Definitions by Mr. Cadmus (85)
Showing 11-20 from 85

Σαπόρτ (αγγλ. support) καλείται το συγκρότημα που εμφανίζεται πριν από την κύρια μπάντα της βραδιάς, η οποία και αποτελεί το μεγάλο όνομα της συνολικής διοργάνωσης. Ή, όπως λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις, το σαπόρτ συγκρότημα είναι αυτό που ανοίγει τη συναυλία.

Σκοπός του σαπόρτ είναι τυπικά να προλογίσει την μπάντα, να αποτελέσει δηλαδή την εισαγωγή της εκδήλωσης πριν από την μεγάλη ατραξιόν της βραδιάς, εξυπηρετώντας έτσι διάφορους σκοπούς: αφενός γεμίζει ικανοποιητικά το ευρύτερο πρόγραμμα της βραδιάς, δίνοντας στον θεατή την αίσθηση και την ικανοποίηση ότι έχει παρακολουθήσει ένα ολοκληρωμένο θέαμα, αφετέρου προσφέρει στα συγκροτήματα την ευκαιρία να παρουσιάσουν το υλικό τους σ' ένα ευρύτερο κοινό, παρέχοντας έτσι στους θεατές την ευκαιρία να γνωρίσουν νέες μπάντες, και να ακούσουν νέους ήχους και νέους θορύβους.

Βέβαια, η παραπάνω παράγραφος αποτελεί την πολιτικώς ορθή άποψη περί των σαπόρτ σχημάτων. Υπάρχει και μία άλλη άποψη που υποστηρίζει ότι οι σαπόρτ μπάντες βρίσκονται στο πρόγραμμα προκειμένου να αναδεικνύεται η υπεροχή του κυρίου ονόματος της διοργάνωσης. Μ' άλλα λόγια, η παρουσία του σαπόρτ υφίσταται ως μέτρο σύγκρισης, ανάλογα πάντα με την περίσταση: ερασιτέχνες και επαγγελματίες, ανερχόμενοι και καταξιωμένοι, ντόπιοι και ξένοι, παιχταράδες και wannabes, κ.ο.κ. Η αντίληψη αυτή πολλές φορές ενισχύεται από την συμπεριφορά των διοργανωτών απέναντι στα σαπόρτ σχήματα: λιγότερος χρόνος για soundcheck ή και καθόλου soundcheck, απουσία βασικών παροχών (το καμαρίνι το διαγράφουμε στο 90% των περιπτώσεων), γενικότερη αδιαφορία και απαξίωση και πάει λέγοντας. Πολλές φορές βέβαια αυτό δεν έχει να κάνει με εμπάθεια εκ μέρους των διοργανωτών. Οι λαϊβάδες, όντας επιχειρηματίες, ενδιαφέρονται κατά κύριο λόγο να κόψουν εισιτήρια και αυτό το έχουνε ήδη πετύχει με το μεγάλο όνομα. Ως εκ τούτου, τα υπόλοιπα δεν είναι παρά μικρολεπτομέρειες. Το σωστό βέβαια να λέγεται: υπάρχουν και λαϊβάδες που συμπεριφέρονται εξίσου ισότιμα (βλέπε: επαγγελματικά) σε όλα τα σχήματα της βραδιάς. Το ίδιο, ευτυχώς, ισχύει και για αρκετούς ηχολήπτες.

Υπάρχουν ωστόσο και περιπτώσεις όπου, παρά τις αντιξοότητες, τα σαπόρτ σχήματα φέρνουν τούμπα τα μπιφτέκια και αποδεικνύονται όχι μόνο άξια της περίστασης, όχι μόνο κερδίζουν τις εντυπώσεις και την εκτίμηση του κόσμου, αλλά αποδεικνύονται και πολύ καλύτερα από τους κράχτες της βραδιάς. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν συνεπάγεται πάντα ενίσχυση του κύρους τους ως μπάντα, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις. Τα αταβιστικά αντανακλαστικά του κοινού απέναντι στους «διάσημους» της βραδιάς συνήθως υπερισχύουν, ακόμη και μετά το πέρας της συναυλίας.

