Comments by betatzis (433)
Showing 61-90 from 433
Πουθενά δεν έχω μιλήσει εγώ για τοκογλύφους τσολάκογλου που μας αεροψεκάζουν και διαφωνώ και με αυτή την ερμηνεία. Λάθος σου και πάλι να με τσουβαλιάζεις μαζί με όσους τα υποστηρίζουν. Δεν απάντησες, δεν πειράζει, peace n love.
Βράσταμαν,
1) Αναφερόμουν στο συγκεκριμένο δημοσιογράφο, όχι σε σχολιαστή ή χρήστη. Αν δεν έγινε κατανοητό αυτό, μέα κούλπα, αν και ήμουν σαφέστατος. Η προσωρική μου γνώμη είναι ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος αξίζει μόνο την περιφρόνηση, με ντομάτες ή χωρίς, επειδή έχει πιαστεί πολλές φορές να λέει ξεδιάντροπα και εσκεμμένα ψέμματα, για τα οποία θεωρεί ότι ξεμπερδεύει με μια συγγνώμη. Παρ΄ όλαφ, τα, έχει προλάβει να δημιουργήσει τις εντυπώσεις που θέλει. Αυτή η τακτική, ναι, είναι για τις ντομάτες, θα επιμείνω.
Εδώ μέσα, κανείς διάλογος με ντομάτες, συμφωνώ μαζί σου.
2) Η έκφραση παίρνω με τις ντομάτες/πέτρες είναι δηλωτική αποδοκιμασίας, όχι απαραίτητα κυριολεκτική. Την έχει χρησιμοποιήσει και ο ΓΑΠ, αν θυμάσαι. Ας μη φοβόμαστε και τη γλώσσα τώρα, ειδικά αν προσπαθούμε να αποφύγουμε το επίδικο. Και το επίδικο είναι ότι ακόμα και ακραιφνείς και φανατικοί νεοφιλελέδες, όπως ο Πάσχος Μ. έχουν εγκαταλείψει την ρητορική της δικαιολόγησης της κρίσης και όλων των κακών του κόσμου με την επίκληση των «ελληνικών ιδιαιτεροτήτων», όπως αποδεικνύει το άρθρο που παρέπεμψα. Εσύ όμως εξακολουθείς να διαδίδεις την ίδια παρωχημένη ανάγνωση.
Εννοείται ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις. Απλώς σου ξαναθέτω το επίδικο θέμα, ζητώντας συγγνώμη για τη φράση με τις ντομάτες και τις πέτρες, αν από δικό μου λάθος ένιωσες ότι αφορά σε σένα και μάλιστα στην κυριολεξία. Καμία σχέση.
και του Πάσχου η δοξαριά, σου χει κλέψει τη μιλιά, και η Τίνα με το ντέφι, όλο γελάει και όλο σου γνέφει
Παρεπιφτού, ακόμα και ο πάσχος στο άνω λινκ, έχει καταλάβει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να λέει τις ανακρίβειες που εξακολουθεί να πιστεύει (;) και να διαδίδει ο βράσταμαν, χωρίς να τον πάρουνε με τις πέτρες/ντομάτες (μπάς και φοβάται ο Πάσχος ;;).
Τι άλλο να πω ; Το διαζύγιο των φιλελεύθερων με την αλήθεια είναι πλέον αμετάκλητο.
Ίσες αποστάσεις με τους φασίστες και τους ναζί, όχι εδώ παρακαλώ. Γεια σας.
Γαϊδουράγκαθε, μαζί σου σε όλα. Εξ άλλου και γω ακριβώς αυτά είπα. Και στον Όμηρο, όπως και σήμερα, μιλά το κυρίαρχο. Και αν παρεκλίνω καμιά φορά, συμπάθα με, τόσους αιώνες κολακευτικής αρσενικής γουρουνιάς, πώς να τους πετάξεις με τη μια στα σκουπίδια ;;
Ο λόγος του Μενέλαου από το Β 355, αισχρή νομιμοποίηση των βιασμών εν καιρώ πολέμου και κατάρα θανάτου για τους λιποτάκτες και φυγόστρατους :
Ας μη βιαστεί λοιπόν κανένας μας να γύρει στην πατρίδα,
πριν κάποιου Τρώα το ταίρι αρπάζοντας πλαγιάσει στο πλευρό της, να γδικηθεί τα λαχταρίσματα, τους θρήνους της Ελένης.
