Definitions by xalikoutis (322)
Showing 211-220 from 322

«Καθίζω (μ)πρόκα» είναι ένας ακόμα, ίσως ο πλέον κλασικός, τρόπος να πεις « αφήνω ή την κάνω πιστόλα» ή πιστολιάζω, ή αφήνω τόγκα ή και αφήνω τάπα. Δηλαδή δεν πληρώνω (χρέη μου) και ψεκάζομαι με άζαξ...
Υπερθετικός: ταβανόμπροκα.

Ζάρπα είναι ένας ενδημικός χανιώτικος τρόπος κραξίματος και γιούχας, ο οποίος συνίσταται στην απομίμηση ήχου κλανιάς μάλλον κομπολογάτης και η οποία επιτυγχάνεται με τον κατάλληλο πλαταγισμό των χειλέων στο ψαχνό του βραχίονα, ώστε να προκύψει ο χαρακτηριστικός ήχος από τον εκπνεόμενο αέρα*.

Η ζάρπα συνοδεύει την ελαφράς ή βαριάς μορφής δημόσια διαπόμπευση και είναι εξαιρετικά δημοφιλής ειδικά στα γυμνάσια και λύκεια της πόλης, ενώ σε μεγαλύτερες ηλικίες και δημοσίως είναι αρκετά βαριά προσβολή - πχ προς πολιτικά πρόσωπα, και γενικά περίγελους.

Η ζάρπα συνοδεύεται από την ιαχή «ιντά ναιαιαιαι...+ το όνομα του ξεφωνιζομένου» (τι κάνεις, πώς είσαι έτσι, πας καλά κλπ....). Μια πετυχημένη ζάρπα μπορεί να είναι αποτέλεσμα εξάσκησης** αλλά και ταλέντου, μπορεί να είναι και πραγματικά εκκωφαντική, αλλά και να διαρκέσει αρκετά δευτερόλεπτα, σε σημείο να ψάχνει ο κόσμος αν έσκασε λάστιχο ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Ειδικά στις περιπτώσεις που τρώει κανείς ζάρπα χωρίς ο δράστης να αποκαλύπτεται και με τους άλλους να γελάνε το θύμα νιώθει τρελή αμηχανία. Η λέξη πρέπει να είναι ηχοποίητη. Αν κανείς γνώστης έχει όρεξη για ηχητικό δείγμα, θα προσφέρει υπηρεσία...

• κατά άλλους, γίνεται και βάζοντας το χέρι γροθιά μπροστά από το στόμα και ενώ φυσώντας μέσα στην γροθιά ανοίγουμε σιγά σιγά την παλάμη. Προσωπικά δεν το θεωρώ σωστό, έστω κι αν ηχητικά το αποτέλεσμα είναι παραπλήσιο.

** Λόγου χάρη, η σωστή ζάρπα πρέπει να γίνεται με σχεδόν ακαριαία επαφή των χειλιών με τον βραχίονα, εκτός κι αν ο στόχος είναι η διάρκεια...

(από nikolaosvlas, 19/09/11)

Στερεότυπη έως και ενστικτώδικη απόκριση των νεοελλήνων ενώπιον αυτού που λέμε «καλή πίστη» - ή bona fides για όσους μιλούν (!;!) λατινικά. Πικρόχολη και ειρωνική φράση της πιάτσας, καταπέλτης προς τους αγαθοψώληδες και τις αγαθομούνες αυτού του κόσμου από τη μια, τους αυτόκλητους ή βαλτούς απολογητές από την άλλη, όλους που «θέλουν να βλέπουν τα πράγματα θετικά», που δεν πιστεύουν ότι «υπάρχει κακή πρόθεση» :-).
Βέβαια, κανείς δεν είναι κακός, οι κακοί είναι στη φυλακή και τώρα που μιλάμε κάνουν και αποχή συσσιτίου.
Φυσικά η φράση ενέχει και μια απέραντη ειρωνεία για τα συστήματα δικαιοσύνης. Αλλά κυρίως τα παραπάνω...

Ο γομαράς, το ντερέκι, ο γεροδεμένος από φυσικού του ή από τη δουλειά. Όχι δηλαδή ο σφίχτερμαν και σίγουρα όχι ο μπρατσορακέτας, αλλά ο παιδαράς. Λέγεται στη Δ. Κρήτη και κυριολεκτικά είναι το πέτρινο πεζούλι (η λέξη έχει τούρκικη προέλευση - beden = έπαλξη, πολεμίστρα). Λέγεται και ειρωνικά για τύπους που τους κάνεις φου και πάνε 4 μέτρα πιο κάτω.