Η απήχηση και η προσέλευση των σαπόρτ σχημάτων σε περιπτώσεις συναυλιών που δεν περιλαμβάνουν σχήματα του εξωτερικού ή διάσημες μπάντες του εσωτερικού (βλέπε: μεγάλα ονόματα) είναι αντιστρόφως ανάλογη της σειράς με την οποία θα εμφανιστούν. Επειδή στις περισσότερες συναυλίες τέτοιου τύπου το κοινό απαρτίζεται από φίλους / συγγενείς / γκόμενες των σχημάτων που εμφανίζονται και λιγότερο από μουσικόφιλους (οι οποίοι εξ ορισμού θα κάτσουν να παρακολουθήσουν τη συναυλία μέχρι τέλους), το αν το σχήμα που εμφανίζεται θα έχει κοινό ή όχι (πέραν των προαναφερθέντων σταντέθεατών) εξαρτάται από την ώρα που θα βγει: αν βγει πρώτο η τελευταίο τότε πούλο, είτε γιατί στην πρώτη περίπτωση γενικά ελάχιστοι πάνε από την αρχή της συναυλίας, είτε επειδή η ώρα εμφάνισης στη δεύτερη περίπτωση είναι περασμένη, οπότε και οι περισσότεροι έχουν ήδη φύγει ή για άφτερ, ή για να προλάβουν τα τελευταία δρομολόγια των μέσων συγκοινωνίας. Συνήθως, η καλύτερη θέση, συχνά με αναπρογραμματισμό της όλης διοργάνωσης, πλειστάκις αυθαίρετο και της τελευταίας στιγμής, και έπειτα από γερούς (έως ακραίους) καυγάδες, είναι στη μέση του line-up της βραδιάς, δηλαδή δεύτερο ή τρίτο συγκρότημα σε σειρά εμφάνισης, ανάλογα με το πόσα συγκροτήματα παίζουν. Οι θέσεις αυτές είναι συνήθως σιγουράντζες και με εγγυημένη προσέλευση -το αν βέβαια γενικά μετράει η μπάντα βάσει αντικειμενικών (ή ό,τι) κριτηρίων είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Τέλος, θα πρέπει να τονιστεί ότι τα παραπάνω τίθενται σε πολύ γενικά πλαίσια. Οι συναυλίες, όντας κοινωνικά (πρωτίστως) και πολιτιστικά (δευτερευόντως) συμβάντα, πού και πού δεν ακολουθούν καμία πεπατημένη. Αυτό σημαίνει ότι όντως υπάρχουν, καθόλου σπάνια μάλιστα, εκείνες οι μαγικές βραδιές όπου ο κόσμος είναι πολύς, καλός, και γουστάρει, ο ήχος είναι εξαιρετικός, και η μπάντα βρίσκεται σε μεγάλα κέφια, τα δίνει όλα και με το παραπάνω και όλοι επιστρέφουν στα σπίτια τους ευχαριστημένοι και με όμορφες αναμνήσεις από τη βραδιά. Το μυστικό, εν τέλει, είναι ένα: καλή συναυλία σημαίνει να παίζεις με την ίδια ενέργεια και ενθουσιασμό. είτε εμφανίζεσαι στο μπαράκι της γειτονιάς σου, είτε στο πιο άρτιο και διάσημο λαϊβάδικο της χώρας σου. Τίποτε άλλο.

Βλ. και σαπορτάρω.

Η απομακρυσμένη χρονικά, σε σχέση με την αρχική ημερομηνία και ώρα δημοσίευσης, ανάρτηση απαντήσεων και σχολίων σε ηλεκτρονικές ιστοσελίδες που προσφέρουν στους χρήστες τους (εγγεγραμμένους ή μη) αντίστοιχες δυνατότητες (όπως π.χ. φόρουμ, ιστολόγια κλπ).

Η μεξικανική συζήτηση μπορεί να αφορά την δημοσίευση απαντήσεων αφού έχει περάσει αρκετό χρονικό διάστημα από την ώρα της αρχικής ανάρτησης, εντός όμως της ημέρας δημοσίευσης, ή ακόμη και την επαναφορά ενός νήματος στην ηλεκτρονική ημερήσια διάταξη έπειτα από το πέρασμα ημερών, εβδομάδων, ακόμη και ετών από τότε που πρωτοαναρτήθηκαν. Στη δεύτερη περίπτωση,ο επίσημος όρος της πρακτικής αυτής σε ηλεκτρονικά φόρουμ ονομάζεται ανάσταση νήματος.

