Definitions by vip (98)
Showing 31-40 from 98

Αυτός που είναι ανάξιος να ονομασθεί, ο επαίσχυντος.
Οι γιαγιάδες αναφέρονται στον διάβολο για να μην τον καλέσουν με το όνομά του. Συνώνυμο και ευρέως διαδεδομένο και εξαποδώ.

Ακατονόμαστο λέμε και τον άνθρωπο τον διαβολικό, τον σατανικό και αυτόν που θα θέλαμε πολύ να μην τον ξαναδούμε ποτέ στα μάτια μας.

Στα μωρά, όταν λερώνονται με σάλια γιατί βγάζουν δόντια.

Στους ενήλικες, προσβλητικό γιατί δείχνει άνθρωπο που διαρκώς φλυαρεί, λέει ανοησίες ή ερωτοτροπεί σαχλά. Συνήθως δεν τους θέλουμε παρέα γιατί γινόμαστε ρεντίκολο και αν μας κάτσει καλή περίπτωση δεν υπάρχει πιθανότητα να κάνουμε κονέ.

Μπλε το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας (όπως το βλέπουμε για να σας προλάβω...). Έτσι λοιπόν αν ρίξουμε κάποιο αντικείμενο σ' αυτό το χρώμα δεν θα φαίνεται, θα χαθεί. Μια λύση για να εξαφανίσουμε πράγματα που είναι άχρηστα δεν έχουμε παρά να τα βάψουμε μπλε και να τα φουντάρουμε στο πλησιέστερο λιμάνι. Συνήθως χρησιμοποιούμε την έκφραση απαξιωτικά χαρίζοντας την μπλε βαφή στον συνομιλητή μας για να τον ευκολύνουμε να ξεφορτωθεί την σκαρταδούρα.

Από το τουρκικό [bakir] χαλκός.

Αφορά αρσενικά που σκοπό έχουν να καλοπερνάνε και να μην δεσμεύονται. Συνήθως κυκλοφορούν σε ομάδες για καφέ ή ποτό.

Η ονομασία προήλθε, επειδή η ηλικία τους έχει περάσει κατά πολύ συνήθως την χρυσή εποχή της εφηβείας και βρίσκονται στην εποχή του χαλκού.

Το κεφάλι, ο νους, η κούτρα.

Σε φράση «δεν κόβει η γκλάβα του» εννοούμε τον χοντροκέφαλο, αυτόν που έχει αι-κιου ραδικιού. Από ρεμπέτικο φόρουμ:
Ακούγεται στο τραγούδι: «Πέντε μάγκες» (1936)
Στ., μουσ.: Γ. Εϊτζιρίδης (Γιοβάν Τσαούς)
Ερμην.: Αντ. Καλυβόπουλος

«...Δύο τάλιρα τον δίνεις
τρία θα σε δώσουμε
αν η γκλάβα θα γεμίσει
θα σε προτιμήσουμε...»

Aπό το γαλλικό bibelot.

Κυριολεκτικά: μικρό διακοσμητικό αντικείμενο που τοποθετείται πάνω σε διάφορα έπιπλα και εκτίθεται σε κοινή θέα. Οι παλιές νοικοκυρές είχαν πολλά μπιμπελό και καμάρωναν γι’ αυτά. Σήμερα οι γυναίκες τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, γιατί απαιτούν πολύ ξεσκόνισμα.

Μεταφορικά η λέξη χρησιμοποιείται για κοπέλες καλλίγραμμες με ομορφιά Αφροδίτης που κάθε γυναίκα ονειρεύεται. Και οι άντρες τις ονειρεύονται, γι’ αυτό, μόλις βρεθούν μπροστά τους, τις χαζεύουν όπως θα χάζευαν ένα σμιλευμένο μπιμπελό.

Από το στερητικό ξε- και τσίπα (ελαστικός υμένας, κρούστα στην επιφάνεια υγρών και, μεταφορικά, η ντροπή).

Η λέξη αποδιδόταν βασικά σε θηλυκά που είχαν χάσει την παρθενιά τους και σε γυναίκες του δρόμου δηλ. πουτάνες. Η παρθενιά ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί μόνο οι παρθένες κοπέλες είχαν το δικαίωμα γάμου και της αποκατάστασης. Ήταν πολύ μεγάλη ντροπή για όλη την οικογένεια μια κοπέλα ξετσίπωτη (χωρίς παρθενικό υμένα και επομένως χωρίς ντροπή).

