Tagged definitions (104)
Showing 81-90 from 104

Ο όρος παραπέμπει στο τραγούδι της Ελένης Βιτάλη: «Πάμε για άλλες πολιτείες», πλην όμως για άλλες πολιτείες τραβά τούτος εδώ ο ο ποιητής.

Όταν η μπαχαλοποίηση της ζωής ενός κοινωνικού συνόλου στο οποίο εντασσόμαστε (π.χ: οικογένεια, σχολείο, Ελλάδα, παγκόσμιο επίπεδο), καλά κρατεί και όταν οι όποιες προσπάθειες για βελτίωση της κατάστασης παραμένουν λόγια, ή είναι αναποτελεσματικές και στατιστικώς τα κρούσματα oλoένα πληθαίνουν, χωρίς ωστόσο να φαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα, τότε μπορεί να φτάσει η μοιραία στιγμή που οι μύθοι καταρρέουν.

Τότε μπορεί να αντιληφθούμε πως έχει καταρρεύσει και το τελευταίο ίχνος αισιοδοξίας για τη διόρθωση κάποιων σημαντικών προβλημάτων και να αντιληφθούμε πως το loop της συνεχόμενης νεκρανάστασης της ελπίδας για αποτελεσματική αλλαγή της κατάστασης τέλειωσε. Τότε είναι που μπορεί να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε χάσει τη μπάλα παρασυρόμενοι από μια δίνη γεγονότων που αδυνατούμε να ελέγξουμε ή να βελτιώσουμε.

Τότε είναι που μπορεί να αποφασίσουμε να βγούμε από το μύθο που ζούσαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή και να αποφασίσουμε να αποδεχτούμε το νόημα της ατάκας «Κάθε πέρσι και καλύτερα» κι ορθολογιστικά και χαλαρά να αποδεχτούμε την κατάσταση, ώστε να μην εκπλαγούμε όταν έρθει το επόμενο χτύπημα.

Η ατάκα αυτή βγαίνει με πικρό χαμόγελο και θα μπορούσε να εκφράζει την ατομική άποψη, ή την κοινή πεποίθηση μιας ομάδας ατόμων για την αποδοχή μιας κατάστασης που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Ο χώρος των οργίων και της ακολασίας, τα Σόδομα και Γόμορρα, ή ο παράδεισος των παπαράτσι, εκεί που όλοι θέλουν να βρίσκονται. Ύστερα από το λαϊκό άσμα με ρεφρέν:

Στο ρετιρέ της Αμαλίας, θα γίνει της ανωμαλίας,
θά 'ρθουν έντεκα κοπέλες,
θά ΄χουμε κι άντρες μ' ομπρέλες.

Σλανγκασίστ: σκυλοτράγουδο, το.

Κραυγή ενθουσιασμού του δημοσίου υπαλλήλου, που μπορεί να τα ξύνει με την ησυχία του στο Δημόσιο μονιμοποιημένος, αντί να τον τρέχει στον ιδιωτικό τομέα ο κάθε ρουμάνος.

«Φορέβα» από το «for ever», όπως καθιέρωσαν τα Ημισκούμπρια.

Το να έχεις ηχητικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις, άρα παιδεία, άρα πιθανότητα να καταλάβεις καλύτερα κάτι. Κουλτουριάρικη, και καλούα έκφραση.

Όρος πασπαρτού, οτιδήποτε έχει να κάνει με το εκλεκτότερο είδος ποιοτικής ελληνικής μουσικής των τελευταίων δεκαετιών.

Κλασσικότατο και κακώς έλειπε!

Εκτός από την συνήθη έννοια, η λέξη χρησιμοποιείται και από τους μουσικούς (παλιότερα κυρίως) στην περίπτωση που εκτελεστεί κατά λάθος μια άλλη νότα (ή και πολλές...) από αυτήν που θα έπρεπε, με αποτέλεσμα το φαλτσάρισμα και την παραφωνία. Το λέμε έτσι γιατί συνήθως πατάμε κάποιο πλήκτρο, τάστο, κλπ

Από τo ιταλικό secondare που σημαίνει ακολουθώ ή συνοδεύω. Ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως (νομίζω) στη μουσική, όπου έχουμε και το παράγωγο primo / secondo. Το λέμε και μεις έτσι, πρίμο / σεκόντο, δηλαδή βασική μελωδία και συνοδευτική. Είναι αρκετά δύσκολο να τραγουδάς το σεκόντο σωστά (ως μη επαγγελματίας) και να μη σε παρασύρει η πάνω φωνή (κυρίως όταν μπλέκουν μεταξύ τους και το σεκόντο περνά πάνω από το πρίμο), γι' αυτό όσοι το καταφέρνουν περηφανεύονται για την ικανότητά τους. Στην δική μας μουσική υπάρχει κατά κόρον το διπλό αυτό σχήμα (ρεμπέτικα, λαϊκά).

Κατ' επέκταση χρησιμοποιούμε την λέξη όταν κάποιος μας υπερασπίζεται σε μια λογομαχία -και μάλλον με μια ελαφρά δόση ειρωνείας.

Το σιγοντάρω μάλλον είναι επικρατέστερο από το πιο πιστό στην ιταλική προφορά σεκοντάρω.

