ο οποίος είναι απροετοίμαστος όσο και αναγκασμένος να συνεχίσει πάνω στο ίδιο θέμα. Όποιος μείνει με το μπαλάκι στο χέρι χωρίς να έχει να προσθέσει ούτε μια ατάκα, χάνει και βγαίνει από το παιχνίδι. Και πάει λέγοντας μέχρι τον τελευταίο.

Το παιχνίδι αυτό είναι παρομοίας εμπνεύσεως με τις «Καρέκλες» και με τα τρισχιλιάδες τέτοια παιχνίδια, τα οποία κάποτε παιζόντουσαν στα σαλόνια, ενώ τώρα έχουν αποκλειστεί στις κατασκηνώσεις προσκόπων, μαζί με τους προσκόπους.

Πάμπολλες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά, κυρίως πια αστειευόμενοι ή χαριτολογώντας, προέρχονται από την βίβλο, τους ψαλμούς του Δαβίδ, τις επιστολές των αποστόλων, τα Ευαγγέλια, την Αποκάλυψη κλπκλπ.

Μερικές σλανγκίζονται άγρια (ή μάλλον η σλανγκ αντλεί την έμπνευσή της από την παραποίησή τους) και εδώ ας με συχωρέσουν οι θεοσεβούμενοι που θα πλακώσουν με μηνύσεις μόλις τσιμπήσουν το λήμμα αυτό: δεν έχω διάθεση να προσβάλω ή να κοροϊδέψω τα θεία και όσους πιστεύουν σε αυτά, απλώς, με ορισμένα λυνξ* που δίνω, θέλω να επισημάνω πώς, κάμποσες από τις πρόστυχες εκφράσεις, δεν θα υπήρχαν (ή, ακόμα χειρότερα για τους θεοσεβείς: δεν θα είχαν καμία επιτυχία και πέραση) αν μέσα στο συλλογικό υποσυνείδητο δεν ήταν καταγεγραμμένες οι εκφράσεις των ιερών κειμένων.

Από κει και πέρα, υπάρχουν πολλές άλλες που δεν είναι απαραιτήτως σλανγκ, αλλά μιας και χώσαμε εδώ την Χάβρα, το Άρον-άρον και άλλα, είπα να καταγράψω όσα μπόρεσα.

Πηγές μου οι Εξομολογήσεις του Αγίου Αυγουστίνου και το σάιτ που αναφέρεται στο παράδειγμα. Εννοείται ότι δεν είναι εξαντλητικό το ανθολόγημά μου. Στο εν λόγω σάιτ θα βρείτε κι άλλα. Και υποθέτω ότι αν κάτσει κανείς να μελετήσει τους Ψαλμούς, θα βρει πολλά περισσότερα. Αλλά προς το παρόν, μέρες πού 'ναι, ιδού αυτά τα ολίγα.

Εννοείται ότι δεν έχω βάλει στον κατάλογο τα χιλιάδες Φως των ματιών μου / της χαράς μου / της ζωής μου, Θησαυρέ μου και λοιπές, ερωτικές στην ουσία, προσφωνήσεις-εκκλήσεις του απεγνωσμένου Αυγουστίνου προς τον θεό του.

*Μπορεί να μην τα θυμήθηκα όλα, παρακαλώ λοιπόν τους συμμοντουλαίους να χώσουν ό,τι θυμηθούν, στω.

Αυτός που επιδίδεται στο να την έχει αραχτή και να λιάζεται. Στο καφενείο, στη βεράντα, στην παραλία, στο παγκάκι, όπου υπάρχει ήλιος. Μεσογειακός ήλιος, εννοείται, που λάμπει σχεδόν κάθε μέρα, όλη μέρα.

Ο λιακαδόρος δεν κάνει ηλιοθεραπεία, δεν υποφέρει κάτω από τoν καυτό καλοκαιρινό ήλιο πασαλειμμένος με κρέμες και ζουμιά, δεν ιδρώνει για να φύγουν οι τοξίνες. Θέλει τη βολή του και την αράζει σαν την γάτα και τον σκύλο στον χειμωνιάτικο, ανοιξιάτικο και φθινοπωρινό ήλιο που ανεβάζει τα επίπεδα της D και βοηθά το μυοσκελετικό του, που χαρίζει ένα υγιές χρώμα, που επιτρέπει έναν βαθύ σύντομο μεθυστικό ύπνο χωρίς ηλίαση.

Ο μεσογειακός ήλιος έχει εξυμνηθεί πολλάκις, χάρη στο ότι είναι (εκτός από τους τρεις καυτούς μήνες) πανταχού παρών, απαλός, χαλαρωτικός, σκέτο βάλσαμο -αν και κάποιοι διατείνονται ότι ο ανοιξιάτικος ήλιος θέλει προσοχή γιατί μπορεί να σε αρρωστήσει. Χρησιμεύει δε ως επιχείρημα των τεμπελλήνων για να δικαιολογήσει την ραστώνη μας και να κατηγορήσει την ρομποτική εργασιομανία των πχ γερμανών. Λες και η αλήθεια πρέπει να υπάρχει ντε και καλά στο ένα από τα δύο άκρα.

