Λέω κακίες, ή βγάζω στη φόρα τα άπλυτα γνωστού μου. Συνήθως το θάψιμο γίνεται στον κολλητό μας, καθώς γνωρίζουμε και πολλές λεπτομέρειες από τη ζωή του.
Στο σπορ του θαψίματος επιδίδονται άτομα που δεν έχουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο και συνήθως έχουν εντύπωση πως οι δικές τους πράξεις είναι ανώτερες και καλύτερες όλων.
Οι κατίνες της παρέας, όταν σε καλούν για καφέ, φροντίζουν να έχουν τα φτυάρια τους έτοιμα, γεμάτα από τις κακίες τους για τη «φίλη» που απουσιάζει και μόλις τα αδειάσουν τα ξαναγεμίζουν με τα δικά σου χαμπέρια. Όσο πιο μεγάλο φτυάρι, τόσο πιο βαθύ το θάψιμο. Να σημειωθεί ότι, το άτομο που θάβεται είναι ζωντανό και ακμαιότατο, αλλά η τύχη του μετά την ταφή εξαρτάται από τους παρευρισκόμενους στην τελετή.
Τελετές θαψίματος είναι συχνές ανάμεσα σε συναδέλφους στη δουλειά, με σκοπό την ευνοϊκότερη μεταχείριση του νεκροθάφτη, ανάμεσα στις κυρα-περμαθούλες της γειτονιάς και, γενικά, σε κάθε παρέα που έχει τελειώσει τα υπόλοιπα νέα, αλλά για να μην τελειώσει ο καφές στο μουγγό, βγαίνουν τα φτυάρια για όποιον έχει άχτι (π.χ. τον προϊστάμενο πωλήσεων της εταιρείας).
- Τόνια θα πάμε για καφέ σήμερα; Έχω να σου πω νέα για τη Σούλα...
- Ναι ναι... να πάρω μαζί μου το μεγάλο φτυάρι ή το μικρό;