«Επαναστατική» παραλλαγή του γνωστού παιδικού τραγουδιού. Την τραγουδούσε ως «επαναστατικό άσμα Νάμπερ Του» ο θρυλικός Μιχάλης Κλεάνθης στην «Απανεμιά» στην Πλάκα, κι από τότε η έκφραση έχει διακτινιστεί σε μεγάλο μέρος της Ελλάδας (εκτός αν είναι παλιότερο standing joke και το αγνοώ).
Για να έχετε το πλήρες εφέ της έκφρασης, πρέπει να τραγουδήσετε όλα τα λόγια του τραγουδιού, που παραθέτω πιο κάτω, αν και κανονικά θα έπρεπε να το θυμάστε απ' έξω!

Γενικά, το λέμε όταν κάποιος ασελγεί πάνω στις πιο ευαίσθητες νοσταλγίες μας, στην παιδική ηλικία που δεν διήρκεσε ποτέ όσο θα θέλαμε, στην άνοιξη που έρχεται μεν, αλλά με πουτσόκρυο και με άλλα δυσοίωνα. Είναι πράγματι κρίμας, σύντροφοι, πάνω που λιώνει το χιόνι, εσύ να τρως το (πι)πόνι, κατά τον καημό του Αθανασίου Διάκου «για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι»!

Είναι πράγματι σκληρό να σου στερούνε την άνοιξη με οικονομικές κρίσεις, εξοστρακισμούς,συνωστισμούς, παράπλευρες απώλειες!

Trivia: To «επαναστατικό άσμα Νάμπερ Ουάν» ήταν το:

«Πήρες την καρδιά μου, πήρες το μυαλό μου,
πάρε να φοράς και το σώβρακό μου,
πώς να το φοράς, εγώ θα σου το δείξκσω,
το κίτρινο πάει μπροστά και το καφέ από πί(κ)σω»

(αλλιώς: «Το σώβρακο το σκατουλί, μια φορούσα εγώ, και μια εσύ!»)

Ως γνωστόν ο DJ (ντι-τζέι), ή ολογράφως ο disc jockey (ντίσκ τζόκεϊ), σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, είναι αυτός που επιλέγει και βάζει δίσκους σε ντισκοτέκ, σε μουσικές εκπομπές κλπ.

Αντιστοίχως ο TJ (τι-τζέι), ή ολογράφως ο telephone jockey (τέλεφον τζόκεϊ) είναι αυτός που επιλέγει να απαντήσει εναλλακτικά σε εισερχόμενες κλήσεις, είτε στην ίδια συσκευή, είτε σε διαφορετικές συσκευές, είτε στην κονσόλα τηλεφωνικού κέντρου κλπ επί σχετικά μακρό χρονικό διάστημα.

Οι συσκευές μπορεί να είναι είτε κινητές, είτε σταθερές (ενσύρματες ή ασύρματες), είτε συσκευές VoIP κλπ.

Η φράση προέρχεται από τη διασκευή του Σαββόπουλου στο «Perfect Day» του Lou Reed (από το δίσκο του τελευταίου Transformer).

Σε αυτόν τον εκτρωματικό θούριο της -πρόωρης ή όχι, δεν έχει σημασία- αρσενικής εμμηνόπαυσης του νιόνιου -που καθόλου μα καθόλου δεν τον αγαπάμε όλοι κι ας τον λιβανίζει το σύμπαν- διεκτραγωδείται όλη η συναισθηματική πανούκλα και ρούχλα της μονογαμίας, από την οποία βέβαια μπορεί κατά καιρούς κανείς να μην μένει απρόσβλητος, αλλά δε θα το τραγουδάμε κιόλα...

Αν και στιχουργικά ο Σαββόπουλος είναι τόσο πιστός και τόσο ταλαντούχος στη μετάφραση όσο και το systran (πρβ. το πρωτότυπο εδώ) έχω την εντύπωση ότι ο Λούης ο διαβασμένος έχει κάποια ειρωνεία στους στίχους... Αλλά τέλος πάντων, μπορεί και να 'ναι αυθεντικά το υπέρτατο ίσως, αλλά τουλάχιστον ακομπλεξάριστα (και γι' αυτό μη παιζόμενο εκεί), τραγούδι ναμαγαπάδικου.

Ευτυχώς ο Πανούσης το διασκεύασε ως «Πρέζα όμορφη» και μας επέστρεψε στις παλιές καλές μέρες των Velvet.

Το «πρέζα όμορφη» μπορεί να ακουστεί και σκέτο ως σχόλιο για πρεζάκι σε φάση απόλυτης ντάγκλας ευρισκόμενο σε σωματικές πόζες-πρόκληση για την ανθρώπινη ισορροπία.

Κυρίως όμως ακολουθεί τη φράση «σινεμά και σπιτάκι μετά» ως φωναχτό ρεφραίν-σχόλιο για την μονογαμία που τρώει τα σωθικά του εθισμένου -τώρα πια χωρίς να βγαίνει κι απ' το σπίτι, βλ. δωδ και σπιτάκι και πριν και μετά. Πρόκειται για φράση-κόλαφο για τους κατά συρροή προδότες της μπύρας και της μπαρότσαρκας, τους εκπρόσωπους του δωσιλογισμού, του γουτσισμού και του παρά φύση χουχουλιασματισμού.

Μέρα όμορφη το πάρκο γυρίσαμε,
Όσο φέγγει, ας πιούμε μια σαγκριγιά