Σήμερα η απώλεια της παρθενίας δεν αποτελεί πλέον κριτήριο επιλογής συντρόφου και η λέξη χρησιμοποιείται και για τα δύο φύλα δηλώνοντας άνθρωπο χωρίς ηθικούς φραγμούς και προκλητικό.

Ο νεαρός Αμερικάνος. Γνωστοί οι Αμερικάνοι για την αφέλεια και την ηλιθιότητά τους που την αποδεικνύουν ειδικά όσον αφορά θέματα πολεμικών συγκρούσεων. Να θυμηθούμε το Βιετνάμ; Θα τελείωναν σε χρόνο ντετέ και ακόμα προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Να θυμηθούμε την Γιουγκοσλαβία; Πίστεψαν ότι με το να την ισοπεδώσουν θα μπορούν τα παιδιά τους να πηγαίνουν άφοβα διακοπές εκεί και ας μη γνώριζαν ούτε σε ποια μεριά του πλανήτη βρίσκεται! Άσε που ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν την κασκαρίκα που φάγανε όταν αντί για την Γιουγκοσλαβία βρέθηκαν στην λαχαναγορά της Θες/νίκης! Όταν λοιπόν λέμε κάποιον αμερικανάκι τον θεωρούμε από αφελή έως ηλίθιο.

Στίχος τραγουδιού του Γ. Μαρκόπουλου που γράφτηκε στην διάρκεια της χούντας και κατάφερε να το περάσει με πρώτη εκτέλεση από τον Γ. Ντουνιά και μετά από τον Θ. Ανδρεάδη. Το τραγούδι είναι και σήμερα επίκαιρο γιατί μπορεί να μην έχουμε χούντα με αυτήν την έννοια αλλά έχουμε χούντα που τρώει την καθημερινότητά μας στο όνομα μιας πιο άνετης ζωής. Όταν ο ταχυδρόμος σου φέρνει πακέτο τους λογαριασμούς που δεν σε ξεχνάνε ποτέ, όταν το 24ωρο δεν σου φτάνει για να δουλέψεις σε δυο και τρεις δουλειές πολλές φορές για να μπορέσεις να πληρώσεις τα πακέτα σου με αποτέλεσμα το έτερον σου ήμισυ να ψάχνεται αλλού, όταν δουλεύεις σαν το σκυλί για να πληρώνεται ο κάθε καρεκλοκένταυρος δημόσιος υπάλληλος που αν χρειαστείς τις υπηρεσίες του ή θα έχει πάρει άδεια από τη σημαία ή αν δεν έχει όρεξη θα σου πει να περάσεις σε μια βδομάδα, όταν στην δουλειά σου δεν μετράνε οι ικανότητές σου αλλά ο μπάρμπας από την Κορώνη του συναδέλφου σου, όταν πεθαίνεις γιατί δεν σε καλύπτει το ταμείο σου και η τσέπη σου δυστυχώς είναι άδεια, όταν, όταν, όταν...

Τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι ποια θα ειναι καλύτερη λύση: το χαρακίρι; Μια πέτρα στο λαιμό και το πιο βαθύ σημείο στο λιμάνι; Η ταράτσα του πιο ψηλού κτιρίου; Ο μεγάλος στιχουργός σου δίνει την εναλλακτική: να πας στη ζούγκλα με τον Ταρζάν.

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν θα την περνάω φίνα
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν θα φύγω σ' ένα μήνα
κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα κι όχι η μπόρα του αιώνα
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν τον παιδικό μου φίλο
παρέα με τον ελέφαντα να μη μου δίνουν ξύλο
.........
Θ' αφήσω το γραφείο μου και τα υπάρχοντά μου
θα πάρω το κορίτσι μου να το 'χω συντροφιά μου
κι αν θα μας φάνε τ' άγρια θηρία θα μας γράψουν και στην ιστορία
πως μας φάγανε τα ζώα κι όχι η μπόρα του αιώνα

Εκ πρώτης όψεως λέξη που παραπέμπει σε λαρισινό «αξάν» (προφορά) της λέξης «έτσι».

Θα μπορούσε βέβαια να είναι και παραφθορά της λέξης «έιτζ» προφερόμενη από άτομο που η ακοή του δεν είναι σε άριστη κατάσταση, ή από άτομο που η διάταξη της οδοντοστοιχίας του δεν του επιτρέπει να προφέρει σωστά ορισμένα γράμματα.