Η ραθυμία και η νωχελικότητα εκ μέρους των χρηστών μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη ενδιαφέροντος, σε γενικότερη βαρεμάρα και σταρχιδισμό-ξυσαρχιδισμό, ή ακόμη και σε αντιπάθεια απέναντι στον συγκεκριμένο χρήστη που πραγματοποιεί τη δημοσίευση. Πολλές φορές, οφείλεται σε χρήστες του διαδικτύου που σερφάρουν γενικά και απλά βρίσκουν κάτι που θεωρούν άξιο σχολιασμού. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, ιδιαίτερα σε ηλεκτρονικά φόρουμ, η πρακτική αυτή ασκείται από χρήστες που θέλουν να αυξήσουν τα σχόλια τους με σκοπό να αναρριχηθούν γρήγορα και να εδραιώσουν την παρουσία τους στην ιεραρχία των χρηστών, και τι καλύτερο και πιο γρήγορο από μία επίσκεψη στο αρχείο του φόρουμ, όπου και ξεκινούν τη μαζική νεκρανάσταση νημάτων άλλοτε με ολιγόλεκτες απαντήσεις εν είδει συγχαρητηρίων, κι άλλοτε με οφτοπικίσματα, σπαμαρίσματα ή/ και τρολαρίσματα, ασχέτως με το εάν οι χρήστες που πραγματοποίησαν την αρχική δημοσίευση εξακολουθούν να συμμετέχουν στον ιστότοπο ή όχι.

Τέλος, ο ίδιος ο όρος μεξικανική συζήτηση προέρχεται από την ευρέως διαδεδομένη -κατά πολύ ρατσιστική- εικόνα που έχει πολύς (δυτικός και ανατολικός) κόσμος για τους Μεξικανούς, οι οποίοι σύμφωνα με τα γουέστερν διάγουν το βίο τους νωχελικά από τη μία σιέστα στην άλλη, προφυλαγμένοι από τον ήλιο στη βυθισμένη στη σιωπή κοιλάδα νοτιοδυτικά του Ελ Πάσο.

Πάσα: Electron, από εδώ.

Ο οργανοπαίκτης-μουσικός που δεν συμμετέχει σε μουσικό συγκρότημα (γκρουπ, μπάντα, σχήμα κλπ) είτε λόγω επιλογής, είτε λόγω συγκυριών.

Η επιλογή αφορά πολλούς παράγοντες: λόγω φόβου που προκύπτει από απειρία ως προς το παίξιμο του οργάνου, ή ακόμη και λόγω ιδιαιτερότητας μουσικών αναζητήσεων και προτιμήσεων που καθιστούν δύσκολη την εύρεση μουσικών συνοδοιπόρων. Συχνά, οι άμπαντοι προχωρούν στο σχηματισμό one-man project προκειμένου να κοινοποιήσουν το υλικό τους σε άτομα πέρα του κλειστού οικογενειακού, φιλικού και κατοικιδιακού κύκλου τους.

Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση κάποιος να είναι άμπαντος επειδή πολύ απλά είναι και άμπαλος. Όλα παίζουν.

Από το μπάντα (ιταλ. banda) και το α-στερητικό.

Από το off-topic (εκτός θέματος) που, στη γλώσσα του διαδικτύου, και πιο συγκεκριμένα στη γλώσσα ιστοσελίδων τύπου φόρουμ και ιστολογίων, δηλώνει τα μηνύματα που δεν εντάσσονται στο αντικείμενο με το οποίο ασχολείται ένα νήμα (thread) ή που γενικά είναι άσχετα ή που δεν ταιριάζουν με τη θεματολογία και τον χαρακτήρα της εκάστοτε ιστοσελίδας συνολικά (π.χ. νήματα για αυτοκίνητα / ταβέρνες / ρούχα σε μουσικά φόρουμ ή νήματα για βιβλία και μουσική σε τσοντοφόρουμ).