Μα όποιος καλά και σώνει βάλθηκε να γύρει στην πατρίδα,
στο καλοκούβερτο καράβι του ας βάλει χέρι, αν θέλει
ο Χάρος να τον βρει κι η Μοίρα του πιο πρώτα από τους άλλους!
ξεφύγαμε λίγο, αλλά με άρεζε (από τα χτες διαβάζω την Ιλιάδα). Το κλείνω εδώ, μια και φτάσαμε (πιστεύω) σε πλήρη συμφωνία. Η ψιλοδιαφωνία μου ήταν με την ιρονίκ, σχετικά με το αν μπορείς να πεις μπιτσάρα την Ήρα.
Ιρονίκ, κόλλησα άσκημα. Δες λοιπόν και Ξ 310 επόμενα, εκεί που ο Δίας κάνει κοπλιμέντα στην Ήρα, συγκρίνοντάς την με τις άλλες ερωμένες του !!! ότι δηλαδή αυτή είναι καλύτερη από όλες εκείνες. Και η Ηρα μετά από αυτά του κάθεται μεγαλειωδώς !!!!, έχοντας στο νού της να τον ξεγελάσει με το σεξ, για να πετύχει τους σκοπούς της, κάτι που πρόσκαιρα καταφέρνει, σαν πορνίδιο.
Κάποιες πρώτες πρόχειρες σκέψεις :
1) Τέτοια μπιτσάρα σύζυγο τη θέλω και γω.
2) Οι καταστάσεις είναι εντελώς ανόμοιες με τις σημερινές.
3) Και στον ΄Ομηρο, μιλάει το κυρίαρχο αρσενικό.
Πάω για ύπνο.
ιρονίκ, σπεκ για την παράθεση, μου την κατέστρεψες την ανάλυση, αλλά χαλάλι σου. (δεν είναι πάντως ίδια περίπτωση η Ελένη με την Ήρα, προσπαθώ να το σώσω).
ιρονίκ, νομίζω ότι κάνεις το ίδιο λάθος με εκείνο για το οποίο γλυκομάλωσες προχτές το βίκαρ, όταν του είπες ότι δεν μπορούμε να πούμε βρωμιάρη τον ιππότη που ξεμυξιαζότανε στο χιτώνα του. Με λίγα λόγια καλό είναι να μην μπερδεύουμε τις εποχές. Νομίζω ότι οι λέξεις σκύλα, μπιτς και τα τοιαύτα, ακούστηκαν πρώτη φορά για τις απαιτητικές προϊσταμένες σε εταιρείες και κυριλέ εργασιακά περιβάλλοντα, σαν τη μέριλ στριπ σε εκείνη την ταινία (και πριν από την ταινία βέβαια), αλλά πάλι μπορεί να κάνω και λάθος. Σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω ότι ο Όμηρος αποκάλεσε ποτέ σκύλα ή κάπως έτσι την ¨Ηρα (άμα έχεις σχετικό χωρίο περιγραφών βάλε το, θα έχει ενδιαφέρον). Αλλά και έτσι να είναι, ο Δίας πάντα ήτανε το κυρίαρχο αρσενικό, που αφού είχε πηδήξει πρώτα ό,τι κινείται στον ορίζοντα, μετά άφηνε και τη σύζυγο - Ήρα να του γκρινιάξει, για την τιμή των όπλων. Αντέχεται αυτό, όπως και να το δει κανείς. Ο καϋμένος υπαλληλάκος, το δύσμοιρο αρσενικό, πώς να αντέξει και πώς να συμβιβαστεί με την απαιτητική προϊσταμένη που τον ισοπεδώνει στο γραφείο για να βγούνε γρήγορα τα πρότζεκτς ή απλώς επειδή μπορεί ;;; Δεν είναι το ίδιο, νομίζω. Θα προτιμούσα Δίας να μουνα, παρά υπαλληλάκος.