Ολόκληρη η φράση είναι «τράβα σπίτι σου να δεις, το μπουρνούζι σου είναι βρεγμένο» και σημαίνει φυσικά ότι ενώ εσύ λείπεις, η γυναίκα σου σε αναπολεί και κάποιος για κάποιο ανεξήγητο λόγο έκανε ντους και φόρεσε και το μπουρνούζι σου.
Κόσμιος τρόπος να πεις σε κοράκι και -κυρίως - στον πλαϊνό ότι η γυναίκα του γαμιέται, χωρίς να τιμωρηθεί και με πρόστιμο η αγαπημένη σου ομάδα. Νομίζω γενικά περιγράφει νίλα από τις λίγες, αν το πάθεις.

Το ρήμα χρησιμοποιείται μεταφορικώς και σημαίνει αισχροκερδώ, χρεώνω κάτι σε υπερβολική τιμή, στα όρια της απάτης (σου παίρνω και το πετσί...)... Συνήθως παθητικά, ως «μ' έγδαραν, σ' έγδαραν κλπ».

Παλιομοδίτικο, και γι' αυτό ωραίο...

Μια πολύ ηλίθια φράση που γνωρίζει εδώ και κάποιο καιρό διάδοση στην Κρήτη και ακούγεται αρκετά στο ξεκούδουνο. Η φράση προέρχεται από την εξής εντελώς σκυλαδονταλκαδιάρικη ω' διαλογής μαντινάδα του Ζερβάκη,

αφήστε με να εκφραστώ, αφήστε με να ζήσω
έχω πολλά παράπονα θέλω να τραγουδήσω

που ακριβώς λόγω του ότι συνδυάζει
- πρωτευουσιάνικες λέξεις όπως το «εκφραστώ»
- πρωτευουσιάνικα νοήματα, όπως την ελευθερία της έκφρασης
- νταλκαδιάρικο και πολλά βαρύ αίσθημα
- το ψευτοκουλτουρέ παραδοσιακό/έντεχνο μοτίβο του ανθρώπου που αναπνέει μέσα από το τραγούδι του
- το μοτίβο του περπατημένου αδικημένου λεβέντη
- μηδέν ποιότητα

αποκρυσταλλώνει αυτή τη σχιζοφρενική γυφτομπαρόκ αισθητική που τόσο αρέσει στους Κρητικούς και τους συμπαθούντες τελευταία.....

Η φράση φυσικά ως έχει δεν είναι σλανγκ. Ωστόσο, επειδή ακριβώς η μαντινάδα αναφέρεται στην ελευθερία της έκφρασης, προσφέρεται για την καφρίλα γκαρίζω για σπάσιμο, για πλάκα, επειδή απλά είμαι φωνακλάς και έχω κέφια.....έτσι, όταν λέγεται όχι απλά δυνατά, αλλά γκαριχτά, με προφορά λυράρη, και με κλιμάκωση προς την έκσταση, ειδικά συνοδεία αλκοόλ, είναι μια καφρίλα πρώτης γραμμής.

Η φράση σημαίνει «πάλι τα ίδια;» και εκφράζει τη δυσφορία του ομιλητή για την ολική επαναφορά ενός δυσάρεστου ή εκνευριστικού ζητήματος το οποίο είχε θεωρηθεί λήξαν.
Η φράση έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα κουκιά ήταν εξαιρετικά κοινή τροφή μέχρι και πρόσφατα στον Ελλαδικό χώρο, σε σημείο αηδίας.
Νόμιζα ότι η φράση ήταν Κρητική αλλά φαίνεται να έχει ευρύτερη διάδοση.

(Μην ξεχνάμε άλλωστε- από τις 15 Οκτωβρίου μέχρι τις 15 Νοεμβρίου - διανύουμε τον μήνα Πυανεψιώνα (πύανα = κύαμοι = κουκιά) των Αρχαίων Αθηναίων).

Τυποποιημένη έκφραση από την Δ. Κρήτη που σηματοδοτεί τα μεγάλα κομμάτια σε μεθύσια... Προφέρεται με βαριά προφορά και απευθύνεται στον κεραστή, όταν πια δεν έχει καμία σημασία το είδος του οινοπνεύματος αλλά μόνο η συγκεκριμένη δοσολογία (κατοστάρες κι απάνω).

Το νερό και μάλιστα από το δίκτυο ύδρευσης, ως παραγγελία σε καφετέρια. Λέγεται έτσι χάριν αστεϊσμού σε περιπτώσεις μεγάλου στριμώγματος, όταν δεν υπάρχει σάλιο, ούτε για φραπέ/μπύρα. Και γενικά όταν κάποιος για κάποιο λόγο θέλει νερό και μόνο νερό. Έχει πλέον περάσει στα αστεία του μπαμπά και του αστειάτορα.