Ανήκει στο λεξιλόγιο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου και είναι ο δεύτερος πόλος της αντίθεσης με την αυτοδιαχείριση.
Αναφέρεται στην νοοτροπία της αποφυγής ευθυνών ή της μή εκτέλεσης των αποφάσεων από τα άτομα που τις λαμβάνουν, τα οποία, συνηθισμένα από την καθεστικυΐα τάξη πραγμάτων, υποθέτουν ότι η ψήφιση μιας πρότασης ισοδυναμεί με την εφαρμογή της, ή ότι κάποιος θεσμός, τυπικός (κράτος, πολιτεία) ή άτυπος, θα αναλάβει την εφαρμογή της.
Η λογική της ανάθεσης προφανώς είναι ασύμβατη με την άμεση δημοκρατία, πολίτευμα στο οποίο η λήψη και η εφαρμογή των αποφάσεων είναι θέμα των ίδιων των πολιτών και όχι κάποιων απρόσωπων θεσμών στους οποίους αναθέτουμε τις εξουσίες αυτές. Το γεγονός ότι αυτή η λογική είναι ριζωμένη στην συμπεριφορά μας έχει ως αποτέλεσμα όταν καλούμαστε να λάβουμε και να εφαρμόσουμε αποφάσεις, να κάνουμε το πρώτο βήμα, αλλά συνήθως να σταματάμε εκεί και να αναθέτουμε (έτσι αόριστα) την εφαρμογή τους. Ε, του πούστη, κάποιος θα το κάνει και αυτό, και συνήθως είναι πάντα τα ίδια άτομα στην ομάδα-συνέλευση, μέχρι που βαριούνται και τα παρατάνε και αυτοί.
Απαντά και ως ρήμα, όπως φαίνεται και στον ορισμό.
- Λοιπόν, πρέπει να γραφτεί το κείμενο και να φτιαχτεί το πανώ. Ποιοι θα το κάνουν; (σηκώνουν τα χέρια οι κλασσικοί κάβλακες της συνέλευσης). Ωραία, ο Μπάμπης και ο Γιάννης για το πανώ, η Μυρτώ και ο Θανάσης για το κείμενο, και μαζευόμαστε αύριο να συζητήσουμε το κείμενο.
- (κάποιος από τους μή κάβλακες της συνέλευσης στον διπλανό του) Ωραία. Αναθέσαμε πάλι. Πάμε για μπύρες και βλέπουμε.(κλασσικές ατάκες αφίσας, τρακτ, τοποθέτησης κτλ)
Ενάντια στην λογική της ανάθεσης, για την αυτοδιαχείριση και την αναρχία (ή τον κομμουνισμό).