Definitions by GATZMAN (610)
Showing 61-70 from 610

Ο όρος δυσκοιλότητα αναφέρεται στην κακή λειτουργία των εντέρων, που έχει ως συνέπεια τις αραιές, δύσκολες και όχι τακτικές κενώσεις. Αναφέρεται δηλαδή σε δυσλειτουργία των εντέρων.

Σλανγκιστί, όταν αποκαλούμε κάποιον δυσκοίλιο, αναφερόμαστε σε κάποιον κωλοσφιγμένο, που από το πολύ σφίξιμο έχει καταντήσει στριμμένο άντερο.

Όλα του φταίνε. Πρέπει να τριπλοφιλτράρεις τα λόγια σου, μην τύχει και πιάσει κάτι στραβά και γίνει το σόου. Όσο και να προσέξεις όμως, κι όσο κι αν οι συγκυρίες είναι θετικές, όσο κι αν οι πλανήτες είναι μέσα στην τρελή χαρά, πάντα θα ελλοχεύει ο κίνδυνος, λόγω του by default κωλοσφιξίματός του, να... δημιουργήσει την κατάσταση. Το... σφίξιμο που λέγαμε.

Ο άνθρωπος αυτός δεν προσεγγίζεται εύκολα, είναι μόνιμα αγχώδης, νευρικός, τίγκα στις ιδιοτροπίες και γενικά δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα. Ό,τι, μα ό,τι και να κάνεις για να τον ευχαριστήσεις, θα πέσει στο κενό.

Λόγω της ιδιοτροπίας του διακρίνεται από έλλειψη προσαρμοστικότητας, συμβιβαστικότητας και συνεργατικής διάθεσης και αποτελεί τον αδύναμο κρίκο σε μια ομαδική προσπάθεια.

Οταν μιλάμε για γλώσσα γραβάτα, αναφερόμαστε συνήθως σε κάποιον γλειψιματία, που από το πολύ το γλείψιμο, η γλώσσα του, έχει αποκτήσει και καλά, διαστάσεις και ευλυγισία γραβάτας...

Αυτός, έχει τοποθετήσει στη γλώσσα το... μοτεράκι και ρίχνει το... μπίρι μπίρι, προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του. Με θεμιτά μέσα, με αθέμιτα, δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα μετράει. Το αξιοπρεπειόμετρο του μόνιμα κοκαλωμένο στο μηδέν.

Όλο και... προσπαθεί να διευρύνει τον κύκλο των κονέ του, όπως και τις τεχνικές γλειψίματος του. Ξέρει τις αδυναμίες του καθενός και τις εκμεταλλεύεται κατά το δοκούν, μέσω της... ευφυΐας και της... ευελιξίας, που συνήθως διαθέτει. (βλ. μάνα της καραβίδας).

Συνεχώς ψάχνει για δόντι, για bluetooth, αλλά και για χαυλιόδοντες, που έχουν ανάγκη για κολακείες, προκειμένου να γαντζωθεί πάνω τους και να αρχίσει τις τραβηχτικές του.

Παρόλο που ο όρος θυμίζει έντονα τον όρο στάση του Νίκα, εδώ θα κάνουμε την ανατροπή, ξεκινώντας από αλλού, προκειμένου να μιλήσουμε για το θέμα.

Βουαλά!

Η αλλαντοβιομηχανία Νίκας, εκτός των άλλων αλλαντικών της, φτιάχνει τα... λουκάνικα. Όπως αναφέρεται εδώ προσφέρει τα μοναδικά χωριάτικα λουκάνικα. Το κείμενο καταλήγει με το γνωστό σλόγκαν: «Γι’ αυτό... βλέπεις ΝΙΚΑS, είναι καλό!»

Σλανγκίζουμε, λοιπόν, στο χωριάτικο λουκάνικο ΝΙΚΑΣ.

Το λουκάνικο, λόγω σχήματος, παραπέμπει σε πέοντα.

Ναι ναι.. ok. Τι ιδιαίτερο όμως παίζει εδώ;

Ως χωριάτικο λουκάνικο παραπέμπει σε γκαβλωμένο βουκεφάλα. Ως χωριάτικο πάλι, βγάζει τη βαρβατίλα. Ως Νίκας (φημισμένο λουκάνικο), παραπέμπει σε ποιοτική αξιοποίηση του βουκέφαλου αετού (πουλί κι αυτό).
Ως Νίκας πάλι, παραπέμπει στη νίκη στο γήπεδο.

