Definitions by Khan (2354)
Showing 971-980 from 2354

Μια και καλή, μια κι έξω, άπαξ και διά παντός στα καλιαρντά, εκ του λατσή (= όμορφη, ρομανί προέλευσης) και ίσως από το άπαξ.

Συχνά ως ο νόμος δυτικά του Πέκος, περιγράφει καταστάσεις όπου συμβαίνει μάλλον το αντίθετο του νόμου, δηλαδή αυτοδικία, και συνεπώς αυταρχισμός, δίκαιο του ισχυροτέρου, κοινωνικός δαρβινισμός, νόμος της ζούγκλας με κάποια ωστόσο τραγελαφική επίφαση νομιμότητας.

Ας δούμε την ιστορίας της φράσης. Στην Ελλάδα έχει διαδοθεί κυρίως μέσα από το τεύχος με τίτλο Ο Δικαστής του Λούκυ Λουκ. Όταν μιλάμε για Πέκος εννοούμε τον ποταμό Πέκος ή Rio Pecos που κυλάει στο Νέο Μεξικό και το Τέξας και χύνεται στο Rio Grande. Ο ήρωας του «Δικαστή» είναι ιστορικό πρόσωπο, ο Roy Bean (1825-1903), ένας εκκεντρικός ιδιοκτήτης σαλούν, ο οποίος αυτοαποκαλείτο «ο Νόμος δυτικά του Πέκος». Η ζωή του ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και αξίζει να διαβαστεί στην Βικούλα. Εστιάζοντας στην έκφραση, αξίζει να σημειώσουμε το πώς απέδιδε δικαιοσύνη ο Roy Bean: «Το 1882 είχε ήδη εγκατασταθεί κοντά στον ποταμό Πέκος όπου άνοιξε ένα μικρό σαλούν. Στην περιοχή ήταν εγκατεστημένοι γύρω στους 8.000 εργάτες στα έργα για την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου. Καθώς το κοντινότερο δικαστήριο απείχε πάνω από 300 χιλιόμετρα ο Ρόι Μπιν διορίστηκε ειρηνοδίκης στα μέσα του 1882. Αντισυμβατικός σε όλη του τη ζωή, έτσι ήταν και στον τρόπο απονομής δικαιοσύνης, δίκαζε στο σαλούν του με ενόρκους επιλεγμένους ανάμεσα από τους καλλίτερους πελάτες του (και από τους οποίους απαιτούσε να καταναλώνουν ποτά κατά τη διάρκεια της δίκης). Για να επιβάλει την τάξη κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης πυροβολούσε στον αέρα, δεχόταν σαν έγκυρη μόνο μια συλλογή νόμων του Τέξας του 1879 και αρνούνταν να δεχτεί αναθεωρήσεις, ενώ παροιμιώδεις ήταν και οι αποφάσεις του. Αθώωσε έναν Ιρλανδό που είχε σκοτώσει έναν Κινέζο (και που οι φίλοι του Ιρλανδού είχαν μαζευτεί στο σαλούν με άγριες διαθέσεις) γιατί δεν υπάρχει νόμος κατά του να σκοτώνεις Κινέζους παρά μόνο ανθρώπους.» (Δες).

Πολλά έργα βασίστηκαν στην ζωή του Roy Bean (ή και σε άλλες συνθήκες της περιοχής) και διέδωσαν την έκφραση δυτικά του Πέκος. Λ.χ. τo West of the Pecos (1937) είναι μυθιστόρημα του Zane Grey που γυρίστηκε ταινία πολλές φορές μεταξύ άλλων από τον Edward Killy (1945) με τον Robert Mitchum και την Barbara Hale. Κλασικό επίσης είναι και το The Life and Times of Judge Roy Bean (1972) του John Huston με πρωταγωνιστή τον Paul Newman. Υπάρχει, τέλος, και ομώνυμο μουσείο. Όλες αυτές οι πηγές συνεπέδρασαν μαζί με τον Λούκυ Λουκ (1957-1958), που άντλησε από τις παλαιότερες από αυτές, για την καθιέρωση της έκφρασης. Στην Ελλάδα είχαμε και την ιστορία Δεν υπάρχει νόμος δυτικά απ' το Πέκος (1971) στο «Μικρός Κάου-μπόυ».