Ντισκλέιμερ : ακολουθεί μαρξιστική προσέγγιση από κολλημένο άνθρωπο, διαβάζετε με δική σας ευθύνη :
Πρώτη εμφάνιση της λέξης μπιτσάρα ήταν σε εργασιακά περιβάλλοντα. Αρχετυπική μπιτσάρα ήταν και είναι πάντα η προϊσταμένη, δεν νοείται μπιτσάρα καθαρίστρια ούτε καν γραμματέας (αυτή συνήθως είναι ρουφιάνα, αλλά δεν είναι μπιτσάρα). Φυσικά η λέξη γεννήθηκε από άντρες σκλάβους, που είχανε συνηθίσει μέχρι τότε να υπακούνε μόνο σε άλλους άντρες, και όσο να ΄ναι η αλλαγή τους έπεσε βαριά. Να ΄μαστε σκλάβοι μια ζωή και να πειθαρχούμε σε άλλους άντρες, αυτό μπορούσαμε χαλαρά να το αντέξουμε, και το αντέχουμε για αιώνες, αλλά να μας διατάζει και μια γυναίκα, έ, όχι, αυτό πήγαινε πολύ, έπρεπε να αντιδράσουμε. Και κάπως έτσι, γεννήθηκε η λέξη μπιτσάρα.
Οι γυναίκες από την άλλη νομίζανε ότι ο καπιταλισμός πραγματικά νοιάζεται για την εργασιακή ισότητα και τα δικαιώματα των γυναικώνε, πατήσανε τη πεπονόφλουδα και προσπάθησαν να επιβεβαιωθούνε και να επιβιώσουνε μέσα στο σύστημα αυτό, με το να γίνουνε βασιλικότερες του βασιλέως άλλως πώς αρρενωπότερες του άρρενος.
Αποτέλεσμα : και γυναίκες δεν είναι πια, έχοντας χάσει τη γενναιοδωρία τους, την αγαπητική τους πλευρά και την ανθρώπινη ανθρωπία τους (απ΄ αυτή έχουνε και οι άντρες, ε, να ξηγούμαστε γιατί ο γαϊδουράγκαθος μας περιμένει στη γωνία με ένα ρόπαλο, αλλά όλοι, άντρες και γυναίκες, μπορούνε να τη χάσουνε, αλλά και να την ξαναβρούνε). Ούτε και άντρες φυσικά μπορούσανε να γίνουνε. Γίνανε μπιτσάρες, κάτι γκροτέσκα πλάσματα που μόνο τη λύπηση προκαλούνε, σε μένα τουλάχιστον. Μόνος κερδισμένος : ο δρακουλιάρης καπιταλισμός, πάντα πεινασμένος για φρέσκο αίμα, κέρδισε έτσι και άλλα ανθρώπινα πλάσματα, τις γυναίκες, για αιώνιους σκλάβους στο κάτεργό του.
Εννοείται ότι έχει δίκιο ο γαιδουράγκαθος και το μπίτσιασμα ανήκε από πάντα εξ ίσου και στους άντρες και στις γυναίκες, από τότε τουλάχιστον που απέκτησαν και αυτές το δικαίωμα να είναι ισότιμες σκλάβες στο κάτεργο. Απλώς πριν δεν το λέγανε μπίτσιασμα, αλλά δυναμικότητα, πυγμή και διάφορα τέτοια που είπε ο γαιδουράγκαθος. Σήμερα στα εργασιακά ψευτοκυριλέ περιβάλλοντα (τα εργοτάξια, και όπου αλλού γίνεται χειρωνακτική δουλειά νομίζω είναι αλλού διαβολόπαπα ευαγγέλιο), το μεγαλύτερο προσόν είναι να συνδυάζεις τόσο την ισχύ όσο και τη διπλωματία, δηλαδή να γίνεσαι μπρούτος και κτήνος αλλά όχι τόσο ώστε να υπερβαίνεις τα όρια της αναγκαστικής συμβίωσης, κάτω από τους κοινούς στόχους που θέτει η κερδοφορία της επιχείρησης. Να γίνεσαι κτήνος, χωρίς να δείχνεις άμεσα ότι είσαι τέτοιος/α, προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν και να μην διαλύονται από τις συγκρούσεις οι ομάδες εργασίας, τα ντιπάρτμεντς, τα υποκαταστήματα κλπ.
Δηλαδή το μπίτσιασμα ή μπιτσάρισμα είναι το απαραίτητο αντίστοιχο της χριστοπαναγίας στα εργοτάξια, προκειμένου και ο σαρκοφάγος ανταγωνισμός να ζει, να βασιλεύει και να εντείνεται, αφού ο ανταγωνισμός αυξάνει την παραγωγικότητα, αλλά και να μην πέφτει ταβερνόξυλο και χριστοπαναγία μέσα στα γραφεία των πολυεθνικών, γιατί κάτι τέτοιο δε λέει, θα χάλαγε η μόστρα και η κυρίλα.