Άρα ναι... ναι, όταν μιλάμε για στύση του Νίκα, μιλάμε για έναν βουκεφάλα πλήρους μεγέθους, που συνδυάζει βαρβατίλα και ποιότητα προκειμένου να βγάλει τροπαιοφόρο τον καβαλάρη κάτοχό του, στην επερχόμενη στάση του Νίκα.

Κι αν κάποια αμφισβητήσει τα προσόντα κάποιου Γαμάι λάμα (που δεν έχει γνωρίσει στο γήπεδο), τότε... τι καλύτερο, από το να της κάνει αυτός μια παρουσίαση (στύση του Νίκα, που παραπέμπει λογοπαιγνιακά στη φράση, στήσου για να σκοράρω), μια επίδειξη δηλαδή, πριν την πήδηξη (στάση του Νίκα).

Η στάση του Νίκα, έγινε το 532 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Τότε ξέσπασε η περίφημη σύγκρουση μεταξύ των ομάδων των Βένετων (γαλάζιων) και πρασίνων εναντίον του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Οι ομάδες, υποστηρίζονταν από κόμματα, συμμορίες, κλπ, και κατά την ταραχή φώναζαν Νίκα (εννοώντας θα νικήσουν). Η σύγκρουση πήρε μεγάλες διαστάσεις και κατέστρεψε τη μισή Κωνσταντινούπολη. Τελικά η εξέγερση, πνίγηκε στο αίμα, μέσα στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης.

Κάποιες κλασσικές περιπτώσεις, κατά τις οποίες θα μπορούσε να αναφερθεί ο όρος, αναφέρονται ακολούθως:

1) Σε ερώτηση σχετική, με το πότε πρωτοβουτήχτηκε ο κολιός στο ξύδι. Η ασαφής απάντηση: παλιά, με τη στάση του Νίκα, αντανακλά την εμπειρία, την ηλικία, ενώ στο background της, αντανακλά χιουμοριστική χροιά (βλ. παρ. 1).

2) Όταν επιχειρείται εκτόνωση από προσβολή που αφορά την αμφισβήτηση του ανδρισμό κάποιου. Τότε μπορεί να δοθεί μια απάντηση της μορφής: αν βγείθα γίνει η στάση του Νίκα. Θα βγουν και καλά... τα αποδεικτικά στοιχεία και θα γίνει της εξεγέρσεως... (βλ. παρ. 2).

3) Ασαφής απάντηση, σε ερώτηση για την αγαπημένη στάση στο σεξ. Λέγοντας προτιμώ τη στάση του Νίκα, δεν αποκαλύπτω προσωπικά δεδομένα, ενώ εστιάζω στο ότι η στάση που γουστάρω στο γήπεδο, είναι αυτή που θα μου επιτρέψει να νικήσω (Νίκα) σκοράροντας (βλ. παρ. 3).

4) Εδώ το θέμα αναφέρεται σε κάποιον βυζαντινολάγνο, που του αρέσει η στάση 96. Λέγοντας πως γουστάρει τη στάση του Νίκα, εννοούμε πως αντί να ναι τίγρης στο κρεβάτι, του αρέσει να μπλαμπλαδιάζει για θέματα βυζαντινής ιστορίας... Τι άλλο θα ακούσουμε; (βλ. παρ. 4).

Μπορούμε να θεωρήσουμε την οδοντοστοιχία, ως ομάδα, όπου τα διάφορα δόντια της (π.χ.: γομφίοι, προγόμφιοι, κυνόδοντες, κοπτήρες, κλπ) έχουν διάφορους ρόλους.

Ξέρουμε απ' την άλλη, πως οι ποδοσφαιρικές ομάδες, απαρτίζονται από πλειάδα ξένων παικτών, διαφόρων εθνοτήτων.

Βάσει των παραπάνω, θα μπορούσαμε να εκφέρουμε τον όρο, για οδοντοστοιχία (ομάδα δοντιών) στην οποία έχουν γίνει... οι εξαγωγές, με αποτέλεσμα αυτή να 'χει τα... ξένα δόντια (θήκες, γέφυρες, κ.λπ.). Λες κι αυτή είναι ποδοσφαιρική ομάδα που 'χει... τους ξένους παίκτες.