Το οφτοπικίζω ως ρήμα σημαίνει ότι επιδίδομαι στην πρακτική του να αναρτώ οφ-τόπικ μηνύματα στα πλαίσια συγκεκριμένων θεματικών συζητήσεων, και με αυτό τον τρόπο να ανοίγω συζήτηση μέσα στη συζήτηση. Η διαφορά μεταξύ του οφτοπικίζω και του σπαμάρω είναι γενικά λεπτή, αλλά υφίσταται: το σπαμάρισμα δηλώνει παρεμβολή με βίαιο (διαδικτυακά) τρόπο με σκοπό την εκτροπή της συζήτησης και την προσέλκυση της προσοχής στην διαδικτυακή μου περσόνα. Το οφτοπίκισμα είναι πιο εξευγενισμένο: συμμετέχω μεν στη συζήτηση και την ξεστρατίζω πιανόμενος από μία λεπτομέρεια που ειπώθηκε (ή πιο σωστά, που γράφτηκε) στα πλαίσια της, την οποία και αναπτύσσω, έως ότου να την εγκαταλείψω και να επιστρέψω πάλι στο αρχικό ζήτημα υπό συζήτηση -είτε μόνος μου, είτε με το ζόρι.

Με άλλα λόγια, το οφτοπίκισμα είναι σε κάθε περίπτωση παρεμφερές με την πορεία της συζήτησης και τα όσα έχουν ειπωθεί στα πλαίσια της, αλλά όχι άμεσα σχετικό μαζί της, και δεν είναι παρά μία μικρής διάρκειας (υπό νορμάλ συνθήκες) παρεμβολή, η οποία ενδέχεται επίσης να είναι άκρως δημιουργική για τους συμμετέχοντες. Ωστόσο, θα πρέπει να τονιστεί ότι η διαφορά είναι λεπτή και συχνά δυσδιάκριτη από κάποιους χρήστες, και ουκ ολίγοι καυγάδες έχουν ξεκινήσει από αντίστοιχες αναρτήσεις και πρακτικές.

Κάποιοι χρήστες σε φόρουμ και ιστολόγια συχνά προειδοποιούν πριν αρχίσουν τα οφ-τόπικ, πληκτρολογώντας τη σήμανση off-topic / οφ-τόπικ στην αρχή του μηνύματός τους. Άλλα φόρουμ, πιο οργανωμένα και που γενικά μαζεύουν πιο εκλεκτό κόσμο (λέμε τώρα) και λιγότερους κάφρους, ζητούν από τους χρήστες να χρωματίζουν διαφορετικά τα οφ-τόπικ μηνύματά τους. Σε γενικές γραμμές όμως, πολύ λίγοι χρήστες λαμβάνουν τέτοιες πρακτικές υπόψη και ακόμη λιγότεροι τις εφαρμόζουν.

Όπως και με την περίπτωση του σπαμάρω, το οφτοπικίζω χρησιμοποιείται πού και πού και στον καθημερινό, εκτός διαδικτύου λόγο, προκειμένου να δηλώσει την αλλαγή θεματολογίας σε μία συζήτηση. Κι όπως και στην περίπτωση του σπαμάρω, είναι κι αυτό συχνά ευπρόσδεκτο και σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμη και λυτρωτικό.

Εκ του [σπαμ] (αγγλ.>spam), το ρήμα σπαμάρω σημαίνει ότι επιδίδομαι στην πρακτική του σπαμαρίσματος, το οποίο στον διαδικτυακό λόγο έχεις τις εξής σημασίες:

1. Σπαμάρω ίσον κάνω μαζική αποστολή μηνυμάτων ηλεκτρονικής αλληλογραφίας τύπου σπαμ / spam. Ήτοι, σπαμαρχιδιάζω.