Στην Ελλάδα της κρίσης η έκφραση μπορεί να περιγράψει καταστάσεις, όπου με διάφορα τερτίπια παρακάμπτεται η δικαιοσύνη ή η δημοκρατία, όπως λ.χ. με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και με ντροπολογίες, ή απλά οι νόμοι αγνοούνται. Επίσης, την καλλιέργεια ενός δίκαιου του ισχυροτέρου τ. νόμος είναι το δίκιο του πισωκράτη. Και, όπως είπαμε στην αρχή, τον εκφυλισμό σε έναν κοινωνικό δαρβινισμό, που ευνοεί διάφορες νέας κοπής αυτοδικίες. Επίσης, μπορεί να τεθεί μεταφορικά επί του πολιτικού φάσματος και να περιγράψει μια περιοχή από ένα σημείο της νουδούλας και μετά, όπου η ομοιότητα με την χρυσαυγίτικη αυτοδικία είναι πολύ έντονη και μιλάμε πλέον για ακροδεξιά και φασισμό.

Πάσα (Δ.Π.): ΜΧΣ

Ο Roy Bean στο τεύχος "Ο Δικαστής" του Λούκυ Λουκ (από Khan, 27/04/14)

Ο ομοφυλόφιλος, πρβλ. και πισωβρόντης.

Σεξιστική έκφραση, να το διευκρινίσουμε αυτό, που περιγράφει κάποιον που έχει την και καλά «ατυχία» όχι μόνο να είναι γκέι, αλλά να είναι και άσχημος, οπότε να δυσκολεύεται να βρει σύντροφο. Υπάρχει αντιστρόφως ή ίσως παραλλήλως και το άλλο στερεότυπο, ότι ο γκέι είναι κατά κανόνα όμορφος γιατί φροντίζει/ περιποιείται τον εαυτό του, εξ ου και οι Αμερικλάνοι έχουν την έκφραση «too handsome to be straight» για κάποιον που είναι «ύποπτα» εμφανίσιμος.

Ο ασχημόπουστας ανήκει σε μία από τις εκφράσεις που δηλώνουν άνθρωπο αδικημένο από τον Θεό και την κενωνία, που είχε ή απόκτησε διάφορα χαρακτηριστικά περιθωρίου, όπως πούστης κι άσχημος, πούστης και πρεζάκιας, πούστης, πρεζάκι κι αριστερός ή κατά την χαλικούτειο εκδοχή πούστης, πρεζάκι και δεξιός. Ασφαλώς το ασχημόπουστας χρησιμοποιείται υβριστικά, αλλά μπορεί να ειπωθεί και με αμφίβολης ειλικρίνειας συμπάθεια με και καλούα συγκατάβαση, πράγμα που άργκιουαμπλυ είναι ακόμη πιο εκνευριστικό.

Καταστάσεις, γεγονότα, πράγματα και πρόσωπα, που είναι παντελώς αδιάφορα, άχρωμα και άοσμα, ώστε δεν προκαλούν καμία αντίδραση, ούτε δραματική, ούτε απόρριψης. Περισσότερο οδηγούν σε φάση τ. βαριέμαι να κλάσω. Προφ βασίζεται στο ομόηχο του κλάσω και κλάψω, όπως κι άλλα μπανεύκολα λολοπαίγνια, λ.χ. «μού 'ρχεται να κλά(π)σω», «όταν έκλα(π)σε ο Νίτσε βγήκε ο Γιάλομ» κ.ά.

Πάσα (Δ.Π.): Perketis.

Ο πολύ άτυχος και γρουσούζης άνθρωπος, ο γκαντέμης, ο γκαντεμάιστερ, ο γκαντεμοδύναμος γκαντεμόσαυρος.

Εκ του κυπριακού βίλλα (=πέος), είναι η κυπριακή εκδοχή του ψωλομούρης, του dickhead/ dickface αγγλιστί, σημαίνει δηλαδή τον πολύ άσχημο και αποκρουστικό. Χρησιμοποιείται και ως βρισιά.