Είναι μια μεγάλη αλήθεια όμως (την οποία η υποφαινομένη ασπάζεται) ότι αυτό που διαμορφώνει τον άνθρωπο είναι το κλίμα και οι λοιπές φυσικές / γεωγραφικές συνθήκες. Τι άλλο θα έκανε ο γερμανός (δηλ. ο κεντρο-βορειοευρωπαίος), όλη μέρα κάτω από το σύννεφο και τη βροχή, από το να είναι κλεισμένος μέσα, να εργάζεται, να αναδιπλώνεται στον εαυτό του; Γιατί να το κάνει αυτό ο μεσόγειος, τη στιγμή που τον καλεί η φύση για τρελίτσες ή για ραχάτι; Πώς να μην είναι φασαριόζικες οι μεσογειακές γειτονιές αφού είναι όλοι έξω στον δρόμο; Και πώς να μην είναι ήσυχες οι άλλες, αφού όλοι είναι χωμένοι στα σπίτια τους μέσα για να ζεσταθούν;

Δεν δικαιολογεί κανέναν αυτό, απλώς καθιστά κατανοητά ορισμένα πράγματα και καταστάσεις. Αλλά ο Ροΐδης τα έχει πει καλύτερα από μένα. Ξανανεβάζω λοιπόν δύο παλιά μήδια, απόσπασμα από ένα δοκίμιό του με τίτλο «Η εορτή του όνου κατά τον Μεσαίωνα», να σας τα πει μόνος του.

Σημ.: Η λέξη «λιακαδόρος» (προφ από τη «λιακάδα») είναι παλιά και μάλλον μη χρησιμοποιούμενη πια.

disclaimer: το παράδειγμα 2 είναι από τον Μυριβήλη. Δεν τον προτείνω για ανάγνωση: ο λόγος του είναι μέτριος και ο ίδιος είναι πολύ εθνικοπατριωτικοχρίστιανος. Απλώς έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τις εκπομπές που είχε στο ραδιόφωνο (το Λογοτεχνικό Τέταρτο) και επειδή ό,τι πέσει στα χέρια μου το διερευνώ, είπα να ρίξω μια ματιά και θεώρησα πως κάαατι καλό θα πετύχω, δε μπορεί. Και να. Η πλάκα είναι που το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι πολύ ... τολμηρό για τον συντηρητικότατο αυτόν συγγραφέα και θα νομίζετε ότι μάλλον δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Η αφορμή (συν το όλο σκηνικό που στήνεται) για μια ερωτικοσεξουαλική φαντασίωση που εξυπηρετεί τον αυνανισμό.

Το θεματάκι μπορεί είναι οτιδήποτε, αν είσαι σε φάση. Πχ. μια κίνηση, ένας χώρος, μια κουβέντα, μια περιγραφή. Το επόμενο βήμα είναι η σκηνοθεσία: τι θα ήθελες να γίνει και με ποιον / ποια, πώς και πού. Αν δεν κολλήσει το πράμα (συμβαίνει), τότε τύφλα να 'χει το γαμήσι.

1. Τα αφρισμένα κύματα της θάλασσας έτσι όπως φαίνονται από μακριά, σαν κοπάδι πρόβατα που βόσκουν στον θαλασσινό ορίζοντα.

2. Η παλιά μέθοδος κατά της αϋπνίας, η οποία κττμγ δεν αποδίδει: αν δεν μας πιάνει ο ύπνος, προσπαθούμε να φανταστούμε έναν φράχτη από τον οποίον πηδάνε ένα-ένα τα πρόβατα ενός κοπαδιού. Και λέμε: «ένα προβατάκι πηδάει τον φράχτη, δύο προβατάκια πηδάνε τον φράχτη, τρία προβατάκια πηδάνε τον φράχτη» -κοκ μέχρι να μας πάρει, από τη μονοτονία του πράγματος, ο ύπνος.

Η γάτα, μπορεί μεν να είναι από τα σκληραγωγημένα ζώα που αντέχουν και στη δυσκολία, είναι όμως και επιρρεπής στην βολή που της προσφέρει η συνύπαρξη με τον άνθρωπο. Μόλις λοιπόν βρει ζέστη, κατά προτίμηση σε συνδυασμό με μια μαλακή επιφάνεια, εγκαθίσταται και απολαμβάνει έναν πολύωρο ύπνο. Δίνει λοιπόν την εντύπωση ότι δεν το αντέχει το κρύο καθόλου. Ψέμα. Το αντέχει, αλλά σαφώς προτιμά τη ζέστη.

Από κάθε άποψη: και ως προς τα ψυχικά χαρίσματα, και ως προς τα εξωτερικά γνωρίσματα.

Η μεγάλη, η πολύ μεγάλη, μονοκόμματη, απλωμένη και φριχτή κουράς.

Τέτοιες παράγουν κυρίως οι αγελάδες, οι ελέφαντες, τα άλογα.

Υπερθετικός: (πληθ.) νάρκες. Καλή όρεξη.

Αυτός που είναι όχι απλώς άκωλος, αλλά αν τον δεις σε προφίλ είναι σα σανίδα.

Η λέξη χρησιμοποιείται κυρίως για γυναίκες. Η σανιδοκώλα ανήκει στην κατεξοχήν περίπτωση γυναίκας που, με την πρώτη ευκαιρία, θα σπεύσει να κάνει προσθετική γλουτών, από κει που όλες τρέχουν για λιπαναρροφήσεις (αυτό δεν σημαίνει ότι και άλλες, εύκωλες, δεν πάνε για προσθετική, να ξηγούμαστε).

Αντίστοιχη έκφραση για το στήθος (για γυναίκες): πλάκα, κόντρα πλακέ, σανίδα, ή το καταπληκτικό Βρασταμένειο που θα έπρεπε να κατατεθεί από τον ίδιο ως νεολογισμός και ό,τι πάρει από ψήφους: «χωρίς-χωρίς» - ως αντίθετο του μεμέ...