2. Σε περιβάλλον τύπου φόρουμ, ιστολογίου, ιστοσελίδων που παρέχουν δυνατότητα σχολιασμού και ιστοτόπους ευρύτερης κοινωνικής δικτύωσης, το σπαμάρω έχει συν τοις άλλοις πάρει την έννοια του τρολάρω/ τρολιάζω, όπερ σημαίνει ότι αναρτώ οφ-τόπικ μηνύματα σπάζοντας τη συνοχή της ηλεκτρονικής συζήτησης και τα νεύρα των διαδικτυακών συνομιλητών μου ανοίγοντας συζήτηση μέσα στη συζήτηση. Η ειδοποιός διαφορά του σπαμαρίσματος από το τρολάρισμα έγκειται στ' ότι το σπαμάρισμα είναι και καλά πιο διακριτικό και δεν εκτελείται με άμεσα αντιληπτό (από τους άλλους) στόχο να προσβληθούν οι συνομιλητές (π.χ. το σπαμάρισμα μπορεί να αφορά κάτι άσχετο με την υπό εξέλιξη συζήτηση, παρατιθέμενο ως άχρηστη πληροφορία ή εσωτερικό αστείο, ερώτηση με άσχετο ως προς εκείνη τη στιγμή ζήτημα ή ό,τι). Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου το σπαμάρισμα μπορεί όντως να μη γίνεται κακόβουλα, ασχέτως βέβαια με τ' ότι η πιο συχνή κατάληξη είναι οι εκατέρωθεν βρισιές, τα e-ξεκατινιάσματα και τα ηλεξεμαλλιάσματα. Είτε δημοσίως, είτε μέσω πιμί.

Με τη σημασία αυτή το σπαμάρω ενίοτε εμφανίζεται και στον καθημερινό, εκτός διαδικτύου λόγο, ιδιαίτερα σε περιστάσεις όπου η συζήτηση αρχίδει και κουράδει, ή όπου χρειάζεται οπωσδήποτε αλλαγή θέματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το σπαμάρισμα αποδεικνύεται πραγματικά σωτήριο.

Εκ του ουσιαστικού μπουρδέλο συν την κατάληξη -άζω, το ρήμα μπουρδελιάζω λαμβάνει τις εξής σημασίες:

1. Την κυριολεκτική σημασία: Μπουρδελιάζω ίσον πηγαίνω μπουρδελότσαρκα, είτε αυτό σημαίνει ότι περνάω απ' έξω χαζεύοντας τα αξιοθέατα, είτε ότι εισέρχομαι εις τα ενδότερα των ιδρυμάτων αυτών δια την σύναψη γνωριμιών με τη βιβλική έννοια του όρου.

2. Την μεταφορική σημασία, η οποία χωρίζεται στα εξής σκέλη:

α) Μπουρδελιάζω ίσον ρεμαλιάζω, με την έννοια του γλεντάω μέχρι τελικής πτώσεως και εξαντλήσεως (σωματικής ή / και οικονομικής), το ρίχνω στις κάθε είδους καταχρήσεις.

β) Χαλάω ή καταστρέφω κάτι, το κάνω πουτάνα ή μπουρδέλο, του γαμάω τη μάνα κλπ συναφείς εκφράσεις. Συνήθως χρησιμοποιείται αναφορικά με υλικά πράγματα (κτίρια, μηχανήματα, εξοπλισμός κλπ).

γ) Στον διαδικτυακό λόγο, μπουρδελιάζω ενίοτε σημαίνει ότι αναρτώ οφ-τόπικ μηνύματα και σχόλια με αποτέλεσμα να καταστρέφω τη ροή του νήματος και να εκτρέπω το λόγο. Χρησιμοποιείται δηλαδή ως συνώνυμο του τρολάρω και του σπαμάρω.

Συνώνυμο: ξεμπουρδελεύομαι, ξεμπουρδελιάζω.

1. Υβριστικός χαρακτηρισμός για άτομα ΑμεΑ με διανοητική αναπηρία, ιδιαίτερα όταν η αναπηρία αυτή αποτυπώνεται στη φυσιογνωμία των ατόμων αυτών. Η απίστευτη αυτή καφρίλα ακούγονταν στις δεκαετίες του '80 και του '90 και ήταν διπλά άνανδρη: αφενός απευθυνόταν στα ίδια τα άτομα, που εξ ορισμού δεν μπορούν να αντιδράσουν ή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και την υπόληψή τους, αφετέρου στόχευε έμμεσα ή άμεσα στους ίδιους τους γονείς των ατόμων αυτών, καθότι στην συνειδητή ή ασυνείδητη χριστιανοταλιμπάν λογική (που δυστυχώς, όπως έχει δείξει η ιστορία και η πραγματικότητα, δεν αφορά μόνο θείτσες και θείτσους) η ανωμαλία, το «κουσούρι», είναι θεόσταλτο για να τιμωρήσει τωρινά ή παλιότερα σφάλματα και αμαρτίες, και ο γονέας, όντας φορέας της αμαρτίας, είναι άμεσα υπεύθυνος που έφερε στον κόσμο ένα τέτοιο πλάσμα.