Ωσεκτουτού, άντρες και γυναίκες, μπιτσάρουν εξ ίσου ασύστολα. Και μετά από λίγο καιρό, το μπιτσάρισμα γίνεται δεύτερη φύση, κάτι σαν την ανάσα σου και περνάει και στις προσωπικές σχέσεις και εκτός δουλειάς και μετά χάνεται τελείως η μπάλα και αυξάνονται οι πωλήσεις στα ψυχοφάρμακα και κερδίζουν οι φαρμακευτικές. Μα δεν είναι υπέροχο πώς ρολάρουνε τα πράγματα στον καπιταλισμό ;;; (εγώ σας προειδοποίησα).
ΥΓ Νομίζω ότι ο ορισμός ασχολείται με την κατάληξη αυτή, δηλαδή τη διάχυση του μπιτσαρίσματος από την εργασία στη ζωή μας, η προϊστορία όμως και η αφετηρία έχω την ταπεινή άποψη ότι ότι είναι αυτή που εξέθεσα.
Ουφ ! !
βράστα και άιρον, δεν καταλαβαίνω γιατί ανησυχείτε. Η λύση είναι απλούστατη. Μόλις εμφανιστεί κάνας νέος επίδοξος στάλιν ή πολποτ ή κιμ ιλ σουνγκ, θα τον κρεμάσουμε κι αυτόν αμέσως και θα ξεμπερδεψουμε στο τσακ μπαμ.
Το ποίημα που δημοσίευσε ο Γκρας για την περίπτωσή μας, αφιερωμένο στην ουμανίστρια (δεν αρκεί όμως) Ιρονίκ.
Δύο συνθήματα δικής μου εμπνεύσεως, τα οποία λανσάρω πάντα στις πορείες, με χαρακτηριστική αποτυχία ως προς την αποδοχή τους από τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους :
1) Ούτε με δραχμές, ούτε με ευρά
μία είναι η λύση, κλωτσές στ΄ αφεντικά (για άγριους προλετάριους)
2) Ούτε με δραχμές, ούτε με ευρά,
μία είναι η λύση, πατάτες με αυγά (για αυτόνομους αγρότες και κτηνοτρόφους παραγωγούς, εκτός καπιταλισμού).
Πάντως εκείνοι που υποστήριζαν φανατικά το σύστημα που μας έφτασε εδώ, ειρωνευόμενοι κάθε αντίθετη πρόταση, το παίζουν τώρα τιμητές και σοβαροί, και αυτό είναι εξοργιστικό, όπως και να το δει κανείς. Η THINA ψόφησε. Ο καπιταλισμός, όπως τον ξέραμε, καταρρέει από τις ενδογενείς αντιφάσεις του, δεν σώζεται με τίποτα (και φυσικά το θέμα δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλιώς δεν θα χεζότανε όλη η οικουμένη επειδή έκλασε ο τσίπρας). Το ζητούμενο είναι με τι θα αντικατασταθεί. Αποδείχτηκε επίσης ότι ο καπιταλισμός είναι ασυμβίβαστος με τη δημοκρατία και τα δικαιώματα, όταν γυρίζει ο τροχός και φτάνουμε στις περίφημες «κρίσεις» του, δηλαδή κάθε 50 - 60 ξέρω γω χρόνια (τούτη δω μάλιστα νομίζω πως άργησε). Γι΄ αυτό και τώρα καλούνται επειγόντως από τα μετόπισθεν οι μαύρες εφεδρείες. Στο τέλος αυτού του κεφαλαίου (γιατί οριστικό τέλος στο βιβλίο δεν υπάρχει ποτέ), θα έχουμε φασισμό ή/και πόλεμο (προκειμένου να πάρει νέες στροφές ο καπιταλισμός από την «ανοικοδόμηση» και την «ανάπτυξη», μετά την κτηνωδία) ή κάτι άλλο που παλεύει εδώ και χρόνια να γεννηθεί. Αργά ή γρήγορα όμως, όλοι πρέπει να πάρουν θέση ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές, ακόμα και οι ειλικρινείς και ανιδιοτελείς φιλελεύθεροι, όπως εσύ Βράσταμαν. Και όταν λέμε να παίρνει κανείς θέση, δεν εννοούμε να λέει εφηβικά αστειάκια κλεμμένα από θέμο, ούτε συνεχώς να κοροϊδεύει τον πολλές φορές άξιο κοροϊδίας σύριζα. Αυτό είναι μπανάλ και εύκολο.