Ο όρος θα μπορούσε να αναφερθεί, είτε στα πλαίσια χιούμορ, είτε στα πλαίσια αυτοκριτικής και κουτσομπολιού (εστιάζοντας στην κακή συντήρηση μιας οδοντοστοιχίας από τον κάτοχό της).

Η φράση, όλα τα κωλοδάκτυλα δεν είναι ίδια, προκύπτει με παράφραση της φράσης, όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια.

Όπως, μέσω της δεύτερης φράσης, υποδηλώνεται πως υπάρχουν φυσικές διαφορές ή ανισότητες ανάμεσα στους ανθρώπους, έτσι και μέσω της πρώτης φράσης, υποδηλώνεται πως υπάρχουν δυσκολίες και δυσκολίες, που ωσάν ορθωμένα κωλοδάκτυλα ενοχλούν, ταλαιπωρούν, ή απειλούν κάποιον σε δεδομένη χρονική περίοδο. Αυτές τις δυσκολίες, άλλοι τις αντιλαμβάνονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Το θέμα είναι να μην μπει κανείς στο λάκκο με τα κωλοδάκτυλα. Τότε χρειάζεται ψυχική αντοχή, προσπάθεια, αλλά και εσωτερική πραότητα και μερφική καρτερία μέχρι να βγει από κει.

Πότε εκφέρεται η έκφραση; Όταν κάποιος μας πει τι δυσκολίες τραβάει.

Δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, στις οποίες θα μπορούσε να αναφερθεί ο όρος, παρουσιάζονται παρακάτω. Μπορούμε λοιπόν να το εκφέρουμε τη φράση, στοχεύοντας:

1) Να τον ηρεμήσουμε, συμπληρώνοντας, κάποια φράση, στο ίδιο μήκος κύματος με τη φράση: υπάρχουν και χειρότερα. Μπορούμε σε αυτήν την περίπτωση να του θυμίσουμε, τι δυσκολίες έχει αντιμετωπίσει επιτυχώς, στο παρελθόν, με στόχο να τον ενδυναμώσουμε ψυχικά (βλ. παρ. 1).

2) Να του πούμε στη συνέχεια πως, αυτά που αυτός θεωρεί δυσκολίες, είναι πταίσματα μπροστά σε αυτά που τραβάμε τώρα εμείς (βλ. παρ. 2).

Μια ατάκα που ξεπήδησε από τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, δια στόματος Κώστα Χατζηχρήστου (στο ρόλο του Ζήκου) προς τον Νίκο Ρίζο (στο ρόλο του Κιτσάρα). Μιλάμε για την ιστορική ταινία «Της κακομοίρας»

Η πλήρης ατάκα ήταν: «Για κοιτάτε ρε έναν Κιτσάρα, τρία πατώματα στο υπόγειο». Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως ο Χατζηχρήστος, ήταν ελάχιστα ψηλότερος από τον Ρίζο (ο Ρίζος είχε τον επίσημο τίτλο του κοντού στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο).

Όταν εκφέρουμε τον όρο, αναφερόμαστε απαξιωτικά και με έμφαση, σε κάποιον κοντοπίθαρο, σε κάποιον που έχει μπει στο πλύσιμο, σε κάποιον ένα και τίποτα, σε κάποιον τάπερμαν βρε αδερφέ, που λεονταρίζοντας, θα πει μια ατάκα στο στυλ της άλλης ιστορικής ατάκας του Ζήκου προς το αφεντικό του: «άντε μην ξεδιπλωθώ και γίνω ένα κι ενενήντα».

Η έκφραση κρύβει έντονη απαξίωση για τον συνομιλητή μας, αφού τη λέμε συσχετίζοντας το μπόι του με τη βαρύτητα που έχει σαν άτομο (κατά την άποψη μας). Δεν αρκούμαστε να μιλήσουμε για υπόγειο κι έτσι αναφέρουμε τρία πατώματα στο υπόγειο (πολύ κάτω από την επιφάνεια), θεωρώντας τον ανύπαρκτο, σκουλήκι, χαμένο, τελειωμένο.