2. Από το τέλος της δεκαετίας του '90 και μετά προέκυψε μεταφορά σημασίας, και το ανωμαλάκι δηλώνει πλέον τον ανωμαλιάρη ή την ανωμαλιάρα ως καθαρά σεξουαλικό υποκείμενο, ασχέτως προτίμησης ή βίτσιου, ή ακόμη και σεξουαλικής ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού. Πάντα, βέβαια, σύμφωνα με το τι ο ίδιος ο χρήστης της λέξης θεωρεί ότι πρόκειται για ανωμαλία. Ενίοτε δε, το ανωμαλάκι δεν αφορά καν σεξουαλικές προτιμήσεις, αλλά απλά συνήθειες, εμμονές ή γούστα που μπορεί να θεωρούνται ιδιάζοντα από την πλατιά μάζα -και ίσως και να είναι, ίσως και να μην είναι ιδιάζοντα, μπορεί να είναι στην πραγματικότητα αθώα, μολονότι ασυνήθιστα.

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι η παλιά σημασία έχει εκλείψει στον λόγο, γιατί στη σκέψη είναι σίγουρο ότι υπάρχει και θα εξακολουθεί να υπάρχει, μιας και η καφρίλα δεν έχει ούτε τελειωμό ούτε πάτο σ' ότι αφορά την ανθρώπινη (λέμε τώρα) κατάσταση.

Υβριστικός, μειωτικός και απύθμενου ρατσισμού χαρακτηρισμός για άτομα ΑμεΑ με βαριά αναπηρία, τα οποία χρειάζονται αναπηρικό καροτσάκι προκειμένου να μπορούν να μετακινηθούν. Επισήμως, η καθήλωση σε καροτσάκι μεταφράζεται σε τουλάχιστον 80% σωματική αναπηρία.

Η λέξη είναι αρκετά παλιά, αλλά επανήλθε στο προσκήνιο αφού χρησιμοποιήθηκε από τον Γιώργο Αυτιά αναφορικά με τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Την σκυτάλη από τον Αυτιά πήρανε έπειτα οι υπόλοιποι, επώνυμοι και ανώνυμοι αυτιάδες του διαδικτύου. Με τα γνωστά εμετικά αποτελέσματα.

Το κόμπλεξ, οι διακρίσεις κι ο κοινωνικός στιγματισμός απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία είναι γνωστή και πανάρχαιη ιστορία που υφίσταται και που θα συνεχίσει να υφίσταται στον αιώνα τον άπαντα, ή τουλάχιστον μέχρι η ιατρική και η βιοτεχνολογία να μπορέσει με κάποιο τρόπο να μετριάσει ή να εξαλείψει τις παθήσεις αυτές. Έχει ενδιαφέρον, ωστόσο, το γεγονός ότι η λαϊκή παράδοση και η μυθολογία σε διάφορες χώρες, τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης, φροντίζει να εξισορροπεί την σωματική αναπηρία με άλλα ταλέντα, τόσο ανθρώπινα (π.χ. αυξημένη νοημοσύνη ή αντίληψη) όσο και υποχθόνια, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον έμμεσο φόβο της κοινωνίας απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, τους «λειψούς». Η εξισορροπητική αυτή τάση συνεχίζει να υφίσταται ακόμη και σήμερα σε διάφορες μορφές ψυχαγωγίας (π.χ. τηλεοπτικές σειρές, κινηματογράφος, λογοτεχνία, κόμικς), αφενός για λόγους πολιτικής ορθότητας, αφετέρου όμως καθοδηγούμενη εμμέσως από την αμηχανία και τον τρόμο που εξακολουθεί να υφίσταται όταν κάποιος καλείται να συνδιαλλαγεί μαζί τους.