Σε ό,τι αφορά την πάρτη μου, χαίρομαι που μου ΄λαχε να ζήσω και όσο μπορώ να δράσω σε ενδιαφέροντες καιρούς. Με τα παιδιά μας όμως τί γίνεται;; Και δεν το εννοώ κτητικά, μόνο τα δικά μας, όσοι έχουμε από δαύτα, αλλά όλα τα παιδιά του κόσμου και τι διάολο τα περιμένει. Συμφωνώ με Ντίνο, μαζί και στο δρόμο, δεν έχουμε άλλη λύση.
Και στην τελική, τα λεφτά κάτι χρωματιστά χαρτάκια είναι, που αντιπροσωπεύουν άλλα πράγματα. Αυτά που αντιπροσωπεύονται από τα χαρτάκια έχουν σημασία, όχι τα χαρτάκια καθεαυτά. Καλά να ΄μαστε, να ΄μαστε στα πόδια μας, να παλεύουμε, να συνεννοούμαστε, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε, να παράγουμε ό,τι μπορεί ο κάθε ένας και να το διαθέτουμε με τον καλύτερο για τους πολλούς τρόπο, να ΄χουμε αλληλεγγύη, γιατί τόσα χρόνια μας κάνανε να ξεχάσουμε ότι ή όλοι μαζί θα σωθούμε ή όλοι μαζί θα καταστραφούμε, όπως μας κάνανε να ξεχάσουμε και ότι δεν έχει νόημα να σωθεί ένας μας, όταν όλοι οι υπόλοιποι βουλιάξουν στην εξαθλίωση. Και θα τη βρούμε την άκρη, σε πείσμα όλων (το κλείσιμο είναι έκθεση ιδεών, το ξέρω, αλλά ήθελα κάτι αιδειόδοξο).
Aλίβε, πάλι σωστό σε βρίσκω. Η διαφορά είναι ότι οι ξενοδόχοι της Κρήτης τα χτίσανε πραγματικά τα ξενοδοχεία τους στο βόρειο άξονα, με χουντοδάνεια που ποτέ δεν επέστρεψαν, που καλύτερα βέβαια να μη τα χτίζανε ποτέ, αφού κατάστρεψαν κατά σειρά, ακτογραμμή, περιβάλλον και τοπικό πολιτισμό.
Στο Μυλοπόταμο Ρεθύμνου, οι βουνίσιοι (Ζωνιανά κλπ) αποκαλούν πασπαρίτες τους καμπίσιους, με μια γερή δόση υποτίμησης, επειδή και καλά οι πασπαρίτες σκονίζονται και λερώνονται με το χώμα από τις γεωργικές εργασίες. (Πάσπαρος = χώμα, σκόνη). Πασπαρίτες όμως αυτοαποκαλούνται συχνά και οι καμπίσιοι, με μια γερή δόση αυτοσαρκασμού, αφού έχουν περισσότερο χιούμορ από τους βουνίσιους.
Να πω ότι σε βρίσκω σωστό ή θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει ;; Θα το πω, επειδή χτές άκουγα γιατρούς να σχολιάζουν τις καθυστερήσεις. Πώς προφέρεται όμως ;; ικαφετιέρα ;;
λέζος μπορεί να έχει σχέση με τη λέζα
!!! (λέγαμε και : τη φλύταρα)
όχι ρε φίλε, δε φταίει τίποτα ο Πάτσης, είναι ντάξει παιδί, το βεβαιώνω :-)
Δεινόσαυρε, έχω γίνει μεγάλος σου φαν. Να συμπληρώσω μόνο, για όποιον ενδιαφέρεται, ότι καιρό τώρα έχει ξεκινήσει εκστρατεία ξεπλύματος των συγκεκριμένων, ακόμα και από και καλά σοβαρούς ακαδημαϊκούς, υπό το πρόσχημα της νηφαλιότητας, της αποστασιοποίησης, της ψυχραιμίας, της δήθεν ιστορικής ακρίβειας, των ίσων αποστάσεων κλπ. κλπ. Δύσοσμα λινκ έχω σταματήσει να βάζω, όποιος ενδιαφέρεται και αν έχει γερό στομάχι, ψάχνει στο νέτι για καλύβες και λοιπές ακαδημαϊκές δυνάμεις. Όλα έρχονται και δένουν σιγά σιγά, απ΄ όλες τις μπάντες, όπως δείχνει και το τελευταίο παράδειγμα του δεινόσαυρου.
