Σύμφωνα με μια ρήση, ένα κλειστό βιβλίο, είναι όπως ένα κλειστό μυαλό, απλώς ένα κομμάτι ξύλο.
Ως κλειστό βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος ο οποίος, ενώ διαθέτει γνώσεις για διάφορα θέματα που θα μπορούσε να μιλήσει για αυτά (λες κι είναι βιβλίο που στις σελίδες του αναπτύσσονται διάφορα θέματα), εντούτοις δεν μιλάει για αυτά (λες κι είναι κλειστό βιβλίο).
Σε αυτούς που δεν τους ξέρουν καθόλου, μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση πως τα ολιγόλογα αυτά άτομα:
- σνομπάρουν τους συνομιλητές τους.
- έχουν περιορισμένες ή ελάχιστες γνώσεις, για ορισμένα θέματα, ή γενικότερα, κλπ
Ωστόσο, όταν οι θεωρούμενες γνώσεις τους δεν μοιράζονται στα πλαίσια εποικοδομητικής συζήτησης, δεν ισχυροποιούνται κάτω από ορθολογιστική διαδικασία, ούτε γίνονται εφαλτήρια για δημιουργία νέων γνώσεων (άρα είναι στείρες γνώσεις). Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και με ένα βιβλίο που είναι ερμητικά κλειστό. Αφού οι θεωρούμενες γνώσεις που υπάρχουν εκεί δεν μοιράζονται με αναγνώστες, μένουν μόνιμα θαμμένες εκεί. Ούτε αμφισβητούνται, ούτε διαδίδονται, ούτε γίνονται πηγές δημιουργίας νέων γνώσεων.
Ποιος όμως είναι κατά βάθος, ο άνθρωπος, κλειστό βιβλίο;
Θα μπορούσε να θεωρηθεί έτσι, κάποιος :
- από ιδιοσυγκρασία ολιγόλογος.
- που βαριέται να συμμετάσχει σε θέμα συζήτησης.
- που έχει τις... ανασφάλειες.
- που κρατά κάποια επτασφράγιστα μυστικά, κλπ
Αυτή η συμπεριφορά βεβαίως, μπορεί να ποικίλει με την περίοδο, με τον κύκλο των συνομιλητών, με το είδος του θέματος, με άλλα προβλήματα που πιθανόν σε δεδομένη περίοδο να αντιμετωπίζουν (προβλήματα που επηρεάζουν, θετικά ή αρνητικά, το άνοιγμα τους, σε άλλους ανθρώπους).
Αυτοί όμως οι λόγοι δεν εμποδίζουν κάποιους να τους χαρακτηρίσουν ως κλειστά βιβλία.