Έκφραση οξύμωρη και σουρεαλιστική που δηλώνει ότι ο/η χαρακτηριζόμενος /-η ως παγκοσμίου φήμης άγνωστος (εφεξής π.φ.α.) είναι ολότελα άγνωστος πλην εκείνου που επικαλείται το όνομα ή τα επιτεύγματά του.

Η χρήση της έκφρασης αυτής αφορά ανθρώπους που προβάλλονται οι ίδιοι ή μέσω τρίτων ως άτομα κύρους, υψηλής εξειδίκευσης και δεξιοτεχνίας, που όμως ο ανταγωνισμός, η άγνοια του κόσμου, η προπαγάνδα, ή η άδικη μοίρα βρε αδερφέ τους καταδίκασε να μένουν στην αφάνεια και στα μετόπισθεν της ιστορίας. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλους τους τομείς και όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως π.χ. ποδοσφαιριστές από τον Κεραυνό Άνω Μουσουνίτσας (ή τον αντίστοιχο του σε άλλη χώρα) που παίρνουν μεταγραφή για να φέρουν την ομαδάρα στην κορυφή του τσάμπιονς λιγκ, καλλιτέχνες (συγγραφείς / ποιητές / ζωγράφοι / σχεδιαστές κλπ κλπ κλπ) που τους έφαγε το χαμηλό αισθητικό κριτήριο και η έλλειψη παιδείας του κόσμου (συν τα [συμπληρώστε] συμφέροντα), διδάκτορες και ακαδημαϊκοί απ' το πανεπιστήμιο του Πούτσεστερ με πέιπερς που θα είχαν φέρει την επανάσταση στην οικονομική θεωρία αλλά τους φάγαν τα ακαδημαϊκά συμφέροντα, ή μουσικοί που άμα τους είχε υπογράψει η δισκογραφικάρα θα έπαιζαν τώρα headliners στο Wacken και τώρα παίζουν μια φορά τον χρόνο στο φεστιβάλ του Δήμου (αλλά έτσι και πιάσουνε χίλια λάικ στο φουμπού θα μας δείξουν τι εστί τρού μέταλ) κ.ο.κ.

Ενδέχεται βέβαια -αρκετές φορές για την ακρίβεια- οι π.φ.α. να είναι μια χαρά παιδιά και νορμάλ άνθρωποι που απλά έχουν πέσει θύματα κακού PR ενώ οι ίδιοι δεν έχουν καμία σχέση με το χαμό ή το παιχνίδι που γίνεται γύρω από το όνομα τους. Δεν αλλάζει βέβαια κάτι, αλλά αντιθέτως εμποδίζει ακόμη περισσότερο το να τους πάρει κανείς στα σοβαρά.

Χρησιμοποιείται ειρωνικά ως συνώνυμη με εκφράσεις τύπου δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του (ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του) ή δεν υπάρχει ούτε στο google και άλλες συναφείς εκφράσεις.

Εκπλήσσω ή ξαφνιάζω κάποιον-κάποια ευχάριστα ή δυσάρεστα σε βαθμό που ακυρώνω εκ των προτέρων οποιαδήποτε αντίδραση και τον/την αφήνω να ψάχνεται.

Πέραν τούτου, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως οι εκφράσεις αφήνω κάποιον μαλάκα (ενεργητική διάθεση)/ μένω μαλάκας (παθητική διάθεση) δίνουν μία επιπλέον διάσταση στην έννοια του μαλάκα: τη διάσταση του σαστισμένου, ίσως πανικόβλητου ατόμου που νιώθει την γη να φεύγει σταθερά κάτω από τα πόδια του, τις αξίες και τα πρότυπα του να καταρρέουν ολόγυρα, τη ζωή του την ίδια να αλλάζει απρόσμενα και αμετάκλητα χωρίς ο ίδιος να το έχει επιλέξει, και που προσπαθεί εις μάτην να βγάλει νόημα από όλον αυτό το χαμό και να ανασυγκροτηθεί για την επόμενη μέρα.

Με αυτή την έννοια, ίσως όλοι μας να είμαστε λίγο-πολύ μαλάκες. Και θα μένουμε μαλάκες όσο επιτρέπουμε στους άλλους να μας αφήνουν μαλάκες.