Σλανγιωτατισμός του ποιητού Ανδρέου του Εμπειρίκου για το πρωκτικό σεξ, το γνωστό μας κωλογαμήσι.
« Ένα λεπτό άκόμη », είπε ό Ναθαναήλ Λαίην εις την φρικιώσαν Μαρκελίνην, ένώ έν ρίγος ίσχυρόν διέτρεχε και τό ιδικόν του σώμα, διότι, έχων επιτέλους μαστιγώσει σήμερον τήν Μαρκελίνην και μάλιστα 11 φοράς από της μεσημβρίας, επρόκειτο τώρα νά την ξυλοκοπήση διά 12ην φοράν, αφού ή συμπεριφορά της Γαλλίδας τυχοδιώκτιδος έν τη αίθούση της εκθέσεως τον είχε λυτρώσει από την πέδην και του έπέτρεπε νά συνενώση, τάς μέχρι τούδε χωριστάς έν τη συνειδήσει του εννοίας —της τιμωρού Αγριότητας και της ηδονής— εις μίαν μοναδικήν έννοιαν και μίαν μοναδικήν παρώθησιν, τήν άλγολαγνικήν.
Ούτω ή άνηλεής μαστίγωσις δέν ήτο παρά είς πρόλογος, ένα προοίμιον μιας συνουσίας σαδιστικής, μιας πρωκτοσυνουσίας, ενός σοδομισμού πού αι διαστάσεις του πέους του περισσότερον ακόμη από τήν αιμάσσουσαν κατάστασιν των φλεγομένων γλουτών του θύματός του καθίστων έπόδυνον δια τήν Μαρκελίνην.
« «Ενα λεπτόν άκόμη», άνεφώνησε, μέ φωνήν προδίδουσα τήν φοράν ταύτην όσον και ή καύλα του και ή λάμψις των ματιών του τήν λαγνικήν του έξαρσιν.
« Μη! . . . Μή!...», εκραύγασε ή Μαρκελίνη άλλόφρων. « Μή! . . . Μή και υπόσχομαι νά κάνω ο,τι θέλεις . . . νά είμαι καλή σάν άγγελος, υπάκουη σάν δούλη ...»
Σάν δούλη! ... Η τελευταία λέξις έδιδε περισσότερον άνάγλυφον εις τήν άρχέτυπον των παιδικών του χρόνων εικόνα, εις την άνάμνησιν του ξυλοδαρμού καί του βιασμού της μαύρης νεάνιδος, και εξομοίωνε άκόμη περισσότερον τήν Μαρκελίνην μέ τό θύμα του μαστιγίου του πάππου του και της χονδρής ψωλής του έπιστάτου . . Ω, πόσον μεγάλην ήδονήν θά έδοκίμαζε έντός ολίγου δέρων άκομη μίαν φοράν την έρωμένην του καί έπειτα γαμών αυτήν είς τον πυρέσσοντα κώλον της! .. . (Εμπειρίκος και BDSM).