Ωραίος Στέφανε, πολύ χρήσιμο. Την ερμηνεία για το στέγνωμα του σάλιου τη συνάντησα και γω, (έκανα μια μικρή έρευνα πριν το ανεβάσω), προσωπικά όμως μ΄ αρέσει πιο πολύ η ερμηνεία που ανέβασα, είναι πιο σουρρεαλιστική.
Του ζήτησα την κυρία Ρίτα. Το γκαρσόνι γέλασε δίχως σέβας, μωρή Ρίτα, πάλι σου στέλνει πεσκέσι ο παπάς, φωνάζει. Και από ένα τραπέζι σηκώθηκε η κυρία Ρίτα, πολύ θεωρητική γυναίκα, και όλο καλοσύνη, τι θες μανάρι μου, μου είπε. Εγώ της έδωσα την παραγγελία και το πρόσφορο. Α, από τον παπούλη, μου λέει. Χρυσό μου εσύ, να. Και με φίλησε. ¨Ηταν πολύ καλή γυναίκα, και σαν ευτυχισμένη. Μεγάλη είναι, σκέφτηκα .....
Η μητέρα του σκύλου, Παύλος Μάτεσις
Γεια σου δεινόσαυρε, στα τέτοια μου η ορθή ετυμολογία και προέλευση, γουστάρω ταξίδι από τουρκία σε γαλλία, αγγλία, ισπανία και καταλήγουμε όλοι μαζί μεθυσμένοι στην Καραβαϊκή με χορεύτριες να λικνίζονται.
M΄άρεσε εμένα αυτό. Το έχω ακούσει και ως καιρορίχνω, σε δικηγορικά συμφραζόμενα. Π.χ. έκανε αίτηση να μπει στο άρθρο 99, μόνο και μόνο για να καιρορίξει τις υποχρεώσεις του ....
αγώνας είναι η ζωή ...
Άιρον διαφωνώ καθέτως, οριζοντίως και διαγωνίως ότι ο καπιταλισμός είναι φυσική κατάσταση. Γενικά το ιδεολόγημα της «ανθρώπινης φύσης» είναι ένα ακόμα κατασκεύασμα που μας έχουν βάλει στο κεφάλι, για να ξεχάσουμε ότι η ανθρώπινη φύση και αυτή «φτιάχνεται» από εμάς τους ίδιους, φτάνει να το θελήσουμε. Για πιο αξιόλογη θεωρητική τεκμηρίωση αυτών που λέω, διάβασε το βιβλίο που αναφέρει ο Τζίζους, μικρό απόσπασμα εδώ
Από μένα ένα μπακαλίστικο παράδειγμα, (που και αυτό κλεμμένο το έχω), αν βρεθείς σε μια ανάγκη π.χ. να καπνίσεις ένα τσιγάρο μετά από μεγάλη χαρμάνα, και κάποιος δίπλα σου έχει πακέτο, δεν νομίζω ότι η ανθρώπινη φύση επιβάλει το ερώτημα : «εγώ τι έχω να κερδίσω άμα σου δώσω;;». Χάρηκα που σας διάβασα όλους.
Ο ειλικρινής διάλογος μεταξύ ίσων, μια ιδέα και αξία που και εσύ υποστηρίζεις, δεν είναι δικαστήριο. Αν θεωρείς πλεονέκτημά σου να γυρίζεις συνεχώς γύρω γύρω σαν τη σβούρα, για να μην μπορεί κανείς να έχει συγκροτημένο διάλογο μαζί σου (συγκεκριμένες ερωτήσεις εκατέρωθεν - συγκεκριμένες απαντήσεις εκατέρωθεν), τότε πάσο. Μην σκίζεσαι όμως υπέρ της αξίας του διαλόγου, καταντά υποκριτικό. Αποφάσισε, ή κάνουμε πλακίτσα (δεκτό, θεμιτό, επιθυμητό, σεβαστό και ευχάριστο) ή κάνουμε διάλογο για θέματα που μας απασχολούν. Εσύ συνεχώς τα μπερδεύεις αυτά τα δύο. Π.χ. στο νήμα αυτό ανεβάζεις ολόκληρο σεντόνι, ανοίγοντας ένα σωρό θέματα και μετά το γυρίζεις στην πλακίτσα και το τραλαλά. Ως αποτέλεσμα, εγώ προσωπικά μαζί σου δεν μπορώ τελικά να κάνω ούτε πλακίτσα ούτε διάλογο. Εγκαταλείπω.