Σα να λέμε, δηλαδή, σε έναν κοντό πως έχει επίπεδο χαμηλότερο από επίπεδο μετροπόντικα.

Η μάσκα ομορφιάς, είναι ένα καλλυντικό κατάλληλο για την περιποίηση του δέρματος, ειδικό για το πρόσωπο, για τον λαιμό, για τα μαλλιά, κλπ.

Διάφορες μάσκες φαίνονται εδώ, εδώ, εδώ. Εδώ όμως λέμε να πρωτοτυπήσουμε λίγο, ξεφεύγοντας απ΄τα συνηθισμένα μονοπάτια.

Βλέπουμε εδώ πώς κοπέλα κάποιων Μαϊων παρουσιάζεται στον πλαστικό της χειρουργό για ένα ρουτινιάρικο μπότοξ ρωτώντας τον:

- Γιατρέ, είναι αλήθεια πως το αντρικό σπέρμα κάνει καλό στο δέρμα;
- Τι να σας πω! Γενικά μιλώντας, η άποψη αυτή έχει μια βάση! Ως εμπεριέχον βιταμίνες, ένζυμα και αλκαλικές ενώσεις, ενδεχομένως …αλλά γιατί ρωτάτε;
- Να, έχω τέσσερα αδέρφια …ψωλοκοπάνες! Τουλάχιστον, να μ’ το φυλάνε για να κάνω μάσκες ομορφιάς!

Τα τέσσερα αδέρφια λοιπόν, στο όνομα της αδερφικής αγάπης, καλούνται, να δώσουν το ανεκμετάλλευτο φραπέ τους, στην αδελφή τους, προκειμένου αυτή να γίνει όμορφη και να δει χαρά στα σκέλια της.

Η προτεινόμενη μάσκα ομορφιάς, λοιπόν, αφορά την επάλειψη του προσώπου κάποιας με σπερμικό υγρό, ώστε το πρόσωπό της να πάρει όλα τα αναζωογονητικά στοιχεία του σπέρματος. Το σπέρμα μπορεί να δώσει ζωή, την ομορφιά δεν θα δώσει;Λέμε τώρα!

Αναφέρει σχετικά ο φίλος slangproof (σχετικά με τη διαχείριση του σπερμικού υγρού κατά το φλοκοπόταμο), στο λήμμα φλοκοπόταμος πως: ....θα τον βγάλει από το στόμα της (τον μπαργαλάτσο ντε), και θα δεχτεί μία εξαιρετική μάσκα ομορφιάς στα μαλλιά, στο μέτωπο, στα μάγουλα, στο πηγούνι και στα μάτια....

Οταν μιλάμε για καφέ της παρηγοριάς, αναφερόμαστε στον καφέ που σερβίρεται μετά την κηδεία, από καφενεία, που βρίσκονται συνήθως, πλησίον της περιοχής του νεκροταφείου. Η μαζικότητα της παραγωγής καφέδων, η ταχύτητα ετοιμασίας τους (περιμένουν κι άλλα μνημόσυνα για αργότερα) καθώς και το δαιμόνιο της κομπίνας που διακατέχει την πλειοψηφία αυτών των καφετζήδων (λίγη ποσότητα καφέ σε κάθε φλιτζάνι), οδηγεί σε κακής ποιότητας υπηρεσίες (νεροζούμι σερβιρισμένο σε μισοπλυμένα φλυτζάνια).

Οταν εδώ μιλάμε για καφε της παρηγοριάς εννοούμε:

1) Έναν καφέ που φτιάχνεται στα πρόχειρα, ή που φτιάχνεται από Σπαγκάι Λάμα μ' αποτέλεσμα να 'ναι για τα πανηγύρια. (βλ. παρ. 1).

2) Ο φραπέσε φραπενείο της συμφοράς. (βλ. παρ. 2).

3) Η αντίληψη της φραπεδιάρας για τον φραπέ που μπορεί να φτιάξει κάποιος μόνος του και κάποια που δεν είναι φραπεδιάρα. (βλ. παρ. 3).

4) Ο φραπέ που κερνάει μια εύθυμη χήρα κατά τη σοφή σκέψη του Βραστάνδρα. Φραπέ που αντίθετα με τις αναφερόμενες περιπτώσεις μπορεί να ' ναι ασύγκριτης ποιότητας. (βλ. παρ. 4).