Αντίστοιχο του βαράω τοίχο αλλά προς τα πάνω, έχει κυρίως τη σημασία ότι φτάνω στα ανώτερα όρια, βαράω τιλτ, αλλά πιο πολύ για αρνητικά πράγματα, όπως λ.χ. τη μαλακία που το βάφει κιόλας.

Μεγεθυντικό: χτυπάω ταβάνι του από πάνω ορόφου.

O bufo vulgaris, άκα βάτραχος ο κοινός, πρόκειται για μια λέξη συγγενή με την μπράσκα. Εδώ ετυμολογείται από το βλάχικο broască και δίνονται και οι τύποι μπρέσκα, μπρέσκλα, μπριάσκα.

Όπως σημειώνουν και οι σύσσλανγκοι στο λήμμα μπράσκα, σημαίνει τον χοντρό άνθρωπο, αυτόν που πετάει κοιλιά και γενικά είναι ωσεκτουτού βατραχόμορφος. Εδώ βρίσκουμε και τον τύπο μπρασκαφούσκας ως Τοπικό Ιδιωματισμό στην Υπάτη.

O τοπικός αυτός ιδιωματισμός έχει προσφάτως διαδοθεί ως παρατσούκλι του Αλέξανδρου Κοντοπίδη τουπίκλην Ponzi που αποκαλείται και Μπρασκαφούτας βασιλεύς/ βασιλιας.

Πάσα (Δ.Π.): Τσιμπατόνε.

Βλάσφημη ευχή για το Πάσχα που έχω πετύχει ως λογοπαίγνιο μεταξύ νεοφιλελέδων. Ως λολοπαίγνιο, ιδίως στον γραπτό Διαδικτυακό λόγο, έχει το πλεονέκτημα ότι έχει πολλαπλά αντικείμενα αναφοράς:

α) Αναφέρεται στο αγγλικάνικο Happy Easter, οπότε ταιριάζει σε αμερικανόπληκτους νεοφιλελέρες που είναι εξοικειωμένοι με ανάλογες αμερικλανιές και τις διασπείρουν και στον αγνό ελληνικό λαό. Το happy easter θεωρείται γενικά ως μια πολύ άχρωμη ευχή σε σχέση με τις ελληνικές.

β) Είναι λογοπαίγνιο με τα υστερία/ υστέρω, οπότε σατιρίζει τους Ελληναράδες ότι το Πάσχα βρίσκουν αφορμή να υστεριάσουν με υπερβολικά έθιμα, όπως τα βεγγαλικά, τα δυναμιτάκια, το μαζικό σφάξιμο αρνιών και φεστιβάλ χοληστερίνης και όλες οι άλλες υπερβολές, που για έναν πιο ορθολογικό νεοφιλελέ φαντάζουν υστερικά. Η ευχή θα μπορούσε δηλαδή να σημαίνει «χαρούμενη υστερία».

γ) Ταυτόχρονα με το χάπι, υποδηλώνει ότι η θρησκεία λειτουργεί ως φαρμακευτική ουσία, όπιο που έλεγε κι ο Μαρξ, ή έστω κάποιο μαζικό αναλγητικό ή ψυχοφάρμακο/ ψυχοτρόπο κ.τ.λ., πρβλ. και χάπι end.

δ) Κυρίως όμως αποτελεί λογοπαίγνιο με το χάπι ύστερα , το χάπι της επόμενης μέρας. Πέρα από το λολαδερό χαρακτήρα λόγω της χωριάτικης προφοράς (ὐστερ' αντί για ύστερα), εδώ έγκειται και η κυρίως βλασφημία, καθώς η Ανάσταση θεωρείται από τους χριστιανούς ως μια αναγέννηση, ως μια νέα γέννηση, οπότε η ευχή για αντισύλληψη σημαίνει λίγο πολύ μια εξάμβλωση αυτής της γέννησης από πεπεισμένους αθέους που επιθυμούν να αντιστρέψουν τις χριστιανικές ευχές (παράβαλε και το γκράφιτι «δεν θα αναστηθούμε ποτέ κουφάλα παπά» που τρέπει το «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη»).