Σπέκια για την ασίστ σε Jonas & Vrastaman

Το πρώτο κατάστημα έτοιμου καφέ Λουμίδη, άνοιξε το 1919 στον Πειραιά. Το 1926 η φίρμα μετονομάστηκε σε Παπαγάλο Λουμίδη. Στη συνέχεια δημιουργήθηκαν διάφορα άλλα καταστήματα. Το 1955 γίνεται βιομηχανοποίηση του προϊόντος, ενώ το 1987 η εταιρεία εξαγοράζεται από τη ΝΕΣΤΛΕ. Και ο καφές Λουμίδη, συνεχίζει την πορεία του μέσω αυτής.

Ένα από τα αγαπημένα διαφημιστικά σλόγκαν, είναι: «Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες».

Αυτά με το θεωρητικό πλαίσιο. Προχωράμε στο σλανγκιστικό πεδίο.

O καφές Λουμίδη, παραπέμπει σε φραπέ, που φτιάχνεται από φραπεδιάρα ειδικό (η λέξη «Λουμίδη» περιέχει την κατάληξη -μίδι, που παραπέμπει ηχοποιητικά σε μύδι και φανερώνει πως ο καφές φτιάχνεται δια χειρός, ή ποδός κορασιδος) σε φραπενείομε ποιοτικό τρόπο.

Μιλάμε για ποιοτικό τρόπο, επειδή ο καφές Λουμίδη είναι φημισμένος καφές. Τόσο φημισμένος, όσο φαίνεται να νοηθεί από το αναφερόμενο σλόγκαν της διαφήμισης για τον καφέ Λουμίδη, εκ του οποίου προκύπτει με παράφραση ο όρος «Έκαστος στο είδος του κι οι φραπεδιάρες στους φραπέδες». Αναφερόμαστε σε έμπειρες φραπεδιάρες, γιατί όπως είπαμε ο καφές είναι φημισμένος.

O συγκεκριμένος όρος, εστιάζει στην αξία που έχει η παρασκευή φραπέ, δια χειρός, ή ποδός, έμπειρης φραπεδιάρας.

Αν η μαλακία προσεγγίζει το γαμήσι, τότε η μαλακία που γίνεται από γυναίκα το προσεγγίζει περισσότερο, η μαλακία από φραπεδιάρα ακόμη περισσότερο και η μαλακία από έμπειρη φραπεδιάρα ακόμα περισσότερο.

Πότε εκφέρεται ο όρος;

1. Από θαμώνες φραπενείων. Έχουν δοκιμάσει τέτοιο καφέ. Τον έχουν γευτεί και ξέρουν. Οπότε αν κάποιος δεν τον έχει δοκιμάσει, εκφέρουν τον όρο, με στόχο να του δείξουν, πως όσο καλός κι αν είναι στο φτιάξιμο του φραπέ, δεν φτάνει την επαγγελματία, και ειδικότερα δε φτάνει την φημισμένη επαγγελματία (φημισμένος καφές), που χει μελετήσει διεξοδικά το θέμα και ξέρει απ΄έξω κι ανακατωτά πως να ανάβει κάποιον (βλ. παρ. 1).

2. Επίσης, τη φράση αυτή, μπορούν να την εκφέρουν εξπέρ φραπεδιάρες προκειμένου να ψυλλιάσουν κάποιον για την αξία της υπηρεσίας τους (βλ. παρ. 2).

3. Επίσης η φράση μπορεί να αναφερθεί και στα πλαίσια συνδικαλιστικού αγώνα δυναμικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων, των ακάματων βιοπαλαιστριών του κλάδου των φραπεδιάρων (διεκδικώντας βαρέα ένσημα, κλπ).

Ο όρος δηλαδή, θα μπορούσε νά 'ναι κεντρικό σύνθημα σε πορεία φραπεδιάρων. Θα μπορούσε δηλαδή, να εκφωνείται από ντουντούκες, κλπ, αλλά και να αναγράφεται σε πανό, σε αφίσες, κλπ. (βλ. παρ. 3).

δὸς ἡμῖν σήμερον... (από Vrastaman, 06/05/09)